ตอนที่329ถูกความอิจฉาริษยาบังตา

ในใจรู้สึกเป็นกังวลเซียวฝานดังนั้นหลินซีนเยียนจึงก้าวเท้า อย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าประตูห้องของฝานกำลังจะเข้าไปไม่รู้ ว่าหลื่อวิ่นซ่านโผล่มาจากไหนมาจับไหล่ของนางไว้แล้วพูดเสียง ต่ำ: “เจ้ากังวลอะไร!”

หลินเยียนตกใจจนลืมปัดมือของเขาออก”จะไม่ให้ข้ากังวลได้ อย่างไร?ในนั้นคือเซียวต้าเจีย!”

หลื่อซ่านยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา”แล้วอย่างไร?

“ช่างฝีมือดีเช่นนี้หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าไม่กังวลแม้แต่น้อยเลย หรือ?”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วอย่างไม่ปิดบังพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

“จะเกิดอะไรขึ้น?หากเกิดเรื่องก็เป็นเรื่องดี”ซ่านพูดประโยค นี้อย่างมีความหมาย หลังจากนั้นค่อยให้หลินซีนเยียนมองเข้าไปใน ลาน

ประตูห้องเปิดอยู่สามารถมองเห็นผู้เฒ่าหนวดขาวและเซียวฝานนั่ง อยู่และด้านหน้าของพวกเขายังมีผู้หญิงกำลังร่ำไห้อยู่เสียงร้องไห้ก่อน หน้านั้นเป็นเสียงที่ออกจากปากของผู้หญิงคนนี้

หน้าประตูล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายที่ดูอย่างสนุกผู้เฒ่านั้นดู เหมือนว่าไม่ได้ต้องการปิดบังอะไรก็ให้ทุกคนยืนมองอยู่หน้าประตูอยู่ อย่างนั้น

“ท่านพี่…ทำไมท่านถึงโหดร้ายเช่นนี้ทิ้งพวกเราสองแม่ลูกไว้แล้ว จากไปเป็นเวลาสามปีท่านรู้หรือไม่หลังจากท่านไปลูกของพวกเราก็ ล้มปวดอย่างหนักและตอนนี้เขาเขา”นางร่ำไห้น้ำตาไหลรินเบื้อง หลังหันไปทางด้านของผู้คนมากมาย

ผู้คนที่อยู่หน้าประตูได้ยินสิ่งที่นางพูดทันใดนั้นตกใจหน้าถอดสียิ่ง ไม่กล้าเชื่อความจริงเรื่องนี้แม้แต่หลินซีนเยียนยังตกตะลึงจนเบิก ตาโตนางหน้ากลับไปถามซ่าน”นางเรียกใครในนั้นว่าสามี?” นางนึกถึงคำพูดของเหล่าหลิ้วที่พูดกับนางเมื่อวานขึ้นมาได้โดยไม่รู้ ตัวหรือว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือฮูหยินที่มาพบผู้เฒ่าเมื่อวานนี้มาหาถึงที่แต่ เข้า?

“ยังต้องพูดอีกหรือ? แน่นอนว่าคือ….”หลี่อวิ้นซ่านยิ่งพูดเสียงเย็นชา มากขึ้น”แน่นอนว่าคือเซียวต้าเจียที่เจ้าเรียกหา”

“อะไรนะ! “หลินซีนเยียนคาดเดาตอนเริ่มถูกแต่คาดเดาตอนจบไม่ ถูกผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ผู้เฒ่าพบเมื่อวานแน่นอนเรื่องนี้เมื่อเหล่าหลิว มาถึงหลังจากนั้นก็สามารถยืนยันความจริงได้เพียงแต่ว่านางคิดไม่ ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นอ้างว่าตนเองเป็นผู้หญิงของเซียวฝาน!

