บทที่ 5 เธอ ทําทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย จริงๆ

มุกดามองดูประตูที่ถูกเปิดออก เธอขยับไปด้านหลังอย่าง ระมัดระวัง สายตาเย็นชามองไปยังคนที่ออกมาจากด้านในคน นั้น

คนคนนั้นสูงมาก คงจะประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเมตรสินะ เขาสวมชุดสูทตัดเย็บด้วยมือสีน้ำเงินเข้ม ดูดีกว่านายแบบ ต่างชาติเสียอีก

เพียงแต่ร่างของเขาแผ่กลิ่นอายบางอย่างที่ทำให้คนรู้สึกไม่ อยากจะเข้าใกล้สักเท่าไหร่

ชลธีลงจากรถ แต่กลับไม่เหลือบมองมุกตาแม้แต่นิดเดียว เขาเพียงแค่หันไปมองดูท้ายรถและมองรถของเขาอย่างเรียบ เฉยสักพัก

ที่ท้ายรถถูกก้อนหินปาเป็นรอยยุบเล็ก ๆ หนึ่งรอย แต่ไม่ ถือว่าร้ายแรงอะไรมาก

เมื่อตรวจสอบรถดูแล้วชลธีก็หันกลับมาพูดกับมุกดา

“วันนี้ตอนเช้าจะให้เงินเธอ เธอก็ไม่เอา ก็เพราะรอหาข้ออ้าง เพื่อมาตามรังควานฉันสินะ? เธอนี่ทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้า หมายจริงๆ” ชลธีดูถูกเหยียดหยามมุกดาเป็นอย่างมาก

มุกดารู้สึกอัดอั้นตันใจมาตลอดทั้งวันแล้ว ตอนนี้จึงระเบิดมันออกมาทั้งหมด เธอซวยมากพออยู่แล้วเข้าใจไหม แล้วยัง มาถูกคนกล่าวหาว่าทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายอีก

“ฉันทําทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย? ฉันจะไปรู้ว่าคุณจะ ไปทางนี้ได้อย่างไร? แล้วอีกอย่าง ฉันรู้จักคุณเหรอ? คุณ มันสุด ๆ ไปเลย ฉันจะตามรังควานคุณไปทำไมกัน? เจอเรื่อง เหลือเชื่อจริง ๆ เลย!” มุกดาแผดเสียงคำราม ไม่สนใจภาพ ลักษณ์ของตัวเองเลยสักนิด พอเธอพูดจบแล้ว ก็วิ่งหนีไปด้วย ความโกรธ

วันนี้เป็นปีที่ทำอะไรก็ไม่ราบรื่นเลยจริงๆ นี่เธอไปทำผิดต่อ อะไรเข้าหรือเปล่า ทําไมเจอเรื่องอะไรก็ไม่ได้ดังใจไปเสีย หมด

มุกดา เชลธีเข้าไปปาวๆ จนคนขับรถรู้สึกกังวลแทนเธอ ช่างไม่กลัวตายเสียจริงๆ ยังมีคนที่ไม่เกรงกลัวคุณชายใหญ่ ของตระกูลสุวรรณเลิศด้วยเหรอ? แต่ผู้หญิงคนนี้ดันวิ่งเข้าใส่ คมมีดเสียได้ ถึงแม้คนขับรถจะพยายามส่งสายตาให้กับเธอ แต่เธอก็ไม่มองเลยสักนิด

สีหน้าของชลธีมืดครึ้มขึ้นเรื่อย ๆ เขาโตมาขนาดนี้แล้วยังไม่ เคยถูกใครด่ามากก่อนเลยจริงๆ

แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าคนที่ด่านี้น่าสนใจมากจริง ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่า ตัวเองมีปัญหาในใจใช่หรือเปล่า

จู่ ๆ ชลธีก็นึกถึงท่าทางนั้นของมุกดาเมื่อคืน มันเร่าร้อนมากทําไมเขาถึงยังมีความรู้สึกคิดถึงอยู่ด้วยล่ะ?

“ท่านประธาน นี่…” คนขับรถเห็นสีหน้าของชลธีดูไม่ค่อยดี สักเท่าไหร่ เขาเลยรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก เลยคิดจะพูด แทนมุกดาสักสองประโยค

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ” คนก็ไปแล้ว เขายังจะคิดเล็กคิดน้อย ไปอีกทําไม

เพียงแต่พอขึ้นรถแล้ว ชลธีก็โทรศัพท์หาทศพรเพื่อนของตน แล้วให้เขาสืบดูว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นเมื่อคืนเป็นใคร

มุกดาหาชลธีเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็พุ่งออกมาด้วยความ โกรธ สุดท้ายแล้วเธอก็เดินไปที่โรงพยาบาลซึ่งพ่อของเธอ อาศัยอยู่โดยไม่รู้ตัว

ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปเยี่ยมคุณพ่อสักหน่อยดีกว่า อย่างไรเสีย วันนี้เธอก็ไม่มีที่ให้อยู่ชั่วคราว อย่างนั้นก็ไปนอนที่ม้านั่งของ

โรงพยาบาลสักคืนก็แล้วกัน

มีหน้าต่างขวางกั้นอยู่ มุกดามองดูบิดาของตนเองที่กำลังนอน

หลับพักผ่อนอยู่

อาการป่วยของคุณพ่อ จำเป็นต้องใช้ยาอย่างดีจำนวนมาก ในการรักษา แต่ตอนนี้ตระกูลแก้วสุทธิไม่มีเงิน คุณพ่อเลย ทำได้แค่เพียงรักษาชีวิตอยู่ที่นี่
พอเห็นคุณพ่อแล้ว มุกดาก็เดินออกมาที่ม้านั่งด้านนอก โชคดี ที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อน จึงไม่ได้หนาวสักเท่าไหร่ เธอนอนเอนกาย อยู่บนม้านั่ง ไม่นานมุกดาก็ผล็อยหลับไป

มุกดาถูกเสียงดังเอะอะโวยวายปลุกให้ตื่นขึ้นมา

เธอเพิ่งจะลืมตา ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าต่างก็เร่งรีบกัน มีหมออยู่ มากมาย ต่างก็กำลังวิ่งกันด้วยความเร่งรีบ

มุกดาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอเห็นแล้วเหมือนกันว่าฟ้ายัง ไม่ทันจะสว่างเลยด้วยซ้ำ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโรงพยาบาล แห่งนี้เหรอ?

เพียงแต่เรื่องแบบนี้ในโรงพยาบาลนั้นถือว่าปกติมาก มุกดา พลิกตัวขึ้นมาแล้วขยี้ตา

พอเธอเงยหน้าขึ้น ก็หยุดชะงักนิ่งอึ้งไปแล้ว