บทที่ 39 ถูกไล่ออก

เมธพรเห็นธีรเมทเดินเข้ามา เธอก็รีบต้อนรับทักทายขึ้น มาทันที

“ธีร์ สองสามวันนี้คุณหายไปไหนมา ไม่มาดูฉันบ้างเลย เค้าคิดถึงจะแย่แล้ว” เมธพรแนบหน้าอกอิ่มเอิบของตัว เองไปทางธีรเมท

ตอนแรกธีรเมทชอบที่ตรงนี้ของเธอเอามากๆ

“เจี๊ยะ!” ธีรเมทเงื้อมือขึ้นตบเมธพรไปหนึ่งที

“ผู้หญิงสารเลว เธอยังกล้าหลอกฉันอีก!” ธีรเมทชี้ไปที่ เมธพรพลางว่าอย่างรุนแรง

เมธพรถูกตบจนมึนงงไป ธีรเมทที่รักเธอมาตลอดมาวัน นี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

“ธีร์ คุณเป็นอะไรไป? ฉันหลอกคุณที่ไหน?” เมธพรพูด อย่างน้อยอกน้อยใจ

ท่าทางบีบน้ำตาร้องไห้เหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ของเธอนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะทำให้ธีรเมททั้งรักและ สงสารมากแน่นอน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
“เธอดูเอาเองเถอะ!” ธีรเมทหยิบใบรับรองของโรง พยาบาลออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนมันตกไปที่เท้าของ เมธพร

เมธพรหยิบใบรับรองของโรงพยาบาลขึ้นมา ทันทีที่เห็น เธอก็ตกตะลึงในชั่วพริบตา ตัวเองคิดว่าทำได้อย่างไร้ข้อ บกพร่องแล้ว ทำไมถึงมีคนไปทำการทดสอบความเป็น พ่อลูกได้ล่ะ?

“ธีร์คุณฟังฉันก่อน ฟังฉันก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณ คิดนะ” เมธพรกอดขาของธีรเมท ตอนนี้เธอถึงได้เห็น รอยแผลบนใบหน้าของธีรเมท

“ธีร์เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ใครทำร้ายคุณ?” เมธพรพูด อย่างกระวนกระวาย

“เมธพร เธออยู่กับฉันมาสองปี เธอไม่เคยพลาดตั้ง ท้องเลย ทำไมจู่ๆ เธอถึงตั้งท้องขึ้นมา แถมยังต้องการ จะแต่งงานกับฉัน แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฉัน ความ คล้ายคลึงกับฉันมันคือศูนย์ เป็นศูนย์ เธอมันผู้หญิงหน้า ไม่อาย!” ธีรเมทยกขาขึ้นก่อนจะเตะสะบัดเมธพรออก

ในฐานะผู้ชาย ตัวเองจะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่นอก บ้านนั้นไม่เป็นไร แต่ผู้หญิงของตัวเองกลับมีเรื่องแบบนี้ เขาโกรธมาก
“ธีร์ ธีร์นี่ต้องมีคนที่ใส่ร้ายฉันแน่ ลองคิดดูนะ ว่าเด็ก ที่ยังไม่เกิดจะทำการทดสอบความเป็นพ่อกับคุณได้ยัง ไง อีกอย่างก็ไม่มีใครเอาอะไรไปจากตัวคุณด้วยใช่ไหม ล่ะ ต้องเป็นมุกดานังสารเลวคนนั้นแน่ ต้องเป็นหล่อนที่ ใส่ร้ายฉัน” เมธพรตื่นตระหนก ที่พึ่งของเธอในตอนนี้คือ ธีรเมท ถ้าธีรเมทไม่ต้องการเธอแล้ว แสดงว่าเธอไม่เหลือ อะไรอีกแล้ว

“โอเค เธอบอกว่ามีคนใส่ร้ายใช่ไหม ดีมาก ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปทำการทดสอบเดี๋ยวนี้ ถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่ เธอก็ไปตายซะ!” ธีรเมทในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำไปหมด แล้ว

