บทที่ 48 ธินิดากลับมาแล้ว

ในที่สุดมุกดาก็เมาแอ๋ จันวิภาเองก็ดื่มได้ไม่ต่างกัน แต่ ว่าเธอนั้นยังดีกว่าอยู่สักหน่อย เธอเดินโซซัดโซเซเพื่อ ต้องการจะประคองตัวมุกดาเอาไว้

ประวีร์เอาจันวิภาส่งยังห้องของเธอเอง จากนั้นก็ไปอุ้ม มุกดาเพื่อจะเอาตัวเธอมาไว้ข้างๆ ตัวของจันวิภา

ทว่าในเวลานี้เอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

ประวีร์ก็เห็นบนหน้าจอโทรศัพท์ของมุกดามีชื่อของ ลุงนัทธ์ปรากฏขึ้น เดิมทีเขาก็ไม่อยากรับสาย แต่ว่า โทรศัพท์สายนั้นก็ดังไม่หยุดหย่อน

ไม่มีวิธีอื่น ประวีร์จึงจำใจรับโทรศัพท์สายนั้นแทน

“ไม่ทราบว่าคุณนายดื่มเสร็จหรือยัง? ผมรออยู่ด้านล่าง ตึกแล้ว” นัทธ์เห็นว่าในที่สุดก็มีคนกดรับสายแล้ว เขาก็ คิดว่าเป็นมุกดา เลยพูดพรวดพราดออกมาทันที

“เธอดื่มจนเมาไปแล้ว งั้นผมเอาตัวเธอลงไปส่งเลยแล้ว กัน’ ประวีร์ได้ยินเสียงที่ดังมาจากปลายสาย ถึงขั้นเรียก มุกดาว่าคุณนาย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไร ขึ้น ทว่ายังมีความเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะพาตัวมุกดาลง ไปส่ง
“อ้อ ตกลงครับ เช่นนั้นก็รบกวนคุณเอาตัวของคุณนาย ส่งลงมาเถอะ” นัทธ์ได้ยินน้ำเสียงของชายหนุ่มช่างน่าฟัง เขาเริ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย โดยปกติแล้วคุณนายเป็น ผู้หญิงที่อยู่ในกฎระเบียบทั้งตั้งแต่ต้น แล้วทําไมถึงได้ไป อยู่ในบ้านกับผู้ชายสองต่อสองได้ล่ะ

ประวีร์อุ้มมุกดาลงมา เขาเห็นรถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ในหมู่บ้านตั้งแต่ไกล ดูจากรูปพรรณสัณฐานแล้วน่าจะ เป็นรถที่ไม่เลวเลยทีเดียว

นัทธ์ก็เห็นประวีร์ว่าอุ้มมุกดาลงมา ประวีร์คนนั้นยัง หน้าตาระดับเดียวกันกับคุณชายของตนเองเลย จนนัทธ์ เริ่มรู้สึกถึงอันตรายขึ้นมาเล็กน้อย เขาเริ่มเดินเข้าไปหา ทันที เพื่อรับตัวของมุกดากลับมา

“ขอบคุณมาก” นัทธ์อุ้มตัวของมุกดาเอาไว้ จากนั้นก็เอา ตัวเธอใส่ด้านในรถยนต์

ประวีร์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพราะว่าในใจของเขานั้นก็ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ได้แต่มองรถคันนั้น ใบหน้าของเขาเริ่ม แสดงอาการดูไม่ได้ขึ้นมาแทน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ นัทธ์เรียกคำว่าคุณนายออกมา มันทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ ของเขาอยู่ลึกๆ

เมื่อมองรถเก๋งที่ขับออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งร่อง รอยใดๆ ไว้ ประวีร์ก็ไม่ได้ขึ้นไปด้านบนอีกมุกตกลงว่าคุณผ่านเรื่องอะไรมาบ้างเนี่ย?

ช่วงที่เขากลับมานั้นก็ได้ยินจันวิภาพูดว่ามุกดาถูก ร เมทโกงไปแล้ว หลังจากแต่งงานได้สองวันก็ทะเลาะกัน จนพูดเรื่องหย่าร้างกันขึ้นมา

เดิมทีในใจของเขานั้นความหวังมาเพิ่มขึ้นมาเลย เพราะ รู้สึกว่าตอนเองกลับมาแล้วช่างเป็นเวลาประจวบเหมาะ ทว่าไม่รู้ว่ามุกดาไปแต่งงานกับคนประเภทไหนกัน เพราะ ได้ข่าวว่าคนคนนั้นออกเงินเพื่อช่วยค่ารักษาอาการป่วย พ่อของมุกดา เงินเหล่านั้นเขาเองก็มี ก็แค่เขาไม่สามารถ พูดกับมุกดาได้ทันเวลา มุกดาก็แต่งงานเป็นภรรยาของ คนอื่นไปแล้ว

