บทที่ 69 ชลธีไม่กลับไปเหรอ

เดิมทศพรคิดว่าให้ธินิดาออกไปแล้ว จันวิภากับมุกดาก็ จะสบายขึ้นมาหน่อย ไม่งั้นผู้หญิงพวกนี้อยู่ด้วยกันก็ได้ ทะเลาะกันอีก ถึงตอนนั้นเขาช่วยใครก็ไม่เหมาะ

เขาคิดว่าเขาทําถูกแล้ว แต่ว่าพอจันวิภากับมุกดากลับ มา เห็นว่าธนิดากลับไปแล้ว ก็ได้เอาความโมโหไปลงที่ตัว ทศพรพอดี

“หล่อนก็กลับไปแล้ว นายทำไมยังอยู่ที่นี่?” จันวิภาก็ได้ พูดกับทศพรอย่างเย็นชา ท่าทางของทศพรที่ดูเป็นมิต รกับธนิดาเมื่อกี้ เธอมองไม่เข้าตา

“เธอไปของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน?” ทศพรน้อยใจจะ ตายแล้ว นี่เข้ากันไม่ได้กับธินิดา ทำไมตัวเองถึงได้มา พลอยโดนด้วยล่ะ

จันวิภาก็ไม่ได้สนใจทศพรต่อ เธอก็ได้ประคองมุกดาขึ้น เตียง ให้มุกดาอ้าปาก ทายาตรงแผลในปากของเธอ

ยานั้นได้สั่งมาจากต่างประเทศ ได้ยินมาว่าช่วยสมาน แผลได้เป็นอย่างดี

“ยาอันนี้ทาหมดแล้ว ก็สามารถที่จะทายานี้แล้ว ผลของ ยาอันนี้ก็ดีเหมือนกัน ส่งมาจากฝรั่งเศสเมื่อเช้า ฉันเป็น คนส่งยามาเอง” ตอนนี้ทศพรพึ่งนึกได้ว่า ตัวเองนั้นมาส่งยาให้ ก็ได้เกือบที่จะลืมเรื่องนี้ไป

“นายนะนาย เรื่องที่จริงจังก็ทำไม่ดี เอามา” จันวิภาเดิน มา แล้วก็ได้แย่งยาไปเลย เธอก็ได้ดูอย่างละเอียดไปสัก พัก แต่ว่าภาษาฝรั่งเศสของเธอไม่ดีเท่ามุกดา เธอก็ได้ เอายาให้มุกดาดูอีกที

มุกดาดูๆ พยักหน้า จันวิภาก็ได้เก็บยาไว้

“งั้นก็ขอบคุณละกัน ไม่มีอะไรนายกลับไปเถอะ” จันวิภา ก็ได้เริ่มไล่ทศพร

“ดูเวลาแล้วก็ใกล้ถึงเวลาทานข้าวแล้ว เอาแบบนี้ ฉันไป ซื้ออะไรให้เธอกินหน่อยแล้วค่อยกลับไป” ที่จริงทศพรได้ เห็นของกินมากมายที่จีนวิภาซื้อมาให้ตัวเองแล้ว

แต่ว่าเขาเห็นว่าของพวกนั้นมีแต่พวกขนม มักรู้สึกว่า อาจจะกินไม่อิ่ม

“ฉันมีของกิน ก็ไม่รบกวนนายแล้ว นายกลับไปเถอะ” จันวิภาได้มีสีหน้าที่ไม่ดีนักให้เขา

วันนั้นที่ทศพรบังคับจูบจันวิภา ใบหน้าของจันวิภาถึง แม้ว่าโมโห แต่ว่าใจในกลับเต้นตุ้บๆ
ช่วงที่ผ่านมานี้ในความฝันนั้น มักฝันถึงเขา สรุปวันนี้ ทศพรได้เข้าข้างธนิดา เธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีให้กับ ทศพรอีกเลย บวกกับว่าได้เอาสร้อยคอของตนไปแล้ว ยังไม่บอกว่าจะคืนให้ตน

