บทที่ 36 มุกดาตกอยู่ในอันตราย

ธีรเมทอุ้มมุกดามาที่ห้องส่วนตัวที่ไม่มีใคร หลังจาก เข้าไปด้านในแล้ว เขาก็จัดการล็อกประตูเรียบร้อย

เขาวางมุกดาลงบนโซฟา มองไปที่ใบหน้าเรียงสวยของ มุกดา หน้าอกที่อิ่มเอิบ เรียวขายาวสมส่วน เขารู้สึกว่า ระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาเสียเวลาเปล่าจริงๆ

ในช่วงสามปีที่ผ่านมาในใจของเขามีแต่ตระกูลแก้วสุทธิ ในที่สุดเขาก็สามารถทำให้ตระกูลแก้วสุทธิล้มละลายได้ แล้ว ทว่าเขาได้บังเอิญพบกับเมธพรที่ยอมร่วมเตียงเคียง หมอนกับตัวเองก่อน ธีรเมทถึงได้เพิกเฉยละเลยต่อคู่ หมั้นที่แท้จริงของตัวเองโดยสิ้นเชิง

ตอนนี้มองดูแล้ว เมธพรไหนจะรูปร่างดีเท่ามุกดา มอง เรือนร่างของมุกดาแล้ว จมูกของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ยื่นมือออกไปลูบ พบว่าตัวเองเลือดกำเดาไหล ฮ่าๆๆ มุก ฉันมาแล้ว เธอก็สนุกกับมันไปแล้วกัน

ธีรเมทโน้มตัวลงจูบลงบนแก้มของมุกดา ผิวนุ่มลื่นเรียบ เนียนนั่น ดึงดูดให้ร่างกายของธีรเมทเกิดปฏิกิริยาตอบ สนองอย่างมากขึ้นมา

มุกดาสะลึมสะลือ ฝันว่าสุนัขที่ตนเองเคยเลี้ยงตัวหนึ่งกําลังเลียใบหน้าของตนอยู่

“บิลลี่ อย่าเลีย สกปรก” มุกดาพูดขึ้น

แต่ธีรเมทไหนจะอดใจไหว เขาจูบลงตรงซอกคอของ มุกดา

“เจี๊ยะ” เสียงดังสนั่น มุกดาตบหน้าธีรเมทไปหนึ่งที

เมื่อฝ่ามือของมุกดาเจ็บแปลบขึ้นมา เธอก็ตื่นทันที และ เมื่อเธอเห็นว่าตรงหน้าของเธอไม่ใช่สุนัขที่ชื่อบิลลี่ตัวนั้น แต่เป็นธีรเมท เธอก็กรีดร้องขึ้นมาทันที

“มุก เธอยังลืมฉันไม่ลงใช่หรือเปล่า ฉันมากินข้าวที่นี่ เธอก็ตามมาจนถึงที่นี่เลย ถ้าอย่างนั้นฉันจะเติมเต็มความ ปรารถนาของเธอเอง” ธีรเมทถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

เขากระโจนเข้าหาตัวมุกดาอีกครั้ง เริ่มจะปลดเปลื้อง เสื้อผ้าของมุกดา

“ไสหัวไป ฉันบอกว่าให้ออกไป ธีรเมทไอ้สารเลว!” ตอน นี้มุกดาสร่างเมาโดยสมบูรณ์แล้ว เธอดิ้นรนอย่างสุด กำลังด้วยความตกใจ
“มุก เธอไม่ต้องแสร้งหรอก เธอถึงขนาดตามมาถึงที่นี่ แล้ว นี่มันแสดงถึงอะไร แสดงว่าเธอยังไม่ลืมฉันยังไงล่ะ ฉันก็ลืมเธอไม่ได้เหมือนกัน ที่รัก มา ให้ฉันได้รักเธอดีๆ สักครั้งเถอะ” ธีรเมทฉีกเสื้อเชิ้ตของมุกดาออกหมดแล้ว เผยให้เห็นเนินอกขาวผ่องขนาดใหญ่ปรากฏออกมา

เมื่อได้เห็นทัศนียภาพนั้น ธีรเมทก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเข้าไป ใหญ่ เขาหันไปดึงกระโปรงของมุกดา

