บทที่53 กําไลหยกที่สืบทอดของตระกูล

“แม่ แม่ดูสิ ทํามุกดาร้องไห้ได้ยังไง มุกอย่าร้องไห้สิ ร้อง แล้วจะไม่สวยเอานะ” โธรณีเห็นมุกดาน้ำตาไหลเลยก็รีบ เช็ดน้ำตาให้เธอ

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แสนดี ฉันแค่ซาบซึ้งใจเฉย ๆ ” หลายปีแล้วที่ตัวเธอเองต้องสู้กับความโศกเศร้า ถึงแม้ พ่อจะรักฉันมาก แต่เขาไม่เข้าใจความคิดของเด็กผู้หญิง หรอก

ตอนนี้คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ยังเป็นห่วงตัวเธอขนาดนี้ จะไม่ให้มุกดาซาบซึ้งได้ยังไง

“เอาเถอะ เอาเถอะ เป็นเด็กที่ทําให้ใครๆก็เอ็นดูเสีย จริงๆ ของว่างร้านนี้อร่อยมาก วันนี้ฉันเชิญพวกหนูกินให้ อิ่มไปเลยนะจ๊ะ ” นีรชามองเด็กทั้งสองคน โบกมือให้พวก เธอรีบมาลองชิม

ผู้หญิงสามคนกินของว่างกันอย่างมีความสุข ของว่าง ร้านนี้อร่อยมาก ละลายในปาก รสละมุนติดลิ้น

“มุกจ๊ะ ตอนนี้หนูทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป รู้สึกยังไง บ้าง? มีใครรังแกหนูหรือเปล่า?” นีรชาถามมุกดาอย่าง เป็นห่วง

มุกดาที่กำลังดื่มชา เมื่อโดนนีรชาถามปุ๊บ กลับรู้สึกตอบไม่ถูก เธอส่ายหัวไปมา”ไม่มีค่ะ คุณป้า ไม่มีใคร รังแกฉันเลย”

แต่ถึงแม้มุกดาจะพูดแบบนี้ แต่นีรชาก็ยังรู้สึกมุกดาถูก ใครรังแกอยู่แน่ ๆ

นี่คือคุณนายหญิงแห่งบริษัทฮอนดากรุ๊ป อยู่ในบริษัท ของตัวเองแท้ๆยังโดนรังแก อีกหน่อยหากข่าวนี้กระจาย ออกไปจะไม่ถูกคนหัวเราะเยาะกันหรือไง?

ถึงแม้นีรชาไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่ชลธีปกปิดการแต่งงาน นั้นคืออะไร แต่ถ้าเข้ามายังประตูของตระกูลสุวรรณเลิศ แล้ว งั้นก็นับว่าเป็นสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศ

“แสนดี ลูกก็อย่าเถลไถลที่ไหนเลย ไปทำงานที่บริษัท ฮอนดากรุ๊ปเถอะ แบบนี้ลูกกับมุกก็ยังดูแลกันได้” นีรชารู้ ว่ามุกดากลัวตัวเองจะเอาแต่เป็นห่วงเธอ ฉะนั้นเธอเลยไม่ ได้พูดอะไร แค่ยอมให้โธรณีไปช่วย

“แม่ แม่พูดกับหนูไม่มีประโยชน์อะไรเลย ถ้างั้นก็ต้องให้ คนที่รักษาคำพูดหน่อยถึงจะได้ ครั้งก่อน ตอนที่หนูเจอ มุกดา ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ก็ถูกไล่ออกมาแล้ว” โธ รณีอยากจะเข้าไปทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปอยู่แล้ว แต่ ว่าพี่ชายใหญ่ของตัวเองไม่ให้

“ได้ แม่จะไปพูดเอง แต่ลูกไปแล้วก็ต้องตั้งใจทำงานเรียนรู้กับมุกดาๆล่ะ” กับลูกสาวคนนี้ของตัวเองนีรชาก็ ไม่วางใจ นอกจากจะใช้เงินเก่งแล้ว อะไรอย่างอื่นไม่เป็น เลย ดีก็ดีอยู่ตรงที่มีจิตใจดีนี่แหละ

