บทที่96 ผู้หญิงก็ต้องใช้เงิน

ธินิดาทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายกับปรีณาพรรณ ตั้งแต่เด็กจน โตหล่อนถูกพ่อแม่และพี่ชายตามใจ เคยได้รับความไม่ พอใจแบบนี้ที่ไหน

“ยัยลูกโง่ อยู่ที่บ้านลูกจะทำแบบนี้กับพ่อแม่อย่างไรก็ได้ แต่ลูกอยู่ข้างนอกจะไปทำแบบนี้กับพ่อแม่ฝ่ายชายได้ อย่างไรกันล่ะ? ลูกต้องอดทน ต้องรู้จักยืดหยุ่น แม่บอก ลูกไปตั้งหลายครั้งแล้ว คนในครอบครัวของชลธีไม่ชอบ ลูก เป็นเพราะลูกโอหังและกำเริบเสืบสานเกินไป” ปรีณา พรรณมองลูกสาวอย่างปวดใจ

“แม่คะ งั้นแม่ว่าตอนนี้หนูควรทำอย่างไรดีคะ? ประวีร์ไม่ ชอบหนู แม้แต่ชลธีก็ไม่ต้องการหนูด้วย หนูล้มเหลวเกิน ไปหรือเปล่า?” น้ำตาของธินิดาชาระล้างยาทาบนหน้า ออกบางส่วน มองดูแล้วยิ่งน่าตลกกว่าเดิม

“ไม่ต้องกลัว ประวีร์นั่นไม่เคยชอบลูกมาแต่ไหนแต่ไร อยู่แล้ว เรื่องนี้พวกเราไม่ต้องพูดถึงอีก ตอนนี้ก็คือชลธี เขารักลูกขนาดนั้นมาโดยตลอด ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว บางทีอาจจะแค่จงใจทำให้ลูกโกรธ ขอเพียงลูกทำตามวิธี การของแม่ เขาจะต้องกลับมาที่ข้างกายของลูกแน่นอน” ปรีณาพรรณมีความมั่นใจต่อลูกสาวของตนเองมาก

นึกถึงตอนนั้นลูกสาวอยากได้ดอกไม้ดอกหนึ่ง ชลธียังสามารถควบคุมโรคกลัวความสูงเอาไว้ได้ จากนั้นปีนขึ้น ต้นไม้ใหญ่ไปเด็ดลงมาให้ลูกสาว แค่คิดก็รู้แล้วว่าชลธีร้ กธนิดามากแค่ไหน

“อืม แม่คะ หนูจะเชื่อฟังแม่ค่ะ หนูจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว” เวลานี้ธนิดาเชื่อฟังอย่างมาก หล่อนต้องแย่งชลธีกลับมา จากในมือของมุกดาให้ได้แน่

“แม่ครับ ผมไปส่งแม่กับมุกกลับไปก่อนแล้วกัน?” ชลธี พูดกับนีรชา

“แม่คงไม่ได้โชคดีแบบนั้นหรอก ลูกควรไปทำอะไรก็ไป ทำอันนั้นเถอะ มุกจ๊ะ พวกเราไปซื้อของกัน แม่คนนี้นะ ขอเพียงในใจอารมณ์ไม่ดีแล้ว ก็อยากไปซื้อของ ไป พวก เราไปใช้เงินกัน!” นีรชายังรู้สึกโกรธชลธีไม่หาย

ลูกชายของตนเองไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลย ตอนนั้นธินิ ดาสะบัดเขาทิ้งไป หนีไปต่างประเทศเรียนเต้นรำอะไรกัน ผียังรู้ว่าไปทำอะไร ตอนนี้อยากกลับมาแล้ว เขายังยอม ตามไปด้วยอีก ทำเธอโมโหแทบแย่จริงๆ เลย

ชลธีมองมารดาของตนเองดึงมุกดาไปต่อหน้าต่อตา ส่วนมุกดาแม้แต่หน้ายังไม่หันมามองสักนิด ดูท่าทางทั้ง สองคนโกรธกันหมดแล้ว
แต่ว่าเขาจะอธิบายให้พวกเธอฟังอย่างไร? เฮ้อ ช่าง เถอะ ชลธีมองดูเวลา ช่วงบ่ายตนเองยังมีประชุมอยู่อัน หนึ่งจริงๆ เขาจึงขึ้นรถกลับบริษัทไป