“อ๊ะ! ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” มุกดาดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ เรี่ยวแรงของเธอไหนจะเท่าแรงมหาศาลของธีรเมท บวก กับตอนนี้สมองคิดแต่เรื่องอย่างว่าอสุจิขึ้นสมองไปแล้ว เขาไม่สนใจอะไรแล้ว

ในที่สุดมุกดาก็ถูกธีรเมทกดลงบนโซฟา เธอทั้งเตะทั้งตี แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มองดูเสื้อผ้าที่กำลังจะถูก ดึงออกไปจนหมดแล้ว

น้ำตาแห่งความอัปยศหลั่งไหลออกมาจากมุมตาของ มุกดา ชีวิตของเธอคนอย่างมุกดามันขมขื่นขนาดนี้เลย เหรอ?

เมื่อธีรเมทเห็นมุกดาไม่ดิ้นรนต่อสู้ต่อไปแล้ว เขาก็เริ่ม ถอดกางเกงของตัวเองออกอย่างสบายใจ
“ปัง!” ประตูห้องส่วนตัวถูกถีบให้เปิดออกภายในครั้ง เคียว

ชลธีรีบพุ่งเข้าไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาดึงธีรเมทออก ไปด้วยมือเดียว ประวีร์ที่ตามมาทางด้านหลังเข้าไปทั้ง เตะทั้งต่อยทั้งถีบธีรเมท

ชลธีถอดเสื้อของตัวเองออก คลุมร่างของมุกดาไว้ แล้ว เขาก็เข้าไปอุ้มมุกดา

“อย่าแตะต้องตัวฉัน อย่าแตะตัวฉัน” มุกดาส่ายหน้าไป มาไม่หยุด

“ประธานชลธี ผมเองดีกว่า ผมเป็นคนพาเธอออกมา ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ควรเป็นผมที่ต้องจัดการ” ประวีร์ พูดอย่างเสียใจ

ชลธีไม่สนใจประวีร์ เขาอุ้มมุกดาขึ้นโดยไม่สนใจว่าเธอ ยังตัวสั่นอยู่ ก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารไป

คนในอ้อมแขนตกใจจนเสียขวัญไปแล้ว เธอยังสั่น สะท้านด้วยความหวาดกลัว คนที่กล้าฟาดเงินใส่หน้าเขา ผู้หญิงแกร่งที่กล้าขว้างก้อนหินใส่รถของเขาคนนั้นหาย ไปแล้ว

ในตอนนี้สภาพผู้หญิงตัวเล็กๆ ของเธอปรากฏออกมาทั้งหมด ดูแล้วทำให้คนอื่นต้องปวดใจตามไปด้วย

“อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ” ชลธีพูดอย่างปวดใจ เห็นท่าทางอดกลั้นอยู่ตลอดแบบนั้นของเธอแล้ว เขา ปล่อยวางไม่ลงจริงๆ

แต่มุกดากลับไม่ร้องไห้ เธอไม่พูดอะไร แล้วก็ไม่ดิ้นรน ต่อสู้ เพียงแค่อยู่ในอ้อมแขนของชลธีอย่างเงียบๆ

ชลธีพามุกดาไปส่งที่คฤหาสน์ นัทธ์ไม่กล้าถามอะไร แค่ บอกให้คนต้มโจ๊กให้มุกดาแล้วเอาไปส่งให้เธอ

ชลธีห็นตัวเดินออกไป นัท เดินตามหลังเขาไป

“คุณชาย คืนนี้คุณชายจะออกไปอีกเหรอครับ? คุณผู้ หญิงดูท่าไม่ค่อยดีเลย” นัทธ์พูดกับชลธี

“เธอไม่เป็นอะไรหรอก เธอเป็นต้นหญ้าที่แข็งแรง ให้ คุณหมอดูแลเธอให้ดี ช่วงนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับมาสัก ระยะ” ชลธีพูดจบ ก็เดินจากไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ อะไรอีกเลย

