บทที่ 35 เมา

มุกดาใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดของตัวเองแปลต้นฉบับการ บรรยายของชลธีจนเสร็จ เสื้อเชิ้ตของเธอก็แห้งพอดี เวลาก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

“ประธานชลธีฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อ” หลังจากมุกดาพูด เสร็จก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อของตัวเองในห้องรับรอง แต่ตน ใส่เสื้อของชล มาสักพักแล้ว ควรจะเอากลับไปซักก่อน แล้วค่อยเอามาคืนให้เขา

“ประธานชลธี เสื้อของคุณ ฉันจะเอากลับไปซักก่อน แล้วค่อยเอามาคืนให้นะคะ” มุกดาบอกกับชลธี

ชลธีมองไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นที่เธอสวมอยู่ ความ แน่นอิ่มเอิบของหน้าอกไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ เลย

“ไม่ต้องหรอก เสื้อแบบนั้นฉันมีเยอะ โยนทิ้งไปเถอะ” ชลธีพูดอย่างโกรธเคือง เขาแทบไม่รู้แล้วว่าวันๆ หนึ่งเขา เอาความอึดอัดใจพวกนี้มาจากไหนมากมาย ชลธีท่าน ประธานแห่งมหาอำนาจบริษัทฮอนดากรุ๊ป เป็นคนไม่ ตระหนกวิตกอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้อารมณ์ของเขากลับ ถูกมุกดาจูงจมูกเดิม

สภาวะแบบนี้แย่มาก ชลธีต้องการกำจัดนิสัยความ เคยชินนี้ของเขา ถ้าเขาคุ้นเคยกับการดำรงอยู่ของมุกดา ขึ้นมาจริงๆ แบบนั้นเขาจะไม่กลายเป็นตัวตลกเหรอ

มุกดามองไปที่เสื้อตัวนั้น มันเป็นแบรนด์ดังจากต่าง ประเทศ หนึ่งตัวราคาตั้งหลายหมื่น แต่เพียงแค่เพราะตน ใส่มันไปแล้ว เขาเลยไม่ต้องการมันอีก ข้างในใจของเขา ต้องรังเกียจตนเองมากแค่ไหนกัน

มุกดารู้สึกว่าน่าเสียดาย เธอจึงม้วนเสื้อตัวนั้นและ เตรียมจะเอากลับไปซัก

เมื่อเห็นมุกดาไปแล้ว ชลธีก็ไม่มีแรงจูงใจในการทำงาน อีกเลย เขาเป็นอะไรไป? ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เป็นเพราะ ตนเพิ่งจะได้สัมผัสกับจุดยอดเยี่ยมของผู้หญิงแหละมั้ง ก็ แค่ชั่วคราวแน่นอน!

ชลธีปลอบใจตัวเอง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หมกมุ่น อยู่กับร่างกายของมุกดาอีกแล้ว นับตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่กลับไปอีกแล้ว

มุกดากลับมาถึงสำนักเลขาธิการ แต่กลับต้องพบกับ ปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดมาก ตอนนี้ได้เวลาเลิก งานแล้ว แต่ทุกคนในสำนักเลขาธิการยังอยู่ในห้อง ทํางานอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

แม้แต่ผู้อำนวยการไวพบก็ยังอยู่ ปกติคนพวกนี้คงจะ กลับไปตั้งนานแล้ว มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ?
ทันทีที่มุกดาเดินเข้าไป สายตาของคนเหล่านั้นก็กรีด แทงมาที่ร่างกายของเธอราวกับมีดคมยังไงอย่างนั้น

มุกดาไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรให้พวกเขาขุ่นเคือง ตลอดบ่ายวันนี้เธอเพิ่งจะผ่านมรสุมตกนรกทั้งเป็นมา หมาดๆ

“โอ๊ะ มุก วันนี้โชคดีจังเลยนะ อยู่ห้องทำงานท่าน ประธานตลอดทั้งบ่ายแหนะ? เก่งมากเหมือนกันนะเนี่ย?” พี่ลิลลี่คนนั้นเบี่ยงตัวหันมา ตัวของเธอกลิ่นน้ำหอมรุนแรง ฟุ้งกระจายออกมา

แต่เมื่อกลิ่นของเธอลอยมาเข้าจมูกของมุกดา มันกลับ ทำให้มุกดารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

“ประธานชลธีให้ฉันแปลบทความการบรรยายให้เขา ดัง นั้นฉันก็เลยต้องแปลจนถึงตอนนี้” มุกดาอธิบายให้ทุกคน ฟัง เธอไม่เข้าใจ ตัวเองต้องไปอยู่ในที่แสนทรมานขนาด นั้นมาแท้ๆ คนพวกนี้คิดว่าตนไปเสพสุขมาหรือยังไง?

