บทที่ 46 พี่เจนพูดอะไรกับคุณเหรอ

มุกดาแอบดูชลธีจนโดนจับได้ ใบหน้าของเธอแดงแจ๋ ทันที มันเกิดอะไรขึ้น เธอเองก็เป็นคนมีสามีแล้ว แม้ว่า เพิ่งห่างจากกันได้ไม่นาน ทว่าก็ถือว่ามีอยู่ แล้วทำไมต้อง ไปจ้องมองผู้ชายคนหนึ่งอย่างตะลึงพรึงเพริดด้วยล่ะ

หลังจากที่ดึงสายตากลับมาแล้ว มุกดาก็ตั้งสติได้ เธอ เดินไปยืนบริเวณด้านหน้าของชลธี ในใจคอยแต่พร่า บอกว่าเขาเป็นหมู คิดว่าเขาเป็นหมูตัวหนึ่งก็พอแล้ว

“ตอนนี้คุณมาอยู่กับผมที่นี่ เอกสารทุกอย่างที่ทุกคน ส่งมา คุณเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด จากนั้นก็แบ่งแยก ประเภทมาให้ผม แบบนี้ผมจะได้ทำงานได้เร็วขึ้น ยังมีอีก ถ้ามีการแปลเอกสารแบบง่ายๆ คุณก็จัดการแปลเอกสาร ให้ผมทันที” ชลธีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก็มีแค่เรื่องเหล่านี้ แหละ เรื่องอื่นตอนนี้ยังคิดไม่ออก

“อื้อ ได้ค่ะ” มุกดาตอบรับ

“ใช่สิ ยังมีอีกก็คือผมชอบดื่มกาแฟกับชา ตอนเช้าคุณ ต้องชงกาแฟให้ผมหนึ่งแก้ว ส่วนชานั้นเวลาอื่นค่อย จัดการชงให้ก็พอแล้ว ข้าวกลางวันของผมคุณเป็นคน จัดการทั้งหมด” หลังจากชลธีคิดแล้ว ก็พูดเรื่องอื่นๆ ให้ มุกดาฟัง
“อื้อ ได้ค่ะ” มุกดาตอบรับอีกครั้ง

จากนั้นชลธีก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป มุกดายืนอยู่สัก พักเมื่อเห็นว่าชล ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วตอนนี้ให้เธอหา อะไรล่ะ?

เวลาชงกาแฟก็ล่วงเลยผ่านไปแล้ว ชงชาเหรอ? มุกดา มองอยู่สักพัก เหมือนว่าบนโต๊ะทำงานของชลธีไม่มี แก้วขาวางอยู่ เธอก็หันหลังมุ่งหน้าไปที่ห้องชงกาแฟใน สำนักงาน เพื่อไปเตรียมชงชาให้ชลธี

ไม่นานนักก็ถึงเวลาเที่ยงแล้ว แต่ว่ามุกดาก็ไม่รู้ว่าชลธี ต้องการอาหารประเภทไหน จะไปกินข้าวที่ร้านอาหาร หรือว่าจะให้ยกขึ้นมาเสิร์ฟ แล้วเขาชอบกินอะไรล่ะ? ทั้งหมดนั่นมันเป็นปัญหากองโตเลยทีเดียว

จะไปถามใครสักคนก็ไม่ได้ มุกดาทำได้แค่เดินหน้าด้าน ไปถามชลธีตัวเขาตรงๆ เลย

“ประธานชลธีคะ ข้าวเที่ยงท่านอยากจะทานอะไรคะ? ให้ฉันลงไปซื้อเอามาให้หรือว่าคุณจะลงไปกินเองคะ?” มุกดาถามอย่างระมัดระวัง

งานนี้มันไม่ใช่ง่ายๆ เลย เธอเองก็ต้องหวงงานนี้เอาไว้ ให้ดี เพราะอีกนิดก็เกือบโดนไล่ออกมาแล้วถึงสองครั้ง สองครา
“วันนี้ผมยุ่งมาตั้งแต่เช้า งั้นเอาแบบนี้ ผมลงไปกินข้าว กับคุณ ไม่ไปร้านอาหารของพนักงาน ไปกินข้าวที่ร้านอา หารเล็กๆ ข้างนอกเถอะ อาหารที่นั่นรสชาติอร่อยมาก ผม ชอบมากเลย” เมื่อได้ยินถึงเรื่องกินข้าว ชลธีวางมือจาก งานที่ทำอยู่ และเงยหน้าขึ้นทันที

