บทที่ 107 จากไป

“ลุงนัทธ์ หนูอยากออกไปเดินเล่นค่ะ ลุงไม่ต้องจัดคน ขับแล้วค่ะ พ่อหนูไม่ได้กลับมานานมากแล้ว หนูออกไป กับพ่อค่ะ” มุกดาพูดกับลุงนัทธ์ เธอสะพายกระเป๋าของตัว เองไว้ ใส่เสื้อทีเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ธรรมดา สวมใส่

รองเท้าผ้าใบสีขาว ดูแล้วเหมือนเด็กมัธยมปลายเลย

“อืม ได้ครับ แล้วคุณนายกับคุณณิชพนกลับมาทานข้าว มั้ยครับ?” นัทธ์ตอบตกลง คุณชายบอกแล้ว ถ้าคุณนายมี ข้อเรียกร้องอะไรต้องพยายามทำให้ได้มากที่สุด ข้อเรียก ร้องนี้ก็ง่ายเกินไปแล้ว

“ถ้ากลับมาหนูจะโทรหาลุงค่ะ ถ้าไม่โทรลุงก็ไม่ต้องเตรี ยมให้พวกเราแล้วค่ะ” มุกดายังได้ฉีกรอยยิ้มออกมา

“อ๋อ งั้นได้ครับ”ทีนี้นัทธ์ก็ได้ไปทำงานของตัวเองแล้ว

มุกดาได้ออกจากบ้านพร้อมณิชพน

“พ่อคะ ยังไงซะพ่อก็พักอยู่ที่บ้านลูกเขยตลอดไม่ได้ หนู ได้เช่าบ้านให้พ่อไว้หลังหนึ่ง ข้อเรียกร้องของบ้านหลังนี้ก็ คือจะต้องดูแลและทำความสะอาดให้เรียบร้อย อย่างอื่น ไม่มีอะไรค่ะ”พอออกมาจากบ้าน มุกดาได้พูดกับณิชพน
“ก็นั่นน่ะสิ พ่ออยากหาบ้านสักหลังตั้งนานแล้ว แต่ทาง ฝังลูกมีเรื่องตลอด พ่อก็เลยไม่มีเวลา ไม่นึกเลยว่าลูกจะ เข้าให้พ่อตั้งนานแล้ว มุกลูกพ่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทําเรื่อง อะไรก็-ดรอบคอบมากแล้ว”ถังพักอยู่ที่บ้านของลูกเขยมี ครบทุกอย่าง แต่ณิชพนรู้สึกอยู่เรื่อยเลยว่าไม่ค่อยดี

“งั้นวันนี้หนูพาพ่อไปนะคะ นี่คือกุญแจค่ะ” มุกดากับพ่อ ได้ไปบ้านที่เธอเช่าใหม่พร้อมกัน

“มุก บ้านที่ลูกเช่าไม่เลวเลยจริงๆ สภาพดีขนาดนี้ คง แพงน่าดูเลยมั้ง?”ณิชพนพึงพอใจกับบ้านหลังนี้มาก

“พ่อพักอาศัยอยู่อย่างสบายใจเถอะค่ะ ช่วงนี้เจ้าของ บ้านยังไม่กลับมาหรอกค่ะ ลูกเขยพ่อรวย ก็ต้องเช่าบ้าน ที่ดีๆหน่อยให้พ่ออยู่แล้ว เดี๋ยวรอให้โอกาสเหมาะสม ค่อยซื้อบ้านหลังเล็กๆให้พ่อนะคะ” มุกดาพาณิชพนชม บ้านคร่าวๆ

เธอคิดคำนวณอยู่ในใจ หลายปีนี้ตัวเองสามารถรับ งานเยอะๆ และเก็บเงินหน่อย แบบนี้ก็จะสามารถซื้อบ้าน หลังเล็กให้พ่อแล้ว บ้านหลังนี้ยังมีสัญญาเช่าหลายปีอยู่ ถือว่าได้ว่าเวลาตัวเองพักหายคอหายใจหน่อย

