ตอนที่ 491 บทสรุปครั้งยิ่งใหญ่ (หนึ่ง)

กลิ่นคาวเลือดฉุนคลุ้งท่ามกลางอากาศ กรีดแทงต่อมความรู้สึก ของคน ทำให้ผู้คนไร้หนทางมองข้ามสัจธรรมทุกอย่างที่เกิดขึ้น เบื้องหน้า

หลิน มเยียนทอดถอนใจเฮือกยาว ในช่องคอมีก้อนสะอื้น “ไฉนท่านจึงทำเช่นนี้

แต่ไรมานางไม่เคยให้คำมั่น ใดๆ กับเขาเลย อย่างไรเสีย จาก ต้นจนจบ นางแม้แต่ความคลุมเครือเพียงเล็กน้อยก็ไม่เคยให้เขา แต่ว่า เขากลับทําเพื่อนางได้ถถึงขั้นนี้เชียว

ถามว่ารักคือสิ่งใดกันเล่า เกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย เชียวหรือ ไม่ ประโยคนี้ นางไม่เชื่อหรอก แม้แต่ชีวิตก็ไม่เหลือ อยู่แล้ว หยิบเอาความรู้สึกมายังจะมีประโยชน์อันใดอีกเล่า ใน กระดูกนั้นอันที่จริงนางก็เป็นคนที่เห็นสัจธรรมคนหนึ่ง

“ช่างนึกไม่ถึงจริงๆ เชียว หัวหน้าตระกูลหลีรุ่นนี้จะบูชารัก ฮาๆ ละครฉากนี้ น่าชม น่าชม! ” ทรงเย่แหงนหน้าระเบิดหัวเราะ

หล่อวิ๋นซ่านทรุดลงในบ่อเลือด สีหน้าค่อนข้างซีดขาว ก่อน กล่าวอย่างเย็นเยียบ “ตอนนี้ ปล่อยนางได้หรือยัง ข้ามาเป็นตัว ประกันของเจ้าแล้ว ”

“เจ้า?” ทรงเย่ส่ายหน้า “ถึงแม้เจ้าจะเป็นหัวหน้าตระกูลหลี แต่ตอน สําหรับข้าแล้ว ชีวิตของนางกว่าเจ้ามากโขเลย เพียง แต่เห็นเจ้าทารุณตัวเองจนพิกลพิการเข้า ข้าอาจจะให้นาง ทรมานน้อยลงหน่อย ตอนนี้ เจ้าตัดข้อมือซ้ายของตัวเองขาด

เจ้า…” หล่อวิ๋นซานเบิกตากว้าง สีหน้ากลายเป็นซีดขาว โดย สมบูรณ์

“ข้าอะไรเล่า เจ้าหนขมขื่นมากหน่อย ข้าก็จะให้นางได้รับ ทัณฑ์น้อยลง นี่ไม่ใช่ว่ายุติธรรมยิ่งนักหรอกหรือ ถ้าหากว่าเจ้า ไม่เต็มใจล่ะก็ เช่นนั้นข้าจะฟันมือของนางขาดเสียก็ได้แล้ว ทรง เพูดอย่างง่ายดาย ก็เหมือนกับสิ่งที่พูดนั้นไม่ใช่ทำลายร่างกาย มนุษย์ แต่เป็นเกมที่น่าสนใจเกมหนึ่ง

สีหน้าของหลินซินเยียนค่อยๆ ขรึมลง ถึงแม้นางจะไม่ได้มี ความรักต่อหล่อวิ๋นซ่าน ทว่ากลับไม่ได้ความเคียดแค้น ชั่วชีวิตนี้ ของนาง สิ่งที่ไม่ต้องการมากที่สุดก็คือติดค้างความรู้สึกกับผู้อื่น ถ้าหากว่าวันนี้หล่อวิ๋นซ่านจะกลายเป็นคนพิการขึ้นมาจริงๆ เช่น นั้นนางจะชดใช้คืนด้วยสิ่งใดเล่า

ประจวบกับตอนทีหลินซีนเขียนกำลังขบคิดว่าควรจะเดิมพัน กับทรงเย่ หรือไม่ ปลายตาก็มองเห็นเงาร่างสว่างวาบท่ามก ลามหมอกหนา แววกลางดวงตาของนางตกใจ แต่ในช่วงเวลา หนึ่งนางก็เก็บเอาความสงสัยเอาไว้ก่อนกล่าวกับทรงเยู่อย่าง มาดมั่น “ทรงเย่ ถ้าหากท่านให้เขาทำร้ายตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ท่านเชื่อหรือไม่ว่าข้าก็จะปล่อยให้ท่านฆ่าข้า ข้าก็ไม่อาจเปิด กลไกของหุบถ้ำนี้ให้ท่านแน่
“โอ้? ไม่เปิดกลไกลบ หรือเจ้าอยากจะฝังร่างไปพร้อมกับข้า นี้เชียวรี” ทรงเย่เลิกคิ้ว เห็นชัดว่าไม่เชื่อเรื่องจะมีคนรนหาที่ตาย

