บทที่ 6 พวกเรามาพูดคุยกัน

พอมุกดาเงยหน้าขึ้นมา เธอก็พบว่าห้องที่หมอและพยาบาล กําลังรีบวิ่งเข้าไปนั้น ที่แท้ก็คือห้องของพ่อเธอนี่เอง เธอจึงรีบ วิ่งเข้าไป

“ให้ออกซิเจน วัดอัตราการเต้นของหัวใจ ฉีดยา” คุณหมอ ท่านหนึ่งกำลังดำเนินการช่วยชีวิตพ่อของมุกดาไปตามลำดับ

มุกดาผลักนางพยาบาลที่อยู่ด้านหลังออก จากนั้นเธอก็ เข้าไปใกล้

“คุณหมอ พ่อของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?” น้ำเสียงของมุกดา แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“อย่าเสียงดัง ไม่เห็นเหรอว่าคุณหมอกําลังพยายามช่วย ชีวิตอย่างเต็มที่อยู่?” พยาบาลคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดกับ มุกดา

มุกดาเองก็เห็นว่าหมอที่กำลังช่วยชีวิตอยู่คนนั้นมีเหงื่อออกที่ หน้าผากเต็มไปหมด ถึงแม้จะสวมผ้าปิดปาก แต่ก็พอจะมอง ออกว่าเขาดูมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

มุกดาจึงไม่พูดอะไรชั่วคราว เธอเพียงแค่มองบิดาที่กำลังถูก เข็มเหล่านั้นทิ่มแทงไม่หยุดด้วยความเป็นห่วง แล้วยังมีคนใส่ ท่อและอุปกรณ์มากมายหลายชนิดให้กับพ่อของเธออีกด้วย
เธออยากจะร้องไห้ แต่ยังไม่ทันจะได้ร้อง ก็มีคนตบลงเบาๆ

ที่ไหล่ของเธอ

“คุณช่วยออกมาหน่อยครับ” คุณหมอให้มุกดาออกมาสักครู่

มุกดามองบิดาแวบหนึ่ง แล้วค่อยตามคุณหมอคนนั้นออกไป

“คุณเป็นญาติของคนไขู่ใช่ไหมครับ?” ในมือของคุณหมอมี แฟ้มประวัติคนไข้อยู่ เขาเปิดแฟ้มออก แล้วมองดูรายละเอียด ด้านใน

“ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของคนไข้” มุกดาเช็ดน้ำตาที่ไหล

ออกมาในเวลานี้

“อ้อ อย่างนั้นก็ดี ผู้ป่วยไม่มีค่ารักษาแล้ว รบกวนคุณช่วยไป จ่ายสักหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะสละการช่วยชีวิตในครั้ง หน้า”

คุณหมอทำสีหน้านิ่ง ๆ แล้วพูดกับมุกดา

ในเวลานี้มุกดาไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท สิ่งของของเธอก็ยัง อยู่ในโรงแรมที่ทำให้เธอเสียใจนั้น

“ประมาณเท่าไหร่คะ?” มุกดาเอ่ยถาม ถ้าหากไม่เยอะละก็ เธอก็สามารถไปหยิบยืมจันวิภาชั่วคราวก่อนได้
“จ่ายมาก่อนหนึ่งแสนก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นก็คงใช้ได้ไม่นาน สักเท่าไหร่ ผู้ป่วยยังอาการไม่คงที่ จำเป็นต้องให้ยาจํานวน มากเพื่อรักษาชีวิตของเขา ผมขอแนะนำให้คุณรีบให้เขา ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจโดยเร็วที่สุด หากเป็นอย่างนั้นผู้ ป่วยก็จะได้ทรมานน้อยลง”

คุณหมอรู้สึกหมดคำพูดกับคนไข้รายนี้แล้ว เป็นอย่างนี้ซ้ำไป ซ้ำมา ทำให้คนรู้สึกตกใจบ่อยๆ

“อย่างนั้นฉันจะไปคิดหาวิธีแล้วกัน” มุกดาไม่ได้ถามต่อ โรง พยาบาลเคยแจ้งให้ทราบตั้งนานแล้วว่าพวกเขาเตรียมที่จะ ทำการผ่าตัดให้คุณพ่อ แต่เงินก้อนนั้นมุกดาหามาไม่ได้จริงๆ หนึ่งแสนในตอนนี้ ทำให้เธอปวดหัวเสียจริง

พอคุณหมอพูดจบแล้ว ก็ไม่ได้รอเธอตอบกลับ เขาก็เดิน เข้าไปในห้องผู้ป่วยและเข้าไปดูอาการของคนไข้แล้ว

จะทําอย่างไร จะทําอย่างไรดี จะไปหาเงินมากมายขนาด นั้นมาจากไหน ถึงแม้จะไปยืมจันวิภา จํานวนหนึ่งแสนก็ไม่ได้ เป็นปัญหาอะไร แต่ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดหลักล้านนั่นล่ะ ต่อ ให้เธอขายบ้านของครอบครัวไป ก็ยังไม่พอเลย ยิ่งไปกว่านั้น บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ คุณพ่อจะต้องไม่ ยอมให้ขายแน่นอน

หลังจากที่ล้มละลาย สมบัติของตระกูลแก้วสุทธิก็ถูกยึดเอา ไว้หมดแล้ว แต่ยังมีคอนโดที่เป็นชื่อแม่ของเธอเหลืออยู่ แต่ คุณน้าก็กำลังอาศัยอยู่ในคอนโดนั้น
“โอ้ย!” มุกดาร้องออกมาคำหนึ่ง เธอดึงผมด้วยเองอย่างแรง เธอใกล้จะเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ทําไมเรื่องทุกอย่างจะต้องมา เกิดวันนี้ด้วย ให้เธอพักหายใจหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?

“คุณมุกตา” หลังจากที่มุกดาร้องออกมาแล้ว ก็มีเสียงที่อ่อน โยนดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ

มุกดาเงยหน้าขึ้น มองดูคนที่อยู่เหนือหัวคนนั้น เธอมั่นใจเลย ว่าไม่รู้จักแน่นอน เธอเลยหันหน้าไปมองทางอื่น แต่ก็ไม่มีคน เลย ที่ด้านข้างห้องน้ำนี้ มีเพียงเธอที่นั่งย่อง ๆ อยู่ตรงนี้

มุกดาลุกขึ้นมา แล้วถามชายคนนั้นด้วยความสงสัย

“คุณเรียกฉันเหรอคะ?” นัทธ์อดคิดไม่ได้ว่าสายตาของ คุณชายตนเองเปลี่ยนไปแล้วใช่หรือไม่ ผู้หญิงตรงหน้านี้ผม เผ้ากระเซอะกระเซิง หนําซ้ำยังสวมชุดราตรีแปลกพิลึกบน ตัวอีก ดวงตาแดง และที่สำคัญใบหน้าก็บวมด้วยเช่นกัน สกปรกมอมแมมมากแค่ไหนก็สกปรกได้เท่านั้นแหละ

ผู้หญิงแบบนี้เนี่ยนะที่คุณชายจะแต่งเข้าตระกูล? ถึงแม้นัทธ์ จะคิดอยู่ในใจ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงอ่อนโยนอยู่เหมือน

เดิม

“ครับคุณมุกตา ผมคิดว่าพวกเราต้องคุยกัน”