บทที่ 43 กลับไปที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปอีกครั้ง

ส่วนแผ่นหลังที่จนตรอกของธีรเมทนั้น ชลธีไม่ได้สนใจ เลยแม้แต่นิด ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมากเลยก็คือใบหน้าที่ งดงามนั้นของมุกดา

แม่หนูคนนี้หน้าตาดูดีมาก เพียงแต่เธอทำปากยื่นทำไม? ต้องเป็นเพราะว่าเมื่อกี้ธีรเมททำให้เธอโกรธแน่ ๆ

“ประธานชลธี คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันไม่ได้เป็น พนักงานบริษัทฮอนดากรุ๊ปของพวกคุณอีกแล้ว ฉันถูก ไล่ออกมาแล้ว คุณค่อย ๆ เดินเล่นแล้วกันนะคะ ฉันไป ก่อนล่ะ” มุกดาคิดถึงเพื่อนสนิทของเธอจันวิภาที่ยังอยู่กับ ทศพร เธอค่อนข้างรู้สึกเป็นกังวลใจ กลัวว่าเพื่อสนิทจะ ถูกเอาเปรียบแล้ว

มุกดาไม่อยากจะเจอชลธีเลยจริงๆ ถึงแม้เขาจะดูเหมือน ยอดมนุษย์ ทุกครั้งเวลาที่ตนเองลำบาก เขาก็มักจะออก มาปรากฏตัวทุกครั้งเลย เพียงแต่ลิ้นอาบยาพิษของเขา ทำร้ายจิตใจของมุกดามากเกินไปแล้ว

“เดี๋ยวก่อน ใครไล่เธอออก? ในบริษัทฮอนดากรุ๊ปยังมี คนที่มีสิทธิ์พูดมากกว่าผมอีกเหรอ? ผมยังไม่ได้เอ่ยปาก ก็มีคนกล้าไล่พนักงานของผมแล้ว? วางใจเถอะ ผมยังมี สิทธิ์พูดในบริษัทฮอนดากรุ๊ปอยู่ ไม่มีใครไล่เธอออกแล้ว ล่ะ จดไว้ด้วยว่าพรุ่งนี้เช้าให้กลับไปทำงาน ส่วนวันนี้ก็พอเถอะ” ท่าทางของชลธีดูราวกับคนดี

“พรุ่งนี้ฉันกลับไปทำงานได้แล้วเหรอคะ?” พอมุกดา ได้ยินว่าเธอจะได้กลับไปทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปอีก ครั้ง ท่าทีของเธอก็ดีขึ้นมากเลย เพราะเมื่อมองดูแล้ว ทั่วทั้งพระนครมีแค่บริษัทฮอนดากรุ๊ปที่เงินเดือนและ สวัสดิการดีที่สุด หลังจากสองปีให้หลังเธอจะต้องหย่า ขาดจากสามีคนปัจจุบัน แล้วก็ต้องเลี้ยงดูตัวเอง ดังนั้น บริษัทฮอนดากรุ๊ปจึงเป็นหน่วยงานที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้อง สงสัย

“อย่างไรเสียถ้าไม่ไปทํางานก็คือขาดงาน เธอลองคิด ไตร่ตรองเอาเองว่าควรทำอย่างไร” ชลธีมองผมที่นุ่ม สลวยของมุกดา แล้วก็เกิดความรู้สึกอยากเข้าไปลูบ เสียจริง ไม่ได้กลับไปตั้งหลายวันแล้ว ไม่ว่าเขาหรือว่า ร่างกายบางส่วนของเขาต่างก็รู้สึกคิดถึงมุกดามาก

แต่เขาก็ยังคิดว่าควรจะอดทนไว้ ผ่านมาแล้วตั้งยี่สิบ แปดปี แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยสัก นิด

“ค่ะ ๆ ได้ค่ะ วันพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปทำงานตรงเวลา แน่นอน” ฉับพลันนั้นจิตใจของมุกดาในวันนี้ก็พลันดีขึ้น มาแล้ว

พอพูดจบ มุกดาที่ยังสวมชุดกระโปรงอยู่บนร่างก็คิดที่จะไปหาจันวิภาเธอเองก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองยังสวมชุด ลองใส่อยู่เลย