“ทำไมเจ้าไม่เชื่อ?”หลี่อวิ๋นซ่านเห็นท่าทางของนางนอกจากตกใจก็ ไม่แม้แต่จะแสดงท่าทีโศกเศร้าสีห้ายิ่งไม่พอใจดึงมือของนางเข้าไปใน ห้อง

ในที่นี้หลี่อขึ้นซ่านมีอำนาจมากที่สุดดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ก็มี เพียงแต่เขาที่สามารถเข้าไปด้วยไม่ต้องสนใจอะไร”

หลินชืนเยียนถูกเขาดึงไปถึงข้างกายของผู้หญิงคนนั้นนางเพิ่งเห็น อย่างชัดเจนโฉมหน้าผู้หญิงคนนั้นช่างงดงามกว่าที่นางคาดคิดไว้มาก ยิ่งมีบางอย่างที่ผู้หญิงโตแล้วถึงจะสามารถแสดงออกมาได้หากไม่ใช่ เหล่าหลิวพูดว่าเขาเห็นท่านเขียวกับแม่นางผู้นี้พบปะกันใครจะคาดคิด ว่าแม่นางที่งดงามเช่นนี้จะมีความสัมพันธ์กับผู้เฒ่าเช่นนั้นกันเล่า

“เจ้าว่าใครเป็นสามีของเจ้า?ต้องพูดความจริงเท่านั้น ข้าเป็นเจ้า หน้าที่ของศาลหากเจ้ากล้าพูดปดอย่าโทษข้าที่จับจับส่งไปในศาลหลี่ อวิ๋นซ่านพูดเสียงเย็นชากับนาง

ผู้หญิงคนนั้นยังสะอื้นต่อไม่ได้ตกใจกลัวสิ่งที่หลื่อวื่นซ่านพูดในทาง กลับกันนางก้าวไปข้างหน้าจนถึงข้างกายเซียวผ่านแล้วพูด: “เขาก็ คือสามีของข้า!พวกเราได้ไหว้ฟ้าดินและเคยเข้าห้องหอมาแล้ว!”

“เจ้าโกหก!”หลินซีนเยียนทนไม่ได้พูดออกมาคนตรงหน้าคือศิษย์พี่ ใหญ่ของนางเชียวฝานเขาแต่งหรือไม่แต่งทำไมนางจะไม่รู้ผู้หญิงคนนี้ เข้ามาใกล้เช่นนี้มีความลับที่ไม่สามารถบอกผู้อื่นได้แน่นอน! “คุณชายท่านนี้ท่านเอาอะไรมาพูดว่าข้าโกหกท่านดูสามีของข้า ยอมรับเช่นนี้แต่ว่าเหตุใดท่านถึงได้แคลงใจในความสัมพันธ์ของพวก ข้าท่านมีเหตุจูงใจใดกันแน่?”ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมรับไม่พอยังย้อน กลับมาอีก

หลินซีนเยียนก็ขมวดคิ้วแน่นถามนาง”ใช่เจ้าหาว่านางโกหกมีหลัก ฐานอะไร?หรือว่าเจ้ารู้ในใจของเซียวฝ่านซ่อนผู้ใดไว้ดังนั้นถึงมั่นใจว่า เขาไม่แต่งงาน?”

เมื่อเวลาที่เขาย้อนพูดออกมาท่าทางของหลื่อวื่นซ่านมีความอิจฉา ริษยาซ่อนอยู่อิจฉาไม่แบ่งแยกชายหญิงเมื่อรักบังเกิดสามารถทำให้ คนฉลาดกลายเป็นคนโงได้ตอนนี้หลี่อวิ๋นซานแม้แต่ตัวเองยังไม่ ตระหนักคิดว่าเพราะความอิจฉาแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถปล่อย วางแล้วไตร่ตรองเหตุและผลได้

หลินซินเยี่ยนถูกเขาถามสักพักริมฝีปากขยับแต่ก็มีบางอย่างที่ ทำให้ไม่สามารถโต้แย้งได้

เห็นนางพูดไม่ออกเช่นนี้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งร้องไห้หนักแล้วไปซบอก ของเซียวฝาน”ท่านพี่ทำไมท่านไม่พูดสักคำหรือจะปล่อยให้ผู้คนเหล่า นี้รังแกข้า?ข้าทำเพื่อท่านแม้แต่ลูกก็ไม่มีแล้วมันไม่ง่ายที่จะหาท่านพบ ท่านท่านจะทิ้งข้าไม่ใยดีข้าเช่นนี้ไม่ได้นะ….