“เชื่อหรือไม่ ท่านสามารถลองดูได้ อย่างไรเสียตอนนี้ข้าก็ตัว ลำพัง ของเหล่านี้สำหรับพวกท่านแล้วเป็นความมั่งคั่งที่ดึงดูด กองกำลังได้อย่างมหาศาล ส่วนสําหรับขาล้วนไม่มีความหมาย ใดๆ ท่านไม่รู้สึกว่ามันแปลกๆ หรือ เหตุใดข้าจึงพาคนของสาม ตระกูลใหญ่ของพวกท่านมาเสาะหาสมบัติ แต่ว่าจนสุดท้าย บุคคลสําคัญแต่ละตระกูลของพวกท่านล้วนบัญชามาอยู่ที่นี่ แต่ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างช้ากลับยังคงมีชีวิตอยู่” ยามที่หลินซีนเขียน เอ่ยค่า ไม่ได้ปกปิดความเสียดสีในน้ำเสียงเลยแม้แต่นิด

ประดุจถูกตบแสกหน้า ชั่วครู่นั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของโรงเ แข็งที่ทั่วทุกอณู นางไม่พูดก็ยังดี แต่เมื่อนางเอ่ยถึงเช่นนี้ เขาจึง เพิ่งจะตระหนัก การมาตามล่าหาสมบัติครั้งนี้ เดิมทีก็โผล่กลิ่น ๆ ผิดวิสัยคลุ้งออกมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

เพียงแค่มาตามหาสมบัติเท่านั้นเอง ไฉนจำต้องให้หัวหน้า ตระกูลของทั้งสามตระกูลออกโรงมาเองด้วย หากจะบอกว่าต้อง น่าคำสั่งของหัวหน้าตระกูลมา แต่ว่านับตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ มีสถานที่ใดบ้างที่ต้องใช้ป้ายอาญาสิทธิ์ของหัวหน้าตระกูล ขบคิดถี่ถ้วนแล้ว ตลอดเส้นทางนี้มีเหตุสุดวิสัยไม่ขาด ทว่าหลัง จากเหตุไม่คาดฝันนั้น ผู้คนก็ล้มตายต่อกันคนแล้วคนเล่า

ทั้งหมดนี้มองย้อนกลับไป ก็ไม่ใช่ว่าเป็นโครงร่างที่สมบูรณ์ และพิถีพิถันหรอกหรือ เพียงแต่ไม่มีผู้ใดคาดถึงว่านี่จะเป็นกล อุบายของผู้
“เจ้าจะบอกว่า เจ้าแค่นึกอยากให้บุคคลสำคัญทั้งสามตระกูล ของพวกเราตายอยู่ที่นี่?” ทรงเย่เบิกตาโพลง ยามเอ่ยคำนั้น เรียวปากแห้งกรังอย่างยิ่ง “แต่ว่า พวกเราไว้แค้นไม้ชิงชัง เจ้าห เช่นนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้พูดว่ากรุสมบัติลับ เหล่านี้ไม่ได้มีความหมายต่อเจ้าหรอกหรือ

“จุดประสงค์อะไร” หลินซีนเยียนยิ้มเย็น “หัวหน้าตระกูลทรง ท่านอย่าได้ลืมเสีย ข้าคือภรรยาของไม่จื่อเฟิง ข้ากับเขา ยังมี บุตรชายแสนน่ารักคนหนึ่ง และเขากลับตายอยู่ในตระกูลทรง ของพวกท่าน

ทรงเย่หรี่ตาลง “ความหมายของเจ้าคือ สิ่งที่เจ้าท่าทั้งหมด เพื่อล้างแค้นให้โม่จื่อเฟิง?”

หลินซินเยียนทอดถอนใจเอกยาว “ใช่ ก็คือการล้างแค้น

ทำไม จุดประสงค์ข้อนี้ ทำให้ท่านผิดหวังยิ่ง

ผู้ใดสามารถคาดเดาได้ ผู้หญิงนางหนึ่งจะสามารถทำเรื่องดุจ สิ่งมหัศจรรย์สำหรับคนที่รักออกมาได้ ทรงเย่ไม่เชื่อ หล่อวิ๋นซ่าน เองก็ไม่ เชื่อ สิ่งที่ทรงเย่ไม่เชื่อคือนางซึ่งเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะ ทำได้ ส่วนสิ่งที่หล่อวิ๋นซ่านไม่เชื่อกลับเป็น…นางรักผู้ชายคนนั้น มากปานนั้นเชียวหรือ