“ประธานชลธี คือว่าฉันคงไม่ไปด้วย ฉันกินข้าวที่ร้าน อาหารพนักงานด้านล่างก็พอแล้วค่ะ” มุกดาไม่อยากจะ ออกไปกินข้าวข้างนอกกับชลธี เรื่องที่ตนเองถูกย้ายมา ต้องมีข่าวแพร่สะพัดลือกระฉ่อนไปทั่วด้านล่างแน่นอน ถ้าหากว่าตนเองยังออกไปกินข้าวกับเขาข้างนอกอีก งั้นก็ ยิ่งต้องมลทินมากขึ้นกว่าเดิม

“หน้าที่ของคุณคืออะไร?” ชลธีไม่ได้มีอาการโกรธเคือง แต่ใช้น้ำเสียงเรียบเฉยถามมุกดาเท่านั้นเอง

“ฉันเป็นเลขานุการค่ะ” มุกดาก้มหน้าก้มตาตอบคำถาม

ชลธีก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจัดการวางสิ่งของไว้เป็น ที่เป็นทาง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน และเดินผ่านร่างกายของ มุกดา จากนั้นก็เดินไปตรงประตู เขามองมุกดาที่ยังคง ครุ่นคิดอยู่ จากนั้นก็หันศีรษะกลับมาพูดกับเธออยู่หนึ่ง ประโยค

“คุณกำลังทำงานอยู่ ในใจก็ไม่ต้องไปคิดมากอะไรมันดี กว่าอะไรทั้งนั้น” พูดจบเขาก็เดินต่อไปทันที
ใช่สิ ตนเองเป็นเลขาฯ เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่ควรทำ เป็นเพราะว่าตนเองถูกพูดถึงจนอับอายเพราะว่าเรื่องสอง เรื่องนี้แล้ว ฉันไม่ได้คิดอะไรกับท่านประธานชลธี

มุกดาคิดได้แล้ว เธอก็ลงจากตึกพร้อมกับชลธีทันที

ร้านอาหารเล็กๆ ที่ชลธีพูดถึงถือว่าเล็กมากจริงๆ แต่ สะอาดสะอ้านมาก คนก็ไม่เยอะ มุกดาเดินตามหลังชลธี เข้าไปในร้านอาหาร

“ชล ไม่ได้เจอหน้าเจอตาคุณมาตั้งนานแล้ว ที่นั่งเดิมใช่ ไหม?” หญิงสาวเจ้าของร้านมองเห็นชลธีมาร้านแล้วจาก ด้านในร้าน เธอออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นมาก

“อื้อพี่เจน ที่เดิมเลย อาหารก็ตามเดิม” ชลธีพูดกับพี่เจน ออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็มุ่งหน้าเดินต่อไป มุกดาก็ เดิมตามหลังชลธีไปตามนั้น

พี่เจนเหลือบตามองมุกดาอยู่แวบหนึ่ง พลันยิ้มขึ้นมา

ทันที

จนทำให้มุกดาก็ยิ้มตอบพี่เจน ทว่าพี่เจนก็กระซิบข้างหู มุกดาอย่างกระตือรือร้นออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็ไป เตรียมของ
หลังจากที่มุกดาได้ฟังแล้วก็ยิ้มหน้าแดงทันที แถม ต้องการที่จะพูดอะไรต่อสักอย่าง ทว่าพี่เจนก็เดินไปแล้ว เธอทำได้แค่เดินตามหลังชลธีไปยังที่นั่งเก้าอี้หันหน้า เข้าหากัน

เวลานี้ใบหน้าของมุกดาร้อนผ่าว เธอไม่กล้ามองชลธี ทำได้แค่มองดูรูปแบบและการตกแต่งในร้านอาหารนี้

เวลานี้เองมุกดาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ถึงแม้ว่าร้านอาหาร นี้จะเล็ก แต่มีเสน่ห์มาก

รูปร่างในห้องเป็นสไตล์พื้นบ้านของชาวเจียงหนาน ทั้ง โบราณและวิจิตรงดงาม เก้าอี้และโต๊ะในห้องต่างเป็นทา มาจากหวายทั้งนั้น ช่างละเอียดอ่อนแต่ไม่ได้ทำให้เสีย บรรยากาศแม้แต่น้อย

มุกดาชอบสไตล์ของที่นี่ขึ้นมาเฉยๆ ไม่นานนักพี่เจนก็ เสิร์ฟอาหาร เธอใส่เสื้อผ้ามีกลิ่นอายชุดฮั่นอย่างมีเสน่ห์ เล็กน้อย ที่นี่เป็นร้านอาหารเล็กๆ ที่แสนแปลกตาและให้ อารมณ์ได้อย่างมีสีสัน