ตั้งแต่เริ่มจนจบสีหน้าท่าทางของเซียวไม่แยแสสายตาของเขามอง ตามการเคลื่อนไหวของนางบางเวลาก็อาจจะมีพยักหน้าตอบคำพูด ของผู้หญิงคนนั้นบางแต่ไม่เคยเปิดปากพูดเท่านั้น

ผู้อื่นคิดว่าเขาละอายใจที่จะพูดมีเพียงแค่หลินซีนเยียนและท่าน เชียวเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้เซียวฝานนั้นสติไม่ดีแท้จริงแล้วเขาไม่รู้ด้วย ซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น”ผู้หญิงคนนั้นเห็นเซียวฝานยังเคยนิ่งเฉยเลยหัน กลับไปทางท่านเซียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น: “ท่านพ่อท่านต้อง ช่วยข้านะ…”

ผู้เฒ่าเหนวดขาวได้โอกาสพูด”เจ้าวางใจได้มีข้าอยู่ทั้งคนลูก อกตัญญนี้กล้าทำเรื่องเช่นนี้ทิ้งภรรยาของตัวเองได้ตอนนี้เจ้าหาเขา พบแล้วเจ้าก็คือลูกสะใภ้ของตระกลูเซียวเจ้าวางใจเถอะหลังจากนี้เขา จะไม่กล้ารังแกเจ้าอีก!”

คำพูดนี้พูดได้เป็นธรรมชัดเจนภาพอาวุโสที่ได้รับความเคารพและ ยังมีความยุติธรรมเพียงแต่ว่าท่านเซียวที่เป็นเช่นนั้นทำให้หลินซีน เยียนรู้สึกขันยิ่งนัก

“นางกำลังคิดจะให้หลื่อวิ่นซ่านช่วยขับไล่ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ทราบ ที่มานั้นออกไปแต่ว่านางยังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินหลื่อวิ๋นซานพูด ว่า: “เซียวต้าเจียนั้นเป็นคนของข้าเขาก็ไม่สามารถให้เขาทำเรื่องไร้ ศีลธรรมเช่นนี้ได้”

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมาทันที”ใต้เท้าหลีความหมาย ของท่านคือสามารถให้ข้าอยู่รับใช้สามีและพ่อสามีได้ใช่หรือไม่?

“เอ่อออ ….”หลื่อวิ่นซ่านตกใจเขาเพียงแค่เป็นพูดตัดสินความ ยุติธรรมแต่ไม่มีเจตนาที่จะให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี้และการเดินทางนี้ ไม่ใช่สนามเด็กเล่นมีผู้หญิงเช่นนี้อยู่ในขบวนยังเป็นอันตรายเพียงแต่ ว่าคำที่พูดออกไปน้ำที่สาดออกไป

ผู้เฒ่าหนวดขาวลุกขึ้นยืนมาถึงตรงหน้าของหลื่อวิ๋นซานกุมมือ คำนับ”ใต้เท้าหลี่ให้ลูกสะใภ้ที่น่าสงสารของข้าอยู่ต่อนางลำบากมาไม่ น้อยขอให้ท่านเห็นแก่หน้าข้าให้นางอยู่ต่อท่านวางใจมีข้ามารับประกัน นางไม่ทำเรื่องไม่ดีต่อพวกเราแน่”

การรับประกันของเขา

หลินซีนเยียนเคยเจอไร้ยางอายมาก่อนแต่ไม่เคยพบเคยเจอคนที่ไร้ ยางอายเช่นนี้มาก่อนสามารถพูดออกมาด้วยหน้าไม่แตงลมหายใจไม่ ติดขัดพูดเรื่องเช่นนี้ออกมาได้

“ใต้เท้าหลี่ท่านคงไม่เชื่อ …”หลินซีนเยียนรู้สึกว่าหลื่อวิ๋นซ่านก็ ไม่ใช่คนโง่คำพูดนี้ยังเชื่อก็คงบ้ามาก