“กองกำลังของทั้งสามตระกูลขุนนางใหญ่เร้นลับถูกรวมเข้า ด้วยกัน ขอบเขตของอิทธิพลแผ่กระจายไปทั่วแผ่นดินใหญ่ เจ้า คิดว่าให้พวกเราเหล่านี้ตายอยู่ที่นี่สามตระกูลใหญ่ก็จะดับสลาย แล้ว? เด็กน้อย เจ้ายังคิดอย่างง่ายดายเกินไปเสียหน่อย…
“อย่าหยุด!” หลินขึ้นเขียนกระตุกมุมปาก ค่อยๆ แย้มรอยยิ้ม ขึ้นมา “อีกสองตระกูลข้าไม่กล้าฟันธง แต่ว่าตระกูลหรง จะต้อง สูญสิ้นไปอย่างแน่นอน ข้าคิดว่าตอนนี้เรือนของตระกูลทรงน่าจะ กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้วกระมัง ข้าพาหัวหน้าตระกูลทรง ผู้อาวุโสคนเหล่านี้ของพวกท่านออกมาอย่างไม่ง่ายดายนัก ท่าน คิดว่า เรือนของตระกูลหรงข้าไม่ได้ตระเตรียมการเอาไว้หรือ

ทรงเย่จ้องนางอย่างเหลือเชื่อ “เจ้าทําอะไรกันแน่

“ก็ไม่ได้มีอะไร เพียงแต่เป็นการศึกษาดินปืนตบางส่วน จาก นั้นก็ทำให้ผู้คนถูกฝังอยู่ในทุกซอกมุมของเรือนตระกูลหนึ่งก็ เท่านั้นเอง ท่านฟังให้ดี ได้ยินเสียงระเบิดอย่างรุนแรงจากที่ไกล โพ้นหรือไม่? ตูม ตูม ตูม! ” ดวงตาของหลินซืนเยียนมองสีหน้า ของทรงเยีที่ค่อยๆ ซีดขาว นิ้วมือเริ่มสั่นเทา นางเองก็อดไม่ได้ที่ จะแหงนหน้าหัวเราะออกมา “ดังนั้น วันนี้ถ้าท่านฆ่าข้า ตระกูลห รงของท่านเองก็จบแล้ว และฝังร่างเป็นเพื่อนคนที่ข้ารักด้วย…

ไม่ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…” ทรงเส่ายหน้า มีสีหน้าค่อน ข้างขลาดเขลาอยู่พอตัว

สิ่งที่หลินซินเยียนเฝ้ารอ ก็คือช่วงเวลานี้ ฉวยเอาจังหวะที่ทรง เปละลึงงัน นางไม่ต้องยั้งคิด ก็ยกเท้าเตะเข้าที่บริเวณลูกหมาก ของหรงเย่ จากนั้นก็ถอยหลังด้วยความเร็ว ล้างปืนพกออกมา จากกลางอก

เพียงแต่ ทรงเย่เป็นถึงปรมาจารย์วิทยายุทธ์ ต่อให้หลิน น เขียนให้ความเร็วที่เร็วที่สุดแล้ว ในมุมมองของเขายังคงเป็นเหมือนบูมเมอแรงอันเชื่องช้า การช่วงชิงจังหวะของนางไม่ ประสบผลสําเร็จ และเขาเองก็ไม่อาจให้นางมีโอกาสล้างอาวุธ ออกมา

“เด็กสมควรตาย เอาชีวิตเจ้ามา!” ทรงเยโกรธจนตาแดงก่ำ เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้ตระกูลตรงกลายเป็นซากปรักแล้ว เขาก็ถูก หลักเหตุผลกรถลาเข้าสู่หัวสมอง อดกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป และก็ นึกอยากเอาชีวิตของหลินซีนเยียน โดยพลัน

หลินซีนเยียนมองมือเปื้อนเลือดของทรงเที่พุ่งมาทางตนเอง ตาปริบๆ แต่ว่านางกลับไม่ได้หลีกเลี่ยงแต่อย่างใด ต่อหน้า บรรดาวิทยายุทธ์ขั้นสูงเหล่านี้ ปืนพกยังไม่ทันได้อยู่ในมือ ก็ ราวกับว่าไร้ประโยชน์ไปโดยสิ้นเชิง

หมดกัน อย่างไรเสียมันก็เป็นแค่ความตายเท่านั้นเอง นางเป็น ถึงคนที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ยังจะกลัวอะไรอีก

หลินขึ้นเขียนผู้นำพาเอาหัวใจมุ่งมั่นที่จะตายมา มีอยู่แวบหนึ่ง ก็มองทะลุถึงความอัตคัดของชีวิตมนุษย์อย่างกะทันหัน นางยืน อยู่เช่นนั้น หลับตาลงอย่างแช่มช้า

เพียงแต่รออยู่สักหนึ่ง ความเจ็บปวดที่คาดการณ์เอาไว้ก็ยัง ไม่ได้เกิดขึ้น