ตอนที่403เมืองหลวงแคว้นหมัน

อินฉีพยักหน้าบ่งบอกว่าเป็นอย่าง ที่นางคาดเดา

หลินซีนเยียนถึงได้สบายใจขึ้นมา หน่อยยังไงคนที่นางใส่ใจก็มีน้อยลง เรื่อยๆนางไม่มีทางให้อี้เซิงเด็กน้อยที่ น่าสงสารเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแน่

ที่หน้าประตูบ้านยาวิเศษอินฉีละ หลินซีนเยียนขึ้นรถม้าไปต่อหน้าทุก คนแต่ว่าพอรถม้าไปถึงหัวมุมก็ค่อยๆ เลี้ยวกลับมาอีกครั้ง

ตรงริมตรอกซอยอินฉีมองขึ้นไป บนท้องฟ้าเป็นครั้งคราวหลินซีนเยียน ก็รออย่างเงียบๆผ่านไปประมาณสิบ กว่านาทีหลินซีนเยียนก็ยังคงไม่มีปฏิ กิริยาใดๆแต่ว่าคนขับรถที่อยู่ข้างกาย อินฉีกลับเคลื่อนไหว

คนขับรถคนนั้นเป็นไปตามที่หลิน ซีนเยียนคาดไว้ไม่มีผิดวรยุทธเก่งกาจ มากไม่รออินฉีออกคำสั่งเขากระโดด ก้าวเดียวขึ้นไปบนกำแพงหลินซีน เยียนจ้องไปยังทิศทางของคนขับรถ อย่างสงสัยเพียงพริบตาเดียวคนขับ รถคนนั้นก็หายไปจากสายตาของนาง

“วางใจเถอะวรยุทธของเขานอก จากโม่จื่อเฟิงแล้วก็สูงส่งมากที่ข้าเคย เห็นมาเพียงแค่เขาออกโรงบ้านยา วิเศษแห่งนี้แม้แต่แมลงวันสักตัวก็อย่า หวังว่าจะได้บินออกไป”อินฉีเห็น สีหน้ากังวลใจของนางก็เลยพูดปลอบ ใจออกมา

หลินซีนเยียนพยักหน้าเบาๆแต่ก็ ยังคงไม่ได้สนใจเขาเหมือนเดิมอินฉี เหมือนว่าจะคุ้นชินกับท่าทีเย็นชาของ นางแล้วนอกจากแววตาเสียใจเล็ก น้อยก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ อะไรออกมา

มีบางเรื่องที่เขาทำผิดไปแล้วก็มี บางเรื่องผิดพลาดไปครั้งหนึ่งก็เพียง พอที่จะทำลายทุกอย่างเขาเป็นชาย หนุ่มคนหนึ่งเขายอมรับผิดสำหรับ เรื่องที่ตนเองทำผิดไปดังนั้นไม่มีทาง โทษนุ่นโทษนี่โทษว่าโลกนี้ไม่ ยุติธรรมหรอกแล้วก็ไม่มีทางหาข้อ อ้างมาแก้ตัวให้ตัวเองด้วย คนขับรถคนนั้นไม่นานนักก็กลับ มาในมือจับนางสื่อสารตัวหนึ่งไว้เขา หยิบเขาหยิบกระบอกไม้ไผ่ออกมา แล้วมอบให้อินฉีอย่างเคารพ

อินฉีรับกระบอกจดหมายนั้นมา แล้วหยิบกระดาษที่ม้วนอยู่ข้างในออก มาเขาอ่านผ่านตาครู่หนึ่งคิ้วก็ขมวด ขึ้นมาทันที

“ให้ข้าดูหน่อย”หลินซีนเยียนมี ความรู้สึกใจคอไม่ดีแบมือขอจากอิน

อินฉีเหมือนกับลังเลใจไม่น้อยแต่ ว่าสุดท้ายก็เอาจดหมายนั้นวางไว้ใน มือของนาง

พอหลินซีนเยียนอ่านเนื้อหาใน จดหมายฉบับนี้จบหน้าก็ซีดเผือดนาง คิดไม่ถึงเลยว่าในจดหมายสถานที่ที่ หลีฮวนกับพ่อของนางนัดเจอกันจะ บอกให้พ่อของนางเอายาวิเศษที่ รักษาอาการธาตุไฟเข้าแทรกมาด้วย บอกว่านางมีเรื่องเร่งด่วนจำเป็นต้อง ใช้