เมธพรปั๊มท้องของตัวเองและเด็กก็ถูกกำจัดทิ้งไปแล้ว เธอจึงพยักหน้า

“โอเค ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกคุณจริงๆ ฉันไปตายเลย!” เมธพรยังคงกอดขาของธีรเมทต่อไป

ธีรเมทไปหาทางโรงพยาบาล แต่ทางโรงพยาบาลบอก ว่ายังเก็บเด็กเอาไว้อยู่ ยังไม่ได้จัดการ ธีรเมทจึงขอให้ ทางโรงพยาบาลทำการทดสอบความเป็นพ่อให้ตนเองอีก ครั้ง

ตอนนี้เมธพรตื่นตระหนกขึ้นมา เด็กคนนั้นไม่ใช่ของธีร เมทแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนั้นเธอทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบพอได้ยินว่ามุกดากำลังจะแต่งงานกับธีรเมท เธอถึงได้ผุด ความคิดไม่ดีแบบนี้ขึ้นมา

“ธีร์ คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฟังฉันอธิบายก่อน” เมธ พรไม่กล้าทดสอบความเป็นพ่ออีกครั้งแล้ว

“เธอไม่กล้าใช่ไหม เมธพร ฉันว่าแล้วทำไมช่วงนี้ฉันถึง ได้โชคร้ายขนาดนี้ มันเป็นเพราะเธอที่ทำให้ฉันต้องแยก กับมุก แล้วมาคบกับตัวซวยอย่างเธอ ฉันตาบอดไปจริงๆ” ธีรเมทพูดจบก็ผลักเมธพรออกไปอีกทาง ส่วนตัวเองก็ เดินจากไปเลย

เมธพรถูกผลักล้มลงกับพื้น เธอคิดไม่ออกเลยว่า ใคร กันที่เบื่อถึงขนาดมาทำการทดสอบความเป็นพ่อให้กับลูก ของเธอแบบนี้

สุดท้ายเธอก็รู้สึกว่าต้องเป็นมุกดาอย่างแน่นอน หล่อน ทนเห็นตัวเองได้ดีไม่ได้ อิจฉาเธอถึงได้ทำกับเธอแบบนี้

“มุกดา ฉันไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ดีแน่” เมธพรกัดริม ฝีปากของตัวเองจนแตก

หลังจากผ่านนีรชามาแล้ว อารมณ์ของมุกดาก็ผ่อน คลายลงไปมาก เธอต้องไปทำงานแล้ว ถ้ายังไม่ไป ทำงานอีก ไม่รู้ว่าคนในสำนักเลขาธิการจะมองตัวเองยัง ไงแล้ว
วันนี้มุกดาอารมณ์ดีมาก สวมเสื้อผ้าที่ดูอ่อนวัยสดใส มากเป็นพิเศษ

เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนสีน้ำเงิน รวบผมยาวขึ้นเป็น ผมหางม้า ดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลายไม่มีผิดเพี้ยนเลย

ตอนที่เธอเดินเข้าไปในห้องทำงาน มันยังคงเช้ามาก หลายคนยังมาไม่ถึง

เธอเก็บกวาดทำความสะอาดห้องทำงาน จากนั้นเพื่อน ร่วมงานก็เริ่มทยอยตามๆ กันมา

“มุกดามาที่ห้องทํางานของฉันหน่อย” ผู้อำนวยการไว พบมองไปที่มุกดา และบอกให้เธอไปที่ห้องทํางานของ เธอ

มุกดาไปทิ้งขยะ และไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ

ไวพบ

“มุกดา เธอลองคำนวณดูสิ เธอเพิ่งจะมาทำงานได้สอง เดือน แต่กลับลาหยุดงานไปหนึ่งเดือนแล้ว ในบริษัทฮอน ดากรุ๊ปของพวกเราไม่เคยมีตัวอย่างแบบนี้มาก่อน ฉันคิด ว่าเธอไม่เหมาะกับงานของพวกเรา ฉันว่าเธอพิจารณา การลาออกเสียหน่อยเถอะ” ผู้อำนวยการไวพบมองไปที่ มุกดาผู้ดูไร้เดียงสา เธอรู้สึกว่าหล่อนเป็นแค่แจกันดอกไม้ที่มีไว้แค่ประดับประดา ไม่รู้ว่าตอนแรก หล่อนผ่านการสัมภาษณ์มาได้ยังไง

