ตอนที่417อี้เซิงฟื้น

“เอามาให้ข้าเถิด”หลินซีนเยียน รับถ้วยยาใช้ช้อนตักยามาเป่าข้างปาก แผ่วเบาท่าทางละเอียดอ่อนโยนนาง จริงจังไม่เห็นสายตาหมอหลิวที่ซ่อน ความตื่นเต้น

หมอหลิวส่งยาแล้วก็ออกไปอินฉี เฝ้าอยู่ในห้องกำลังมองหลินซีนเยียน ทุกอากัปกิริยาท่าทางช่วงที่ใจลอย เขามีฝันลมๆแล้งๆถ้าหากนางเป็น ภรรยาของเขาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน นางล้างมือทำน้ำแกงเขาเขียนหนังสือ ให้คนแลกเงินไม่ร่ำรวยไม่มีอำนาจจะ เป็นอย่างไรกันหนอ? หลินซีนเยียนป้อนยาเสร็จหยิบผ้า มาเช็ดปากให้อี้เซิงหันกลับไปเห็นอิน ฉีท่าทางล่องลอยนางงงขมวดคิ้ว พูด“เหตุใดอัครเสนาบดีอินถึงยังอยู่ที่ นี่?ค่ำขนาดนี้แล้วเหตุใดไม่ไปพัก ผ่อน?”

อินฉีกลับมามีสติเริ่มทำหน้าไม่ ถูก”เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวข้าไม่ค่อย วางใจให้เจ้าไปพักผ่อนดีกว่าเถิดข้า เฝ้าเขาอยู่ที่นี่เจ้าวางใจได้ข้าไม่ให้เขา เป็นอะไรแน่นอน”

“ไม่ต้องเขาเป็นน้องชายข้า ข้าจะ รับผิดชอบเอง”หลินซีนเยียนปฏิเสธ ไม่ลังเลแม้แต่น้อยหลังจากนั้นลุกขึ้น มาไปลากประตูให้เปิด“ท่านอัคร เสนาบดีอินค่ำมาแล้วท่านไปพักผ่อน เถิด”

ท่าทางนางเฉียบขาดตอนพูดไม่ มองอินฉี

อินฉีจ้องมองหน้าด้านข้างของ นางอย่างงุนงงสุดท้ายแค่ถอนหายใจ หลังจากนั้นสาวเท้าออกไป

รอเขาเดินไปหลินซีนเยียนปิด ประตูทันทีตอนอินฉีหันกลับมาก็เห็น เพียงบานประตูท่ามกลางความมืดมิด แสงไฟในโคมไฟสลัวภาพกระดาษตัด บนบานประตูมีลวดลายชัดเจนอินฉี มองกระดาษตัดนั้นไม่รู้เขากำลังคิด อะไรอยู่เขามองอย่างนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งใบไม้ร่วงหล่นล่องลอย มาตามลมตกบนข้าเท้าเขา เขาถึงจะ หยุดมองสุดท้ายก็เดินจากไป

หลินซีนเยียนพิงอยู่หลังประตูฟัง ฝีเท้าค่อยๆเดินห่างไปถึงจะเดินไปที่ ข้างเตียงอีกครั้งนางถอดถุงเท้าถลก ผ้าห่มแล้วเข้าไปนอนสำหรับนางอี้เซิง คือน้องชายนาง นางไม่มีวันคิดไปทาง อื่นไม่มีอะไรต้องละอายแก่ใจจึงไม่ คิดอะไรมาก

ขอบฟ้าค่อยๆสาดแสงแสงสีขาว นวลลอดเข้ามาระหว่างซอกลูกกรง หน้าต่างกระทบหน้าหนุ่มน้อยที่หลับ สนิทบนเตียงโครงหน้าขาวซีดของ เขายิ่งเรือนลางมากขึ้น

