ตอนที่ 150 การมาเยือนของเขา

หลี่ถึงไม่เห็นว่ามีใครขัดจังหวะพูดของตัวเองเลยคิดว่า ตัวเองประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าเพราะว่าทุกคนตะลึง แต่อู๋อี๋นั้นไม่รู้ว่า เพราะตะลึงหรือโกรธ เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย

“บุคลิกของเขานั้นก็ไม่เป็นอย่างไรหรอก พ่อของข้านะ ก่อนหน้านี้เคยจะส่งข้าเข้าจวนอู่เซวียนอ๋องแต่ว่าข้าหลี่ถิง ไม่สามารถยอมให้เขาครอบงำได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นจึง แอบไปดูจวนอู่เซวียนอ่อง ถึงตอนนี้ข้ายังจำได้ เมื่อข้า ได้ยินอู่เซวียนอ่องอยู่ที่หญิงนางโลม ก็โกรธจนแทบจะเป็น ลมกลับไป เมื่อฟังอีก คุณพระ อู่เซวียนอ่องนั้นเปลี่ยนผู้ หญิงนอนด้วยทุกวัน….เมื่อกลับมาถึงบ้านข้าถึงได้กลับมา ร้องไห้กับพ่อจนแทบอยากผูกคอตาย นี่ถึงจะกำจัดความ คิดเดิมของพ่อได้ ท่านว่า ข้าน่าสงสารหรือไม่”

หลี่ถึงพูดเช่นนี้ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาหน่อยเลยยืนขึ้นเดิน ไปยังโต๊ะหินแล้วรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ดื่มไปครึ่งแล้ว แก้วก็เห็นคนสองเดินเข้ามาในห้องโถง คนที่เดินนำเข้ามา นั้นรูปงามเป็นหนึ่งไม่เป็นสอง แค่มองปราดเดียวก็ทำให้คน ไม่สามารถมองข้ามได้

หลี่ถึงดื่มชาเข้าไปก็พ่นชาออกมา มองคนที่เดินเข้ามา ตรงประตูเหมือนเห็นผี “ท่าน ท่าน ท่าน…

นางพูดไปตั้งเยอะ คนในห้องโถงนั้นเตือนไม่ทัน เห็นคน

ที่อยู่ในเรื่องที่ตนเองกำลังเล่าอยู่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันยังจะมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกไหม

คนที่เดินเข้ามา คือคนที่หลี่ถิงพูดถึงว่าเปลี่ยนผู้หญิง นอนด้วยทุกคน โม่จื่อเฟิง ดูแล้วเขาน่าจะดื่มเหล้าไปไม่ น้อยเขาเดินเข้ามาในห้องโถงโดยมีจินมู่ประคองอยู่

หลี่ถึงไม่กล้าเชื่อสายตาตรงหน้า ดังนั้นจึงตบแก้มของ ตัวเอง “ดูแล้วไม่สามารถพูดลับหลังคนอื่นจริงๆ หรือว่าข้า ละเมอ เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋องเล่า”

ครั้งนี้ คนทั้งหมดในห้องโถงใช้สายตาไร้คำพูดมองมา ทางนาง แต่ว่าไม่มีใครมาแก้ไขสถานการณ์ให้นาง

เข้ามาในห้องโถง โม่จื่อเฟิงที่กำลังเจ็บปวดหัวใจ ราวกับ ว่ามองไม่เห็นหลี่ถึง เดินผ่านหลี่ถึงตรงเข้ามาหาตรงหน้า ของหลินซินเยียน หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจสายตาของคน รอบๆเลย เขาอุ้มหลินซินเยียนเดินเข้าไปในห้อง ปากพร่ำ ว่า “ไม่ใช่ว่าให้เจ้านอนรักษาตัวอยู่ในห้องหรอกหรือ ดึกดื่นออกมาตากลมทำไม”

หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก มองรอบๆ มีลมเย็นที่ไหน

เล่า

แต่ว่า..