“เอ๊ะ” เมื่อพนักงานขายมองเห็นมุกดาเดินไปแล้ว เธอก็ รีบตามออกมาทันที

“มีอะไรเหรอ?” ชลธีมองเธอแล้วถาม

“ประธานชลธี คุณผู้หญิงท่านนั้นยังไม่ได้จ่ายเงินเลย ค่ะ” เมื่อพนักงานขายคนนั้นพูดจบก็พยักหน้าให้ชลธี

“ไม่ต้องแล้ว ฉันจ่ายก็พอ หลังจากนี้ไปหากเธอมาอีก ก็ เอาแบบชุดตัวใหม่ล่าสุดให้กับเธอ ส่วนเรื่องเงินจําไว้ว่า ให้มาเอาที่ฉัน แต่ว่า อย่าให้เธอรู้ว่าเป็นคนเป็นคนจ่าย เงินเป็นอันขาด พวกเธอหาวิธีกันเอาเอง” พอชลธีพูดจบ แล้ว จึงได้เดินจากไป

พนักงานขายอ้าปากไม่ยอมหุบมาโดยตลอด เมื่อสักครู่ ผู้คนนั้นหน้าตาไม่ได้จัดว่าสวยมากนะ แต่ทำไมถึงได้รับ การดูแลเอาใจใส่จากประธานชลธีเป็นอย่างดีล่ะ? ช่าง โชคดีจริง ๆ เลย ต้องเอาเรื่องซุบซิบนี้ออกไปแบ่งปันเสีย แล้ว

เธอจึงวิ่งไปอย่างยินดีแล้วเล่าข่าวซุบซิบนี้ให้เพื่อนร่วมงานของตัวเองฟัง
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่นะ ฉันอุตส่าห์ดูแลเธอด้วยความ หวังดีตั้งหนึ่งคืน แต่เธอกลับตีคนโดยไม่แยกแยะถูกผิด เสียก่อน วันนี้ฉันจับเธอไว้ได้แล้ว เธอหนีไม่รอดแล้วล่ะ” ทศพรโอบกอดจนวิภาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

จันวิภาขัดขืนไม่ได้ เธอจึงแสร้งทำสีหน้าที่ดูน่าสงสาร ออกมา

“พี่ชาย ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ฉันก็ขอโทษ คุณไปแล้ว ฉันตบไปหนึ่งฉาด หรือว่าให้คุณตบกลับดี? มาเถอะ” จันวิภาเคลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ แต่ กลับหลับตาแน่น

ตบกลับมาเถอะ ยังดีกว่าการที่ต้องถูกเขาก่อความ วุ่นวายในวันหน้า ในใจของจันวิภาคิดเอาไว้แบบนี้

แต่ทว่าทศพรกลับถูกเธอทำให้ขำเสียแล้ว คนอย่างเขา

ทศพรเนี่ยนะ? จะตบกลับได้!

แต่ทศพรก็ยังคงยื่นมือออกไปหาใบหน้าของจันวิภาจริง ๆ เขามองดูผิวอมชมพูของเธอ ฉับพลันนั้นก็เกิดความคิด ที่จะอยากจะเข้าไปสัมผัส

ฝ่ามือใหญ่อุ่นร้อนลูบไปที่ใบหน้าของตน ชั่วขณะนั้นจัน วิภาก็ตกใจ เธอรีบลืมตามองดูทศพร
“คุณหาอะไรน่ะ?” จันวิภาระแวดระวังเตรียมพร้อมอยู่ เต็มเปี่ยม

“ตบกลับไง” ทศพรเอ่ย เขารู้สึกว่าผิวของจันวิภานั้น เนียนเรียบ ไม่รู้ว่าใช้เครื่องสำอางอะไร รวมถึงกลิ่น น้ำหอมที่อยู่บนตัวของเธอไม่รู้ว่ายี่ห้ออะไร หอมจริง ๆ เดี่ยวอีกสักพักค่อยถาม จะได้แนะนำให้คุณแม่ใช้

ทศพรแอบลอบยิ้มแล้วลูบไล้ไปหนึ่งที ถึงแม้ว่าจะรู้สึก ไม่หนำใจ แต่ถึงกระนั้นก็ต้องปล่อยมือ

พอสัมผัสได้ว่าตัวเองถูกปล่อยแล้ว จันวิภาคีรีบรักษา ระยะห่างกับทศพร “เอาล่ะ คุณเองก็ตบกลับแล้ว อย่าง นั้นพวกเราสองคนก็หายกัน คุณเองก็ห้ามมายุ่งกับฉันอีก” จันวิภาจะเดินออกไปแล้ว มุกดายังอยู่กับผู้ชายเฮงซวย คนนั้น เธอไม่วางใจจริง ๆ