ทศพรมองจันวิภาสักพักแล้วก็มองมุกดาสักพัก เขาก็ได้ เดินไปพูดกับมุกดา

“มุก ประธานชลธีเป็นคนให้ฉันมาเยี่ยมเธอ เธอก็พัก ผ่อนดีๆ เถอะ” พูดจบก็ไม่ได้บอกลากับจันวิภา แล้วก็หัน ตัวเดินออกไป

“คนอะไรเนี่ย? จริงๆ เลย ว่าไปไม่กี่คำก็ทนไม่ได้ แล้ว คนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นคนดีอะไรเลย ไม่มี มารยาท การทำตัวก็แย่” จันวิภาก็ได้พูดไปตอนที่เผชิญ หน้ากับแผ่นหลังของทศพร

ในใจของเธอได้โมโหเอามากๆ จูบตัวเองไปแล้ว แต่ว่า พอกลับไป กลับไม่ได้พูดอะไรกับตัวเองสักคำ

มุกดามองเพื่อนรักของตัวเอง เธออยากหัวเราะ แต่ว่า เป็นเพราะลิ้น ก็หัวเราะไม่ได้

เพื่อนรักของตัวเองตัวเองรู้จักดี ถึงแม้ว่าจันวิภาเป็นคน แรงๆ คนหนึ่ง แต่ว่าก็มักกัดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ปล่อย พอ เธอได้กัดรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้แล้วนั้น งั้นในใจก็ต้องมีความคิดอะไรแน่

จันวิภาก็ได้ทายาให้มุกดาเสร็จไปแล้ว ความโมโหที่มีให้ ทศพรก็ยังอยู่ในท้อง

เวลาประตูห้องพักคนไข้ก็ได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง ทศพร

กับชลธีต่างอยู่ที่หน้าประตู

ในมือของทศพรยังถือถุงพลาสติก ข้างในได้มีของที่ห่อ

ไว้เรียบร้อยแล้ว

“ฉันไปซื้อของกินให้เธอนิดหน่อย ที่เธอซื้อมานั้นมีแต่ ขนม ทําได้แค่กินเล่น มื้อค่ำกินพวกนี้จะดีกว่า มาพวก เราออกไปกินข้างนอก ประธานชลธีมีอะไรจะพูดกับมุก ทศพรได้สังเกตเห็นแล้วว่าชลธีนั้นมีอะไรจะพูดกับมุกดา เพราะงั้นก็คิดที่จะพาจ้นวิกาหลบไปข้างๆ ก่อน

แต่ว่าจันวิภากลับไม่เข้าใจความหมายที่ทศพรจะสื่อ

“ฉันไม่กิน” เธอยังโมโหอยู่ แต่ว่าทศพรเดินมาใช้มือที่ ใหญ่ของตนนั้นได้ลากมือเล็กๆ ของเธอ แล้วก็ได้ลากตัว เธอออกไป

“อี้ อี้ อี้ ฉันว่านาย….. จันวิภายังไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็ได้ถูกทศพรลากตัวออกไปแล้ว
ชลธีเดินมาตรงหน้าเตียงมุกดา เขามองสักพัก ยาที่ได้ เอามาวันนี้ยังไม่ได้ทา ที่ทาไปนั้นเป็นยาของเมื่อวาน

“วันนี้ดูแล้วยังดีขึ้นมาหน่อย ไอ่อย่างเมื่อก่อนนั้นไม่เอา แล้วนะ ลิ้นมันพันผ้าก็อซไม่ได้ แล้วก็ยังมีน้ำลายอยู่ด้วย ตลอด ไม่ดีต่อการสมานแผลเอามากๆ เพราะงั้นก็ต้องใช้ ยาที่มันดีหน่อย” ชลธีก็ได้พูดกับมุกดา แล้วก็ได้ยื่นมือไป ทิ้งยาที่พึ่งใช้ไปครั้งเดียวของเมื่อวาน