“ท่านอ่อง วันเช่นนี้ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” หลินซินเยียน

อดถามไม่ได้

โม่จื่อเฟิงอุ้มนางเดินไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าเดินโซเซ มีกลิ่น เหล้าคละคลุ้งทั่วตัว ดูแล้วน่าจะดื่มเหล้ามาไม่ใช่น้อย “ถ้า หากว่าข้าพูดว่า ข้าคิดถึงเจ้าเล่า”
เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก็ไม่เบาเช่นกัน สามารถทำให้คน ที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน

คนทั้งหมดตกตะลึงพูดไม่ออก เมื่อได้สติกลับมา โม่ จื่อเฟิงก็อุ้มหลินซินเยียนเข้าห้องไปแล้ว และประตูห้องก็ ถูกปิดไปแล้วด้วยเช่นกัน

หลี่ถึงได้สติกลับมาทีหลังก็ลากแขนเสื้อของสาวใช้ “เจ้า พูดสิข้าตาลายใช่ไหม เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋อง อีกทั้ง ยังอุ้มพี่หลินอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาพูดว่าคิดถึงพี่ หลิน เจ้าพูดสิ เจ้าพูด ข้าบ้าไปแล้วสินะ”

เอ้อร์ยาตกใจจนกลืนน้ำลาย “ท่านไม่ได้ตาลาย พวกเรา เห็นกันหมด”

“อะไรนะ” หลี่ถึงเอามือป้องปากเพื่อไม่ให้เสียงที่ตกใจ ของตัวเองดังออกไป นี่เป็นเรื่องจริงหรือ จริงหรือ จริงหรือ

แต่อู่อี้สีหน้าของเขานั้นดูไม่ได้มานานแล้ว เขาคำราม เสียงเย็น พูดอย่างเย็นชาว่า “มันก็เป็นแค่คำพูดที่หวาน ไพเราะที่ใช้หยอกล้อผู้หญิง ที่ผู้หญิงโง่เซ่อเหล่านี้ที่จะ เชื่อ” เมื่อพูดประโยคนี้จบ อู่อี้ก็ลุกขึ้นเดินกลับห้องของตน ไป

หมอหลวงเฉินส่ายหัว พร่ำไม่หยุดว่า “เวรกรรมจริงๆเวร กรรม” แล้วก็เดินตามกลับห้องไป

สายตาของเอ้อร์ยานั้นจ้องมองไปทางห้องของหลินซิน เยียน แล้วหันหน้าไปถามจินมู่ “ผู้บัญชาการจินมู่ เหตุใด ท่านอ๋องจึงมาที่นี่ได้”
เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ สีหน้าของมู่จินก็เต็มไปด้วยความอึดอัด “น่าจะเพราะดื่มไปเยอะ วันเช่นนี้ข้าราชการก็รบเร้าให้ดื่ม ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเป็นอย่างไรเหมือนกัน ไม่ปฏิเสธเลย ดื่มไป หลายยกก็เป็นสภาพเช่นนี้แล้ว ข้าอยู่กับท่านอ๋องมาก็ หลายปีแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านอ่องเมาเช่นนี้”

“เช่นนั้นท่านว่าเมื่อดื่มเหล้าไปแล้วก็จะพรั่งพรูความจริง ทุกอย่างออกมาจริงหรือไม่” สายตาของเอ้อร์ยาเป็น ประกาย ยังคงตกตะลึงกับคำพูดที่โม่จื่อเฟิงบอกว่าคิดถึง หลินซินเยียน ถ้าหากว่าอู่เซวียนอ๋องนั้นจริงใจกับคุณหนู ของตน เช่นนั้นคุณหนูของนางก็อาจจะมีอนาคตที่ดีในวัน ข้างหน้าก็ได้

…” จินมู่เงียบไม่พูดไม่จา “น่าจะจริง” แท้จริงแล้ว เขา รู้ว่าสำหรับโม่จื่อเฟิงแล้วหลินซินเยียนนั้นไม่เหมือนกับคน อื่นเลย

“ข้าคิดออกแล้ว” จู่ๆหลี่ถิงก็ร้องเสียงตกใจขึ้นมาอีก นาง ถามเอ้อร์ยาอย่างตกใจว่า “คุณหนูของเจ้าคือผู้หญิงของอู่ เซวียนอ๋อง เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของนางนั่นก็คือลูกของ เขาหรือ”

