บทที่52 คุณผู้หญิงต้องการพบคุณ

“ชล ฉันอยากไปทำงานที่บริษัทของคุณ คุณดูฉันสิกลับ มาแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรที่สามารถทำได้ อยู่บ้านว่างๆก็ อึดอัด” ธนิดานั่งไปที่ข้างๆของชลธี พูดกับเขา

“มาบริษัทของผม? ตระกูลยืนนานก็ได้ไม่ใช่เหรอ? พี่ ชายใหญ่ของคุณอยู่ที่นั่นคุณไม่ไปช่วยเขาล่ะ?” ได้ ยินว่าธินิดาจะมาบริษัทของตนเอง ชลธีปฏิเสธโดย สัญชาตญาณ

“ชล ฉันมาบริษัทบริษัทฮอนดากรุ๊ปจะได้เจอคุณทุกวัน ไง หรือคุณไม่อยากเจอฉันแล้วเหรอ?” ปากๆเล็กของธินิ ดา ดูแล้วทำให้คนที่เห็นนั้นต้องหนักใจ

“อื้ม ถ้าอย่างนั้นฉันคุยกับพี่ชายใหญ่ของคุณก่อน ยัง ไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก็เอาคุณมาที่บริษัทบริษัทฮอน ดากรุ๊ป เขาคงจะโกรธ?” ชลธีมองรูปลักษณ์ของธินิดา ก็ รู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย

“ไม่หรอก ผมไปคุยกับพี่ชายใหญ่เอง เราตกลงกันแล้ว นะ คุณบอกเถอะ ฉันมาทำงานได้เวลาไหนก็พอแล้ว พี่ ชายใหญ่ฟังผมทุกเรื่อง” ทันทีที่ธินิดาได้ยินชลธียอม ปล่อยเธอเข้ามาทำงาน เธอดีใจมาก เธอต้องการอยู่ข้าง กายของชลธี เพื่อที่ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นมีโอกาสนี้

ธินิดาได้ก็ตั้งสำนักงานตัวเองไว้ในสำนักงานของชลธีแทนที่ของมุกดาอย่างสมใจอยาก แน่นอนเรื่องพวกนี้ มุกดาไม่รู้เรื่อง เธอยังคงรักษาตัวอยู่ที่บ้าน

แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่มือจะค่อนข้างรุนแรง แต่ยาที่ใช้ เป็นยาที่ดีหมด ดังนั้นใช้เวลาไม่นานมือของมุกดาก็หายดี ขึ้นมาไม่น้อย

“คุณนายหญิง กินอาหารเช้าเถอะค่ะ”เดิมทีจัดคนป้อน ข้าวให้ แต่มุกดากลับปฏิเสธ เธอใช้แค่นิ้วสองนิ้ว ทุกวันนี้ ก็เอาข้าวกินเข้าไป

“ได้ค่ะ” วันนี้ก็สามารถไปเอาผ้าก๊อซ มือออกแล้ว หมอบอกหายดีเยอะมาก สามารถแกะผ้าก๊อซได้แล้ว

หลังกินอาหารเช้าเสร็จ นัทธ์ก็ส่งมุกดาไปที่โรงพยาบาล เอาผ้าก๊อซที่มือออก มือทั้งสองข้างขาวเนียน เรียบเนียน เรียวสวยกว่าเมื่อก่อนมาก

มุกดามองมือตัวเองด้วยความดีใจ นี่ก็คือตำนานที่กล่าว ไว้ว่าถอดรูปเปลี่ยนร่างอย่างงั้นหรือ? ด้วยความดีใจ เธอ ก็เตรียมตัวลงตึกไปหานัทธ์ เพื่อแบ่งปันความสุขของตัว เองให้กับนัทธ์

ระหว่างที่รอลิฟต์ เธอยังชื่นชมมือของตัวเอง ขณะนี้ ประตูลิฟต์เปิดออก คนสองคนที่อยู่ข้างในมีความสะท้อน จากนิ้วมือของมุกดาเข้าในดวงตาของเธอ
ชลที่สูงหล่อ ธินิดาที่งดงาม ทั้งสองไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากยืนอยู่ตรงนั้น กลับมีออร่าที่ทำให้คนรู้สึกอึดอัด

“ประธานชลธี คุณน้ำผึ้ง” มุกดาทักทายทั้งสองคน ชลธี มีความสำนึกผิดเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ถึงแม้บน ใบหน้าจะไม่ปรากฏออกมา เขามักจะมีความรู้สึกว่าที่ถูก จับได้

“ออ มุก วันนั้นต้องขออภัยจริงๆ มือของเธอดีขึ้นแล้วใช่ ไหม?” ธนิดาเห็นมุกดา รีบทักทายด้วยความกระตือรือร้น เธอดึงมือของมุกดา

นี่มันเกิดอะไรขึ้น โดนน้ำร้อนลวกหนักขนาดนี้ ต้องมี รอยแผลไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้มือคู่นี้กลับทั้งขาวทั้งเนียน

“หายแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ววันนี้มาเอาผ้าก๊อตออก พรุ่ง นี้ก็สามารถไปทำงานได้แล้ว ขอบคุณวันหยุดที่ประธาน ชลธีให้” มุกดาหลับตาลง เธอดึงมือของตัวเองกลับมา

ธินิดาเห็นมือของตัวเองว่างเปล่า ยิ้มแบบทำอะไรไม่ถูก เธอหันหัวไปคุยกับชลธีอย่างน้อยใจ:”คุณดูสิน้องมุกยัง โกรธฉันอยู่เลยค่ะ”

