บทที่ 50 แผนการโกหกของธินิดา

มุกดาเดินออกประตูก็ชนกับคนคนหนึ่ง ชนจนศีรษะ ของตนเองเจ็บปวดไปหมด เธอลูบคลำบริเวณศีรษะของ ตนเองเอาไว้ พร้อมทั้งยื่นมือออกไปผลักอีกฝ่ายออก ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย มายืนทำให้คนอื่นตกใจอยู่ ตรงนี้ทำไมกัน?” ลูบคลำศีรษะตนเองป้อยๆ และมองมา ที่คนคนนั้น ตอนที่เธอเห็นชัดว่าเป็นใคร ณ เวลานั้น น้ำ เสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานหยดย้อยขึ้นมาแทน

“ประธานชลธี คุณดูสิว่าฉันเดินไม่มองเลย เลยเดินมา ชนจนคุณต้องตัวไปด้วยใช่ไหม?” พูดจบมุกดาก็ทำท่าที แสร้งมองว่าชลธีมีตรงไหนได้รับบาดเจ็บบ้าง

“ไม่ต้องแล้ว กลับไปได้แล้ว” ชลธีได้ยินเสียงของมุกดา พลันรู้สึกว่าในใจนั้นมีความรู้สึกปลอบใจขึ้นมาแทน

“อ้อ” มุกดาเดินตามหลังชลธีต้อยๆ เพื่อกลับไปที่ห้อง ทำงานท่านประธานที่ชั้นที่ 30

ทว่าตอนที่เธอผลักประตูเข้าไปนั้น ก็เห็นว่าด้านในมี สาวสวยผมยาวนั่งอยู่ด้วย และกำลังก้มหน้าก้มตาอ่าน หนังสือพิมพ์อยู่
“เลขามุก คุณไปรินน้ำชาให้น้ำผึ้งสักแก้วหน่อย” ชลธี พูดกับมุกดา

เพื่อความรักถึงกลับต้องไปหาหาตนเองถึงที่เลย ก็เพื่อที่

จะให้มารินน้ำให้รักแรกของเขาเนี่ยนะ? แต่ว่าเอาเงินเข้า

มาแล้วนี่ ยังไงซะก้ต้องบริการให้คนของเขาด้วยสิ มุกดาไปยังห้องชงชาเพื่อหยิบแก้วใบหนึ่งมาชงชาให้ธินิ

ตา

ธนิดาได้ยินเสียงว่ามีคนเดินเข้ามาในห้องแล้ว เธอก็เงย หน้าขึ้นมามองเด็กสาวที่ใสซื่อคนหนึ่ง ก็แค่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้โบกหน้าทารองพื้นซะขาวซีดขนาดนั้นด้วย

แน่นอนว่าเธอเองก็เห็นความรู้สึกห่วงหาในดวงตาของ ชลธีที่มีต่อเด็กสาวคนนั้นด้วย

“น้ำผึ้งคุณนั่งสักพักนัก เลขามุกกำลังไปเอาน้ำมาให้คุณ ผมขอดูเอกสารหลายเล่มนี้ก่อน เดี๋ยวตอนกลางวันเราไป หาอะไรกินกันนะ คุณเพิ่งมาถึงวันนี้เอง ก็คงจะเหนื่อยอยู่ กินข้าวเสร็จแล้วผมพาคุณไปส่ง” ชลธีวางแผนเรื่องไว้ทุก อย่างแล้ว

ใบบนหน้าของธินิดาประดับรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน เธอเป็นคนมีชื่อเสียงของพระนคร ทั้งอ่อนโยน ใจกว้าง สง่างามได้อย่างเหมาะสมมาก
“อืม ฉันตามใจคุณเลย” ธินิดาตอบกลับอย่างอ่อนโยน

ถ้าไม่ใช่ว่าพี่ลิลลี่โทรศัพท์ไปหาตนเอง ธินิดายังคงเชื่อ มั่นในตัวเองและคิดว่าไม่ว่าตนเองจะอยู่ข้างนอกนาน ขนาดไหนก็ตาม ชลธีก็จะรอคอยตนเองเสมอ

ดูจากสถานการณ์แล้วเป็นที่พี่ลิลลี่พูดไม่ผิดเลย ชลธี เริ่มสนใจผู้หญิงคนอื่นแล้ว แบบนี้ไม่ได้การแล้ว เขาชลธี เป็นของธินิดาคนเดียว

มุกดาชงชาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ยืนให้ธินิดา ทว่าแววตา ของธินิดาพลันฉายแววตาความโหดร้ายออกมาแวบหนึ่ง ทั้งๆ ที่ใบหน้าของเธอนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยตอนที่รับแก้วชาไป ด้วยซ้ำ

