บทที่ 41 สงครามห้างสรรพสินค้า

“มุก ฉันรู้สึกว้าวุ่นใจมากเลย เธอไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนฉัน หน่อยได้ไหม? จากนั้นพวกเราก็ไปกินปิ้งย่างกัน ฉันจะไม่ ดื่มเหล้าอีกแล้ว ไม่ดื่มอีกแล้วจริงๆ การดื่มเหล้าเป็นเรื่อง ที่ผิดพลาดมากจริง ๆ” หลังจากที่จันวิกาเงียบไปสักพัก เธอก็ตัดติดใจว่าจะไปช้อปปิ้ง ต้องหาทางระบายออก ไม่ อย่างนั้นเธอคงจะต้องอึดอัดจนเป็นบ้าเข้าแล้วจริงๆ

“ได้ ฉันก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน พวกเราไปช้อปปิ้งอย่าง บ้าคลั่งกันเถอะ” มุกดารีบเห็นด้วย ระยะนี้เธอเบื่อมาเกิน พอแล้ว ควรออกไประบายสักหน่อยเหมือนกัน

“อือ อย่างนั้นพวกเราก็เอาอย่างนี้แหละ ไปช้อปปิ้งกัน ก่อน ซื้อของ จากนั้นก็ไปกินปิ้งย่าง ตอนเย็นพวกเราก็ ไปร้องคาราโอเกะกัน เป็นยังไง?” จันวิภารีบวางแผนเสีย ดิบดี

“ได้ ตามนี้!” ทั้งสองเห็นตรงกันเรียบร้อย

“คุณแม่คะ หนูจะออกไปข้างนอกกับมุกสักหน่อยนะคะ เย็นนี้คงไม่กลับมากินข้าวที่บ้านแล้วค่ะ” เมื่อทั้งสองเก็บ ของกันเสร็จ ก็ออกไปทักทายบอกกล่าวแม่เพลง

พอแม่เพลงเห็นมุกดามาหาลูกสาวของตัวเองก็ดีใจเป็น อย่างมาก เธอมีความสุขมากๆ
“อืมๆ ออกไปเที่ยวกันให้สนุกนะ” แม่เพลงรีบตอบตกลง

หญิงทั้งสองเดินจูงมือกันออกจากตระกูลใจบุญ จนมา ถึงที่ห้างสรรพสินค้า ก็เดินเข้าไปช้อปปิ้ง

“คุณผู้หญิงแสนสวยทั้งสอง ลองมาดูเครื่องสําอางที่เพิ่ง มาใหม่ของพวกเรากันเถอะ ลงสีได้ดูเป็นธรรมชาติ สีติด แน่นไม่หลุดง่าย” ในตอนที่ทั้งสองเดินผ่านแผนกขาย เครื่องสําอางนั้น ก็มีช่างแต่งหน้าคนหนึ่งเข้ามาทักทาย พวกเธอ

“เอ๊ะ จริงสิ พวกเรามาแต่งหน้ากัน ได้ยินว่าแต่งหน้า แล้วช่วยให้จิตใจดีขึ้นบ้างเล็กน้อยเหมือนกัน” พอจันวิภา ได้ยินคนร้องทักทายตน เธอก็รีบลากมุกดาเข้าไป

มุกดายังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ก็ถูกกด ให้นั่งลงบนเก้าอี้แล้ว

ช่างแต่งหน้ารีบเข้ามาทำความสะอาดผิวให้กับมุกดา อย่างรวดเร็ว ต่อให้มุกดาไม่อยากแต่งหน้าก็คงไม่ทันแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนใกล้จะครบหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองต่างก็แต่งหน้ากันเสร็จแล้ว เมื่อมองกัน และกันแวบหนึ่ง คนที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะไม่ใช่คนรู้จักกันเสียแล้ว

“ว้าวมุก เธอสวยมาก” จันวิภามองดูมุกดาที่แต่งหน้า เสร็จแล้วก็ยังใจป้าซื้อเครื่องสำอางชุดใหญ่มาตกตะลึง ไปสักพัก

“จันทร์ เธอเองก็สวยไม่เบาเหมือนกัน ทำอย่างไรดีล่ะ ถ้าคนเป็นผู้ชายก็คงจะหลงตายแล้วล่ะ” มุกดาจูงมือจัน วิภาไปด้วยพร้อมเอ่ยชมไปด้วย