“มุก เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบเองนะ เป็นช่วงอายุที่สดใส เหมือนดอกไม้ ต้องรู้จักเคารพตัวเองรักตัวเอง” ผู้อำนวย การไวพบก็เดินเข้ามาพูดกับมุกดาเหมือนกัน

มุกดายิ่งประหลาดใจไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ เธอไม่รักไม่เคารพตัวเองยังไง?

“ผู้อำนวยการไวพบ คุณหมายความว่ายังไงคะ?” มุกดา ถามผู้อำนวยการไวพบ

“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ หาสักคนมา แต่งงานกันดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอ? ทำไมถึงชอบไปเป็นเมีย น้อยคนรวยมีเงินกันนะ” ผู้อำนวยการไวพบส่ายหน้าและ เดินจากไป

“ผู้อำนวยการไวพบผู้อำนวยการไวพบ” มุกดารู้สึกว่า พวกเขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า เธอไม่ได้ทำอะไร ด้วยซ้ำ

“ทำเรื่องเลวๆ มาก็เช็ดก้นให้สะอาดด้วยสิ เธอดูเธอสิ!” พี่ลิลลี่ชี้ไปที่หน้าอกของมุกดา กระดุมตรงหน้าอกของ เธอมันกระเด็นหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ใบหน้าของมุกดาเป็นสีแดงจนถึงโคนหูภายในชั่วพริบ ตา ตอนนี้ต่อให้โดดลงแม่น้ำเหลืองก็คงชะล้างแก้ตัวให้ สะอาดไม่ได้แล้ว

“มุก ในที่สุดเธอก็ออกมาสักที ประธานชลธีไม่ได้ทำ อะไรเธอใช่ไหม?” จันวิภาเบียดผ่านฝูงชนเข้าไป เบียด ไปยืนอยู่ข้างๆ มุกดา หล่อนตรวจสอบมุกดา
หล่อนเหลือบมองคนในสํานักเลขาธิการ ที่ยังคงมองไป ที่มุกดาอยู่

“วันนี้พวกเธอว่างกันจังเลยนะ ไม่อยากเลิกงานเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะได้บอกกับแผนกบุคคลสักหน่อยว่า คนในสํานักเลขาธิการของพวกเธอร่วมใจกันทำงานล่วง เวลา!” ขณะที่พูดจันวิภาก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

ในบริษัทฮอนดากรุ๊ป ถ้าหากต้องการทำงานล่วงเวลาจะ ต้องแจ้งไปยังแผนกบุคคลด้วย แบบนั้นแผนกบุคคลถึงจะ สามารถทำเงินเดือนให้ได้

แต่ถ้าแจ้งแผนกบุคคลแล้วแต่ไม่ทำงานล่วงเวลา ก็จะ ถูกหักเงิน

เมื่อทุกคนได้ยินว่าจันวิภากำลังจะโทรหาแผนกบุคคล

ทุกคนก็หันกลับไปเก็บข้าวของเตรียมตัวเลิกงานทันที

เพียงไม่นานคนในสำนักเลขาธิการก็หายไปหมดไม่ เหลือ ในห้องทำงานขนาดใหญ่เหลือแค่มุกดากับจันวิภา เท่านั้น

“เป็นอะไรไป? คนในสำนักเลขาธิการรังแกเธอ?” จัน วิภาถามมุกดา เธอมองออกว่าสายตาของคนในสำนัก เลขาธิการที่มองมุกดานั้นไม่ดีเอามากๆ
“ไม่ใช่ วันนี้ท่านประธานประสาทนั่นเรียกให้ฉันไปที่ ห้องทํางานของเขาให้ได้ แล้วก็ให้ฉันอยู่ที่นั่นเพื่อแปล ต้นฉบับบทความกายบรรยายของเขา อยู่ตลอดทั้งบ่าย แบบนั้นพวกเขาเลยมองฉันแปลกไป” มุกดาก็รู้สึกว่าไม่มี อะไร ในเมื่อตัวเองบริสุทธิ์ พวกเขาอยากจะคิดยังไงก็ ปล่อยให้คิดแบบนั้นไป

