ตอนที่ 373เสียงที่คุ้นเคย

เวลาทุกๆนาทีทุกๆวินาทีผ่านไปทุกคนทั้งเมืองต่างตื่นกลัวแม้แต่ ประชากรธรรมดาๆยังรู้สึกถึงบรรยากาศที่วุ่นวายในเมืองโดย เฉพาะในตอนที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีมืดเมืองทั้งเมืองถูกปกคลุม ไปด้วยความรู้สึกกดดัน

หลิงห้าวหมดความอดทนถึงกับไปเดินหาบนถนนด้วยตัวเอง ตั้งนานแล้วพาคนกลุ่มหนึ่งไปด้วยอย่างรีบร้อนสีหน้าของเขาไม่ ได้มีสีหน้ามั่นอกมั่นใจเหมือนดั่งตอนแรกตั้งนานแล้วแต่กลับ เป็นอารมณ์โมโหฉุนเฉียวที่รุนแรง

เฉินเทียนตามมาข้างหลังของหลิงห้าวเขารู้สึกกระวนกระวาย ใจข้างหลังเหงื่อเปียกโชกไปหมดเขาเข้าใจหลังห้าวดีที่สุดไม่ถ้า จะพูดให้ถูกกลุ่มคนที่ตามมาล้วนเข้าใจหลังห้าวดีในตระกูลหลิง ใครต่าง ก็รู้ว่าหลังห้าวเป็นลูกชายที่นายใหญ่และนายหญิงรัก และประคบประหงมมากเป็นลูกชายที่ได้ใจที่สุดในสายตาของ คนในตระกูล

เพราะว่าหลังห้าวฉลาดมากอายุ7ขวบก็เริ่มช่วยตระกูลจัดการ เรื่องทั่วไปต่างๆเรื่องทุกครั้งก็จัดการได้อย่างมีระเบียบความ สามารถของเขาได้รับการยอมรับจากคนในตระกูลส่วนใหญ่ ผ่านไปหลายปีเขาไม่เคยต้องผิดหวังมาก่อนเพราะแบบนี้ถึงได้ ทำให้เขามีนิสัยหยิ่งยโสโอหังเอาตัวเองเป็นใหญ่

เพียงแต่ความสำเร็จของเขาไม่ใช่มาจากการสนับสนุนของอำนาจตระกูลหญิงหรอ?ข้างกายเขามีผู้ช่วยฝีมือดีมากมายแล้ว มีนายใหญ่ดูแลอยู่เบื้องหลังอีกอำนาจของตระกูลหลังทั้งหมด ยัง ก็เพื่อไว้ให้เขาใช้งานครั้งนี้ที่มาชายแดนก็เป็นความต้องการที่ จะมาฝึกฝนตัวเองของเขาเองแล้วเขาก็เป็นคนออกปากเองว่าไม่ ต้องการให้ผู้ช่วยฝีมือดีทั้งหลายตามเขามา

แต่ว่าใครจะไปคิดว่าแปปเดียวจะทำให้เขารู้สึกด้อยกว่าและ ลิ้มรสรสชาติของความพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้

ลมกลางคืนพัดผ่านมาช่วงเวลาที่ตะวันลับขอบฟ้าไปเวลานั้น ก็ได้เวลาของยามกลางคืนมาเยือน

สุดทางเดินถนนหลังห้าวดึงบังเหียนให้หยุดลงประชากรที่อยู่ รอบๆเหมือนกับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างรีบเก็บข้าวของแล้ววิ่ง ถอยหายไปหมดมีเพียงกลุ่มชายที่ขี่ม้าหยุดอยู่ตรงถนนไม่ ขยับเขยื้อนไปไหน

“ฟ้ามืดแล้ว”หลิงห้าวขบฟันแน่นพูดสามคำนี้ออกมา

เฉินเทียนและคนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าจะทำไงดี

“หรือว่าจะหายไปแล้วจริงๆ? “หลิงห้าวไม่เชื่อสีหน้าของเขา ย่ำแย่จนถึงที่สุดเขาหันไปมองแรงใส่เดินเทียนแล้วพูดเสียงดัง ว่า ยังมีที่ไหนที่ยังไม่ได้หาอีก?”