“เอ๊ะ ฉันของถามหน่อย เธอใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรนะ? ทศพรถามไล่หลังเธอ

จันวิภาหยุดเดินแล้ว เธอหันกลับไปบอกกับทศพรด้วย ความเมินเฉยเป็นอย่างมาก “กูไม่เคยใช้น้ำหอม

แล้วมุกดากับจันวิภาก็ได้เจอกันระหว่างทาง ทั้งสองรีบ เข้าไปกอดกันทันที ราวกับไม่ได้พบเจอกันมาแสนนาน
“เป็นอย่างไรบ้าง? เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”

“เป็นอย่างไรบ้าง? เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?” ทั้ง สองผละออกจากกันแล้วตรวจดูซึ่งกันและกันเล็กน้อย

“เปล่า ฉันสบายดีมาก” มีหลายคำพูดที่ไม่อยากพูดใน

เวลานี้ เพียงแค่พูดอย่างเรียบง่าย พอเห็นว่าต่างคนต่างก็ไม่เป็นอะไร มุกดากับจันวิกาจึง

ได้ตัดสินใจหาอะไรกิน เพื่อให้สงบลง

“ชล ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงสองคนนี้น่าสนใจมากเลย” ไม่ไกล นัก ชลธีกับทศพรกำลังมองดูผู้หญิงทั้งสองที่ทั้งร้องไห้ทั้ง หัวเราะอยู่ ในใจนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความอิจฉา

“ไปเถอะ จะให้ฉันเลี้ยงเหล้าไม่ใช่เหรอ?” จิตใจของ ชลธีดีขึ้นมาไม่น้อย เมื่อพามุกดากลับไปทำงานได้แล้ว ชีวิตของเขาก็คงจะสนุกขึ้นไม่น้อย เพราะผู้หญิงคนนี้น่า สนใจมากจริง ๆ

มุกดาหอบข้าวของตัวเองกลับมาที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป เธอมาเข้ามากเพราะไม่อยากดึงดูดความสนใจของผู้คน

เมื่อวางข้าวของตัวเองเสร็จแล้ว ก็เริ่มทําความสะอาดห้องทํางาน

พอได้กลับมาที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปใหม่อีกครั้ง เธอก็รู้สึก ดีใจมาก เลยอดที่จะฮัมเพลงไม่ได้ เมื่อกวาดพื้นเสร็จแล้ว ก็ได้เริ่มถูพื้นต่อ

ในเวลานี้ก็มีคนเข้ามาเรื่อย ๆ แต่พอเห็นมุกดาก๋าลังถู พื้นอยู่ ส่วนใหญ่ต่างก็มองเธอแวบหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร? ถึงได้ทำให้ผู้อ่านวยการ ไวพบที่ทํางานในบริษัทฮอนดากรุ๊ปมาแล้วถึงสิบปีถูกไล่ ออกอย่างกะทันหัน ต่อไปหาเรื่องให้น้อยหน่อยจะดีกว่า

เพียงแต่มีบางคนที่ไม่กลัวตาย อย่างเช่น ลิลลี่คนนี้ เธอไม่กลัวตายอย่างมาก อาศัยว่าตัวเองอยู่ในครอบครัว ที่ค่อนข้างมีเงินในพระนคร เธอจึงรู้สึกดูถูกมุกดาเป็น อย่างมาก

“โธ่เอ๊ย ช่างลำบากเสียจริงนะ ยังจะถูพื้นอีก? พวกเรา รู้สึกทนดูไม่ได้นิดหน่อยแล้ว” พี่ลิลลี่เดินไปอยู่ด้านข้าง มุกดา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความ ถากถาง วางกระเป๋าของตัวเองไว้บนโต๊ะ ยกมือขึ้น กอดอก แล้วมองดูมุกดา

มุกดายังคงถูพื้นต่อไป เธอไม่ได้ตอบพี่ลิลลี่ บอกตามตรง ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรดี ดังนั้นเลยคิดว่าอย่า ไปหาเรื่องจะมีการ

แต่ว่าพี่ลิลลี่คนนี้กลับอาศดีมาก พอเธอเห็นมุกดาไม่ สนใจตัวเอง ในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธ แล้วเดินไป (ตรงที่มุกดากูพื้น จากนั้นเหยียบลงไปหลายรอย