บทที่ 49 ถูกจับได้ว่าไม่ได้ทำงานอยู่ที่ตำแหน่ง

มุกดามองในมือของนัทธ์ที่ถือซุปแก้อาการเมาเหล้ามา ให้ ช่างเหมาะเจาะมากเพราะว่าตอนนี้เธอกระหายน้ำมาก พลันยื่นมือออกไปรับมา จากนั้นก็เชิดคอขึ้นและก็กระดก เข้าปาก

“ยังมีอีกไหมคะ มันอร่อยมาก” มุกดาเช็ดมุมปาก เพราะ ดื่มมันหมดถ้วยเลย จนเธอรู้สึกว่าตนเองสบายตัวขึ้นมาก ไม่งั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าตนเองจะไปทำงานไหวหรือเปล่า

“ยังมีอยู่ เช่นนั้นคุณนายคุณอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยลงไป ดื่มแล้วกัน” นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถามนัทธ์ว่าซุปแก้อาการ เมาเหล้ายังมีอยู่ไหม

“ได้ค่ะ” สมองของมุกดามีสติขึ้นเยอะแล้ว เธอเดินไปยัง ห้องน้ำ พร้อมทั้งมองตนเองจากกระจก ใบหน้าเล็กๆ แดง ฉาน ราวกับผลแอปเปิลสด แถมตอนเอาไปสัมผัสมันเริ่ม มีอาการร้อนผ่าวอยู่เล็กน้อย

ไม่ได้นะ อาการเช่นนี้ทุกคนมาเห็นเข้าก็รู้ว่าไปดื่มเหล้า มาแล้วยังไม่หายเมา มุกดาพลันใช้รองพื้นทาบนใบหน้า ของตนเองอย่างหนาเตอะ ทำแบบนี้ก็มองไม่เห็นใบหน้า อันแดงฉานแล้ว ทว่ากลับไม่คิดว่าสภาพใบหน้าของ ตนเองในเวลานี้นั้นมันซีดเผือดจนทำให้คนตกใจกลัว

หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว มุกดาก็ใส่ชุดเด รสมีชมพูอ่อน มัดผมทรงหางม้า เดิมทีก็เป็นหญิงสาว บอบบางอยู่แล้ว แต่การทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอเหมือน ซอมบี้ตนหนึ่งเลยทีเดียว

ตอนที่ลงมาจากบันไดนั้น นัทธ์จ้องมองใบหน้าของเธอ ยังตกใจยกใหญ่อยู่สักพัก แต่ว่าเขาเองก็ไม่สามารถพูด อะไรออกมาได้ ถ้าเกิดว่ามันกำลังเป็นกระแสที่นิยมอยู่ใน ปีนี้ล่ะ? เรื่องของพวกวัยรุ่นเขาไม่เข้าใจสักนิด

“คุณนายวันนี้คุณยังต้องไปทำงานไหม?” นัทธ์ถาม อย่างระมัดระวัง

เพราะว่าเขาเห็นมุกดาเดินได้ไม่มั่นคงสักนิด ที่ถามเป็น

เพราะว่าเป็นห่วงแทนเธอมาก

“ไปสิ ฉันอายจนไม่กล้าลางานแล้วแหละ งานนี้ไม่ได้มา อย่างง่ายดาย” ที่มุกดาพูดหลักการออกมาเช่นนี้ ก็เพราะ ว่างานนี้มีคนสองถูกไล่ออกไปแล้ว แถมยังลือกระฉ่อนไป ทั่วทั้งบริษัทฮอนดากรุ๊ป

“อืม การยังยืนหยัดที่จะไปทำงานก็เป็นเรื่องที่ดี” นัทธ์ รู้สึกว่ามุกดาเด็กสาวคนนี้ไม่เลวทีเดียว ไม่เสแสร้ง ไม่เจ้า เล่ห์
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว มุกดาก็นั่ง รถโดยสารประจำทางไปทำงานด้วยตัวเอง เมื่อถึงป้ายรถ โดยสารถัดไปแล้ว เธอก็เดินถึงบริษัทฮอนดากรุ๊ป

มาถึงห้องทำงานตรงเวลา แต่ว่าวันนี้มีปรากฏการณ์ที่ ดูแปลกประหลาดไป มาก เพราะว่าในห้องทํางานขนาด ใหญ่นี้เหมือนว่าจะมีคนน้อยไปหนึ่งคน

วันนี้ท่านประธานชลธียังไม่มา ท่านประธานชลธีไม่เคย สายมาก่อนเลย แล้วทําไมวันนี้ถึงมาสายได้ล่ะ?

