ตอนที่ 470ลุงคนย่างเนื้อแกะ

ขายเสื้อขาวพูดเช่นนั้นแล้วโยนเนื้อแกะนั้นใส่หน้าชายแก่ที่รับ ผิดชอบย่างเนื้อนั้น

เห็นแบบนี้หลินซีนเยียนขมวดคิ้วแล้วเดินไปข้างหน้าชายแก่ แล้วน่าผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้กับชายแก่”เช็คชะ”

หน้าของชายชราเต็มไปด้วยริ้วรอยผิวดำคล้ำดูเหมือนว่าอยู่ ทะเลทราย โดนลม โดนแดดมาเป็นเวลานานเขาตกใจที่หลินน เขียนยื่นผ้ามาให้ผ้าผืนนั้นขาวสะอาดเขาแบมือออกมือคู่นั้น สกปรกมากจากการย่างเนื้อเขาส่ายหัวไม่ยื่นมือไปรับผ้าของ หลินซ๊นเขียน

“เป็นเพียงผ้าเช็ดมือเท่านั้นที่เอาไว้เช็ดสิ่งสกปรกรับไว้” หลิน ซีนเขียนนำผ้าไว้ในมือของชายชราแล้วหันไปพูดกับทั้งสอง ว่าทั้งสองอยากกินเนื้อส่วนไหน?ที่ข้ามีเนื้อแกะย่างส่วนน้อง หากทั้งสองไม่รังเกียจละก็ไปเอาได้

ไม่รอให้ทั้งสองตอบกลับหลินซีนเขียนก็ให้เสี่ยวหลงไปนำมา เสี่ยวหลงรีบกลับไปเอาให้ทันที

“พวกเจ้าทั้งสองคิดว่าเช่นนี้เป็นอย่างไร? “หลินขึ้นเขียนน่า เนื้อจากมือของเสี่ยวหลงยื่นไปให้กับพวกเขา

ทั้งสองคนนั้นเป็นผู้ติดตามอยู่ในขบวนนี้ไหนเลยจะไม่รู้ว่า หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าสามารถเทียบเท่ากับประมุขของสามตระกูลใหญ่ เนื้อแกะของนางพวกเขาจะกล้ากินได้อย่างไรกัน? แต่ว่าตอนนี้นางขึ้นเนื้อแกะมาให้หากพวกเขาไม่รับก็เป็นการหัก หน้านางดังนั้นช่วงเวลาสั้นๆเหงื่อก็ผุดออกมาจากหน้าผากของ ทั้งสอง

หลินซินเยียนหัวเราะเยาะในใจเบาๆแล้วเห็นผู้คนเริ่มค่อยๆ เข้ามาดูนางยกยิ้มมุมปากแปลกๆ จากนั้นก็ปล่อยมือจากนั้นเนื้อ แกะย่างก็ตกลงไปบนพื้น

ไม่รอให้ทั้งสองได้สตินางก็พูดเสียงดังขึ้นมาว่า “พวกเจ้าทำ เช่นนี้ทำไมพวกเจ้าต้องการท่องแกะย่างนี้ข้าให้พวกเจ้าก็จบ ทำไมยังต้องทิ้งลงพื้นด้วยทำไมหรือว่าต่อให้ต้องทิ้งก็ไม่ยอมให้ ข้ากินใช่หรือไม่?ดูถูกผู้หญิงหรือดูถูกข้าเพียงคนเดียว?

ทั้งสองคนนั้นอ้าปากค้างดูเหมือนว่ายังไม่ได้สติว่าเกิดอะไร ขึ้นกันแน่น่องแกะนั้นนางเป็นคนทิ้งลงพื้นเองแท้ๆทำไมถึงพูดว่า พวกเขาเป็นคนทิ้ง?

แต่ก็ไม่รอให้พวกเขาเข้าใจสถานการณ์เพราะว่าพวกเขารู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามายังไม่รู้ว่าเกิดอะไร ขึ้นพวกเขาก็ถูกถีบจนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

“บังอาจ! “ทรงเยีที่อยู่ด้านหลังตะโกนขึ้น

ทั้งสองได้สติก็เห็นว่าคนที่ถีบตัวเองเป็นประมุขหรงในใจรู้สึก โกรธดูเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ทันใดนั้นก็เห็นหลังสู่ที่ ยืนอยู่ด้านข้างของทรงเยสีหน้าของเขาแสนเย็นชานั้นสายตาก เหมือนมีโทสะอยู่คำพูดที่ทั้งสองอยากพูดอย่างไรก็ไม่กล้าพูดออกไป

“แม่นางหลินเป็นคนที่พวกเจ้าคิดจะรังแกอย่างไรก็ได้หรือ? ห รงเถีบเข้าไปอีกทีต่อหน้าหลังดูเหมือนเขาไม่ให้ความ เกรงใจด้วยซ้ำทั้งสองถึงกับกระอักเลือด

ทั้งสองทําอะไรไม่ได้ แต่มองไปทางด้านหลังสู่ประมุขหลังผู้ ติดตามของเจ้าทั้งนี้ไม่รู้จักแยกแยะข้าช่วยสั่งสอนพวกเขาเจ้าคง ไม่โกรธหรอกใช่ไหม?

ในเมื่อเขาพูดแล้วว่าทั้งสองไม่รู้จักแยกแยะหลังสู่ยังต้องพูด อะไรอีก?

