บทที่51 ทศพรที่ฉลาด

ช่วงที่ทศพรกำลังจะขึ้นรถ กลับเห็นจันวิภากับแพทย์ ชายที่หน้าตาดีอยู่ด้วยกัน กำลังเดินไปทางไปที่ห้อง ฉุกเฉินอย่างรีบร้อน

เขาก็รีบลงจากรถทันที ยืนอยู่ข้างประตูรถแล้วส่อง กระจกจัดทรงผมให้เรียบร้อย จากนั้นเขาก็รีบเดินไป แกล้งทําเป็นพบเจอกันโดยบังเอิญ

“เฮ้ย บังเอิญจัง คุณกำลังหามุกดาอยู่ใช่ไหม?”ทศพรพูด กับจันวิภา

จนวิภาเมื่อเห็นเขาเลยซ่อนตัวอยู่ข้างหลังประวีร์ตาม สัญชาตญาณ ท่าทีราวกับกับเห็นโรคระบาดร้ายแรงก็ไม่ ปาน

“ประวีร์?” ไม่แปลกที่เวลานี้ทศพรมองประวีร์อย่างตก ตะลึง ความสนใจของเขาเมื่อกี้อยู่ที่ตัวจันวิภาหมด เขา ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าแพทย์ชายผู้นี้คือประวีร์

“ทศพร ไม่เจอกันนาน” ประวีร์ก็ทักทายทศพร แต่ท่าที ของทั้งสองนั้นก็ปกติทั่วไป อีกอย่างความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ ดีมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว

“อืม ไม่เจอกันนาน ไหนบอกว่าคุณอยู่ต่างประเทศไง? กลับมาเมื่อไหร่? ใช่แล้ว พวกคุณกำลังหามุกดาอยู่เหรอ?” คำพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้สำคัญอะไร สิ่งสำคัญคือการ เริ่มบทสนทนากับจํนวิภา

“ใช่แล้ว คุณคือคนที่ประวีร์รู้จักนิ ฉันก็คิดว่าคุณเป็น คนร้ายเสียอีก !” ณ เวลานี้จั่นวิภาก็ออกจากข้างหลังของ ประวีร์

วันนี้ทั้งวันก็มีผู้หญิงสองคนคิดว่าตัวเองเป็นคนร้าย หัวใจของทศพรโดนทำร้ายถึงสองครั้งอย่างไร้ความ ปรานี

“แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนร้าย ผมกับประวีร์เป็นเพื่อนร่วม ชั้นกัน ผมเป็นคนยังไงเขารู้อยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่ค่อยดี แต่ ไม่ใช่คนร้ายอย่างแน่นอน” ทศพรให้คำจำกัดความแก่ตัว เอง

แต่ประวีร์ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดของเขา

“แล้วคุณรู้ไหมว่ามุกดาอยู่ที่ไหน? ได้ยินว่าบาดเจ็บ แต่ ฉันหาไปรอบหนึ่งแล้วก็ไม่เจอว่าเธออยู่ที่ไหน” เวลานี้จัน วิภาก็เหมือนปกติ

“เธอไปแล้ว ผมเป็นคนส่งเธอขึ้นรถเอง” ทศพรแอบมอง จันวิภา ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยมาก แต่ดูมีจิตวิญญาณที่ กล้าหาญบางอย่าง ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความแปลกใหม่
“หา? เธอไปแล้ว แล้วอาการบาดเจ็บของเธอร้ายแรง หรือเปล่า? แผลโดนน้ำได้ไหม? แล้วพรุ่งนี้เธอจะยังไป ทำงานไหม?” จันวิภาได้ยินว่ามุกดาไปแล้ว คำถามของ เธอก็ผุดขึ้นมามากมายก่ายกอง

ทศพรมองไปที่เธอ ไม่รู้ว่าควรตอบคําถามไหนของเธอ ก่อน เป็นคำถามเต็มไปหมด

“ยังไงเสียตาประธานชลธีก็ให้เธอเริ่มหยุดในวันพรุ่งนี้ มือหายเมื่อไหร่ ค่อยไปทํางานเมื่อนั้น เรื่องอื่นผมก็ไม่รู้ หรอก” ทศพร าลังคิดว่าจะถามชื่อจันวิภาอย่างไร

“อ้อ” ใบหน้าของจันวิภาและประวีร์มีความผิดหวัง เดิมที ต้องการมาดูอาการบาดเจ็บของมุกดา แต่กลับไม่พบ

“คุณสามารถโทรหาเธอเพื่อถามอาการได้ แต่ว่าผม อยู่ตรงนี้ตลอด เริ่มแรกอาการของเธอดูเหมือนบาดเจ็บ อย่างหนัก แต่พอทายาพวกนั้น ก็ดีขึ้นเยอะเลย ยาที่ทา ให้เธอเป็นยานำเข้าที่ดีที่สุด” ทศพรก็เล่าสถานการณ์ใน ตอนนั้นอย่างกระตือรือร้นให้ทั้งสองฟังอีกครั้ง

เมื่อได้ยินว่าไม่มีเรื่องอะไร ทั้งสองก็โล่งใจ

“งั้นประวีร์ ฉันกลับก่อนละ ไว้มีเวลาคุณก็มากินข้าวที่ บ้านฉันนะ” เวลาที่อยู่ข้างนอก จันวิภาไม่ชอบเรียกประวีร์แบบลูกพี่ลูกน้อง

“งั้นฉันไปส่งคุณ ผมผ่านทางนั้นพอดี” ทศพรรีบพูด

ประวีร์มองไป ทศพร ไอ้เด็กนมองจันทร์ด้วยสายตาที่ พิเศษ แต่ยังไงเขากับทศพรเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เติบโตมา ด้วยกัน ก็คงมีความเข้าใจกันดี ภายนอกของทศพรก็แค่ดู เหมือนลูกผู้ดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่