อี้เซิงค่อยๆลืมตาขึ้นมาตอนแรก ยังรับแสงแดดไม่ได้ปิดตาลงใหม่อีก ครั้งแต่ความอบอุ่นของร่างข้างกาย แผ่ซ่านเข้ามาทำให้นางสะดุ้งเขา ลืมตาหันมาก็เห็นหลินซีนเยียนหลับ นิ่ง

เขาชักแปลกใจแต่ทันใดนั้นคัด จมูกน้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตาเขา มองหน้าหลินซีนเยียนเงียบๆอย่างนั้น ตั้งแต่แพรขนตางอนลงมาถึงจมูกโด่ง เล็กจิ้มลิ้มแล้วค่อยๆมาถึงริมฝีปาก อวบอิ่มแดงระเรื่อเขามองอดกลืน น้ำลายไม่ไหว

วัยหนุ่มสาวในเวลานั้นในใจคงมี แต่ความคิดอย่างเดียวผู้หญิงตรงหน้า คือผู้หญิงที่ดูดีที่สุดที่เขาเคยเห็นใน ชีวิตแม้แต่เส้นผมเส้นเดียวก็งดงามจน ทำให้คนตะลึงค้างได้ หลินซีนเยียนหลับไม่รู้สึกรู้สาใน ห้วงความฝันได้แต่รู้สึกว่ามีสายตาคู่ หนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองทำให้นาง หลับไม่สบายตัวเสียทีสุดท้ายนางตื่น ขึ้นมากำลังจะลืมตาสายตาก็สบตา จรงๆกับอี้เซิง

“อี้เซิงเจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?”หลิน ซีนเยียนไม่สนใจสายตาหนุ่มน้อยที่ มองแปลกๆแต่เป็นเพราะเขาฟื้นแล้ว จึงดีใจออกมาด้วยใจจริง

อี้เชิงชักมุมปากยิ้มขึ้นมาดีขึ้นมา แล้วตอนนี้ร่างกายไม่เจ็บปวดแล้ว ”

“ดีแล้ว…..ดีแล้ว…..”หลินซีน เยียนตื้นตันใจทนไม่ไหวดึงอี้เซิงมาก อดราวกับแม่กำลังวุ่นกับลูกลูบหัวเขา เบาๆ เมื่อวานเห็นเจ้าท่าไม่ดีทั้งหัวใจ ข้าอยากจะตายจริงๆข้าสูญเสียคนที่ สำคัญมากไปแล้วถ้าข้าเสียเจ้าไปอีก ชั่วชีวิตข้าคงกลายเป็นความมืดมนไป แล้วจริงๆ”

อี้เซิงยิ้มใสซื่อให้นิ้วมือนางลูบ บนหัวตัวเองไปมาวางใจเถิดข้าไม่ ยอมตายก่อนเจ้าแน่ๆข้าต้องมีชีวิตอยู่ แน่นอนขาเคยบอกแล้วข้าต้องฝึก วิทยายุทธจากนั้นจะทำให้คนข้างกาย คนนั้นสลัดให้พ้นจากเจ้า”

สลัดให้พ้น…….……

ท่าทางหลินซีนเยียนชะงักไป ทันทีสายตาก็เศร้าหมองลงนางสาย หน้าด้วยความขมขื่น“ไม่ต้อง แล้ว……………..ตอนนี้ข้ามิใช่คนของ เขาแล้วเขามอบหนังสือเลิกให้แก่ข้า แล้ว”

“หนังสือเลิก?”อี้เซิงอุทานออก มาด้วยความแปลกใจราวกับคิดไม่ ถึงว่าเรื่องราวจะเปลี่ยนผันจนกลาย เป็นสภาพในตอนนี้

