ตอนที่ 484การใช้คำพูดหลอกคนชั้นสูงสุด

“เอาล่ะในเมื่อแบ่งคนเรียบร้อยแล้วพวกเราก็จะไม่ชักช้าเสีย เวลาอีกแม่นางหลินเจ้าพูดมา เดี๋ยวอีกสักพักตอนที่อยู่ในน้ำ พวกเราควรทําเช่นไร?”ตอนนี้ทรงเย่ไม่ค่อยวางใจสิ่งที่อยู่ในสระ น้ำเย็นเท่าไหร่ดังนั้นเขาเลยไม่มีเวลามาสนใจคนที่ไม่ได้

หล่อวิ๋นซ่านก็หันไปมองทางหลินซีนเขียนราวกับกำลังรอการ ตัดสินใจจากนางและแล้วหลินซีนเยียนก็พูดอย่างนิ่งสงบ ว่า “จริงๆแล้วง่ายมากก็แค่พวกเราจะลงไปในน้ำพร้อมกันไม่ได้

ต้องผ่านไปทีละคนทีละคน “โอ้?”ทรงเย่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่” ง่ายเช่นนี้เชียว”

หลินซีนเขียนพยักหน้าจากประสบการณ์ครั้งที่แล้วของพวก เราปลาพวกนี้จะหวงเขตแดนมากก็เหมือนกับฝูงหมาป่าหากว่า เจ้าผ่านไปคนเดียวขอแค่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็จะไม่ดึงดูดให้ฝูง ปลากินเนื้อเข้ามาโจมตีหรอกแต่ว่าหากพวกเราทุกคนลงไปใน น้ำพร้อมๆกันเช่นนั้นฝูงปลาก็จะรวมฝูงกันเข้ามาโจมตี

ทฤษฎีนี้หลินซีนเยียนแต่งมั่วๆ พูดออกมางั้นๆแต่ว่าพอนางพูด ออกมากลับดูมีเหตุผลขึ้นมาบวกกับตั้งแต่ออกเดินทางมาจนถึง ตอนนี้ทุกครั้งที่เจออันตรายนางก็จัดการได้เป็นอย่างดีแล้วก็ดู เหมือนว่านางจะช่วยชีวิตทุกคนจากอันตรายอยู่หลายครั้ง มาถึง ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มเชื่อใจนางขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแล้วล่ะ

การสร้างความเชื่อใจขึ้นมาไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ว่าพอเชื่อใจขึ้นมาแล้วเรื่องโกหกมั่วๆเรื่องเดียวก็ไม่ถูกจับได้ง่ายๆหรอกนี่แหละ คือผลลัพธ์ที่หลินซีนเยียนต้องการ

“ตกลงในเมื่อแม่นางหลินพูดเช่นนี้แล้วถ้างั้นพวกเราก็ไปทีละ คนละกันแต่ว่ายังไงก็แค่ปลาไม่กี่ตัวจะทำร้ายยอดฝีมือเช่นพวก เราได้งั้นหรือ?” ในขบวนมีผู้อาวุโสฝีมือเป็นเลิศใจกล้าคนหนึ่ง ยืนขึ้นพูดอย่างกล้าหาญแน่นอนว่าจะต้องเป็นผู้อาวุโสแห่งตระ กูลทรงแน่คนของตระกูลหลี่ถ้าไม่มีคำสั่งจากหลหายและหล่อขึ้น ซานต่างก็ไม่กล้าทำอะไรตามอำเภอใจ

ทรงเข่พยักหน้ามองดูผู้อาวุโสคนนั้นแวบหนึ่งแล้วพูด ชมเชย “เช่นนั้นก็ดีงั้นเริ่มจากผู้อาวุโสสวก่อนละกัน จริงในเมื่อ เป็นคนน่าเมื่อเกิดเหตุอะไรไม่คาดฝันข้ามีชุดเกราะอยู่เจ้าเอาไป

ตอนที่ทรงเพูดก็เดินมาด้านข้างผู้อาวุโสสวีด้วยหยิบชุดเก ราะบางๆตัวหนึ่งออกมาจากในห่อผ้าข้างเอวแล้วก็หันหลังให้ทุก คนใช้ภาษาปากพูดกับผู้อาวุโสสอย่างระมัดระวัง เพราะว่าเป็น ภาษาปากเลยไม่มีเสียงดังนั้นทุกคนเลยเห็นแค่ทั้งสองคนแลก เปลี่ยนของกันเท่านั้นแต่ไม่รู้ว่าในเวลาเพียงแปปเดียวทรงเย่ได้ แลกเปลี่ยนไปแล้วหลายเรื่อง

