บทที่73 พูดไม่ออก

มุกดาไม่คิดว่าจะได้เจอกับชลธีที่นี่ เธอถูกชลธีดึงตัวขึ้น มาในขณะที่ไม่ทันตั้งตัว พอเธอรู้สึกตัว ก็สะบัดมือชลธี ออกไป

ถ้าไม่ใช่เพราะลิ้นยังทํางานได้ไม่ดีมาก เธอคงด่าเขาไป แล้ว เธอจะทำอะไร ขัดหูขัดตาเขาตรงไหน? ทำไมเขา ต้องมายุ่งทุกเรื่องด้วยนะ

“ทําไม?” ชลธีถูกมุกดาสะบัดมือออกไปกะทันหัน เขาก็ อึ้งไปทันที

“ฉันไปเอง!” มุกดาพูดทุกคำช้าๆอย่างชัดเจน พอพูดจบ เธอก็มัดผมที่ปล่อยลงมาขึ้นไป เดินไปตรงหน้าชลธีด้วย ความโมโห

ชลธีเดินตามมุกดาออกจากโรงละครไป เขาลืมไปแล้ว ว่าธินิดายังอยู่ด้านใน

“นายตามฉันมาทำไม?” มุกดาทำหน้าบึ้งตึง ใช้สายตา กลมโตแวววาวของเธอมองค้อนชลธี

“ฉัน…” ชลธีไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องตามมุกดาด้วย แต่ พอเห็นเธอสวมชุดที่โป๊ขนาดนั้นต่อหน้าคนอื่นๆ เขาก็มี ความคิดที่อยากจะซ่อนเธอไว้ในบ้านขึ้นมา
ฉันไปล่ะ นายตามสบายเลย มุกดาทำท่ามือ ตอนนี้เธอ ยังพูดไม่ชัดมากเท่าไหร่ ไม่อยากให้ชลธีเห็นตัวเองแล้ว ยิ่งอึดอัด

“เดี๋ยวก่อน เธอคงยังไม่ได้กินข้าวแน่เลย ฉันพาเธอไป กินข้าวไหม” ชลธีดูเวลาสักพัก ก่อนเต้นนักแสดงจะกิน ข้าวไม่ได้ และตอนนี้ เธอคงหิวมากแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงจะ พาเธอไปกินข้าวด้วยกัน

มุกดาปัดมือ เธอพยายามจะไม่อยู่กับชลธีให้มาก เธอ กลัวว่าตัวเองจะหลงรักเขาได้

“ชล ทำไมถึงออกมาล่ะ? มุก?” ธินิดาตามออกมาจาก ด้านหลัง เธอรออยู่นานมากก็ไม่เห็นชลธีกลับมา ดังนั้น เธอเลยไปตามหาเขาด้านหลังเวที แต่คนที่หลังเวทีบอก ว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง ดึงตัวนักแสดงหญิงออกไป

ธนิดาโมโหมาก ยัยมุกดาหน้าไม่อายจริงๆ กล้ามาอ่อย ชลธีถึงบนเวทีบัลเลย์

พอตามออกไป ก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“น้ำผึ้ง? เธอออกมาได้ยังไง?” ชลธีเห็นธินิดาออกมาก็ถึง นึกขึ้นมาได้ ยังมีคนรอตัวเองอยู่ด้านใน

“ชล ฉันเห็นนายไม่กลับมาสักที ฉันเลยออกไปตามหานาย มุก เธอก็อยู่นี่เหรอ บังเอิญจังเลยนะ เมื่อกี้ฉันเห็น นักแสดงคนหนึ่งเหมือนเธอมากเลย” ธินิดาเดินเข้าไป แต่ ไม่ได้ไปคล้องมือชลธีไว้ แต่กลับทำท่าเหมือนสนิทกับ มุกดาขึ้นมา

มุกดามองดูธินิดา ผู้หญิงคนนี้แสร้งทำดีต่อหน้าชลธี แต่ ว่าอยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ชลธีจะเห็นธาตุแท้ของยัยธินิดา สักที

“นั่นก็คือฉัน!” มุกดาพูด

“เป็นเธอจริงเหรอ เต้นได้ดีมากเลยนะ เธอไม่ไปเต้นก็ น่าเสียดายเลย ฉันรู้จักครูสอนเต้นที่ต่างประเทศนะ เขา สอนได้ดีมากเลย เธอจะต้องได้รางวัลแน่” ธินิดาจับมือ มุกดาไว้ และพูดแนะนำให้กับเธอ

“ไม่อยากได้หรอก!” มุกดาพูดแล้วก็หันหลังเดินออกไป

ธนิดามองดูแผ่นหลังของมุกดา ด้วยสีหน้า ตกใจ แต่ สายตาเธอกลับมีรอยยิ้มที่ได้ใจปรากฏขึ้นมา

“ชล ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? ฉันทำให้มุกดาโกรธหรือ เปล่า?” ธนิดาทําสีหน้าน้อยอกน้อยใจ พร้อมด้วยน้ำตาที่ เอ่อล้นออกมา

ชลธีถอนหายใจ ตัวเองอยู่มายี่สิบแปดปี ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยใจขนาดนี้มาก่อน

“อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่อยากโด่งดังมีชื่อเสียง ไปกันเถอะ ทุกคนต่างมีฝันของตน น้ำผึ้ง ฉันรู้ว่าเธอหวังดี” ชลธีมอง ดูแผ่นหลังของมุกดาอย่างลึกซึ้ง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะ ต้องบอกกับธินิดา ตัวเองแต่งงานแล้ว เธอจะได้ติดใจจาก ตัวเองไปสักที