หญิงสาวทั้งสองเดินจูงมือกันแล้วเอ่ยชมกันและกันไป ด้วย จันวิภายังใจปั้ซื้อเครื่องสำอางชุดใหญ่มาอีกหนึ่ง ชุดด้วย

ทั้งสองเดินมาถึงแผนกเสื้อผ้าผู้หญิง

เสื้อผ้าผู้หญิงของที่นี่แพงเสียจนน่าตกใจ มุกดามองดูรา คาแวบหนึ่ง แล้วก็นึกถึงกระเป๋าของตัวเอง ดูเหมือนว่าน อกจากบัตรที่นัทธ์มอบให้อันนั้น ตัวเองก็ไม่ได้มีเงินอะไร เลย

“มุก เธอลองดูกระโปรงตัวนี้สิ ฉันว่ามันเหมาะกับเธอ มากเลยนะ” จันวิภาได้มองเห็นกระโปรงสีขาวตัวหนึ่ง จึง หยิบมาลองทาบบนตัวของมุกดาดู

มุกดาชำเลืองมองดูราคาของกระโปรงตัวนั้นแวบหนึ่งแล้วเธอก็ส่ายหัว “ไปดูอย่างอื่นกันเถอะ แพงมากเลย ตั้ง ห้าหลัก!” มุกดาแอบกระซิบบอกจันวิภา

“เธอลองดูสิ อย่างไรเสียวันนี้ฉันก็อยากจะใช้เงินเป็น พิเศษ วันเกิดของเธอก็ใกล้จะมาถึงแล้ว ถือเสียว่าฉัน มอบเป็นของขวัญให้เธอก็แล้วกัน”

จันวิภายืนยันว่าจะให้มุกดาไปลองชุด

เมื่อเปลี่ยนใจจันวิภาไม่ได้ มุกดาจึงทำได้เพียงหยิบ กระโปรงตัวนั้นเข้าไปลอง เธอได้ตัดสินใจเอาไว้แล้ว ว่าจะหาจุดบกพร่องมากมายออกมา จากนั้นก็ไม่เอา กระโปรงตัวนี้ เพราะอย่างไรเสียอีกเดี๋ยวก็จะลงไปดู แผนกเสื้อผ้าผู้หญิงที่ชั้นล่าง ที่นั่นคงจะมีของที่ตนพอจะ รับได้

เมื่อสวมกระโปรงเข้าไปแล้ว มุกดาก็เดินออกมา เธอเห็น จันวิภาเบิกตาโตจ้องมองดูแล้ว

“เป็นอย่างไรบ้าง ไม่สวยสินะ? ฉันก็รู้สึกว่ามันไม่สวย ฉันจะไปเปลี่ยนแล้ว” มุกดาเข้าใจความหมายผิดไปแล้ว เธอนึกว่าไม่สวย พอดีเลยเธอเองก็จะได้ไม่ต้องไปหาข้อ บกพร่องอีก

“พนักงานคะ ฉันเอากระโปรงตัวนี้แหละ” จันวิภารีบบอก กับพนักงานขาย
“จันทร์ กระโปรงตัวนี้ใส่แล้วไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ถึง ยังไงฉันก็ไม่ชอบมันอยู่แล้ว” มุกดาไม่อยากได้กระโปรง ราคาแพงขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังเป็นคุณหนูเธอเอง ก็พอจะรับได้ แต่มาตอนนี้พ่อของเธอต้องใช้เงินจำนวน มาก รวมไปถึงตนเองเสียงานไปอีกแล้ว ไหนเลยจะมีเงิน ซื้อเสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้ได้

“ฉันชอบก็พอแล้ว เธอสวมชุดก็เพื่อให้พวกเราดูไม่ใช่เห รอ แค่ฉันรู้สึกว่าสวยก็พอแล้ว” จันวิภาไม่ฟังที่มุกดาพูด เลยสักนิดเธอจะต้องซื้อกระโปรงตัวนี้มาให้ได้

“เฮ้อ ที่นี่มีคนรวยที่แตกต่างไปนะมุกดา เธอยังมีเงินซื้อ เสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้อยู่อีกเหรอ?” น้ำเสียงเย็นชาที่ แฝงไปด้วยความถากถางดังขึ้นมาจากด้านหลัง

มุกดาไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง แต่จันวิภาได้พุ่งตัว เข้าไปแล้ว “เมธพร ฉันจะบอกเธอให้นะ เธออย่าเห็นมุก เป็นที่ระบายอารมณ์เป็นอันขาด เธอมันเป็นผู้หญิงหน้า ไม่อาย!”