“มุก พ่อทำลายหนูทั้งนั้น พ่อนึกว่าพ่อสามารถเลี้ยงดูลูก ได้ แต่ตอนนี้กลับต้องให้ลูกมาเลี้ยงดูพ่อ” ณิชพนละอายใจและรู้สึกผิดต่อมุกดามาก

“พ่อ นี่พ่อพูดอะไรคะ?พ่อเลี้ยงดูหนูมายี่สิบปี ถึงทีควร ให้หนูได้กตัญญูพ่อแล้วค่ะ” มุกดาน้ำตาคลอเบ้า

ในยี่สิบปีนี้ ณิชพนดีกับมุกดามาก เป็นทั้งพ่อและแม่ใน คนเดียวกัน ไหนยังต้องพัฒนาธุรกิจของตัวเองอีก อยู่ เป็นพ่อหม้ายมาโดยตลอด ไม่ได้หาแม่เลี้ยงให้มุกดาอีก บอกว่ากลัวมุกดาจะลําบาก

“เด็กดีๆ” ณิชพนดึงมือลูกสาวไว้ ลึกๆเขาก็ทอดถอนใจ ด้วยความหดหู่ แต่เขาพูดกับมุกดาไม่ได้

“พ่อคะ ช่วงนี้ชลไม่อยู่บ้าน หนูมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนพ่อ พอดีเลย ช่วงนี้หนูพักอยู่ที่นี่นะคะ เราสองพ่อลูกจะได้ คุยกันดีๆไงคะ อยู่ที่วิลล่ามักจะรู้สึกไม่อิสระเท่าที่นี่เลย” มุกดานั่งอยู่บนเก้าอี้โยก มองท้องฟ้าสีครามของนอก หน้าต่าง ถือว่ายกภูเขาออกจากอกเสีย

“นัทธ์ ลุงว่าอะไรนะ?คุณนายกับคุณณิชพนหายตัว ไป?”ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า นัทธ์ถือว่าโทรเบอร์ของชลธี ติดสักที เขาได้รับรายงานสถานการณ์ของที่บ้านให้ชลธี ทันที

“ใช่ครับ หลังจากคุณนายออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ นาน คุณนายก็บอกว่าจะออกไปเดินเล่นกับคุณณิชพนปรากฏพอออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลยครับ ผมได้ส่ง คนออกไปตามหาแล้ว แต่ก็หาไม่เจอครับ”

โทรหาคุณชาย คุณชายก็ปิดเครื่อง นี่คืออยากทําอะไร กันแน่?แต่คำพูดตอนท้ายนี้นัทธ์ไม่กล้าพูดออกมา

“โอเค ผมรู้แล้ว” ชลธีวางสายทิ้งทันที เขารีบให้คนจอง ตั๋วเครื่องบินกลับประเทศให้ตัวเองทันที

“ชล เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?” ธนิดานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย พร้อมมองชลธีที่สีหน้าร้อนรนใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไร ขึ้น

“น้ำผึ้ง สัญญาของเราจบสิ้นลงแล้ว คุณก็ผ่าตัดเสร็จ เรียบร้อยแล้ว หน้าที่ของผมๆก็ได้ทำอย่างสุดความ สามารถแล้ว ผมหวังว่าคุณจะจำคำพูดที่คุณพูดได้ นะ”สีหน้าของชลธีดูไม่ค่อยดี

“ชล นี่คุณพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอคะ?หรือขาของฉัน ไม่ใช่เพราะคุณรึไง?”ธินิดาเริ่มร้องไห้ฮือๆขึ้นมา

เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ชลธียิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ก็ ไม่รู้ว่ามุกดาไปไหนแล้ว

เธอคงจะโกรธแล้วแน่ๆเลย แต่ตัวเองก็หมดหนทาง นี่ก็ เพื่อต่อไปไม่มีความเกี่ยวพันกันอีก เขาจึงจําเป็นต้องทำแบบนี้

“ถึงจะเพื่อผม แต่ผมก็อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณมาสองเดือน แล้ว คุณให้ผมปิดมือถือ ใช้เวลาสองเดือนนี้อยู่กับคุณ ดีๆ ผมก็ทำได้แล้ว ผมหวังว่าคุณจะไม่ผิดคําพูดนะ ตอนนี้ ยังเหลืออีกสองวันก็ครบสองเดือนเต็มแล้ว ผมจะขอกลับ ก่อนแล้ว” ชลธีรู้สึกตัวเองอยู่ต่อไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว แล้ว