“โอ้ย!” จู่ๆ แก้วชาใบนั้นก็พลันลวกมือมุกดาแทน มุกดา ไม่ได้เตรียมการป้องกันตัวเอาไว้ จนมือโดนลวกจนแดง แจ๋ เธอและธินิดาต่างกรีดร้องไปพร้อมกัน

“ชลฉันไม่ได้ตั้งใจนะ คุณดูมือของเลขามุกสิ บาดเจ็บ หรือเปล่า?” ธินิดาทำสีหน้าละอายใจ

ชลธีได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงหลง เขาเงยหน้าขึ้นมาก็ เห็นว่าน้ำเดือดนั่นมาเทลงบนมือของมุกดา เธอเพิ่งได้รับ บาดเจ็บมาไม่กี่วันก่อนหน้านี้เอง
ชลธีลุกขึ้นยืน และมองมาที่มือของมุกดา มือเล็กๆ นั่น แดงฉาน น้ำตาของมุกดาเริ่มคลอเบ้า แต่ยังฝืนทนเพื่อไม่ ให้ไหลลงมา

“ทำไมถึงไม่ทันระวังขนาดนี้นะ?” ชลธีอยากจะดึงมือ ของมุกดาไปโรงพยาบาล แต่ว่าเขาคิดได้ว่าธนิดายังอยู่ที่ นี่ด้วย ดังนั้นเลยให้ผู้ช่วยของตนเองพามุกดาไปทำแผล ที่โรงพยาบาลแทน

“ชลฉันกลับมาก็ก่อเรื่องซะแล้ว แต่ว่าคุณช่างแสนดีจริง ยังใจกว้างกับฉันได้ขนาดนี้” ธินิดาอิงแอบแนบชิดชลธี อย่างหวานหยดย้อย

ตอนที่มุกดากำลังเดินออกประตูนั้น ก็ได้ยินเสียงคำพูด ออดอ้อนพลอดรักกันเช่นนั้น จนเธอรู้สึกอยากจะร้องได้ ด้วยซ้ำ เพราะเมื่อครู่ทั้งๆ ที่ธินิดาคนนี้เป็นคนจงใจเอา น้ำชาเทใส่มาทางตัวเองนี่ ทว่าตนเองจะพูดให้ตนเองพ้น จากมลทินได้อย่างไรกัน ชลธีไม่เชื่อตนเองหรอก

“มุกดา นี่คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” ชลธีต้องไปเป็นเพื่อน ธินิดา แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่วางใจอยู่มาก เลยให้ทศพรเพื่อน สนิทของตนเองไปโรงพยาบาลเพื่อสอดส่องดูแลมุกดา

มุกดาคอยดูตอนที่คุณหมอกำลังทายาให้ตนเองอยู่ตลอดเวลา เธอรักษาท่าทางเช่นนั้นอยู่นานมากแล้ว

“ฉันกำลังคิดว่ามือของฉันจะพิการไปแบบนี้หรือเปล่า” มุกดาจ้องมองมือของตนเองที่แดงจนผิวหนังจะหลุดอยู่ แล้ว

“ไม่หรอก ที่นี่ใช้ยาที่ดีที่สุดให้กับคุณแล้ว ผิวหนังของ คุณต้องดีกว่าแต่ก่อนขึ้นเยอะแน่ วางใจเถอะ” ทศพรยัง คงคิดว่ามุกดาเป็นห่วงกับความคิดนี้จริงๆ เลยรีบปลอบใจ เธอทันที

เขาก็ช่างเหลือเกินจริงๆ เลย ชลธีต้องการไปเป็นเพื่อน กับแฟนสาว แต่ให้ตนเองมาอยู่เป็นเพื่อนกับเลขาของเขา แทน แต่ว่าเลขาคนนี้เขานั้นช่างพิเศษเสียจริง ที่ให้ตนเอง มาอยู่เป็นเพื่อนได้ เพราะว่าฐานะของเขาแล้วกำลัง มีชื่อเสียงในเมืองพระนคร แต่กลับต้องมาอยู่เป็นเพื่อน พนักงานในเวลานี้แทน เฮ้อ!