นัทธ์ถอนหายใจ เกิดอะไรขึ้นกับคุณผู้หญิง? ท่าทางแย่ ขนาดนั้น ทะเลาะกับคุณชายมาหรือเปล่า ก็ไม่เหมือนนี่ นา คุณผู้หญิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามีของตัวเองเป็นใคร
ช่างมันละ ความคิดของเจ้านายล้ำลึกเกินไป เขาคาด เดาไม่ได้ ไปดูแลคุณผู้หญิงให้ดีจะดีที่สุด

มุกดาไม่กินอะไรเลย เธอทำอยู่แค่สองอย่าง อย่างแรก คือไปอาบน้ำ ขัดถูกอย่างแรง ถูจนเนื้อตัวแดงไปหมด จน ผิวหนังแทบจะหลุดลอกออกมาแล้ว

อีกอย่างคือนั่งพิงหัวเตียงเหม่อลอย หลังจากเหม่อลอย สักพัก เธอก็เข้าไปอาบนํ้าอีก ซ้ำไปซ้ำมา

นัทธ์กลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับมุกดา จึงให้พี่เลี้ยงที่ค่อนข้าง วัยรุ่นคอยเฝ้าอยู่ในห้องนอนของมุกดา แต่มุกดากลับทำ เหมือนคนคนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ยังไงอย่างนั้น

นัทธ์อยากโทรศัพท์ไปหาชลธี แต่ชลธีกลับไม่ยอมรับ

สาย

ความรู้สึกสดใหม่ของคุณชายมันผ่านไปแล้วเหรอ ทำไมถึงไม่สนใจคุณผู้หญิงเลย?

สี่คืนติดต่อกัน ชลธีไม่กลับมาที่คฤหาสน์เลย มุกดาก็ไม่ ไปทำงาน สภาพของเธอแย่เอามากๆ สี่วันมานี้เธอไม่พูด คุยกับใครเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ในวันที่ห้า มีแขกท่านหนึ่งมาที่คฤหาสน์ หล่อนมาเยี่ยม มุกดาแล้ว
มุกดานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก กำลังทานผลไม้ ดู โทรทัศน์ ทั้งๆ ที่เป็นหนังตลก แต่ตั้งแต่ต้นจนจบมุกดา

กลับไม่เคยหัวเราะออกมาเลย

“คุณหญิง นั่นคือคุณผู้หญิงครับ ผมจะไปเรียกเธอ” นัทธ์บอกกับนีรา

“ไม่ต้อง ได้ยินว่าช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันก็เลยมา

ดูเธอหน่อย” นีรชาโบกมือให้นัทธ์

เธอเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของมุกดาช้าๆ และนั่งลง

ข้างๆ เธอ

มุกดารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างๆ เธอ เธอจึงหันไป มอง แอปเปิลที่กำลังกินอยู่หลุดหล่นลงจากมือทันที

“แม่?” มุกดาร้องเรียกนีรชา

“อืม” นีรชาเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ พบหน้ากัน เธอรู้ได้ยังไงว่าตนเองเป็นแม่ของเธอ

“แม่ ใช่แม่จริงๆ เหรอคะ? แม่คะ แม่ หนูคิดถึงแม่จังเลย” ห้าวันแล้ว ในที่สุดมุกดาก็ยอมพูดแล้ว เธอแนบตัวเข้าไป ในอ้อมแขนของนีรชา และเริ่มร้องไห้ขึ้นมา
นีรชาตบหลังของเธอเบาๆ อย่างรักและสงสาร เธอเองก็ รู้สึกว่าตัวเองชอบเด็กสาวคนนี้มากเหมือนกัน ดูแล้วสวย สดใสสมวัยมาก เจอกับตนเองครั้งแรกยังมีมิตรไมตรีถึง ขนาดนี้

“เด็กน้อย ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง ดูสิร้องไห้แล้วดูไม่สวยเลย” นีรชาเชยให้มุกดาเงยหน้าขึ้น ใช้กระดาษทิชชูช่วยเช็ด น้ำหน้าบนหน้าของเธอ

“แม่คะ อย่าไปนะ อย่าไปนะคะ” มุกดาจับมือนีรชาเอาไว้ แน่น จ้องมองมาที่หล่อนด้วยดวงตาเปียกปอน นีรชาเห็น อย่างนั้นหัวใจแทบจะละลายเลย