“คุณเองก็บอกแล้วว่ายังเหลือเวลาอีกสองวัน ตอนนั้น เราสองคนตกลงได้ชัดเจนมาก จะต้องอยู่เป็นเพื่อนฉัน สองเดือนเต็ม ขาดหนึ่งนาทีก็ไม่ได้” ธนิดาร้องไห้อย่าง อ่อนแออีก ร้องจนชลธีรู้สึกกลัว เขาอยากไปจากที่นี่ทันที จริงๆ

ช่างเถอะยังเหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้น งั้นก็รออีก หน่อยเถอะ ชลธีจึงได้โทรหานัทธ์อีก บอกว่าตัวเองจะ กลับไปมะรืนนี้ ให้เขาตามหามุกดาต่อ

นัทธ์ก็หมดหนทางเหมือนกัน อุตส่าห์โทรหาเบอร์ คุณชายติด แต่คุณชายยังต้องรออีกสองวันถึงจะกลับมา ที่ที่สามารถหาได้เขาล้วนหาหมดแล้ว แม้แต่บ้านของจัน วิภาเขาก็ยังไม่ละเว้นเลย

ปรากฏกลับถูกจันวิภาซักไซ้ไปพักใหญ่ สุดท้ายก็ได้แต่ บอกเธอไปว่ามุกดาได้หายตัวไป
ตอนที่นัทธ์หามุกตาไปทั่วพระนครถูกล่าเหมือนได้ ระเหยไปจากโลก ไม่เห็นแม้แต่เงา

มุกดาออกจากบ้านอาทิตย์ละครั้ง เธอก็จะบอกเช พนว่าตัวเองกลับไปดูที่บ้าน จากนั้นพอถึงตอนเป็นเธอถึง จะกลับมาตรงตามเวลา เจพนก็ไม่ได้เอะใจอะไร ในใจ เขาคิดว่าลูกสาวอยากอยู่เป็นเพื่อนตัวเองเยอะๆ สามียัง ไม่กลับมา งั้นก็พักที่นี่จะเลย

จันวิภาก็ไม่ได้มาหามุกดา นี่เป็นเพราะว่ามุกดาได้ฝาก ข้อความไว้บนqqของเธอ ให้เธอไม่ต้องตามหาตัวเอง และไม่ต้องถามว่าเธอไปไหน เธอสบายดี ไม่จำเป็นต้อง ห่วง

ถึงแม้จันวิภาไม่ได้ไปหามุกดา แต่ในใจเธอก็เป็นห่วง อยู่ดี ก็ไม่รู้ว่ายัยบ๊องคนนี้ไปไหน เธอจึงได้ไปปรึกษา หารือกับประวีร์

ประวีร์ก็ทำหน้าเหมือนไม่แคร์เหมือนกัน

“มุกเป็นเด็กที่มีขอบเขต หล่อนทำแบบนี้ต้องมีเหตุผล ของหล่อนแน่นอน ผู้หญิงที่เพิ่งแท้งลูก สามีกลับไปลั้นลา กับหญิงอื่น ถ้าเป็นเธอๆจะทำยังไง?”ประวีร์เอาเอกสารใน มือวางลงบนโต๊ะแล้วถามจันวิภา

“ฉัน?ฉันก็อาจจะทำแบบนี้เหมือนกัน ในเมื่อไม่รักแล้วทำไมยังต้องอยู่ด้วยกัน แล้วมาเสียเวลาต่างฝ่ายด้วย” จัน วิภาคิดๆแล้ว ก็ได้แต่เหมือนมุกดา

“ก็นั่นไง ชลธไม่ได้รักมุกแน่นอน ไม่งั้นก็ไม่ทำแบบ นี้หรอก มุกอยากออกไปผ่อนคลายจิตใจ เราอย่าไป รบกวนเธอเลย มุก เธออยู่บ้านแต่ดีๆล่ะ ห้ามไปไหนเด็ด ขาด!”