บทที่74 คิดถึงคุณสามีจัง

มุกดาโบกรถและนั่งกลับไป พอกลับถึงบ้าน นานมาก แล้วที่ไม่ได้เต้น วันนี้พอเต้นแล้วก็รู้สึกสบายตัวมากจริงๆ

แต่แค่รู้สึกหิวเล็กน้อย เธอเดินเข้าประตูไป นัทธ์ก็มายืน รอเธออยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว

“คุณผู้หญิง อาหารพร้อมแล้ว ไปล้องมือแล้วมารับ ประทานอาหารเถอะครับ”

ตรงเวลาเกินไปแล้ว ตัวเองพึ่งกลับมา อาหารก็พร้อม แล้ว ไม่ได้โทรหาพวกเขาเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะกลับมา เมื่อไหร่

หรืออาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ มุกดาก็ไม่ได้คิด อะไรมาก เธอก็หิวพอดีเลย เธอจึงไปล้างมือแล้วมานั่ง

ทานข้าว

บนโต๊ะเต็มไปด้วยซุปทั้งหมด ทั้งซุปไก่ ซุปปลา โจ๊ก ขนาดผักก็ยังเป็นแบบนุ่มเลย

มุกดามองนัทธ์ด้วยความซาบซึ้งใจ ลุงนัทธ์เป็นคนละ เอียดอ่อนตลอดเลย ดูแลตัวเองแบบไม่ขาดตกบกพร่อง
“พวกนี้เป็นอาหารที่คุณชายรับสั่งมาครับ เขาว่าตอนที่ คุณบาดเจ็บ เขาไม่ได้ไปอยู่กับคุณ ก็เลยต้องดูแลคุณ ดีๆ หลังจากที่คุณกลับมาที่บ้านครับ” นัทธ์คิดอยู่นานมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่แย่งความดีความชอบของคุณชาย

แม้คุณชายจะไม่ให้พูด แต่ต้องให้คุณผู้หญิงประทับใจ ต่อคุณชาย งั้นก็ต้องยอมหักหลังคุณชายไปก่อน!

“อ้อ” มุกดาพูดตอบง่ายๆ ที่จริงแล้วกลับมีความหมาย มากมายในหนึ่งคำ

สามีตัวเองแม้เธอจะไม่เคยเจอหน้ามาก่อน แต่กลับเป็น ห่วงตัวเองอยู่เสมอ

ต่อไปคงต้องออกห่างจากนายชลธีหน่อยแล้วล่ะ เขา ชอบช่วยเหลือตัวเองอยู่เสมอ บวกกับใบหน้าที่หล่อเหลา และความสามารถที่ล้นหลามของเขา มันง่ายต่อการ ทำให้เธอไขว้เขวได้

เธอกินอย่างระมัดระวัง มุกดาไปอาบน้ำ แต่กลับเริ่ม คิดถึงสามีตัวเองขึ้นมา

กอดตุ๊กตาที่เพิ่มขึ้นมาบนเตียง สามีตัวเองเป็นคนละ เอียดอ่อน รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่กับตัวเองบ่อยๆ ดังนั้นเลย เตรียมตุ๊กตานี้ให้ตัวเอง อยู่เป็นคู่กับตัวเอง
“ที่รัก ทําไมนายถึงไม่อยู่นะ นายรู้ไหมว่าฉันคิดถึงนาย? นายกินข้าวหรือยัง? คิดถึงฉันบ้างไหม?” มุกดาพูดกับ ตุ๊กตาตัวนั้น

ตุ๊กตาเป็นสุนัขน้อยตัวหนึ่ง มันมองมุกดาด้วยรอยยิ้ม ไม่ ว่ามุกดาจะพูดอะไร มันก็มีสีหน้าแบบนั้น

“ที่จริงนายรู้บ้างไหม ตุ๊กตาตัวใหญ่กับคนแตกต่างกัน มากนะ ไม่ว่านายจะขี้เหร่แค่ไหน พิการมากแค่ไหน ฉัน ก็จะไม่รังเกียจนายเลย นายรักษาให้พ่อฉัน ในตอนที่ฉัน ล่ามากที่สุด นายก็เป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน ถึง แม้นายจะไม่รักฉันเลย แต่ฉันก็มีความรู้สึกดีๆให้กับนาย แล้วนะ” มุกดาแม้จะพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่เธอก็ฟังคำ พูดของตัวเองออก