เฉินเทียนคิดอย่างละเอียดแล้วก็ส่ายหน้าทุกคนทุกบ้านใน เมืองก็หาหมดแล้วแต่ก็ไม่พบแม้แต่ในตำหนักตระกูลหลังก็หา อย่างละเอียดแล้วรอบหนึ่ง”
“จริงด้วยยังมีอีกที่หนึ่งที่เรายังไม่ได้ไปหากัน!”เฉินเทียนนัก ขึ้นมาได้อย่างกะทันหันหันไปมองหลังห้าวอย่างยากที่จะเชื่อ

หลังห้าวถูกสายตาที่มองมาของเขาก็ตัวชาขึ้นมาแต่ว่าไม่นาน นักเขาก็ได้สติรู้ว่าที่เป็นเทียนพูดคือสถานที่ใด

“น่าตายนัก!นังผู้หญิงเจ้าเล่ห์!”เฉินเทียนโมโหออกมาหนีบ ท้องมาไว้แน่นแล้วคุมบังเหียนมุ่งไปทางตำหนักตระกูลหลัง

ตำหนักตระกูลหลังคือสถานที่แรกที่เริ่มออกตามหาแต่ว่าใน ตำหนักตระกูลหิงมีอยู่ที่แห่งหนึ่งแทบจะไม่มีใครกล้าย่างเท้า เข้าไปนั่นก็คือสระสุราบอเนื้อที่เขาไว้ใช้เสพสุขสังสรรค์

เพราะว่าที่นั่นเป็นที่ที่เขาใช้เสพสุขกับอิสตรีดังนั้นจึงออกคำ สั่งตายกับทุกคนหากไม่ได้รับอนุญาตจากเขาใครก็ห้ามย่างเท้า เข้าไปแม้แต่ก้าวเดียวหรือจะพูดว่าที่นั่นเป็นสถานที่ต้องห้ามของ ตำหนักตระกูลหลิงแต่ตัวเขาเองรีบร้อนแต่จะหานาง ให้เจอโดย ไวทั้งวันเลยไม่ได้คิดถึงเรื่องอย่างว่าดังนั้นก็เลยคิดไม่ถึงสถานที่ แห่งนี้

เลยเป็นจุดบอดของความคิดเมื่อต้องการสังสรรค์หาความสุข สถานที่นั้นก็จะเต็มอยู่ในสมองแต่เมื่อจิตใจสงบกลับลืมสถานที่ นั้นไปโดยไม่รู้ตัว

หลินขึ้นเยียนนั่งอยู่ตรงขอบบ่อน้ำพุร้อนถอดถุงเท้าออกลุ่ม เท้าลงไปแกว่งเล่นในบ่อน้ำพุร้อนลูบท้องของตนไปมามีเสียง โครกครากดังขึ้นมานางเลยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ

เซียวฝานที่นั่งอยู่ตรงข้ามบางหันไปมองทางด้านประตูทางออกไม่ได้เหล่มองด้านข้างเลยเขาไม่กล้ามองเท้าของนาง กลัวว่าสายตาจะไม่ให้เกียรตินาง”ศิษย์น้องเจ้าอดทนอีกนิดนะ ฟ้ามืดแล้วอีกไม่นานพวกเราก็ออกไปหาอะไรกินได้แล้วล่ะ”

ตั้งแต่ตอนที่หนีออกมาพวกเขาก็รีบกลับมาที่นี่อย่างรวดเร็ว แม้แต่เวลาจะกินข้าวก็ไม่มีดังนั้นทั้งวันทั้งคืนพวกเขาก็ยังไม่ได้ กินอะไรแม้แต่น้ำสักหยดได้แต่หลบซ่อนอยู่ที่นี่

แต่ว่าเขียวฝานนับถือหลินซีนเยียนจากใจจริงภายในระยะ เวลาสั้นๆนางสามารถคิดถึงที่นี่ได้อีกอย่างในช่วงเวลาแรกๆก็ รีบกลับมาไม่ได้ทำให้ใครทันสังเกตและผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่นาง คิดไว้ไม่มีผิดพวกเขาหลบซ่อนคนของหลังห้าวได้สำเร็จ

บึง!