ผู้อาวุโสสวพยักหน้าอย่างไม่เหลือร่องรอยจากนั้นก็สวมชุด เกราะแล้วลงนําไป

เสียงจ๊อมเบาๆดังขึ้นผืนน้ำก็เงียบสงบดั้งเดิม

ใครก็ไม่ทันได้สังเกตในตอนที่ผู้อาวุโสสลงน้ำไปมุมปากของหลินขึ้นเขียนก็กระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อยจริงๆ แล้วนางรู้ว่าที่ จิ้งจอกเฒ่าแบบแรงเย่เชื่อคำพูดนางง่ายๆ ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งเพ ราะว่าทรงเย่ลงมือกับตระกูลหลังไปแล้ว

สายตามองดูผ่านสระน้ำเย็นนี้ไปก็จะเป็นแหล่งสมบัติสุดท้าย แล้วหากเขาไม่ลงมือกับตระกูลหลี่ตอนนี้ถ้างั้นก็จะไม่มีโอกาส แล้วดูจากอำนาจด้านการต่อสู้แล้วตระกูลหลิงก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า ตระกูลหรงเสียเท่าไหร่ดังนั้นเลือกที่จะลงมือลับๆช่วงเวลานี้ถือว่า ฉลาดที่สุดในการลดความเสียหายของอีกฝ่าย

นางรู้แผนการของทรงเผ่านสระน้ำเย็นไปทีละคนแบบนี้รอ คนของตระกูลทรงขึ้นไปบนฝั่งเสร็จแล้วคนของตระกูลหลี่ขึ้นมา หนึ่งคนพวกเขาก็สามารถจัดการได้หนึ่งคนถ้าเป็นแบบนี้ก็จะ สามารถจัดการฝังคนของตระกูลหลีให้ตายอยู่ที่นี่ได้อย่าง สบายๆ

นางคํานวณแน่ชัดแล้วถึงจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ทรงเยถึงเสนอ แผนการนี้ขึ้นมาส่วนทรงเย่สุดท้ายก็เห็นด้วยอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อ ครึ่ง

แต่น่าเสียดาย….

“แม่นางหลินเจ้าดำน้ำได้ใช่มั้ย? “ถือโอกาสที่ผู้อาวุโสสลง น้ำไปทรงเยก็มายืนคุยเล่นข้างๆ หลินซีนเยียน

“นั่นมันปกติแต่ว่าข้าไม่รู้วรยุทธเลยไม่กล้าลงน้ำไปคนเดียว ถึงแม้ว่าจะเป็นปลากินเนื้อไม่กี่ตัวแต่ขาก็รับมือไม่ไหว หรอก”หลินซีนเขียนถอนหายใจออกมาพูดอย่างช่วยไม่ได้ เพราะงั้นอีกสักพักก็รบกวนนายใหญ่ทั้งสองช่วยจัดคนที่น่า เชื่อถือไปเสี่ยงอันตรายด้วยกันกับข้าหน่อยถึงจะบอกว่าไปคน เดียวมันสะดวกกว่าแต่ช้าก็ไม่มีทางเลือกได้แต่หากใครสักคนไป เสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนข้า

“พูดอะไรเช่นนั้นล่ะเจ้าน่ะเป็นถึงช่างประดิษฐ์ใหญ่ของพวกเรา เชียวแน่นอนว่าจะต้องมีคนปกป้องเจ้าสิ”ทรงเยรีบบอกตนเพื่อ เป็นการรับประกัน “เจ้าวางใจเถอะอีกสักพักข้าจะจัดการให้เจ้า อย่างเหมาะสม”

“โอ้เช่นนั้นก็ขอบคุณนายใหญ่ทรงล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน”หลิน ซีนเยียนก็ไม่เกรงใจแกล้งทําเป็นไม่เห็นว่าทรงเย่ไม่เปิดโอกาส ให้หล่อวิ๋นซ่านพูดเลย

“ผู้อาวุโสสวีที่ลงน้ำไปสักพักก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ คน ของทรงเย่อยู่แถวๆด้านบนสระน้ำเย็นมองดูอย่างละเอียดมองไป มองมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันหันหน้ามาเรียกทรงเย่อ ย่างตื่นตกใจ”นายใหญ่ท่านมาดูหน่อยทำไมข้ารู้สึกว่ามัน แปลกๆ?”