ทุกข์ทรมานอยู่บนเตียงคนเดียวสักพัก บวกกับการเต้น วันนี้ก็เหนื่อยมากแล้ว มุกดาไม่ได้ห่มผ้าเลยด้วยซ้ำ ก็ กอดตุ๊กตาและหลับไปทันที

พอส่งธินิดากลับไปบ้านแล้ว น้ำตาของธินิดาทําให้ชลธี ลังเลอีกครั้ง หัวใจของเขาแม้จะตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่กับ มุกดาไปทั้งชีวิตแล้ว แต่ควรจะจัดการกับธินิดายังไงนี่สิ เป็นปัญหาใหญ่

ตอนที่กลับมาคฤหาสน์ ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เขากลับมา เปิดก็เปิดไฟห้องนอน เดินเข้าไปในห้องนอนที่เป็นของเขากับมุกดาทันที

ภายในห้องเงียบมาก กลิ่นหอมหลังจากอาบน้ำของ มุกดาแผ่ซ่านไปทั่วห้อง ชลธีสูดกลิ่นลึกๆไปหนึ่งที เขา ชอบห้องที่มีกลิ่นของเธอและการอยู่ในห้องนี้ของเธอ

เขาเดินไปตรงหน้าเตียง มองดูคนตัวเล็กนอนขดตัวอยู่ บนเตียงใหญ่ ในมือก็กอดตุ๊กตาไว้แน่น

ตุ๊กตาตัวนั้นไม่ใช่ของตุ๊กตาตัวใหม่อะไร แต่เป็นตุ๊กตาที่ ชลธีชอบมากตั้งแต่เด็ก เขาชอบกอดตุ๊กตาตัวนั้นนอนอยู่ ตลอดเวลา ตอนนี้พอเห็นมุกดากอดมันไว้ เขาก็อดไม่ได้ กระตุกยิ้มมุมปาก

เจ้าตัวเล็กคนนี้! ก็ยังดูแลตัวเองไม่เป็นสักที แม้จะอยู่ใน ห้อง แต่หน้าต่างก็ยังเปิดอ้าไว้ กลางคืนอากาศค่อนข้าง หนาว เขากลัวว่าเธอจะป่วยขึ้นมาจริงๆ

ชลธีดึงผ้าห่มมาและห่มบนตัวของมุกดา

มุกดาพึมพำ ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง ช่วงนี้พูดไม่ค่อยชัด เวลาพูดก็น่าขำมากจริงๆ

ชลธีไปอาบน้ำเสร็จ เพิ่งขึ้นไปนอนบนเตียง ก็รู้สึกได้ถึง วัตถุที่เย็นเฉียบมาถูกตัวเขา
เจ้าตัวเล็กหนาวมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย? ชลธีก็ใช้อ้อม กอดอุ่นของตัวเองกอดร่างกายมุกดาเอาไว้แน่น

พอได้รับความอบอุ่น มุกดาก็รู้สึกสบายมาก ยังเขยิบ ตัวเข้าไปหาชลธีเล็กน้อย หาท่านอนที่สบายตัวและโยน ตุ๊กตาทิ้งไป จากนั้นก็กอดชลธีและนอนต่อไป

ถูกมุกดาเกาะตัวไว้เหมือนปลาหมึก ชลธีกลับรู้สึกอยาก ถูกเธอเกาะแบบนี้ไปตลอดชีวิตด้วยความเต็มใจ

ตอนเช้าตรู่มีแสงสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน มุกดา ได้ยินเสียงนกร้อง เสียงนกที่เจี๊ยวจ๊าวบวกกับกลิ่นหอม รัญจวนทั่วห้อง ปลุกมุกดาให้ตื่นจากฝัน

เธอยืดเส้นยืดสายบิดขี้เกียจ เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น บ้าง เธอก็นึกไม่ออกแล้ว

