บทที่ 7 ควรจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้แล้ว

ท่าทางของนัทธ์ดูมีมารยาทมาก แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้ มุกดาเกิดความรู้สึกดีกับเขาสักเท่าไหร่นัก

ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นกลัวได้ง่ายเพราะเพิ่งเจอเรื่องไม่ดีมา ถ้า หากเธอไม่มีนิสัยที่เด็ดเดี่ยวและจิตใจที่เข้มแข็งละก็ จาก เมื่อวานมาจนถึงตอนนี้ก็คงจะถูกเรื่องพวกนั้นทำร้ายจนได้รับ ความบอบช้าทางจิตใจแล้ว

“คุยอะไร?” มุกดาถามด้วยความหวาดระแวง

“คุณมุกตา ระยะนี้คุณจำเป็นต้องใช้เงินมากใช่ไหมครับ พ่อ ของคุณจำเป็นต้องได้รับการรักษาด่วน ยังมีผู้ชายคนนั้นที่ ทอดทิ้งคุณไปอีก คุณจะปล่อยให้เขามีชีวิตที่ดีตามใจชอบ ตลอดไปอย่างนั้นเหรอ?” นัทธ์เล่าเรื่องราวในสองวันนี้ของ มุกดาออกมาหนึ่งรอบ

“ถ้าอย่างนั้นจะทำไม? คุณจะมาหัวเราะเยาะฉันอย่างนั้น เหรอ?” มุกดา เบนสายตาไปมองด้านข้าง ใช่ ทั้งหมดนี้เป็น ปัญหาที่เธออย่างจะจัดการ

“เปล่าครับ ผมมาช่วยคุณคุณมุกตา พวกเราสามารถร่วมมือ กันได้ ถ้าหากคุณแต่งงานกับคุณชายของผม ปัญหาเหล่านี้ก็ จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป” นัทธ์ยังคงพูดอย่างไม่ช้าแล้วก็ไม่ เร็ว

พอมุกดาได้ฟังคำพูดนี้ เธอก็หันหน้ากลับมา ตัวเธอเองก็เพิ่งจะหย่าร้างไป ตอนนี้ก็มีคนรีบเข้ามาขอแต่งงานเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหนจริง ๆ ที่มาสนใจคนที่โศกเศร้าเสียใจ อย่างนี้แบบตนเองได้

“คุณชายของคุณแขนขาใช้การไม่ได้?” มุกดาถาม

“ไม่ คุณชายของผมแขนขาดีทุกอย่าง” นัทธ์ตอบ

“อย่างนั้นสมองก็มีปัญหา? หรือไม่ก็เป็นคนตาบอด!” มุกดา เอ่ยถาม

“ไม่ ไม่ใช่เลยครับ คุณชายของผมฉลาดมาก แล้วก็สายตาดี มากด้วย แต่ทําไมคุณมุกตาถึงได้ถามอย่างนี้ละครับ?” นัทธ์ รู้สึกว่าคุณมุกตาคนนี้ไม่เพียงแต่จะสกปรกมอมแมม แล้วยัง จู้จี้จุกจิกอีกด้วย มีคนออกเงินค่ารักษาให้พ่อของตัวเอง ก็ควร ที่จะรีบตอบรับสิ จะถามให้มากไปทำไม

นัทธ์ยืนสงบไว้อาลัยให้กับคุณชายของตัวเองหนึ่งนาที คุณชายหาผู้หญิงแบบไหนกันนะ

“ก็เพราะว่า ตอนนี้ฉันซวยมากไง คนที่มีแขนขาครบสมบูรณ์ ไม่ได้ปัญหาอ่อนไม่ได้ตาบอด ทำไมถึงต้องมาขอฉันแต่งงาน ด้วย? ไหนคุณลองบอกมาสิว่าฉันยังมีค่ามีประโยชน์อะไรอยู่ อีก? พอเถอะ คุณกลับไปบอกคุณชายของคุณซะ ว่าฉันมุกดา ยังไม่มีแผนจะแต่งงานใหม่อีกชั่วคราว ” พอมุกดาพูดจบแล้ว ก็พยักหน้าให้นัทธ์ ก่อนจะเดินจากไป
เธอเดินไปทางห้องผู้ป่วยของคุณพ่อ แต่นัทธ์ก็ไม่ได้จาก ไป คุณชายสั่งกําชับไว้แล้วว่าจะต้องจัดการเรื่องผู้หญิงคน นี้ เพียงแต่เขาไม่รีบร้อน บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่ใช้เงิน แก้ไขไม่ได้ เขามั่นใจในข้อนี้

ในตอนที่มุกดาเดินเข้าไปในห้องของผู้ป่วย ณิชพนก้อาการ สงบลงแล้ว พวกคุณหมอก็ออกไปกันหมดแล้ว มีเพียง พยาบาลหนึ่งคนที่กำลังเฝ้าณิชพนอยู่

“คุณมุกตา คุณมาแล้ว เมื่อกี้นี้ทำเอาฉันตกใจแทบแย่เลย” พยาบาลเพียงแค่ออกไปซื้ออาหารเช้าให้ณิชพน ในตอนที่เธอ กลับมา ก็มีคนอยู่ในห้องผู้ป่วยเต็มไปหมด ทำเอาเธอตกใจจน ทําอาหารเช้าร่วงลงพื้น

“อืม เมื่อกี้ฉันเห็นแล้ว น่าตกใจจริง ๆ ” มุกดาเดินไปหยุดลงที่ ข้างกายของบิดา

ตอนนี้ณิชพนมีสีหน้าที่ขาวซีด ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว ร่างกายใส่ท่ออยู่เต็มไปหมด

เขานอนอย่างสงบอยู่บนเตียง หากด้านข้างไม่มีเครื่องที่ แสดงว่าหัวใจของเขายังเต้นอยู่ ก็คงจะดูเหมือนกับคนใกล้ ตายแล้ว

“คุณมุกตา เมื่อกี้นี้คุณหมอพูดว่านี่เป็นยาขวดสุดท้ายแล้ว รอให้คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลก่อน ถึงจะเติมน้ำเกลือให้ เขา ยังบอก ยังบอกอีกว่า…” เสียงของนางพยาบาลยิ่งต่ำลงไปทุกที

ไม่ต้องถามมุกดา รู้ว่าอะไร ถ้าพวกเขาไม่มีเงินก็คงจะให้ ออกจากโรงพยาบาลสินะ น้ำตาของเอ่อล้นอยู่ที่ชอบตาของ มุกดา

จะทำอย่างไรดีล่ะ? ถ้าออกจากโรงพยาบาล คุณพ่อก็คงจะ ไม่รอดแน่ ญาติเพียงคนเดียวของตนกำลังจะทิ้งตนไปแล้ว มุกดามองดูใบหน้าของพ่อ เธอกลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว