บทที่76 เธอเป็นภรรยาของฉัน

เดิมทีผู้คนกำลังมุงดูข่าวซุบซิบกัน แต่สิ่งที่ชลธีพูดออก มานั้นกลับเป็นข่าวอื้อฉาว ที่ทำเอาทุกคนต้องอึ้งตะลึงไป ตามๆกัน

ขณะนั้นเองทั้งชั้นยี่สิบเงียบสงัดลงทันที ขนาดเสียง หายใจยังได้ยินได้อย่างชัดเจน

เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ประธานชลธีพูดว่าอะไรนะ มุกดาเป็นภรรยาของเขา ตายแล้ว! ลองคิดดีๆดูสิ ตัวเอง เคยมีเรื่องขัดใจอะไรกับมุกดาหรือเปล่า

ธนิดาได้สติคนแรก เธอเดินไปตรงหน้าชลธีช้าๆ

“ชล นายเป็นอะไร? ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ นายรู้ไหม นายพูดแบบนี้ มันทำให้ฉันเสียใจมาก?” ใบหน้าสวยของ เธอมีน้ำตาไหลอาบแก้มลงมา

“น้ำผึ้ง ฉันพูดความจริง มุกดาเป็นภรรยาของฉัน เป็น ภรรยาแต่งงานถูกต้องตามกฎหมาย” ชลธีรู้สึกว่าตัวเอง ไม่ควรทําแบบนี้อีกต่อไปแล้ว จะจับปลาสองมืออีกไม่ได้ เขาจึงจำเป็นต้องเลือกคนที่อยู่ในหัวใจของเขา

“กรี๊ด!” ธินิดาปิดหน้าตัวเองไว้และวิ่งออกไปทันที
ส่วนคนอื่นก็ต่างพากันแยกย้าย ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง เรื่องของประธาน สักพักทั้งชั้นยี่สิบ เหลือแค่มุกดา จัน วิภา โธรณีกับชลธี

มุกดาจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย เมื่อกี้เธอหูฝาดไป หรือเปล่า?

“ขอบใจนะ” มุกดาเดินไปตรงหน้าชลธี เธอยังคิดว่าชลธี

ทำเพื่อช่วยตัวเอง จนต้องพูดโกหก

“ฉันไปก่อนนะ พวกเธออยู่กับมุกก่อนนะ” ชลธีกลัวว่าธินิ ดาจะเกิดเรื่องขึ้น ก็เลยรีบวิ่งตามออกไป

“เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น? แสนดี โธรณี เธอเป็นน้องสาว ของชลธีเหรอ?” จนถึงตอนนี้จันวิภาก็พึ่งรู้สึกตัว

“อืม พวกเธอไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหม ฉันกลัวว่า ถ้าฉันบอก เรื่องที่ว่าฉันเป็นน้องสาวของประธานชลธี พวกเธอจะไม่ สนใจฉัน” โธรณีแอบสังเกตสีหน้าของมุกดา

มุกดาถือกระบอกฉนวนและเดินเข้าห้องไปอย่างใจเย็น ทั้งสองเธอไป ต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

วางกระบอกฉนวนลงบนโต๊ะทำงานตัวเอง มุกดากลับไม่ อยากกินมันเลย
เธอนั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้นิ่งๆ จันวิภากับโธรณีก็นั่งเหม่อ พร้อมกันกับเธอด้วย

“คือว่ามุก ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอ นะ” โธร พูดเสียงเบา

“ให้ฉันอยู่คนเดียวเงียบๆก่อน” มุกดาไม่อยากพูดอะไร กับใครทั้งนั้น เธอให้ทั้งสองคนออกไปก่อน ทั้งแผนก เลขาก็เหลือแค่มุกดาคนเดียว

เธออยากจัดการกับความคิดของตัวเองก่อน เมื่อกี้ชลธี คงไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม เขาจะแต่งงานกับตัวเองได้ยังไง กัน มันไม่มีเหตุผลเลย ตั้งแต่พบกันครั้งแรก ทั้งสองคนก็ ไม่ถูกกันเลย ทำไมเขาถึงต้องแต่งงานกับตัวเองด้วย?

อีกอย่างแต่งงานกับเธอมันน่าขายหน้าขนาดนั้นเชียว เหรอ? เขาไม่ยอมให้ตัวเองได้เห็นเขาด้วยซ้ำ ยังเซ็น เอกสารแต่งงานสองปีให้ตัวเองอีก งั้นก็หมายความว่า ยัง มีเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งปี เธอที่เป็นภรรยาก็ต้องไสหัวออกไป แล้วให้ธินิดาเข้าไปอยู่แทน

เพิ่งเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กับสามีลึกลับ ในตอนนี้เองก็ หายไปทั้งหมด หัวใจสามีตัวเองคิดถึงผู้หญิงอีกคน และ รักผู้หญิงอีกคน แต่งงานกับตัวเองอาจจะเป็นเพราะ ต้องการแก้ไขความต้องการทางร่างกาย
มุกดารู้สึกเหมือนใบหน้าตัวเองเย็นเฉียบไปหมด ยื่นมือ ไปจับ ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไหร่

หยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาตัวเองออก มุกดาเปิดกระบอก ฉนวน ตอนนี้พ่อก็ผ่าตัดเสร็จแล้ว ยังอยู่ในระหว่างการ ฟื้นตัว ระหว่างนี้เธอจะยังหย่ากับชลธีไม่ได้ นอกจากว่า ชลธีพูดขึ้นมาเอง

ดูท่าแล้วชลธีคงจะคุยเรื่องหย่ากับตัวเองในอีกไม่ช้านี้ B นิดาเป็นคนที่เขารักมาก คงไม่ปล่อยให้เธอน้อยใจแบบนี้ หรอก

กินอะไรก่อนดีกว่า ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร กินอิ่มแล้ว ค่อยว่ากันแล้วกัน พ่อสอนตัวเองแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก

มุกดากินอย่างเอร็ดอร่อย อยากกินเพื่อให้ลืมเรื่องราว

พวกนี้ ในใจเธอมีแต่รสชาติและกลิ่นหอม

แต่พอกินหมดแล้ว เรื่องน่าปวดหัวก็ถาโถมเข้ามาหาเธอ อีกครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกไม่อยากเลิกกับชลธีเลย แต่ความ กล้าเล็กน้อยนั้น ทำให้เธอต้องเก็บซ้อนมันไว้ในใจลึกๆ

มุกดากินอิ่มแล้ว ก็กลับบ้านทันที ตัวเองอยู่ที่นี่ก็คง ทำงานไม่ได้ คงจะให้คนอื่นมาคอยซุบซิบนินทาไม่ได้
นัทธ์เห็นมุกดากลับมาบ้าน เขารู้สึกแปลกใจมาก ตอน บ่ายไม่ทำงานแล้วทำไมถึงไม่บอกก่อนนะ เขาจะได้ไปรับ เธอ

“ลุงนัทธ์ คุณชายของลุงก็มีนามสกุลสุวรรณเลิศใช่

ไหม?” มุกดาวางข้าวของในมือลง ถามนัทธโดยไม่ตั้งใจ “อืม น่าจะเป็นอย่างนั้น” นัทธ์รู้สึกว่าวันนี้มุกดาแปลกๆ

“ชลธีใช่ไหม?” มุกดาถาม

นัทธ์ได้ยินชื่อคุณชายขึ้นมากะทันหัน เขาก็ไม่รู้ว่าควร จะตอบยังไงดี

“เอ่อ คือว่า ทำไมคุณผู้หญิงถึงถามขึ้นมากะทันหันล่ะ ครับ?” นัทธ์รู้สึกว่าท่าทางของมุกดาวันนี้ดูไม่ค่อยดีเท่า ไหร่

“วันนี้เขาบอกหมดแล้วล่ะ ยังมีกำไลอันนี้อีก เป็นของ ลูกสะใภ้ตระกูลสุวรรณ์เลิศ ลุงนัทธ์ลืมไปแล้วเหรอ ฉันมีเวลาแค่สองปี ตอนนี้ก็เลยมาสามเดือนแล้ว นั่นก็ หมายความว่าฉันมีเวลาอยู่ที่นี่อีกแค่หนึ่งปีกับอีกเก้าเดือน เอากำไลนี้ให้ฉันทำไมกัน?” มุกดาถอดกำไลลง ส่งคืนให้ นัทธ์

“คุณผู้หญิง นี่เป็นของที่คุณหญิงให้คุณ ถึงคุณจะคืนก็ต้องไปคืนให้กับคุณหญิงเอง คุณให้ผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูด ยังไง” นัทธ์รับลดมือลงไป

“ได้ ฉันไปคืนคุณน้าเอง” ทุกอย่างชัดเจนหมดแล้ว มุกดารู้สึกหนักใจมาก พอรู้ว่าสามีตัวเองเป็นชลธี แต่กลับ ไม่รู้สึกมีความสุขเลย

มุกดารู้สึกปวดหัวขึ้นมา เธอเดินขึ้นบันได อยากจะนอน พักผ่อนสักพัก ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรจะทำยังไง ต่อไปดี

“ฮัลโหล มุก ลูกยังสบายดีใช่ไหม ตอนนี้พ่อพักฟื้นได้ ดีขึ้นมากแล้ว ไม่กี่วันหลังจากนี้อาจจะไปหาลูกได้แล้ว” ณิชพลอยู่ที่ห่างไกลและโทรมาหาลูกสาว โทรมาเพื่อ บอกว่าตัวเองปลอดภัยดี

“พ่อคะ พ่อ มุกคิดถึงพ่อค่ะ มุกคิดถึงพ่อมากเลยนะ” ได้ยินเสียงพ่อตัวเอง น้ำตาของมุกดาก็ไหลลงมาอาบ แก้มทันที

“พ่อก็คิดถึงลูกนะ ลูกรัก พ่อขอโทษด้วยที่ทำให้ลูกต้อง ลำบาก” ณิชพลเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่ทางนั้น

ลูกสาวและลูกเขยตัวเองกตัญญูมากจริงๆ หาหัวใจที่ เหมาะสมกับตัวเอง ตอนนี้ตัวเองก็เป็นคนแข็งแรงมากคน หนึ่งแล้ว
จนถึงตอนนี้ณิชพลยังไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองถูกธีรเมททิ้ง

ไปนานแล้ว และยังถูกกระทำอย่างน่าอนาถมาก

พ่อลูกคุยกันได้สักพักก็วางสายไป มุกดารู้ว่าพ่อตัวเอง จะกลับมาแล้ว เธอยังลังเลอยู่ว่าจะโทรหาน้าดีไหม

บ้านหลังนั้นเป็นของแม่มุกดา แต่กลับถูกน้าครอบครอง เอาไว้

พ่อป่วยมานานขนาดนี้ น้าไม่เคยไปเยี่ยมเลยสักครั้ง ขนาดตัวเองขาดการติดต่อมาตั้งสามเดือนกว่า ก็ยังไม่มี การโทรศัพท์มาถามไถ่บ้างเลย

พ่อกลับมาแล้วจะพักอยู่ที่ไหน? บ้านของพวกเขาก็ จำนองออกไปแล้ว จะให้พ่อไปนอนข้างถนนก็ไม่ใช่? หรือว่าจะเป็นที่นี่ เหอะ ไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกไล่ออกไปเมื่อ ไหร่ เห้อ เป็นปัญหาที่ยากมากจริงๆ