มุกดาจัดการทําความสะอาดในห้องน้ำก่อนเป็นอันดับ แรก แถมยังชงกาแฟของชลธีให้เขาเรียบร้อยแล้ว ทว่า เขาก็ยังไม่มา

มุกดารู้สึกเบื่อเต็มทน ยังไม่มา ชลธีและก็ไม่มีอะไรทำ เธอก็ได้แต่นั่งเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องทำงาน

“มุก มุก นี่ ฉันเอาขนมมาให้แก” จันวิภาตะโกนเรียกอยู่ ตรงหน้าประตูมุกดา

เธอเอาถุงขนมถุงใหญ่เบ้อเร่อหอบมาให้มุกดา แต่ว่าเธอ ไม่สามารถบอกมุกดาได้ว่าขนมเหล่านั้นประวีร์เป็นคนส่ง มาให้ คนละหนึ่งห่อ

“ว้าว ขนมที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย ขอบใจแกมาเลยจันทร์”มุกดารับเอาขนมไปอย่างสบายใจ

“มุก แกอยากมาเที่ยวเล่นในแผนกฝ่ายขายของเราไหม ฉันได้ข่าวมาว่าวันนี้ท่านประธานชลธีไม่มาทํางานแล้ว แหละ เหมือนว่าคนรักคนแรกที่แยกจากกันไปสามปีกว่า จะกลับมาแล้ว เขาต้องไปรับเธอ แกคิด รักแรกเลยนะ พอไปรับเสร็จคงจะต้องถ่านไฟเก่าครุกรุ่นขึ้นมาแน่ มาไม่ ได้แล้วแหละ” จันวิภาแอบบอกข่าวที่เธอไปสอบถามมา ให้มุกดาฟัง

มุกดาเมื่อได้ยินว่าคนรักแรกของท่านประธานชลธีกลับ มาแล้วนั้น ทว่าในใจของเธอรู้สึกทนไม่ไหวมาก มันอึดอัด จนกระอักกระอ่วนใจ

“มุกไปกัน เดินไปเที่ยวกัน” จันวิภาไม่ทันสังเกตความผิด ปกติของมุกดา

มุกดาเองก็รู้สึกว่าตนเองดูแรงมาก รักแรกของประธาน ชลธีคนเขากลับมา มันเกี่ยวอะไรกับตนเองกัน แล้วทำไม ต้องรู้สึกไม่สบายใจด้วยล่ะ ต้องเป็นเพราะว่าคิดเลยเถิด ไปเยอะแล้ว

“ไปกัน เดินไปเที่ยวสักหน่อย เพราะยังไงฉันก็ไม่มีเรื่อง อะไรอยู่แล้ว” มุกดาส่ายหน้าไปมา

เธอเดินไปยังแผนกฝ่ายขายกับจันวิภา
แผนกฝ่ายขายเป็นสถานที่ล่อแหลมมาก เพราะว่าที่นี่มี ชายหนุ่มอยู่สามคนหญิงสาวมีแค่คนเดียว ดังนั้นขอแค่ เป็นผู้หญิงสำหรับจิ้งจอกอย่างพวกเขาก็ถือว่าสวยทั้งนั้น แหละ

ตอนที่มุกดามาถึงแผนกฝ่ายขายกับจันวิภานั้น บรรดา ผู้ชายทั้งแผนกฝ่ายขายก็นั่งกันไม่ติดแล้ว

มีบางคนจงใจเดินเข้ามาใกล้ตัวของมุกดา เพื่อสูดดม กลิ่นหอมบนร่างกายของเธอ แค่รู้สึกว่าพอเพียงแล้ว

มีคนส่งของกินให้เธอบ้างแหละ แถมยังเอาสิ่งของสะสม พวกนั้นเอาออกมาด้วย

หญิงสาวที่โดนหนุ่มๆ ในแผนกฝ่ายขายนั้นแซวถึงกับด่า แช่งพวกผู้ชายพวกนั้นไป

รอบกายมุกดากับจันวิภาล้อมรอบไปด้วยจิ้งจอกอยู่ไม่

น้อย

กลุ่มวัยรุ่นพูดคุยหยอกล้อกันสักพักก็สนิทกัน ทุกคน ต่างรู้สึกว่าเข้ากลุ่มกันได้ แถมยังนัดมุกดามีเวลาว่างตอน ไหนก็ไปทำกิจกรรมด้วยกัน