นี่เป็นเรื่องส่วนตัวที่ร้ายแรง อู่เซวียนอ่องที่เป็นหนึ่งในใต้ หล้าไม่เพียงแต่มีบ้านเล็กแล้ว อีกทั้งในวันสมรสยังออกมา หาบ้านเล็ก อีกทั้งมีทายาทก่อนชายาอีก เอาง่ายๆเลยว่าน่า กลัวจนตายเลยละ

ราวกับว่าจินมู่เพิ่งจะสังเกตเห็นหลี่ถึงที่พูดมาก แล้วถาม เอ้อร์ยาหน้าเข้ม “นี่ใครอีกละ”
ไม่รอเอ้อร์ยาแนะนำ หลี่ถึงก็ลงมีอพูดเองเลย “ข้าชื่อหลี่ ถึง เป็นเพื่อนของอู๋ อี้ ข้ามาเยี่ยมพี่หลิน”

จินมู่ย่นคิ้ว สายตาที่เฉียบคมของเขามองไปบนหน้าของ หลี่ถึง มองตรงๆจนหลี่ถึงนั้นตกใจ “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร จัดการปากของตัวเองให้ดี มิเช่นนั้น ต่อให้เจ้าเป็นเจ้าหญิง พวกข้าก็ทำให้เจ้าปิดปากไปได้ตลอดกาล”

เมื่อเผชิญหน้ากับการถูกคุกคาม หลี่ถึงไม่ได้โกรธ เพราะว่าเขาเป็นคนของอู่เซวียนอ่อง แม้แต่พ่อของนางยัง กลัวอู่เซวียนอ่อง นางรู้ พวกเขาเป็นคนมีกำลัง ก็รีบพูด อย่างกลัวว่าจะรักษาหัวของตัวเองไว้ไม่ได้ “วางใจเถิด ข้า หลี่ถึงรับรองได้ว่าเรื่องนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไป และ สาวใช้ของข้าด้วยนางไม่กล้าสร้างปัญหาแน่ ข้าจะเก็บ เรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพื่อพี่หลิน”

จินมู่ปิดปากเงียบ แต่ว่าก็ตัดสินใจว่าจะไปตรวจสอบคน รอบๆตัวหลี่ถึงทั้งหมด

นักแสดงนำทุกคนก็ออกไปหมดแล้ว หลี่ถิึงเองก็ไม่อยาก

อยู่ต่อ ก็มองไปทางห้องของอู่อื้อย่างอาลัยอาวรณ์ ถึงได้

เดินคอตกถอยกลับไป ก่อนจะจากไปก็หันมากำชับกับเอ้

อร์ยาอีกว่ากองยาบำรุงนั้นบางส่วนเป็นยาบำรุงร่างกาย สำหรับผู้ชาย ให้เอ้อร์ยานามาต้มให้อู่อี้ดื่มด้วย ในห้องนอน หลังจากโม่จื่อเฟิงวางหลินซินเยียนลงบน เตียงแล้วเขาก็ถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆ

นาง เขาใช้มือดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง “หลินซินเยียน เจ้ายังไม่พูดเลยว่าเจ้าเชื่อหรือไม่” เขาพูดแล้ว เขาคิดถึงนาง แต่ว่าผู้หญิงน่าตายคนนึกลับไม่ ตอบรับใดใดทั้งสิ้น

หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก คำพูดเช่นนี้ถ้าพูดกับหญิง อื่นก็คงจะดีใจไปนานแล้ว แต่ว่า เวลานี้นางจะมาดีใจได้ อย่างไร อย่าลืมสิวันนี้เป็นวันมงคลสมรสใหญ่ เขาและคุณ หนูตระกูลเซียวได้ไหว้ฟ้าดินต่อหน้าคนทั้งหมดแล้ว จาก นาทีนั้น เขาก็เป็นสามีของคนอื่นไปแล้ว

ในเมื่อเป็นสามีของคนอื่นแล้ว ต่อให้เขาพูดจาดีกว่านี้ แต่สำหรับนางแล้วมันจะมีความหมายอะไรอีกเล่า