“มุกดา เพื่อนคุณคนนั้นชื่ออะไรนะ?” ทศพรเริ่ม สอบถามเรื่องของจันวิภาในเวลานี้

“คุณจะทำอะไร?” มุกดามองมาทางทศพรอย่าง ระมัดระวัง

“ผมไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อยากรู้ว่าเธอชื่ออะไรเท่านั้นเอง แหละ คุณดูสภาพผมสิว่าเหมือนคนเลวไม่ไหมล่ะ?”ทศพร ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็จงใจเดินอยู่ด้านหน้ามุกดา หลายก้าว เขาอยากจะแสดงให้เห็นว่าตนเองนั้นท่าทาง ของตนเองช่างสง่างามดูดีดั่งต้นไม้ทรงคุณค่า มีความรู้ มี ความสามารถ มีมารยาทพอและไม่ได้ทำผิดกฎหมายแต่ อย่างใด

ทว่ามุกดากลับหลุดออกมาหนึ่งคํา จนทําให้เขาอยากจะ ร้องไห้ออกมาแทน

“เหมือน!” มุกดาจ้องมองเขาอยู่ และรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ ผู้ชายที่ดีอะไร เพราะว่าหน้าตาหล่อเกินไป แถมยังใส่ เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดแบบนั้น มีแต่แบรนด์เนมทั้งตัว

“งั้นฉันไปแล้วนะ ฉันมันเหมือนคนเลวนี่ งั้นฉันก็ต้องอยู่ ให้ห่างๆ คุณเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้คุณต้องมาเลวไป ด้วย” ทศพรโมโหแล้ว เลยแกล้งจะทำทีว่าจะไปแล้ว

“ฉันพูดหรือเปล่าล่ะว่าเหมือนอะไร ไม่มีตรงไหนที่ เหมือนคนเลวเลย คนเลวที่ไหนจะหล่อเหลาได้ขนาดนี้ กันเล่า!” มุกดาตัดสินใจไม่แกล้งทศพรต่อแล้ว ตกลงว่า ทศพรมีความรู้สึกยังไงกับจันวิภากันแน่?

จันวิภาพูดว่ากลัวว่าทศพรจะมาคิดบัญชีกับคนที่บ้าน ของเธอ แต่ว่าดูจากท่าทางของคนคนนี้อย่างมากก็แค่ลูก เศรษฐีเท่านั้นเอง ดูเหมือนไม่ใช่คนขี้เหนียวใจจืดใจดำ อะไร
“แบบนี้ค่อยดีหน่อย ใช มุกดาประธานชลธีของคุณ พูดว่า คุณสามารถพักได้หนึ่งอาทิตย์เลย รอให้สะเก็ด แผลหายดีแล้วค่อยกลับไปทำงาน และก็ยังจ่ายเงินเดือน ตามเดิม เพื่อไม่ให้คุณต้องบีบบังคับตนเองด้วย” เวลานี้ ทศพรเพิ่งนึกถึงคำพูดของชลธีที่เพิ่งคุยกับตนเองออก

ในใจของมุกดาไม่ได้แปลกใจอะไรเลย นั่นเป็นความ รู้สึกที่ตนเองไปขวางหูขวางตาพวกเขาแหละ? แต่ว่าเขา เป็นท่านประธานนี่นะ อยากจะทําอะไรก็ได้อยู่แล้ว

“ตามนั้น งั้นรบกวนคุณช่วยบอกขอบคุณท่านประธาน ให้ฉันด้วยแล้วกัน” มุกดาพูดกับทศพร

ตลอดเวลาทศพรคอยดูแลมุกดาเป็นอย่างดี เขาเป็นคน แบบนี้ ดูผิวเผินเหมือนเป็นพวกไม่เป็นโล้เป็นพายอะไร เลย แต่ว่าพอทําเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้วถือว่าเป็นคนที่ พึ่งพาอาศัยได้มากทีเดียว

“ผมส่งคุณกลับบ้านนะ เพราะว่ามือของคุณยังไม่ค่อย สะดวกสักเท่าไหร่” ทศพรเปิดประตูรถให้ เพื่อให้มุกดา ได้เข้าไปด้านในตัวรถ

“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถเมล์กลับเองก็ดีแล้ว ไม่นานก็ถึง แล้วแหละ ขอบคุณ คุณมากนะ ท่านประธานพร” มุกดา ไม่อยากให้คนรู้ว่าบ้านของตนเองอยู่ที่ไหน
“เอางั้นก็ได้ ผมไปส่งคุณขึ้นรถเอง” ทศพรจ้องมอง มุกดาที่ยังคงยืนกรานอยู่เช่นเดิม และก็ไม่สามารถจะพูด อะไรต่อได้อีก ทําได้แค่ไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ แล้วมอง เธอขึ้นรถไป ตนเองถึงได้ขับรถออกไป