แต่ว่าในใจของมุกดานั้นยังคงคิดว่าแฟนสาวของมุกดา จะเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน เพราะว่าชลธียอดเยี่ยมขนาดนั้น เช่นนั้นแฟนสาวของเขาก็ต้องเป็นคนที่ยอด เยี่ยมอย่างแน่นอน ช่างทำให้คนอื่นอิจฉาตาร้อนเสียจริง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุกดาก็รู้สึกว่าตนเองนั้นประสาทไปหรือ เปล่า ทำไมไปคิดถึงท่านประธานชลธีได้ล่ะ นั่นเป็นคนที่ สูงส่งจนตนเองไม่อาจเอื้อมถึงเลยนะ

อีกอย่างตนเองนั้นเป็นคนที่แต่งงานแล้วด้วย แม้ว่าสามี ไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วก็ตาม ต้องห่างกันสองปีแต่มัน ยังมีเวลาอีกตั้งปีกว่านี่

“มุกมาดื่มกาแฟเร็ว อันนี้เป็นกาแฟที่พี่กลวิ่งไปหลายที่ ถึงซื้อมาให้พวกเราได้ วันนี้เขาลงแรงไปเยอะ!” จันวิภา ถือกาแฟมายื่นให้มุกดาที่กำลังอยู่ในภวังค์

“อ้อ ขอบใจ ขอบใจนะ” มุกดาตั้งสติได้แล้ว เธอก็รับ กาแฟไปดื่มทันที ดื่มทั้งๆ ที่ไม่คิดว่ามันจะลวกปากแล้ว

“มุกคุณยังไม่มีแฟนใช่ไหม คุณดูแผนกฝ่ายขายของเรา สิ ชอบคนไหนบ้างไหม ชอบก็พาตัวไปเลย” ชายหนุ่มที่มี ความกล้าบ้าระห่ำ พลันพูดชักใยให้มุกทันที

คำพูดนี้ มุกดากับจันวิภามันทำให้หัวเราะร่าออกมาทันที
“นั่นแน่ คุณมาช้าไปแล้วแหละ มุกของเรามีเจ้าของแล้ว แหละ คุณนะ รอชาติหน้าแล้วกัน” จันวิกาพูดจาหยอกล้อ กับผู้ชายคนนั้น

จากนั้นก็ได้ยินหัวเราะฮาครืนอยู่สักพัก

จู่ๆ เสียงหัวเราะก็หยุดลงทันที คนที่มายืนอยู่หน้าประตู นั้น มันทำให้ทุกคนไม่กล้าที่จะหายใจออกมาแรงๆ ด้วย

“มุกดา ผมคิดว่าคุณน่าจะทราบดีว่าตำแหน่งงานของ คุณอยู่ตรงไหนใช่ไหม!” ชลธีพูดออกมาอย่างเย็นยะ เยือก

คนในแผนกฝ่ายขายต่างตกใจจนเงียบกริบกันทุกคน ไม่กล้าปริปากส่งเสียงออกมา

ชลธีเหลือบตามองมือของผู้ชายคนหนึ่งที่วางพาดด้าน หลังเก้าอี้ของมุกดา ในใจของเขาเริ่มแสดงอาการไม่ สบายใจออกมา

“ท่านประธานชลธี คุณมาแล้ว ฉันจะกลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้ ค่ะ กลับเดี๋ยวนี่ค่ะ” มุกดาวางแก้วกาแฟลง จากนั้นก็ลุก ขึ้นยืนอย่างร้อนรน

ชลธีเหลือบมองคนโดยรอบ เขาหันหลังให้แล้วเดินไป
“จบกัน มุก ฉันทำร้ายแกแล้ว ที่ให้ท่านประธานชลธีมา เจอว่าแกไม่ได้อยู่ในหน้าที่ ต้องลงโทษแกแน่เลย” จัน วิภาย่อมรู้ว่าประธานชลธีนั้น นั้นเข้มงวดกับมุกดามาก

“ไม่เป็นไร ฉันไปแล้ว ต่อไปมีโอกาสฉันค่อยมาเที่ยว ใหม่นะ” มุกดาพูดบอกลากับทุกคน

“มุก แกระวังตัวหน่อย ท่านประธานชลธีพูดว่าอะไรแกก็ อย่าไปเถียง เขาก็น่าจะหายโกรธได้” ทุกคนต่างเป็นห่วง มุกดา ครู่เดียวเองก็มีคนเป็นห่วงตนเองได้เยอะขนาดนี้ มุกดายังดีใจมากด้วยซ้ำ

“อื้อ ฉันรู้แล้ว ขอบใจทุกคนมาก ฉันไปแล้วนะ บ๊ายบาย” มุกดาพูดบอกลากับทุกคนอีกครั้ง เธอรีบเดินออกไปจาก ประตูอย่างรีบร้อน แต่ก็เดินชนกับคนคนหนึ่งแทน