หรงเย่ได้ยินเช่นนั้นก็มายังแถวๆขอบสระน้ำเย็นหลินซินเยียน และหล่อนานมองตากันแปปหนึ่งแล้วก็ตามมา

“เกิดอะไรขึ้น?”หรงเยถามขึ้น

ที่แท้คนที่พบเห็นความผิดปกติก็คือผู้อาวุโสที่มีความรู้ วิชาการแพทย์คนนั้นเขาชี้ไปที่สระน้ำเย็นแล้วพูดขึ้น”นายใหญ่ ท่านดูที่น้ำทำไมข้าเหมือนจะได้กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆกันนะ?อาวุโสสจะผ่านสระน้ำเย็นนี้ไปได้หรือไม่ก็ไม่รู้ในน้ำก็ยังมีกลิ่น คาวเลือดอ่อนๆ ใจของข้ามันไม่ค่อยสงบเลย”

ทรงเยวขมวดแน่นอีกครั้งราวกับกำลังลังเล

หลินซีนเยียนก็ได้จังหวะเหมาะที่จะอ้าปากพูดพอดี”นายใหญ่ ทรงไม่ต้องตกใจไปหรอกในน้ำนี้ต่างก็เป็นปลากินเนื้อถึงแม้ว่า หนึ่งคนลงไปในน้ำจะไม่ดึงดูดฝูงปลาโจมตีแต่ว่าก็อาจจะมีปลา กินเนื้อสองสามตัวเข้ามาหาผู้อาวุโสสวรยุทธเก่งกาจจะต้องฆ่า ปลากินเนื้อที่แยกออกมาแน่ๆเลือดพวกนี้น่าจะเป็นของปลาพวก นั้นนั่นแหละแล้วอีกอย่างกลิ่นคาวเลือดนี้ก็อ่อนมากเลยหากว่า เป็นเลือดคนจริงๆคงจะไม่น้อยเช่นนี้หรอก”

นางพูดมั่วๆไปงั้นๆ ในใจกลับหัวเราะอย่างเย็นชาสระน้ำเย็น แห่งนี้ทั้งลึกทั้งกว้างแม้ว่าจะเป็นเลือดของทีละคนทุกๆคนกองอยู่ ด้านในก็มีเพียงแค่กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆ เท่านั้นที่นางพูดไปแบบนี้ ก็เพียงแค่เพื่อลบความสงสัยออกไปจากใจของคนตระกูลทรง เท่านั้น

อีกอย่างครั้งที่แล้วขาก็เคยลงไปแล้วจากความเร็วของข้าผ่าน สระน้ำนี้ไปก็ใช้เวลาประมาณ5นาทีผู้อาวุโสสน่าจะเร็วกว่าข้า ไปอีกสักหน่อยตอนนี้น่าจะถึงบนฝั่งแล้วล่ะ”หลินขึ้นเขียนอธิบาย อีกครั้ง

คนตระกูลทรงได้ยินนางยืนยันเช่นนี้ในใจที่เริ่มสับสนก็ค่อยๆ กลับมาสงบเหมือนเดิม

แววตาที่ซับซ้อนของทรงเย่มองดูหลินซีนเยียนแวบหนึ่งแล้วก็มองที่ตระกูลหลีแวบหนึ่งราวกับตัดสินใจได้แล้วกัดฟันแล้วก็ ให้ผู้อาวุโสคนหนึ่งลงน้ำไป

ผู้อาวุโสคนนั้นลงไปก็เป็นเหมือนกับผู้อาวุโสสไม่นานก็ ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

ทุกคนต่างก็รอสักพักหนึ่งเยกที่ผู้อาวุโสคนหนึ่งอีกครั้งแบบนี้ คนแล้วคนเล่าผ่านไปประมาณ 1 ชั่วยามดนตระกูลทรงก็ลงน้ำไป ก่อนแล้วสุดท้ายตระกูลทรงก็เหลือแค่ผู้อาวุโสหนึ่งคนและทรงเย

ทรงเยู่หัวเราะคิกคักไปที่ผู้อาวุโสคนนั้นแล้วพูดกับหลินซีน เขียน “แม่นางหลินผู้อาวุโสท่านนี้เป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดของข้า อีกสักพักนางจะลงน้ำไปเป็นเพื่อนเจ้า ข้าขอตัวล่วงหน้าไปก่อน

เขาที่เป็นถึงนายของตระกูลแน่นอนว่าไม่มีทางไปเสี่ยง อันตรายเพื่อหลินซืนเขียนหรอกหลินซีนเยียนทําเป็นว่าเข้าใจ พยักหน้าอย่างว่าง่ายไม่บ่นใดๆทั้งสิ้น