“ชล ฉันกลัวว่านายจะทิ้งฉันไปมากเลย ฉันมีเรื่องหนึ่ง อยากจะบอกกับนาย ไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าว กัน ฉันจะบอกกับนายช้าๆ” ธินิดาพูดอย่างอ่อนโยน ใน สายตาเธอมีน้ำตารื้นขึ้นมา ทําให้คนที่เห็นแล้วรู้สึก สงสาร

ชลธีพยักหน้า พอดีเลยเขาก็มีเรื่องอยากบอกกับธินิดา

“ชล นายรู้ไหมทำไมฉันต้องทิ้งเวทีกลับมาหานาย?” ธินิ ดาดื่มชานม ถามชลธีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ที่จริงชลธีก็อยากรู้ว่าทําไมเธอถึงกลับมากะทันหันแบบนี้

“ทำไมเหรอ?” ชลธีมองดูธินิดาตรงหน้า รู้จักเธอมา ตั้งแต่เด็ก มองดูเธอไม่ว่าจะเจอมรสุมฝนตกลมพัดแรง มากแค่ไหน ก็จะต้องไปเต้นให้ได้ ยังมีท่าทีที่เธอเต้นก็ดู น่ารักมาก เขาชอบเธอมาตลอด
ด้วยเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ พวกเขาก็โตกันแล้ว บวกกับ เพื่อนๆที่พากันหยอกล้อ พวกเขาก็เลยกลายมาเป็นแฟน กัน เหมือนว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปตามเงื่อนไข

แต่หลายปีมาแล้ว เขากลับไม่เคยรู้สึกหีงธินิดามาก่อน และไม่เคยรู้สึกกังวลด้วย อาจเป็นเพราะธินิดาให้ความ รู้สึกที่ราบรื่นมาโดยตลอด ไม่เคยหาเรื่องหรือสร้างเรื่อง วุ่นวายให้ตัวเองเลย

“ชล นายยังจําเรื่องราวตอนอายุสิบเจ็ดของพวกเราได้ ไหม? ตอนนั้นมีรถคันหนึ่งเกือบชนนายเข้า ฉันผลักนาย ออกไป ตัวเองกลับถูกรถชนแทน ตอนนั้นไม่มีอะไรเกิด ขึ้นเลย แต่ต่อมาในตอนที่ฉันเต้น ขอแค่ฝึกนานเกินไป ฉันก็จะเจ็บขามาก พอไปตรวจที่โรงพยาบาลต่างประเทศ หมอก็บอกว่าตอนนั้นถูกชนจนกระดูกร้าวเล็กน้อย จึง ไม่ทันได้สังเกต พวกนี้ก็เป็นผลการตรวจของหมอ” ธินิดา ผลการตรวจสอบออกมาจากกระเป๋าตัวเอง ส่งให้ชลธี

“หลายปีมานี้ฉันไม่ได้ติดต่อนายเลย นั่นเป็นเพราะว่า ฉันรักษาตัวอยู่ที่ต่างประเทศ บัลเลย์สำหรับฉันแล้ว คง เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนั้นฉันเคยร้องไห้ เคยบ้าคลั่ง เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย แต่ฉันนึกถึงสิ่งที่นายเคย พูดไว้กับฉันว่า จะรอฉันอยู่ที่เดิมเสมอ ดังนั้นฉันเลยกลับ มาหานาย ฮือๆๆ” ธินิดาพูดจบก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที
เรื่องตอนอายุสิบเจ็ด ชลธียังจำได้ดี ธินิดาเคยช่วยเขา จากอุบัติเหตุรถชนจริงๆ แต่เขารู้สึกว่าตอนนั้นรถคนนั้น เบรกทันนะ แค่โดนตัวเล็กน้อย ตรวจสอบที่โรงพยาบาลก็ ไม่มีอาการบาดเจ็บภายในอะไรมาก

ไม่คิดว่าเธอจะถูกชนจนกระดูกร้าวแบบนี้ได้

ชลธีมองดูผลการตรวจสอบนั้น ด้านบนเขียนไว้อย่าง ชัดเจนว่าเป็นแผลเก่า กระดูกร้าว เวลารักษาคือสองปี ก่อน

สุดท้ายยังมีตัวอักษรหนาเขียนไว้ว่า ชีวิตนี้จะออกกำลัง กายหนักอีกไม่ได้แล้ว

เป็นตัวเขาที่ทําลายชีวิตของธินิดา เธอรักอาชีพบัลเลย์ ขนาดนั้น แต่กลับต้องยอมปล่อยมันไป คำพูดในตอนนั้น ของตัวเองกลายเป็นเหตุผลที่เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป

ตอนแรกชลธียังอยากพูดเรื่องที่ตนแต่งงานแล้วกับธินิ ดา ครั้งนี้เขากลับพูดมันไม่ออกแล้วล่ะ

มองดูธนิดาที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ชลธีก็ยื่นกระดาษ ทิชชูให้กับเธอ

“ขอโทษด้วยนะ ถ้าฉันรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนในตอนนั้นจะทําให้เธอบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันคงจะไปรับหน้าเอง น้ำผึ้ง เธอต้องมาทุกข์ทรมานเพราะเรื่องนี้ ต้องขอโทษด้วย จริงๆ” ชลธีพูดอย่างเจ็บปวดใจ

“ชล นายอย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่เอาคำขอโทษจากนาย หรอกนะ ไม่เอาอะไรเลย ฉันขอแค่ให้นายดีกับฉันเหมือน เมื่อก่อนก็พอ” ธนิดาเช็ดน้ำตาออกและจ้องมองชลธี