นอนอยู่บนเตียงและครุ่นคิด เหมือนว่าเมื่อวานจะผิดใจ กับชลธีอีกแล้ว จะพูดให้ถูกก็คือผิดใจกับธินิดาต่างหาก นั่นก็เหมือนกับผิดใจกับชลธี

ทำยังไงดี ตัวเองจะไปทำงานดีไหมนะ ทุกวันช่างทรมาน

จริงๆ

ทำใจสักพัก มุกดาก็ลุกขึ้นมาจากเตียง พอล้างหน้า แปรงฟันเสร็จแล้ว เธอก็ใส่กำไลที่นีรชาให้ตัวเองมา ก็แสนดีบอกว่ากำไลที่แม่เธอให้มาสามารถขจัดภัย อันตรายได้ งั้นวันนี้ก็ลองใส่ออกไปดูแล้วกัน

พอใส่เสร็จแล้ว มุกดาก็เดินลงบันไดมา นัทธ์เตรียม อาหารเช้าไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

พอเห็นมุกดาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย นัทธ์ก็ถามไปว่า: “คุณผู้หญิงจะไปไหนเหรอครับ?” เมื่อวานเขาไม่ทันได้ ถามว่าคุณผู้หญิงจะไปไหน สุดท้ายคุณผู้หญิงไปเต้นบัล เลย์มา ทําให้คุณชายเดือดมาก แล้วต่อว่าเขาไปทีหนึ่ง

“ทํางาน” พอได้กินโจ๊กแล้ว มุกดาก็ค่อยตอบ

“คุณผู้หญิงไม่ต้องไปทำงานเช้าขนาดนี้ก็ได้นะครับ ร่างกายคุณผู้หญิงยังไม่หายดี พักผ่อนให้ร่างกายดีกว่า นี้ค่อยไปทำงานก็ได้นะครับ คุณชายพวกเรากับประธาน ชลธีสนิทกันมาก คงจะช่วยพูดให้ได้” นี่เกิดเรื่องยังไม่ถึง หนึ่งเดือน คุณผู้หญิงจะรีบไปทำงานทำไมกันนะ

“จะไป” มุกดาตอบอย่างเด็ดขาด เธอตัดสินใจแล้วว่าจะ ไปทํางาน ถ้าต่อไปสามีเลิกกับตัวเองขึ้นมา ก็ต้องพึ่งตัว เองนี่ไม่ใช่เหรอ?

นัทธ์เห็นว่าโน้มน้าวมุกดาไม่ได้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกไปก็ไปเถอะ ยังไงคุณชายก็อยู่ที่นั่น น่าจะไม่มีปัญหา อะไรมาก

“คุณผู้หญิง จะไปทำงานก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ร่างกายคุณ ยังไม่หายดีมาก ช่วงนี้ให้ผมไปรับไปส่งคุณผู้หญิงทํางาน นะครับ” นัทธ์ยังคงพยายามไม่เลิก

มุกดาครุ่นคิด ยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหาย จะส่งก็ส่งเถอะ เธอก็เลยตอบตกลงไป

แผนกเลขาเปลี่ยนผู้อำนวยการคนใหม่แล้ว ย้ายมาจาก แผนกอื่นในบริษัท ยังเป็นวัยรุ่นผู้หญิงด้วยนะ น่าจะสัก

ยี่สิบกว่าได้

เธอเหมือนจะได้ยินเสียงอะไร พอเห็นมุกดามา ก็ยังคง พูดอย่างเป็นมิตร

“มุก ทําไมมาทํางานเร็วขนาดนี้ล่ะ? เป็นคนที่มีความเป็น มืออาชีพมากเลย มาแล้วก็ดี ตรงนี้ฉันยุ่งมากเลย เธอมา ช่วยฉันดูเอกสารพวกนี้หน่อย ที่รู้สึกว่าสำคัญ ก็ใช้ปาก กาแดงเช็กถูกไว้” ผู้อำนวยการคนใหม่ที่มาชื่อยุ้ย เป็น คนที่ปากหวานมาก ทั้งที่อยากให้มุกดาสบายๆหน่อย แต่ กลับบอกให้มุกดามาช่วยตัวเองทำงาน

ครั้งแรกที่เห็นมุกดาก็รู้สึกประทับใจคนตรงหน้าทันที