“มุก หนูอย่าโกรธชลเลยนะ ลูกชายคนนี้ของแม่ก็เป็น เหมือนกล้ามเนื้อก้อนหนึ่ง ถ้าหนูเห็นเขาขัดหูขัดตา ก็ตี ไปเลย อย่ามัวแต่โกรธให้ตัวเองรู้สึกแย่! ผู้หญิงเรานะ จะโกรธไม่ได้ โกรธแล้วจะไม่สวยเอาได้ หนูไม่รู้หรอก เมื่อกี้แม่มองเห็นสภาพนั้นของธินิดา ทำเอาแม่ตลกแทบ แย่จริงๆ ฮ่าๆๆๆ” อัดอั้นไว้ตั้งนาน เวลานี้นีรชาถือว่าได้ หัวเราะออกมาสักที หล่อนรู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นมามาก เป็นกอง

มุกดาอยากหัวเราะเหมือนกัน แต่ยังรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร เธอจึงแค่ยิ้มเล็กน้อย

“คุณนายโจนส์! วันนี้ฉันยังโชคดีมากจริงๆ นะคะ ไม่ถึงว่าจะมาเจอท่านที่นี่!” ขณะที่นีรชากำลังพูดคุยกับ มุกดาอยู่ พอหล่อนหันหน้าไปก็มองเห็นคุณนายโจนส์ที่ สุภาพและสง่างาม

มุกดามองไปตามเสียงนั้น หลังจากมองเข้าไปแล้ว หญิง สูงศักดิ์ที่งดงามท่านหนึ่งก็กำลังมองพวกเธออยู่

ได้ยินนีรชาทักทายตนเองมาแล้ว หญิงสูงศักดิ์จึงยิ้มให้ เช่นกัน หล่อนเดินเข้ามายังทิศทางที่มุกดาและนีรชาอยู่

“คุณนายนีรชา ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” คุณนายโจนส์ ยิ้มกล่าวทักทายต่อนีรชาไป จากนั้นพยักหน้าให้มุกดาสัก หน่อย

“คุณนายโจนส์คะ นับวันท่านยิ่งดูสวยขึ้นนะคะ อ่อ คนนี้ คือมุกดาลูกสะใภ้ของฉันค่ะ มุก ท่านนี้ก็คือคุณนายโจน ส์” นีรชาแนะนำคุณนายโจนส์และมุกดาให้รู้จักซึ่งกันและ กัน

“อ่อ คุณหนูคนสวยคนนี้เป็นลูกสะใภ้ของคุณนายนีรช าเหรอคะ คุณนายนีรชานี่ช่างโชคดีมากเลยนะคะ ไม่ ทราบว่าคุณหนูคนนี้เป็นลูกสาวตระกูลไหนกันคะ?” คุณ นายโจนส์ถามแบบเกรงอกเกรงใจ เธอถามประโยคนี้ไป เพราะมีวัตถุประสงค์

“อ่อ เธอเหรอคะ เธอคือลูกสาวของตระกูลแก้วสุทธิที่ เมื่อก่อนอยู่เมืองAของพวกเราค่ะ” นีรชาค้นหาเบื้องหลัง ของมุกดามาชัดเจนหมดตั้งแต่แรกแล้ว

“อ่อ เป็นลูกสาวของตระกูลแก้วสุทธินี่เอง แต่เหมือนฉัน ได้ยินมาว่าช่วงนี้ตระกูลแก้วสุทธิล้มละลายแล้ว” คุณ นายโจนส์จงใจพูดแบบนี้ เธออยากรู้ว่าความชอบที่นีรชา มีต่อมุกดาออกมาจากใจจริงหรือเปล่า
“ตระกูลแก้วสุทธิล้มละลายแล้วก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใน เมื่อมีบริษัทฮอนดากรุ๊ปของพวกฉันอยู่ ถึงแม้จะเทียบ กับโจนส์กรุ๊ปไม่ได้ แต่เรื่องเลี้ยงดูลูกสะใภ้ยังเลี้ยงไหว ค่ะ” นีรชาพูดอย่างเปิดเผยมาก คำพูดและการวางตัวของ หล่อนล้วนเผยความชื่นชอบที่จริงใจต่อมุกดาออกมาจน หมด

คุณนายโจนส์ได้ยินคำพูดประโยคนี้แล้ว เธอก็รู้สึก วางใจเช่นกัน

“คุณนาย รชาเป็นแม่สามีที่ดีจริงๆ เลย แต่ว่าลูกสะใภ้ คุณก็เชื่อฟังมากเหมือนกัน มีมารยาทมากๆ ด้วย ถ้าไม่ ถือสาพวกเรามาเดินช้อปปิ้งด้วยกันเถอะ ครั้งที่แล้วคุณ มุกดาได้รับรางวัลใหญ่แต่ไม่ได้รับไป วันนี้ฉันคงต้อง ให้ของขวัญคุณมุกดาสักชิ้นให้ได้เลย” คุณนายโจนส์ หัวเราะขึ้นมาแล้วดูดีอย่างมาก