มุกดาก็ได้มองยาที่พึ่งโยนไปอย่างปวดใจ ในใจก็ได้ด่า ชลธีว่าฟุ่มเฟือยอยู่ตลอด เธอได้ยินที่พวกพยาบาลพูด แล้ว กล่องยาขนาดเท่าเล็บมืออันหนึ่ง ก็ต้องเสียหลาย พันแล้ว คนคนนี้บอกว่าทิ้งก็ทิ้งเลย

“อ้าปากให้ฉันดูหน่อย ว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว” ชลธีให้ มุกดาอ้าปาก แต่ว่ามุกดากลับไม่อยากที่จะอ้าปาก ลิ้น โดนเย็บไป ต้องไม่น่าดูเอามากแน่ๆ เธอไม่อยากเอา สภาพที่น่าเกลียดของตนทั้งหมดให้ชลธีมองเห็น

“กลัวอะไร ตอนที่น่าเกลียดที่สุดฉันก็เคยเห็นแล้ว ลิ้น ก็จะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว เวลานี้มันดีที่สุดแล้ว ไหม เย็บที่ใช้ก็เป็นไหมโปร่งแสงที่ดีที่สุด” ชลธีก็ได้ปลอบ มุกดา ตอนนั้นตอนที่เขาเห็นปากของมุกดา ก็ได้ตกใจไป เลย

ถ้าเกิดตอนนั้นตนไม่ได้ไปเจอมุกดาอย่างบังเอิญ ตอนนั้นเกรงว่าที่นอนอยู่ข้างหน้าตนนั้นต้องเป็นศพแล้วแน่ๆ ชลธีอย่างเขาก็เป็นหม้ายไปแล้ว

พอทำให้ตกใจ ชลธีก็ได้เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง มากกว่าเดิม เขาได้หลงไปแล้ว ได้ห่างจากมุกดาไม่ได้ แล้ว สัญญาสองปีนั้น อาจเป็นเขาที่มาทำให้เป็นโมฆะเอง แล้ว

ได้ยินที่ชลธีพูด มุกดาก็ได้อ้าปากให้ดูอย่างไม่เต็มใจ

การผ่าตัดทําได้ดีมาก การเย็บติดนั้นแทบที่จะมองรอย ต่อไม่เห็นเลย ชลธีพอใจมากๆ

ดูเสร็จแล้ว ชลธีก็ได้เอาขนมที่จันวิภาซื้อมาขึ้น แล้วก็ เริ่มกิน วันนี้เขายังไม่ได้กินอะไรมาเลยทั้งวัน ยุ่งมาทั้งวัน ถึงได้จัดการงานก็ได้สะสมกันมาสี่วันจนเสร็จ เวลานี้ก็ได้ หิวเอามากๆ

มองขนมที่จันวิภาซื้อมาถุงนั้น ได้ถูกชลธีจัดการได้แล้ว

ครึ่งหนึ่ง

มุกดาก็ได้มองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยที่ จะเห็นผู้ชายที่ชอบกินขนมขนาดนี้มากก่อน กินขนมของ คนอื่นเขาไปจนจะหมดแล้วเนี่ย

“ตอนนี้เธอยังกินไม่ได้ มองไปก็เปล่าประโยชน์” ชลธีสังเกตเห็นว่ามุกดามองตัวเองอยู่ ก็ได้หันตัวไปสักพัก เขา คิดว่ามุกดาอยากจะกิน

มุกดาก็ได้รับเก็บสายตาของตัวเอง ยังไงซะเขากินหมด แล้วซื้อใหม่ก็ได้ คนมีเงินก็เอาแต่ใจแบบนี้

กินไปจะเรียบร้อยแล้ว ชลธีก็ได้เอาของที่ตัวเองเอามา กางออก เขานั่งไปบนโซฟา แล้วก็เปลี่ยนรอยเท้า

มุกดาก็ได้มองเขาอีกครั้ง นั่นมันจะทำอะไร หรือว่าเขา จะนอนที่นี่เหรอ?