“แต่ว่าผู้อ่านวยการไวพบคะ ฉัน… มุกดาอยากจะพูด อะไรบางอย่าง แต่ผู้อำนวยการไวพบกลับพูดขัดจังหวะ เธอขึ้นมา

“สิ่งสําคัญที่สุดสําหรับเด็กผู้หญิงคือการเคารพตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองหน้าตาสะสวย แล้วจะสามารถเป็นแจกัน ดอกไม้ที่มีไว้ประดับประดาเฉยๆ”

เมื่อมุกดาได้ยินเช่นนั้น ผู้อำนวยการไวพบคนนี้คงจะ ตั้งใจแน่วแน่แล้วที่จะให้ตนเองลาออก ช่างมันเถอะ ใน เมื่อเธอเองก็รู้สึกว่าการทำงานที่นี่มันเป็นเรื่องยากลำบาก มาก เป็นเพราะประธานชลธีโรคจิตคนนั้นที่ทำให้เธอปวด หัว

“โอเคค่ะ ฉันจะไปเขียนใบลาออก” มุกดาไม่ได้พูดอะไร มากอีกต่อไป เธอบอกลาผู้อำนวยการไวพบแล้ว ก็เตรียม ตัวไปเขียนรายงานการลาออกทันที

หลังจากรายงานการลาออกเสร็จแล้ว เธอก็นำมันมายื่น ให้ผู้อำนวยการไวพบ ตนเองไม่มีข้าวของอะไรมาก เธอ จึงหอบข้าวของของตัวเองเตรียมตัวออกไปทันที

พอเธอออกคนในสำนักเลขาธิการกลับดีใจมาก มาเป็นเลขาเดิมก็เพราะพุ่งเป้าไปที่ชลธีอยู่แล้ว แต่เด็กสาว คนนี้ กลับเล่นเล่ห์เพทุบายเข้าใกล้ท่านประธานตลอด หน้าไม่อายเลยจริงๆ

เมื่อมาถึงหน้าประตู มุกดาก็โทรศัพท์หาจันวิภา

“จันทร์ ฉันลาออกแล้วนะ เธอตั้งใจทำงานที่นี่ไปแล้วกัน นะ ฉันไปล่ะ”

“มุก เธออยู่ที่ไหน เธอมาที่บ้านฉันที วันนี้ฉันไม่ได้ไป ทำงาน ฉันเจอปัญหาใหญ่แล้ว เธอมาปลอบใจฉันที เถอะ” ปลายสายจันวิภาพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง

เมื่อได้ยินว่าจันวิภาเกิดเรื่อง มุกดาก็หอบข้าวของขึ้นรถ ประจำทางไปบ้านของจันวิภาทันที

คนที่มาเปิดประตูคือแม่ของจันวิภา เมื่อเธอเห็นว่ามุกดา มาแล้ว เธอถึงได้โล่งใจ

“มุก ในที่สุดหนูก็มาแล้ว ไปดูจันทร์หน่อยเถอะ เธอ เอาแต่ซ่อนตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาตั้งแต่เมื่อ วานแล้ว” แม่เพลงรับกล่องกระดาษไปจากมือของมุกดา

“ค่ะ คุณป้า เดี๋ยวหนูไปดูเธอหน่อย” มุกดาตรงไปที่ห้อง นอนของจันวิภา
เคาะประตูห้อง และบอกจันวิภาว่าตัวเองมาแล้ว ประตู ห้องเปิดออก แล้วมุกดาก็ถูกคนดึงเข้าไปด้านในทันที

จันวิภากอดมุกดาร้องไห้อย่างขมขื่น แถมยังร้องไห้ อย่างเศร้าเสียใจมากด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตสามารถกล่าว ได้เลยว่าแทบจะไม่ค่อยได้เห็นจันวิภาร้องไห้เลย ยิ่ง ร้องไห้เสียอกเสียใจขนาดนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ขนาดเธอยังถูก ร้องไห้ใส่จนมึนไปหมดแล้ว