“นี่ประวีร์นายมาทำอะไรอยู่ที่นี่?” แม่เพลงและพ่อปราบ ที่เพิ่งเดินกลับมาและเห็นว่าประวีร์กำลังยืนนิ่งอยู่ที่นี่คน เดียว ก็เลยเดินเข้ามาหา

“อ้อ คุณน้า ผมเพิ่งส่งมุก เสร็จ เวลาก็ดึกมากแล้ว ผม จะกลับแล้ว มีเวลาผมค่อยมาที่นี่ใหม่” ประวีร์เหลือบมอง นาฬิกาข้อมือ เพราะเวลาก็ไม่ใช่หัวค่ำแล้ว เขาต้องกลับ ไปทํางานที่โรงพยาบาล

“อ้อ งั้นได้ นี่ ประวีร์ ตอนที่นายไม่มีอะไรทำก็มากินข้าว กับน้าที่นี่นะ อย่าได้เกรงใจน้าเลย เฮ้อ!” แม่เพลงถอน หายใจออกมา
ทางตระกูลของประวีร์ต้องการให้เขาเข้าไปรับช่วงต่อ บริษัทบริษัทแสนไชยกรุ๊ป ทว่า ประวีร์ดันมาชอบเรียน เรื่องการแพทย์ เพื่อความต้องการในการเรียนแพทย์ เขา เกือบทะเลาะกับพ่อของเขายกใหญ่ จนสุดท้ายแล้วก็ได้ เขียนข้อตกลงกันขึ้นมา ถึงได้จบเรื่องนี้ไปได้

“ไม่หรอก คุณน้า ถ้าผมว่างแล้วจะมาบ่อยๆ คุณวางใจ ได้เลย วันนี้ผมต้องเข้ากะดึก งั้นผมขอตัวกลับก่อน” ประ วีร์บอกลาแม่เพลงและพ่อปราบ

ชลธี มองสภาพเมาแอ๋ของมุกดา ความสามารถในการ ดื่มเหล้าก็น้อยนิดมาก แถมยังดื่มจนเมามายอยู่บ่อยครั้ง แต่ว่าใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ที่แดงระเรื่ออยู่นี่ช่างมีเสน่ห์ ทําให้คนหลงใหลเหลือเกิน

ทันใดนั้นมือของมุกดาก็คว้าจับมือของชลธีเอาไว้ทันที “แม่ แม่อย่าไป แม่อย่าทิ้งหนูกับพ่อไป” มุกดาเอามือของ ชลธีวางไว้บนหน้าอกของตนเอง พร้อมทั้งกุมมือเอาไว้ แน่น

จากนั้นหางตาของเธอก็มีน้ำตาใสๆ ไหลพรากลงมา พร้อมทั้งแสดงท่าทีไม่เต็มใจอย่างมาก

ชลธีอยากจะดึงมือกลับมา ทว่าดันไปสัมผัสกับหน้าอก อันอวบอิ่มของเธอแทน การที่ไม่ได้กลับมาบ้านหลายวัน แล้ว ชลธีพยายามควบคุมตนเองเอาไว้มาตลอด อย่าได้ติดกับมุกดาไปได้

เขาพร่าบอกกับตนเองมาตลอดเวลา เรื่องระหว่างพวก เขานั้นมันมีเวลาแค่สองปีเท่านั้น เมื่อผ่านด่านทางบ้านไป ได้ ก็จบกันแล้ว

ทว่าเรื่องนี้สำหรับเขาแล้วมันยิ่งยากในการควบคุมไป ทุกทีแล้วสิ เด็กสาวคนนี้ มักจะมีวิธีในการทำให้เข้าไม่ สามารถควบคุมไว้ได้

เมื่อมองใบหน้าอันงดงามของมุกดา เธอแตกต่างกับน้ำ ผึ้งอย่างสิ้นเชิง น้ำผึ้งจัดในหมวดหญิงสาวแสนสวยอัน หรูหราสง่างาม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามช่างสง่างามมาก แต่ ว่าเธอ เหมือนกับหญิงสาวในเมืองเล็กๆ ทั่วไป แต่ว่าทำไม ตนเองถึงไม่รังเกียจเธอนะ?