“เอาเถอะ จันทร์ คุณก็ไปกับประธานพรเถอะ ฉันก็จะไป ทํางานแล้ว” ประวีร์ก็ตัดสินใจให้โอกาสทศพรครั้งหนึ่ง

“กับเขาเหรอ?” จันวิภามองทศพรอย่างรังเกียจ แต่ว่าใน สายตาของทศพรเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

“ก็ได้” ไหนๆ พี่ชายก็พูดแล้ว ถ้างั้นคนนี้น่าจะเชื่อถือได้

“ทางนี้ รถของผมอยู่ตรงนั้น” ในใจของทศพรมีความสุข อย่างกับดอกไม้ที่ผลิบาน ดีใจจนตัวเขาอยากจะกระโดด

ไปมาเลยจริง ๆ

เดินตามด้านหลังของจันวิภา มองมุมข้างหลังของจัน วิภาเขายังรู้สึกพึงพอใจมาก
เขาเปิดประตูรถอย่างกระตือรือร้น ให้จันทร์นั่งเข้าไป

“จันทร์ บ้านคุณพักอยู่ที่ไหน?” ทศพรขึ้นรถแล้วถึงนึก ได้ว่าไม่รู้บ้านของจันวิภาพักอยู่ที่ไหน

“อยู่ซอยเหนือเลขที่48” จันวิภาจงใจพูดเกินมาหนึ่งเลข เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เธอสามารถลงที่ตรงนั้น แล้วค่อยเดินกลับไป

แต่ว่าเมื่อถึงซอยเหนือเลขที่47 ทศพรก็จอดรถลง

“โอเค ถึงแล้ว คุณขึ้นไปเถอะ ผมก็จะกลับแล้ว” ทศพร พูดกับจันวิภา

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าบ้านของฉันพักอยู่ที่นี้?” จันวิภาจ้อง ทศพร คนคนนี้เป็นอัจฉริยะหรือไง เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเอง พูดเกินมาหนึ่งเลข

ที่จริงทศพรก็ทายเอา เขาคิดว่าจันวิภาคงไม่บอกความ จริงกับตัวเองแน่นอน ไม่เกินมาตัวหนึ่งก็น้อยไปตัวหนึ่ง เขากล้าพลาดตัวเลขน้อยไปหนึ่งตัวเพื่อทดสอบจันวิภา แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง

“มันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าคุณถึงบ้านอย่าง ปลอดภัย เอาเถอะ รีบกลับไปได้แล้ว อย่าให้พ่อแม่กังวล ใจเลย” ทศพรพูดเสร็จ หัวก็ไม่หันกลับแล้วขับรถจากไป

การกระทำเล็กน้อยเช่นนี้ กลับทำให้ความรู้สึกที่จันวิภา มีต่อเขาเปลี่ยนไปเยอะมาก บางทีทศพรอาจคิดไม่ถึงว่า ในใจของจันวิภาตัวเองมีความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

เมื่อมุกดากลับถึงบ้าน นัทธ์ก็รอเธออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

เมื่อเห็นมือของมุกดาถูกห่อไว้อย่างแน่นหนา นัทธ์ก็รู้สึก ปวดใจ ตั้งแต่สาวน้อยคนนี้มาถึงที่นี่ ก็ได้รับบาดเจ็บ ปวดเป็นประจำ ก็ไม่รู้ว่าขัดกับดวงชะตาของคุณชายหรือ เปล่า

ช่วยประคองมุกดาเข้าบ้าน ตามคำสั่งของชลธี ต้มซุปให้ มุกดาเธอดื่มไปไม่น้อย และทำให้ผิวของเธอดีขึ้นโดยเร็ว ที่สุด

หลังจากนั้นหลายวันชลธีก็ไม่ได้กลับไปในวิลล่า หลัง จากที่เขาส่งธินิดากลับบ้านแล้ว เขาก็พักอยู่ในคอนโด ของตัวเองตลอด

ครั้งนี้ธินิดากลับมาเพื่ออะไร เขาก็ไม่รู้ แค่รู้ว่าเธอกลับ มาแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้มีความสุขมาก แต่กลับรู้สึกมีความ รําคาญเล็กน้อย
ถ้าเวลานี้หย่ากับมุกดาจริงๆ เขาก็ปล่อยสัญญาที่เซ็น ตอนนั้นไปไม่ลง เขาคิดว่าสามารถจัดการสถานการณ์ ทั้งหมดได้

แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคิดไว้ ความ รู้สึกของเขายิ่งอยู่ยิ่งควบคุมไม่ได้เสียแล้ว

เมื่อนอนลงบนเตียง มุกดามองมือที่บาดเจ็บของตัวเอง แล้วคิดว่าไม่รู้ว่าสามีตัวเองเป็นอะไร ไม่โผล่มาให้เห็น หลายวันแล้ว หรือว่าไม่สบาย?

แต่ว่าตัวเธอเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ถึงจะไม่สบาย เขาก็ทนมันไว้เอง มุกดารู้สึกเขาช่างน่าสงสาร

รูปลักษณ์หน้าตาน่าเกลียดก็ช่างเถอะ ขนาดป่วยยัง ไม่มีภรรยาไปดูแลเขา แต่ว่าในใจของตัวเธอเองยังคิดถึง ประธานชลธีอยู่บ่อยครั้ง มุกดารู้สึกตัวเองทำเกินไป เธอ แต่งงานกับสามีของเธอแล้ว ก็ควรยอมรับเขา ทําไมยัง ต้องมีความรู้สึกกับผู้ชายคนอื่น?