“เป็นธรรมดาพวกเขาไม่เข้าใจกาลเทศะได้รับโทษก็เป็นเรื่อง ที่สมควร หลังสู่สีหน้าเรียบเฉยน้ำเสียงที่เขาพูดก็แสนเย็นชาเขา มองทั้งสองแล้วพูดว่า”ยังมั่วทําอะไรกันอยู่ยังไม่รีบไปขอโทษแม่ นางหลินอีก?”

ทั้งสองถึงกับใบ้ในใจมีโทสะแต่ว่าก็ไม่อยากให้เรื่องเล็กเป็น เรื่องใหญ่ดังนั้นทั้งสองลุกขึ้นแล้วกัดฟันพูดให้กับหลินซืน เขียน ขอให้แม่นางหลิน ให้อภัย”

หลินซีนเขียนจ้องมองพวกเขาอยู่อย่างนั้นพวกเขาทำกับ ประมุขของตัวเองทั้งคุกเข่าทั้งไหว้แต่กับนางขอโทษเพียงแค่โค้ง เอวเล็กน้อย?

นางไม่ขยับตัวและไม่พูดอะไร ยิ่งทำให้บรรกาศน่าอึดอัดยิ่ง
ทรงเย่เป็นจิ้งจอกเฒ่าแค่มองก็เข้าใจความหมายของนางแล้ว ก็ถีบไปที่ข้อพับหนึ่งในสองคนนั้นแล้วพูดว่า”จะขอโทษก็ขอโทษ ดีๆไม่รู้จักธรรมเนียมหรือไงกัน?”

คนนั้นล้มลงคุกเข่ากัดฟันไม่กล้าออกเสียงใดๆ อีกคนที่เห็น เช่นนั้นก็ลังเลเล็กน้อยจากนั้นก็คุกเข่าตาม

หลินขึ้นเขียนอย่างเรียบเฉยว่า “เนื้อแกะนั้นเป็นลุงคนนี้อย่าง พวกเจ้าทําลายความน้ำใจของเขาควรขอโทษเขาถึงจะถูกส่วน ข้าก็ช่างเถอะ”

คุกเข่าก็คุกเข่าแล้ว ยังมาพูดว่าช่างเถอะอีกหรอ?

ในใจของทั้งสองถึงกับกระอักเลือด และยิ่งรู้มากขึ้นทุกทีว่าผู้ หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ถึงว่าทำไมถึงสามารถอยู่ระดับเดียวกันกับ ประมุขทั้งสามได้ เรื่องที่อำมหิตไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่จะทำได้ แต่ ว่าพวกเขาเป็นคนของตระกูลหลังให้คุกเข่าขอโทษนางก็ช่างแต่ ว่าชายแก่นั้นเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาทําไมต้องให้พวกเขา คุกเข่ารับผิดด้วย?

“ดูเหมือนพวกเขาไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร”หลินซีนเยียนถอน หายใจยาวและหันไปด้านของหลิงสู่ ประมุขหลังท่านว่า อย่างไร? หรือว่าตระกูลหลังไม่พอใจอะไรข้าจริงๆ มีอะไรไม่ พอใจพูดกันตรงๆเลยดีกว่าตอนนี้ยังไม่ได้เข้าไปแหล่งกำเนิดเกิง จีนหากไม่พอใจก็แยกทางกันข้าก็ไม่ได้อ้อนวอนที่จะเดินทางไป กับพวกท่านหรือว่าตระกูลหลังไม่พอใจข้ามากจนต้องให้คนมา หาเรื่องระงานข้ากับคนรอบข้าง
ทั้งๆที่เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ ของชายชราชาวบ้านนั้นแต่นางกลับ พูดว่าเป็นเพราะไม่พอใจนางหรือนี้จะเป็นการสร้างสงคราม ประสาทกับหลังสู่

ดวงตาของหลังคู่มีโทสะอยู่ในนั้นแต่สุดท้ายเขาก็ตบหน้าคนที่ คุกเข่าอยู่และตะคอกว่าเป็นคนที่ไร้ประโยชน์จริงๆ! ขอโทษ เดียว! ”

ฝ่ามือที่หลังสู่ฟัดลงไปนั้นแรงมากจนฟันของคนนั้นร่วงสอง สาม มองไปเห็นเลือดไหลซิบๆหลังสู่อารมณ์ความโกรธของ ตัวเองลงไปที่ตัวเขา

“คุณลุงขอโทษด้วย เพราะความกลัวที่มีต่อหลิงสู่จึงทำให้เขา เปิดปากอีกคนที่เห็นเช่นนั้นก็รีบก้มหัวขอโทษชายแก่นั้น

หลังสู่ส่งเสียงที่ตอนเดินออกไปเขาก็มองหลินซีนเยียนด้วย

สายตาเย็นชา

ทรงเย่ส่งเสียงลั้นลาตามหลังไปผู้ติดตามทั้งสองก็เดินตาม นายของตนออกไป

พวกเขาไปแล้วหลินซีนเขียนจึงหันหลังไปทางชายชราแล้วพูด ว่าหั่นเนื้อให้ข้าสองสามชิ้นที

ชายชรานั้นพยักหน้ารับแล้วหั่นเนื้อส่วนที่มีเนื้อเยอะๆ ให้กับ นางเป็นการขอบคุณนางที่ช่วยเขาไว้

หลินซีนเยียนพยักหน้ารับแล้วเดินเสี่ยวหลงกลับไปที่เต็นท์ แต่ว่าเมื่อนางกลับถึงทางเข้าเต็นท์ อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองก็เห็นชายชรานั้นก็มองมาทางบางเช่นกัน เห็นนางหันกลับมา มอง ชายชรานั้นก็รีบหันไปทางอื่นทันที