“คนพวกนี้ ก็แค่อิจฉาเธอ คนในสำนักเลขาธิการของ พวกเธอเดิมทีก็มีแต่ผู้หญิง เธอคิดว่ามันเป็นสถานที่แห่ง ปัญหาเลยไหม? ช่างเถอะ วันนี้พวกเราไปกินข้าวกัน พี่ ชายฉันเลี้ยงเอง พวกเราไปสถานที่ที่ค่อนข้างลับตาคน คงไม่บังเอิญเจอประธานชลธีอีกหรอก” จันวิภามองไป รอบๆ ก่อนจะกระซิบพูดกับมุกดาเบาๆ

“อืม โอเค วันนี้ฉันก็หดหู่มาพอแล้ว พวกเราออกไปสนุก กันสักหน่อยเถอะ!” มุกดารู้สึกว่าเธอโชคร้ายมากพอแล้ว

ในเมื่อตอนนี้รู้ว่าการล้มละลายของตระกูลแก้วสุทธิเกิด จากกลอุบายของธีรเมทแบบนี้แล้ว ค่อยจัดการง่ายขึ้น หน่อย ชลธีบอกว่าต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาไม่ใช่ เหรอ? ถ้าอย่างนั้นมุกดาก็จะพยายามให้มาก

“ไฮ มุก จันทร์ พี่อยู่ทางนี้” ประวีร์เห็นสาวสวยทั้งสองคน เดินออกมาแต่ไกล
“ไฮ พี่ชาย พวกเรามาแล้ว” จันวิภามองเห็นประวีร์ที่ กำลังยืนพิงรถอยู่ รูปลักษณ์หล่อเหลาสดใสของเขา ดึงดูดความสนใจของสาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาจำนวน มาก

ประวีร์เปิดประตูรถให้สาวทั้งสองท่านขึ้นไปนั่ง

สถานที่ที่ไปทานอาหารกันในครั้งนี้เป็นสถานที่ที่ค่อน ข้างเปลี่ยวลับตาคน ทั้งสามคนสั่งอาหารมาเยอะมาก แถมยังมีไวน์แดงอีกหนึ่งขวด

มุกดากับจันวิภาดื่มด้วยกัน ทั้งสองคนดื่มไวน์เข้าไปไม่

น้อยแล้ว

มุกดาดื่มมากขึ้นจนเดินโซเซหาทิศหาทางไม่เจอแล้ว เธอปวดปัสสาวะมาก อยากไปเข้าห้องน้ำ จันวิภาก็ดื่มไป ไม่น้อยแล้ว นอนฟุบอยู่กับโต๊ะและประวีร์กำลังป้อนน้ำ ชาให้หล่อนดื่ม

ออกจากห้องส่วนตัวแล้ว มุกดาก็หาห้องน้ำจนเจอด้วย ความงุนงง แต่ตอนที่เธอออกมากลับรู้สึกว่าท้องไส้ปั่น ป่วนไม่สบายท้องเอามากๆ อยากกลับไปอาเจียนใน ห้องน้ำ แต่กลับมองสัญลักษณ์ชายหญิงไม่ชัดแล้ว เธอ สุ่มเขาไปหนึ่งห้อง ยังไม่ทันเดินไปถึงก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ แล้ว
ชายคนหนึ่งออกมาจากฝั่งตรงข้าม จับตัวมุกตาเอาไว้ เธอไปที่ชายคนนั้นและพูดอย่างเมามาย “นายอย่าขยับ ขยับจนฉุนเวียนหัวไปหมดแล้ว ยืนนิ่ง ยืนนิ่งๆ” พูดยัง ไม่ทันจบ เธอก็อาเจียนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ในตอนนี้ธีรเมทกลับยิ้มออกมา มุกดานะมุกดา ในที่สุด เธอก็ตกมาอยู่ในมือฉันแล้วใช่ไหม? ฮ่าๆๆๆ เขามอง ไปรอบๆ ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา เขาอุ้มมุกดาที่กำลัง สะลึมสะลือเดินออกไปทันที