“เสร็จแล้ว อาหารเสิร์ฟครบแล้ว พวกคุณค่อยๆ ท่าน ถ้า ต้องการอะไร สามารถเรียกฉันได้ตลอดเวลา ใช่สิ ฉัน แถมขนมหวานให้พวกคุณหนึ่งอย่าง เดี๋ยวจะไปเอามา เสิร์ฟให้พวกคุณ” พูดจบ พี่เจนก็เดินจากไป
สไตล์อาหารของที่นี่ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษเลย ต่างเป็นอา หารบ้านๆ แบบนั้น

ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน เนื้อปลาเส้นผัดหอม ปลาราด พริก แกงจืดผักต้ม แต่เหมือนได้กลิ่นแล้วมันชั่งยั่วยวน มาก

“กินกันเถอะ อาหารของที่นี่รสชาติอร่อยมากเลย” ชลธี เริ่มลงมือกินแล้ว

มุกดาเองก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเขา วันนี้เธอหิวมาก อีก อย่างซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานเป็นอาหารที่เธอชอบมาก ที่สุด จากนั้นเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาลงมือกินทันที

“กินผักหน่อยสิ” ชลธีเห็นว่าอาหารพวกเนื้อมันค่อยๆ ลด ลงไปอย่างรวดเร็วอย่างกับมันบินลอยไป มุกดาไม่สนใจ ผักพวกนั้นสักนิด เธอกินแต่เนื้อสัตว์

พลันนึกถึงเมื่อก่อนนี้ ผู้หญิงที่นั่งเผชิญหน้ากันอยู่ กิน แค่ผักอยู่นิดเดียวเอง ในหัวสมองของชลธีรู้สึกว่าเด็กสาว ชอบกินพวกผักนี่

ทว่ามุกดาที่อยู่ตรงด้านหน้านี้ มั่นใจว่าเธอเป็นเด็กสาว ไหมเนี่ย? ปากที่เลอะคราบน้ำมันและภาพลักษณ์ในการ กินที่ไม่เรียบร้อยสง่างาม แถมยังกินได้รวดเร็วมาก จน ชลธีวางตะเกียบลง และนั่งมองมุกดากินแทน
มุกดากินได้พอสมควรแล้ว เธอถึงได้สังเกตว่าถ้วยของ ชลธีที่อยู่ด้านหน้านั้นข้าวยังเต็มถ้วย ส่วนกับข้าวที่อยู่บน โต๊ะนั้น นอกจากต้มจืดผักแล้ว อันอื่นที่เหลือก็คือต้มจืด แค่นั้นเอง

“ประธานชลธี ทำไมคุณไม่กินล่ะ? หรือว่าอาหารที่นี่ไม่ ถูกปากคุณ?” มุกดายกถ้วยน้ำซุปหวานๆ นั่นเข้าปาก

ชลธีไม่ได้สนใจเธอ ผู้หญิงคนเดียวสามารถกินได้เยอะ ขนาดนี้ เป็นผีตายโหงกลับชาติมาเกิดหรือเปล่าเนี่ย? จากนั้นก็จัดการต้มจืดผัก ชลธีจัดการกินข้าวสวยในถ้วย จนหมด

หลังจากคิดเงินแล้ว มุกดาก็ลูบท้องกลมๆ ของตนเอง ท่าทางพอใจเป็นอย่างมาก

“ประธานชลธี คุณนี่ช่างเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ อาหาร ที่นี่อร่อยมาก ครั้งหน้าฉันจะมากินที่นี่อีกค่ะ” ในใจของ มุกดายังคิดว่าจันวิภายังไม่เคยมากินที่นี่ รสชาติอาหาร ของเธอกับจันวิภาพอๆ กัน ถ้าชอบงั้นจันทร์ก็ต้องชอบมา แน่นอน

ชลธีนึกว่ามุกดากำลังนัดตนเองในครั้งหน้า ในใจของ เขาพลันเกิดความรู้สึกสุขใจขึ้นมา

ทั้งสองคนค่อยๆ เดินกลับไปที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป ในช่วงพักกลางวันคนที่นี่ค่อนข้างน้อย เพราะว่าทุกคนกำลัง พักผ่อนตอนเที่ยงกันอยู่

เมื่อเข้าไปในลิฟต์ มุกดาก็กดไปที่ชั้น 3 และกำลังจะยืน ชิดกับกำแพงเพื่อคิดเรื่องอะไรสักอย่าง จู่ๆ ชลธีก็ถาม เธอขึ้นมาดื้อๆ

“เมื่อกี้พี่เจนพูดอะไรกับคุณ?”