มุกดามองคุณนายโจนส์ มีความรู้สึกคุ้นเคยต่อหล่อน อย่างน่าประหลาดอยู่บ้าง เพียงแต่คุณนายโจนส์ช่างสวย เหลือเกิน รัศมีออร่าที่แพรวพราวนั้น ทำให้เธอตาลายเล็ก น้อยแล้ว

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง คุณนายโจนส์ท่านเกรงใจไปแล้ว” มุกดาได้ยินว่าคุณนายโจนส์อยากให้ของขวัญตนเอง เธอจึงรีบโบกมือทันที
“ไปเถอะ พวกเราไปเดินดูกัน” คุณนายโจนส์เดินเข้ามา มือหนึ่งดึงนีรชา ส่วนอีกมือหนึ่งดึงมุกดา

นีรชานึกไม่ถึงว่าคุณนายโจนส์จะเข้าใกล้ง่ายดายเช่นนี้ เธอกับคุณนายโจนส์เพียงแค่เคยเจอหน้ากัน นึกไม่ถึงว่า คุณนายโจนส์จะจำตนเองได้ด้วย ครั้งนี้ยังดูกระตือรือร้น ต่อตนเองและมุกเช่นนี้

ทั้งสามคนเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้ากันสักพักหนึ่ง คุณ นายโจนส์ซื้อของไปมากมาย นีรชาก็ซื้อของให้มุกดา มากมายเช่นกัน มุกดาไม่อยากได้ ทว่านีรชาก็บอกเธอมา โดยตลอด

“มุก หนูไม่ต้องประหยัด ยิ่งหนูใช้เงินเยอะๆ ชลของพวก เราถึงยิ่งมีแรงไปหาเงิน ดังนั้นหนูจำเป็นต้องเรียนรู้การ ใช้เงิน! หนูดูผ้าพันคอพวกนี้สิ มีราคาหนึ่งพันแปด มีสาม พันหก ยังมีแปดพันแปด หนูควรจะเลือกซื้อราคาแปดพัน แปดแบบไม่ต้องลังเลสักนิด!” ขณะพูดนีรชาก็หยิบผ้าพัน คอราคาแปดพันแปดผืนนั้นมาให้พนักงาน

“คุณผู้หญิงคะ ทางนั้นมีคนมาหาท่านค่ะ เชิญท่าน เข้าไปสักครู่” ยังไม่ทันเดินซื้อของเสร็จ ก็มีคนมาตามคุณ นายโจนส์แล้ว

“ขอโทษด้วยนะคะ พวกคุณดูต่อได้เลย ฉันจะเข้าไปสัก หน่อย” คุณนายโจนส์ยื่นของในมือให้พนักงานของห้างสรรพสินค้า หล่อนบอกลากับมุกดาและนีรชาแล้วจึง ออกไป

“มุกจ๊ะ หนูดูคุณนายโจนส์สิ คนอื่นเขาใช้เงินเป็นทั้ง นั้น แม่ว่าของที่เธอเลือกล้วนแล้วแต่เป็นของรุ่นลิมิเต็ด ผู้ หญิงมักจะเป็นแบบนี้กัน! แต่แม่รู้สึกว่าหนูกับคุณนายโจน ส์หน้าตาเหมือนกันอยู่นิดหน่อยล่ะ!” นีรชาพูดไปอย่างนั้น มุกดาก็ไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร

ทั้งสองซื้อต่อไม่ไหวแล้ว ที่จริงเรียกว่านีรชาซื้อของมาก องใหญ่แล้ว จากนั้นพวกเธอจึงไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์กัน แล้ว

“อ่อ ขอโทษนะคะ คุณนายนีรชาคะ คุณมุกดาคะ รายการของพวกคุณชำระเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงาน ที่เก็บเงินบอกกับทั้งสองคนอย่างมีมารยาทมาก

“จ่ายเงินแล้ว?” นีรชายังรู้สึกแปลกใจมาก มองดูโดย รอบสักหน่อยก็ไม่มีคนที่รู้จัก

“เป็นคุณนายโจนส์ที่จ่ายให้ค่ะ คุณนายนีรชาคะ คุณ มุกดาคะ พวกเราช่วยพวกคุณถือของออกไปเองค่ะ” พนักงานขายช่วยถือข้าวของออกไปให้พวกเธอด้วย ความกระตือรือร้นอย่างมาก