นั่งไปสักพัก นีรชาก็รู้สึกว่าควรพูดเตือนมุกดาหน่อย เธอจึงชงชาให้มุกดา หลังจากนั้นก็พูดว่า “มุกจ๊ะ เหมือนว่าบริษัทฮอนดากรุ๊ปของพวกหนูช่วงนี้

มีเด็กใหม่เข้ามา หนูควรระวังหน่อย บางคนไม่ได้ดูดีน่า

คบหาเหมือนใบหน้าของพวกเขาหรอกนะ”

นีรชามองมุกดา เวลานี้มุกดาเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เปียก ปอนของเธอนั้น ทำให้นีรชาที่เห็นแล้วใจเกือบสลาย

“คนนั้นที่ชื่อธินิดาน่ะ หนูต้องระมัดระวังเป็นพิเศษนะ” นีรชาพูดอย่างชัดเจน

คำพูดของเธอคำนี้ทำให้มุกดาตกตะลึง คุณป้าท่านนี้ ทำไมถึงรู้จักธินิดาได้ล่ะ? แถมยังเตือนตัวเธอให้ระวังอีก

แต่มุกดาก็ไม่ได้ถามอย่างละเอียด มีคนเป็นห่วงตัวเธอ เองมันก็ดีอยู่แล้ว รายละเอียดเป็นเพราะอะไร เธอรู้สึกตัว เองไม่จำเป็นต้องรู้มันมากมายขนาดนั้น
“อืม หนูจะระวังค่ะ” มุกดาเช็ดปาก เธอกินอิ่มแล้ว ของ ว่างทีนี่อร่อยจริงๆ

นีรชาเห็นมุกดาไม่ได้ถามอะไรมาก ก็ทำให้ชอบเธอมาก ขึ้นไปอีก ช่างเป็นเด็กที่รู้เหตุรู้ผลจริงๆ

“เอาเถอะ วันนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไร ฉันซื้อกําไลข้อมืออัน หนึ่ง แต่ว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับฉันน่ะ แสนดีใส่แล้วก็ไม่ ค่อยสวย ฉันก็เลยนึกถึงหนู หนูเองก็เคยเรียกฉันแม่ไม่ใช่ เหรอ? แม่นี้ก็ไม่ควรเรียกไปเปล่าๆ งั้นก็มอบให้หนูแล้วกัน อย่ารังเกียจกันเลยนะจ๊ะ” นีรชาหยิบกล่องทองกำมะหยี่ สีแดงจากกระเป๋าชาแนลของตัวเองออกมา ก่อนยื่นให้ มุกดา

“ไม่ค่ะ ไม่ ฉันรับไว้ไม่ได้” มุกดารีบปัดมือไปมาอย่าง รวดเร็ว เจอหน้าคุณผู้หญิงแค่สองครั้ง ก็มอบของให้กัน เสียแล้ว ถึงแม้ตอนนี้เธอจะจนมาก แต่ก็ไม่ควรรับเอาไว้

“มา ยื่นมือมา ใส่ให้ฉันดูหน่อยสิ” นีรชาไม่ถือสาคําพูด ของมุกดาเลย เธอดึงมือของมุกดามา เปิดกล่องเอากำไร ข้อมือสีเขียวมรกตออกมา ใส่ให้มุกดา

มือของมุกดาขาวเนียนอยู่แล้ว พอใส่กำไรมือหยกเขียว นั้น ก็ทําให้แขนขาวขึ้นไปอีก

นีรชามองแล้วมองอีกอย่างพอใจ ก่อนจะพูดคำหนึ่ง”สวยมาก เหมาะกับหนูจริงๆ ก็คิดว่าเป็นของขวัญ เล็กๆน้อยๆจากป่า หนูก็คือลูกสาวของฉันเหมือนกัน”

มุกดารู้สึกว่าจันวิภาเป็นคนประเภทที่ใจกว้าง แต่เมื่อ เปรียบเทียบกับแม่และลูกสาวที่อยู่ข้างหน้า กลับเทียบ กันไม่ได้เลย คุณป้าก็ไม่ฟังคำที่ตัวเองพูดเลยสักนิด