มุกดาโดนธินิดาที่ทำท่าดัดจริตจนมีอาการคลื่นไส้ แต่ว่าเขามีคนชอบ ตัวเองจะไปกังวลใจอะไร

“ฉันไปละ” มุกดาไม่ต้องการรับรู้ท่าทีของธินิดา เธอก็ เดินเข้าไปในลิฟต์

ชลธีไม่ได้พูดอะไรเลย เพราะเขาก็ไม่รู้จะพูดยังไง มอง แผ่นหลังยางๆของมุกดา เขาก็กอดไหล่ของธินิดา พาเธอ เดินจากไป

มุกดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงอารมณ์ไม่ค่อยดี เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงมีความคิดอย่างนี้ ชลธีเป็น คนที่อยู่ชั้นสูง กับตัวเองไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันเลย แต่ว่าเมื่อเห็นเขาอยู่กับธินิดา ในใจก็รู้สึกเศร้ามาก

“ลุงนัทธ์ฉันมาแล้ว คุณดูสิ มือของฉันหายดีหมดแล้ว” มุกดาเห็นลุงนัทธ์รอตัวเอง เหมือนมีไออุ่นไหลแผ่ซ่านทั่ว ร่างกาย

สามีของตัวเองดีกับตัวเองจริงๆ แต่เธอกลับยังคิดถึง ชายคนอื่น แบบนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขา

“ออ หายแล้วก็ดี หายแล้วก็ดี” นัทธ์เห็นมือของมุกดา หายดีไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เขาก็วางใจ นายน้อยย้ำแล้ว ย้ำอีก หากเกิดอะไรขึ้น แบบนั้นก็แย่แล้ว
“ลุงนัทธ์ ฉันอยากทราบว่าช่วงนี้สามีของฉันป่วยใช่หรือ เปล่า?” ขึ้นนั่งบนรถ มุกดาถามนัทธ์

นัทธ์ไม่คิดว่ามุกดายังจะเป็นห่วงนายน้อย เขายังคงไม่มี

คำตอบสนอง และไม่รู้ว่าจะตอบมุกดา อย่างไร “คงจะยุ่งเกินไป นายน้อยสุขภาพร่างกายแข็งแรงดี ไม่

ป่วยง่ายๆหรอก” สมองของนัทธ์ยังคงหมุนเร็วมาก

“ออ ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เมื่อได้ยินว่าสามีของตัวเองไม่ได้ ป่วย มุกดาก็วางใจลงหน่อย แต่ยุ่งเกินไป? เขายุ่งเรื่อง อะไร?

“คุณนายหญิง วันนี้มีคุณผู้หญิงคนหนึ่งเชิญคุณไปดื่ม ชา ก็คือคุณผู้หญิงที่มาบ้านฉันครั้งก่อน ฉันจะส่งคุณไป ตอนนี้” เมื่อกี้ตอนที่มุกดาเอาผ้าก็อซออก นัทธ์ก็ได้รับ โทรศัพท์จากนีรชาบอกว่าให้เขาส่งมุกดาไปเจอหน่อย

“คุณผู้หญิงท่านนั้นอยากเจอฉัน?” มุกดานึกขึ้นได้ ก็คือ คนที่ตัวเองเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแม่ของคุณผู้หญิง

“อืม ใช่แล้ว” นัทธ์พยักหน้า

“ได้” ในใจของมุกดาก็ชอบคุณผู้หญิงท่านนั้น ทั้งสวย บุคลิกก็ดี แถมดีกับตัวเองราวกับแม่แท้ๆ
นัทธ์ส่งมุกดาไปที่โรงน้ำชาที่นัดกันไว้ เขารอมุกดาที่ ข้างนอก

“มุก นานแล้วที่พวกเราไม่เจอกัน” ทันทีที่มุกดาเข้าไป ยังมองไม่ทันออก ก็โดนคนคนหนึ่งกอดไว้ แต่ท่านผู้หญิง ที่นัดตัวเองไว้ยังนั่งอยู่ที่เดิม แค่นั่งยิ้มมองเธอกับคนที่ กอดเธอไว้

โธรณีเห็นไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร เธอก็ปล่อยมุกดา และคิดว่าตัวเองทำเกินไปหรือเปล่า

“ทำไมเหรอ มุก คุณจำฉันไม่ได้เหรอ?” โธรณีมองมุกดา

มุกดายังคงคิดไปสักพัก พึ่งนึกขึ้นได้ โธรณีคือเพื่อน ร่วมงานที่ตัวเองไปทำงานวันแรกแล้วเจอ แต่ว่าหลังจาก มาถึงบริษัทบริษัทฮอนดากรุ๊ปก็ไม่เคยได้พบเธอเลย

“คุณคือแสนดี!แสนดีในวันนั้นก็มีความกระตือรือร้น แบบนี้เช่นเดียวกัน

“ใช่แล้ว ฉันก็คือแสนดี ดีจัง คุณจำได้สักที กลัวคุณลืม ฉันจริงๆ ฮ่าๆๆ มานั่งเถอะ นี่คือแม่ของฉัน” โธรณีแนะนำ นีรชาให้รู้จักกับมุกดา

มุกดาพยักหน้าให้กับนีรชาแล้วนั่งที่ตรงข้ามของนีรชา
“ช่วงนี้ คุณคงดีขึ้นแล้วใช่ไหม? ถ้ายังคิดถึงแม่อยู่ล่ะ ก็ สามารถโทรหาคุณป้าได้ คุณป้าก็คือแม่ของเธอคนนึง เหมือนกัน!” คำพูดแรกของนีรชาทำให้น้ำตาของมุกดา ไหลออกมา