“หึๆจันทร์ สิ่งที่เธอพูด ฉันเคยเห็นหล่อนเป็นที่ระบาย อารมณ์ตอนไหนกัน? แล้วฉันหน้าไม่อายยังไง? เธอลอง พูดให้ฉันฟังชัดๆ สิ” ในเวลานี้เองเมธพรก็ได้ขยับตัว เข้าไปใกล้จันทร์ ทั้งสองคนดูราวกับไก่ตัวผู้สองตัวก็มี ปาน
“เธอแย่งธีรเมท เธอก็คือคนหน้าไม่อาย หน้าไม่อายเอา มาก ๆ เลย!” จันวิภายกมือเท้าสะเอว ไม่ยอมที่จะแสดง ความอ่อนแอต่อหน้าเมธพร

“พอเถอะจันทร์ เสื้อผ้าพวกนี้ฉัน…”

“พนักงาน คิดเงิน!” จันวิภาเอ่ยตัดบทมุกดา มุกดาไหน เลยจะรู้ว่า พอเธอสวมชุดกระโปรงนี้บนร่างแล้ว ช่างดู สวยงามราวกับนางฟ้าก็มิปาน

ถึงแม้ว่ากระโปรงนี้จะแพงไปสักหน่อย แต่การออกแบบ ที่แสนเรียบง่าย กลับขับเน้นส่วนที่ดีของผู้ใส่ให้ปรากฏ ออกมา

มุกดารูปร่างค่อนข้างสูง ชุดกระโปรงตัวนั้นเผยให้เห็น เรือนร่างของเธออย่างชัดเจน เอวเล็กบอบบาง ขาเล็ก เรียวยาวได้สัดส่วน ยังดูแล้วสวยกว่านางแบบเสียอีก

พอเมธพรเห็นมุกดาแล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกริษยาเป็นพิเศษ

“บอกว่าฉันหน้าไม่อาย เธอลองดูสิ นี่คงไม่ได้หาตาเฒ่า บ้านรวมได้แล้วหรอกนะ? ครอบครัวก็ล้มละลายไปแล้ว ยังจะมาซื้อชุดราคาแพงอย่างนี้อีก คิดจะขายตัวเองรึไง?” เมธพรพูดไปด้วยเบะปากไปด้วย

ในระหว่างสามคนนี้ เมื่อก่อนครอบครัวของมุกดารํารวยที่สุด ส่วนครอบครัวของเมธพรกับจันวิภาอยู่เหนือ ครอบครัวระดับกลางมาเล็กน้อย ตอนนี้บริษัทของมุกดา ล้มละลายแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าที่เมธพรจะมีความรู้สึกดี ขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ยังถูกความมั่นใจของมุกดาข่มไว้อีก ครั้ง

“เธอยุ่งอะไรด้วย? พวกเราไม่ได้ขโมยไม่ได้แย่งสัก หน่อย ไปเถอะมุก อย่าให้ดวงตาฉันต้องแปดเปื้อนเลย” จันวิภาลากมุกดาให้เดินจากไป

“มุก เธอรอก่อนมุก ให้ฉันอธิบายกับเธอหน่อย เธอ รอก่อน” ในเวลานี้เองธีรเมทที่ไม่รู้ว่ามาจากตรงไหนก็ ปรากฏตัวออกมา พอเขาเห็นมุกดาก็รีบเดินเข้าไปหา ทันที

เมื่อเมธพรเห็นธีรเมทเข้าไปดึงมุกดา เธอก็รู้สึกไม่พอใจ เป็นอย่างมาก แล้วรีบเข้าไปดึงธีรเมทไว้

“ธีร์ นายนัดฉันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเราขึ้นไปคุยกัน ชั้นบนเถอะ”

“ปล่อยมือ เธอขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉันค่อยไปคิดบัญชีกับ เธอ” ธีรเมทมองเมธพรด้วยสีหน้าที่มืดครึ้ม

เมธพรจ้องเขม็งไปที่มุกดาอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง แล้วมอง ธีรเมทอย่างไม่ยินยอมที่จะจากไปอีกครั้ง แต่สีหน้าของธรเมท ย่ำแย่มาก เธอไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียง เดินขึ้นไปที่ร้านน้ำซาด้านบน

“มุก เธอฟังฉันก่อน วันนั้นเป็นการเข้าใจผิด จริงๆ นะ เป็นการเข้าใจผิด” ธีรเมทดึงมุกดาเอาไว้