ไม่ได้การณ์แล้ว ตนเองไม่สามารถกลับไปคิดได้อีกแล้ว อย่ากลับไปคิดอีก เขายิ่งหลงใหลในร่างกายของมุกดา มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องนี้ต้องจัดการเลิกคิดซะ ต้องจัดการ เลิกคิดให้ได้

ทันทีที่ชลธีหันกลับมานั้น โทรศัพท์ของเขาก็เริ่มดังขึ้น ชลธีสาวเท้าก้าวยาว เขามุ่งหน้าเดินออกจากห้องนอน ของมุกดา

ทศพรเป็นคนโทรศัพท์เข้ามาหา
“ชลฉันจะข่าวกับนายให้ ธินิดาจะกลับมาแล้ว”

“อะไรนะ? น้ำผึ้งจะกลับมาแล้ว? ไม่ใช่ว่ายังมีเวลาอีกปีก ว่าไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเร็วได้ขนาดนี้?” เมื่อได้ยินว่าธินิ ดาจะกลับมาแล้วชลธี รู้สึกแปลกใจมาก

“ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น อยู่ดีๆ เธอก็ปล่อยวาง เรื่องการแข่งขันขึ้นมาดื้อๆ บอกว่าจะกลับประเทศแล้ว แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกเสียดายมาก เพราะว่าเธอได้เตรียม การมาตั้งหลายปี ปีหน้าก็จะเริ่มการแข่งขันแล้ว แต่เธอ กลับยอมปล่อยมือไปซะงั้น” ทศพรพูดออกมาอย่าง เห็นใจเรื่องนั้นด้วย

“และก็ไม่ได้ยินว่าทางตระกูลยืนนานเกิดเรื่องอะไรขึ้น นะ พอเถอะ รอให้เธอกลับมาแล้วค่อยคุยกันเถอะ” ชลธี รู้สึกสับสนใจมาก

ถ้าเป็นเมื่อก่อนแล้วพอเขาได้ยินว่าน้ำผึ้งจะกลับมา แล้วนั้น ต้องดีใจมากๆ แน่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ดีใจเหมือนที่ จินตนาการเอาไว้สักนิด

“อืม ได้ แกต้องดีใจมากแน่ๆ จนขาดใจตายแน่แหละ ดู สิขนาดแกพูดออกมายังดูผิดปกติเลย ต้องดีใจจนจับต้น ชนปลายไม่ถูกแล้วแหละ” ทศพร ชลธี และธินิดาเติบโต มาพร้อมๆ กัน ความรู้สึกของชลธีที่มีต่อธินิดาไม่สามารถ ปิดบังได้
เพราะว่าธินิดามีความทะเยอทะยานด้านบัลเลต์มาโดย ตลอด ตอนที่ทั้งสองคนเตรียมการจะบอกกับทางบ้านนั้น แต่เธอดันเลือกบัลเลต์แทน และยอมปล่อยมือจากชลธี ไป

การจากไปนั้นกินเวลาไปสามปี สามปีนี้ไม่มีการติดต่อ มายังชลธีเลยสักครั้งเดียว มีแต่ชลธีที่ให้ทศพรคอย สนใจความเคลื่อนไหวเธอเอาไว้

ปีหน้าคือเป็นปีที่ นิดาตั้งใจจดจ่อเตรียมการเอาไว้ตั้ง หลายปีก็มาถึงแล้ว แต่กลับปล่อยผ่านไปดื้อๆ

เรื่องนี้ทําให้ชลธีเกิดอาการนั่งไม่ติดทันที อารมณ์ที่อยู่ ในใจของเขา ณ เวลานี้ก็เหมือนกับแมลงสาบไร้หัวเช่น นั้น เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะทำอย่างไรดี

เขาขับรถออกไปจากวิลล่ากลางดึกคืนวันนั้น และไม่มีที่ จะไป เลยไปนั่งดื่มเหล้าในผับคนเดียวเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น มุกดาเกิดอาการมึนหัวเล็กน้อย ตอนที่ นาฬิกาปลุกดังขึ้น เธอลุกจากเตียงได้อย่างยากลำบาก

เวลานี้เอง มีคนเคาะประตูพอดี

มุกดาเดินตุปัดตุเป๋ไปยังหน้าประตู เมื่อเปิดประตูออก ก็ เห็นว่านัทธ์ถือน้ำซุปแก้อาการเมาหนึ่งถ้วยยืนอยู่หน้าประตู

“คุณนาย คุณชายสั่งกำชับให้คุณดื่มน้ำซุปแก้อาการ เมาเหล้านี้” เดิมทีต้องเป็นเมื่อคืนที่ให้เธอดื่ม แต่ว่าไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายกันแน่ หลังจากรับโทรศัพท์แล้วก็ ออกไปทันที