“คงไม่ใช่หนังสือเลิกกระมัง?มี อะไรสลักสำคัญรึ?”ในสังคมยุค ปัจจุบันไม่ต้องพูดถึงการหย่าเลยที่ หย่ากันสี่ห้าครั้งก็มีมากมายผู้หญิง ต้องเสียเวลาทั้งชีวิตอยู่กับผู้ชายคน เดียวเชียวเหรอ?โชคดีที่ตัวเธอเอง เป็นวิญญาณยุคปัจจุบันถ้าเปลี่ยนมา เกิดโตที่นี่จริงๆวันหนึ่งถูกสามีเลิกร้าง ชั่วชีวิตนั้นคงไม่ได้โงหัวขึ้นมาแล้ว นางไม่สนใจแต่ตาอี้เซิงยิงแดง ขึ้นกว่าก่อนหน้านี้“เกิดเรื่องอะไรขึ้น กันแน่?”

หลีนซีนเยียนลูบหัวเขาอย่างอ่อน โยนอีกครั้งแยกจากตัวอี้เซิงทุกอย่าง ถึงจะเล่าให้อี้เชิงช้าๆน้ำเสียงนาง เรียบเฉยมากราวกับบอกเล่าเรื่องราว ที่เกี่ยวข้องกับตัวเองแต่ตอนนางพูด ถึงวี่จิ่งน้อยความเศร้าสร้อยที่ตรึงอยู่ ระหว่างหัวคิ้วนั้นกลับหนักยิ่งกว่าเดิม

วี่จิ่งน้อยนางอุ้มท้องมานับสิบ เดือนอย่างยากลำบากกว่าจะเกิดชีวิต ใหม่แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของ นางกับโม่จื่อเฟิงตัวน้อยถึงไม่ได้รับ การดูแลจากแม่นางต้องขาดวี่จิ่งน้อย ไปทั้งชีวิตนี้!คิดถึงวี่จิ่งน้อยหัวใจนางก็ เจ็บปวดสาหัสถึงขนาดมีความรู้สึก วิญญาณตัวเองขาดอากาศหายใจ

“พี่สาว…..”อี้เซิงชักหวั่นกลัว หลินซีนเยียนที่กำลังโศกเศร้าตรง หน้าเสียแล้วทนไม่ไหวเอื้อมมือไปกุม มือหลินซีนเยียนไว้“พี่สาวต่อไปข้าจะ พาวี่จิ่งตัวน้อยกลับมาให้ท่านแน่นอน เด็กจะขาดแม่ไม่ได้…

เด็กจะขาดแม่ไม่ได้…….…

หลินซีนเยียนอัดอั้นตันใจอยู่ก่อน แล้วเมื่อได้ยินประโยคนี้สุดท้ายนาง ร้องไห้โฮออกมาตัวนางเองจะเป็น อย่างไรก็ได้แต่วี่จิ่งน้อยล่ะวี่จิ่งน้อยจะ ทำอย่างไรจะทำอย่างไร…..

หลายวันมานี้นางไม่เคยได้ระบาย อารมณ์ออกมากัดฟันฝืนใจมาตลอด คิดแต่ว่านางจะล้มแบบนี้ไม่ได้ยอมแพ้ ง่ายๆไม่ได้แต่ตอนนี้มีญาติสนิที่สุด ของตัวเองอยู่ข้างกายนางเหมือนเจอ ทางระบายออกมาได้ทันทีญาติอยู่ ตรงหน้าตัวเองนางไม่ต้องแสร้งทำว่า แข็งแกร่งสุดท้ายร้องไห้โฮออกมา

นางร้องไห้อย่างนี้อี้เซิงทนไม่ ไหวน้ำตาไหลแต่มีบางอย่างในดวงตา เขาแข็งแกร่งมากขึ้น

เมื่อได้ยินอินฉีเปิดประตูเข้ามา เงียบๆเห็นสองพี่น้องร้องไห้บนเตียง เขารู้เรื่องของอี้เซิงรู้ว่าอี้เซิงและหลิน ซีนเยียนไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันใน สายตาหลินซีนเยียนอี้เซิงเป็นแค่เด็ก คนหนึ่งแต่ในสายตาอินฉีอี้เซิงเป็น หนุ่มแล้ว