หลีฮวนเป็นคุณหนูของบ้านยา วิเศษหากว่านางต้องการใช้ยานี้ล่ะก็ เซิงก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ?ดังนั้นมือ ที่กำจดหมายอยู่ของหลินซีนเยียนก็ เลยสั่นขึ้นมาหน่อยๆ

“พวกเราก็ไปสถานที่ที่พวกเขา นัดเจอกันเถอะหากว่าสามารถใช้เงิน แก้ปัญหาได้ก็ดีสิแน่นอนว่าไม่ได้ หรอกพวกเราคงต้องแย่งชิงเอาขอแค่ เจ้าอยากได้ไม่ว่ายังไงข้าก็จะช่วยให้ เจ้าได้มันมาอย่างแน่นอน”อินฉีทำใจ มองนางที่เป็นแบบนี้ไม่ได้หยิบ จดหมายจากมือของนางออกแล้วก็ใส่ เข้าไปในกระบอกตามเดิมจากนั้นก็ใช้ สองมือโยนมันไปแล้วก็โยนนกพิราบ สื่อสารตัวนั้นบินขึ้นไปยังบนท้องฟ้า

นกพิราบสื่อสารตัวนั้นกระพือปีก พับๆไม่นานก็หายลับไปจากสายตา ของพวกเขา

“ แย่ง?”หลินซีนเยียนน้ำตาคลอ แม้ว่านางก็อยากได้ยาวิเศษอันนั้นแต่ ว่า…ยานั้นมีไว้เพื่อใช้ช่วยชีวิตคนหลี ฮวนต้องการยานั้นจะต้องเอาไปช่วย คนแน่ๆนางจะเพราะช่วยชีวิตของอี้ เซ็งไว้แล้วฆ่าอีกชีวิตหนึ่งงั้นหรอ? อย่างน้อยนางก็ทำเรื่องแบบนี้ ออกมาไม่ได้หรอกบางครั้งนางก็อดที่ จะคิดไม่ได้ชีวิตนี้ทำไมนางถึงเป็นคน เลวไม่ได้นะเป็นคนเลวมันสบายกว่า การเป็นคนดีตั้งเยอะเลย

สถานที่ที่หลีฮวนนัดกับเจ้าของ บ้านยาวิเศษก็คือเมืองหลวงแคว้น หมันนี่กลับเป็นเรื่องที่เกินความคาด หมายอีกอย่างนางราวกับว่ารีบร้อน มากพอปล่อยนกพิราบสื่อสารแล้วก็ ให้คนเตรียมม้าเร็วรีบไปเมืองหลวง แคว้นหมันทันที

อินฉีและหลินซีนเยียนเห็นหลี ฮวนออกไปแล้วก็นั่งรถม้าไปทาง ทิศทางนั้น “ดูเหมือนว่าคนที่หลีฮวนอยากจะ ช่วยชีวิตตอนนี้คงจะอยู่ที่เมืองหลวง แคว้นหมัน”บนรถม้าอินฉีประเมินออก มา

หลินซีนเยียนมองเขาอย่างงุนงง รอให้เขาพูดต่ออินฉีก็ไม่ทำให้นางรอ นานรีบพูดขึ้นมาว่า : “ในเมื่อนาง อยากช่วยคนแน่นอนว่าต้องเลือกที่จะ เอายาแล้วก็สามารถรักษาได้โดยเร็ว ในเมื่อนางนัดเจอพ่อของนางที่เมือง หลวงแคว้นหมันนั่นแสดงว่าคนที่นาง จะช่วยน่าจะต้องอยู่ที่เมืองหลวง แคว้นหมันอยู่แล้ว”

ฟังจากที่เขาพูดแบบนี้หลินซีน เยียนก็รู้สึกว่ามีเหตุผล แต่ว่าระยะห่างของเมืองหลวง แคว้นหมันกับเมืองชุนก็มีระยะห่างพอ สมควรนั่งรถม้าก็ต้องเดินทางห้าวัน โชคดีที่รถม้าคันนี้ของอินฉีคุณภาพดี เยี่ยมแม้ว่าที่หลีฮวนคนนั้นขี่จะเป็นม้า เร็วในระดับฝีเท้าก็ไม่ได้ช้ากว่านาง เสียเท่าไหร่

เพียงแต่พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่า หลีฮวนผู้นั้นจะรีบร้อนมากกว่าที่พวก เขาจินตนาการไว้ตลอดทางนอกจาก ทุกวันหยุดที่จุดพักม้าพักประมาณ สองสามชั่วโมงแล้วเวลาอื่นที่เหลือ นางก็ใช้เวลาอยู่บนหลังม้าตลอด