“คุณป้า กำไร ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ พวกเราก็ไม่มีได้ เกี่ยวพันอะไรกัน วันนั้นฉันมีเหตุผลที่เรียกคุณว่าแม่ค่ะ” มุกดาจะถอดกําไรข้อมือหยกนั้นออก ไม่ควรเรียกคนผิด บ่อย แล้วกะจะพึ่งเขาหรอกใช่ไหม

“ไม่ได้ เรียกก็เรียกไปแล้ว ก็ไม่ควรเรียกเปล่าๆสิ งั้น แปลว่าหนูดูถูกฉัน ฉันจะโกรธแล้วนะ” นีรชาหยุดการกระ ทำของมุกดา และเธอก็มุ่ยปาก

“รับไว้เถอะ แม่ของฉันดีมากนะ เป็นคนชอบลูกสาว มุก คุณสวยขนาดนี้ ก็เป็นลูกสาวให้แม่ฉันเถอะ ฉันก็จะได้ มีน้องสาวเพิ่มหนึ่งคนไง” โธรณีก็ช่วยแม่มอบของล้ำค่า ตกทอดนี้ให้

ในท้ายที่สุดมุกดาก็เถียงแม่ลูกทั้งสองไม่ไหว ดังนั้นเธอ จึงต้องรับมันไว้แต่โดยดี

“คุณป้า งั้นก็ขอบคุณนะคะ” มุกดามองกำไรข้อมือนั้น ช่างสวยงามจริงๆ แต่ถึงแม้คนอย่างเธอจะไม่เข้าใจเรื่องหยก ก็รู้ว่ากำไรข้อมือหยกนี้มูลค่าของมันคงไม่น้อย

“ไม่เป็นไร เด็กน้อย มีเรื่องหรือคิดถึงแม่ ก็โทรหาแม่ นะ หลังจากนี้แสนดีก็คือพี่สาวของหนู เราเป็นครอบครัว เดียวกันแล้ว อย่าเห็นเหมือนอื่นคนไกลเลย กำไรนี้ฉันใส่ ไม่ได้ หนูก็อย่าเก็บเอามันไปคิดในใจเลยนะ” นีรชาดึงมือ ของมุกดาแล้วพูด

มุกดารู้อยู่แล้วว่าคุณป้าปลอบใจตัวเธออยู่ แต่ว่าเป็น เพราะอะไรคุณป้าคนนี้ถึงส่งของล้ำค่าให้กับเธอ เธอก็ไม่ เข้าใจ

ทั้งสามแยกกัน ตอนที่มุกดาเดินออกมา นัทธ์ยังยืนรอ เธอที่หน้าประตู

“ลุงนัทธ์ คุณยืนรอตรงนี้ตลอดเลยเหรอ? งั้นฉันควร ออกมาเร็วกว่านี้หน่อย” มุกดาเห็นลุงนัทธ์อายุเยอะ ขนาดนี้แล้ว ยังรอเธอที่หน้าประตูอยู่ มันทำให้เธอรู้สึก ผิด “คุณนายหญิง ไม่เป็นไร ฉันก็คือต้องออกกำลังกาย เยอะหน่อย ชีวิตต้องอยู่กับการออกกำลังกายสิ” นัทธ์ยัง ขยับขาของตัวเองไปมา

แต่ว่าเขาเห็นกำไลข้อมือหยกนั้นที่มือของ มุกดาแล้ว ดู ท่าทางคุณผู้หญิงจะชอบสาวน้อยคนนี้มาก กำไลข้อมือ หยกนี้นัทธ์รู้จัก นั้นก็คือมรดกตกทอดของตระกูลสุวรรณ เลิศ กําไลข้อมือหยกหลักล้านเลยนะ
ในใจของนัทธ์ยังรู้สึกดีใจแทนมุกดา เขาก็ชอบสาวน้อย คนนี้มาก ถึงแม้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ถึงเธอจะได้รับบาดเจ็บ อยู่ประจำ แต่ว่าเธอคือสาวน้อยที่นิสัยดีจริงๆ