ประตูบ้านถูกคนถีบออกหลังห้าวเดินเข้ามาอย่างหัวเสียเห็น หลินซีนเยียนที่แซ่บ่อน้ำพุร้อนอย่างสบายใจเขายิ่งโกรธจัดขึ้น ไปอีกเขากัดฟันกรอดแล้วตะคอกขึ้น “เจ้ายัยผู้หญิงขี้โกง!”

เอ่อ… “หลินซินเยียนส่ายหน้าค่อยๆ ใส่ถุงเท้าอย่างไม่รีบ ร้อน”ข้าขี้โกงตรงไหน? ก็แค่คิดถึงสถานที่ที่เจ้าคิดไม่ถึงเฉยๆ นายใหญ่หลังเจ้าคงไม่ใช่แพ้ไม่เป็นหรอกใช่มั้ย?”

“ข้าข้า… “หลิงห้าวโกรธจนพูดไม่ออกเขาแพ้ไม่เป็นตรงไหน เขาก็แค่ไม่เคยแพ้มาก่อนเพราะงั้นเขาก็เลยไม่รู้ว่าควรจะทำตัว ยังไงไปชั่วขณะ

หลินขึ้นเขียนใส่ถุงเท้าเสร็จเรียบร้อยแล้วยืนขึ้นเดินไปตรง หน้าเขาอย่างไม่รีบร้อนอมยิ้มแล้วก็ตบน่าของเขา”เอาล่ะท่านชายหลงยังไงผลก็ออกมาแล้วข้าชนะเจ้าแพ้ที่นี่เจ้าจะปล่อยข้าไป แล้วก็ทําตามคําขอของข้าหนึ่งอย่างได้รึยัง?”

แต่น่าเสียดายหลินซีนเขียนดูถูกความภาคภูมิใจในตัวเอง ของหลิงห้าวไปหน่อยเมื่อคนที่ไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อนได้ลิ้ม รสชาติของความพ่ายแพ้ครั้งแรกเขาไม่มีทางยอมรับความจริงนี้ ได้ขณะที่หลินซีนเยียนกำลังจะเดินผ่านตัวของหลิงห้าวไปนั้นหลัง ห้าวก็จับแขนของหลินซีนเขียนไว้อย่างแรงแล้วดึงนางเข้ามาใน อ้อมแขน

“หลิงห้าวเจ้าพูดคำไหนไม่เป็นค่นั้น เจ้าคิดจะผิดค่า พูด?”หลินซีนเขียนถลึงตาใส่หลังห้าวแต่ร่างกายกลับถูกหลัง ห้าวพันธนาการไว้เรียบร้อย

เซียวฝานที่อยู่ข้างๆก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันทีแต่ก็ถูกเฉินเทียน และคนอื่นที่ตามมาติดๆล็อกตัวเอาไว้

ขาไม่ผิดคำพูดแน่นอนไม่ใช่ว่าจะรับปากเจ้าอย่างหนึ่งไม่ใช่ ไง?อันนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับที่ข้าจะนอนกับเจ้าซะหน่อย ผู้หญิงแบบเจ้าทำให้ข้าเกิดความสนใจได้สำเร็จเยี่ยมเยี่ยมข้าจะ ปล่อยเจ้าไปแต่ว่าไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเจ้าไปเมื่อไหร่หลังจาก คืนนี้พรุ่งนี้ข้าไปส่งเจ้าเป็นไง?

ความเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไปทำให้หลินซีน เขียนไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่โกรธแค้นอยู่ในใจที่แท้ก็เป็นคนไม่ดี ตกลงอะไรกับเขาไปก็ไร้ความหมาย เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะ รักษาสัจจะ!
นายใหญ่ตระกูลหลิงอุ้มชายาของข้าจะไปที่ใด?” น้ำเสียงขุ่น หมองดังขึ้นมาเหนือตำหนักอย่างกะทันหันวินาทีที่น้ำเสียงนี้ ปรากฏน้ำตาจากเบ้าตาของหลินซีนเขียนก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้