ยิ่งนางรีบร้อนขนาดนี้หลินซีน เยียนก็ยิ่งไม่วางใจหลีฮวนรีบร้อนเช่น นี้งั้นก็แสดงว่าคนที่นางอยากจะช่วย จะต้องเป็นคนที่สำคัญมากสำหรับนาง ถ้างั้นพวกเขาอยากจะใช้สันติวิธีเพื่อ เอายาวิเศษมาจากนางก็คงจะยิ่งยาก ขึ้นแล้วล่ะ

ระยะทางห้าวันพวกเขาใช้เพียง แค่สามวันคิดดูได้เลยว่าตลอดทาง พวกเขาผ่านประสบการณ์ที่ เหน็ดเหนื่อยเพียงใด

เมืองหลวงแคว้นหมันไม่เหมือน กับเมืองชุนเพราะว่าไม่มีทางออกสู่ ทะเลและก็ไม่ได้ดูอ้างว้างเหมือน เมืองชุนกลับถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขา ที่มีแม่น้ำไหลผ่านและสไตล์การ ก่อสร้างที่โอ่อ่าให้ความรู้สึกงดงาม ตระการตาแม้แต่กำแพงเมืองก็ยังสูง

กว่าเมืองอื่นๆถึงสิบฟุต ในวันนี้พึ่งจะผ่านช่วงกลางวันไป หลีฮวนก็ขี่ม้าเข้าไปในเมืองหลวง แคว้นหมันนางเข้าไปก่อนรถม้าของ อินฉีก็เข้าตามไป

ดีที่คนขับรถคนนั้นทักษะดีแถม ยังซ่อนตัวเก่งบนเส้นทางนี้ถึงแม้ว่าจะ ห่างไม่ไกลแต่ก็ซ่อนตัวจากหลีฮวน ไม่ให้รู้ตัวได้พอดี

หลินซีนเยียนมองคนขับรถคนนั้น ในใจก็อดสงสัยไม่ได้ครั้งก่อนตอนที่ เจอกับอินฉีข้างกายเขายังไม่มีคนเช่น นี้เลยแต่ว่าครั้งนี้หาคนเช่นนนี้ได้คน เช่นนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็สามารถเป็น คนแถวหน้าได้แต่ว่ากลับเต็มใจที่จะ มาเป็นผู้ติดตามให้คนอื่นมันจะไม่มี อะไรแอบแฝงหรือแผนการซ่อนอยู่ นั้นเป็นไปไม่ได้

สถานที่ที่หลีฮวนนัดไว้คือ

ภัตตาคารที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง หลวงแคว้นหมันเพราะว่าเลยเวลา อาหารมาสักพักแล้วดังนั้นลูกค้าใน ร้านก็เลยไม่มากหลีฮวนมาถึงหน้า ประตูภัตตาคารก็เอาสายบังเหียนใน มือยื่นให้พนักงานในร้านเดินก้าวเท้า ยาวๆเข้าไปในภัตตาคาร

รถม้าของอินฉีไม่นานนักก็มา ถึงที่หน้าประตูภัตตาคารอินฉีและหลิน ซีนเยียนลงมาจากรถม้าแล้วก็เดิน ตามพนักงานร้านเข้าไปในภัตตาคาร ตอนแรกก็คิดวิธีว่าจะหลอกถามยังไง ให้รู้ว่าหลีฮวนอยู่ที่ไหนแต่ที่ทำให้ พวกเขาคิดไม่ถึงก็คือไม่จำเป็นที่พวก เขาจะต้องตามหาเลยเพราะว่าหลีฮวน นั่งโต๊ะตรงข้ามกับประตูทางออกใหญ่ ของภัตตาคารพอดี

นางสั่งอาหารและเครื่องดื่มไม่กี่ อย่างกินอาหารอย่างมูมมามแล้วก็ มองไปที่ประตูเป็นครั้งเป็นคราว

อินฉีและหลินซีนเยียนมองตากัน ครู่หนึ่งแล้วก็พร้อมใจกันมานั่งที่โต๊ะ ข้างๆหลีฮวนที่โชคดีก็คือพวกเขาและ หลีฮวนเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วตอนนั้นหลีฮวนก็ใจคอรีบร้อนก็ เลยไม่ทันได้สังเกตหน้าตาของพวก เขาดังนั้นแม้จะเป็นตอนนี้ก็จำพวกเขา ทั้งสองไม่ได้