บทที่ 3 ไม่มีบ้านให้กลับ

มุกดากรีดร้องออกมาหนึ่งคํา ทําเอาคนที่ตีเธอเบา ๆ สะดุ้ง ตกใจตาม ทั้งสองต่างก็ร้องออกมา

มุกดาตอนนี้ก็เพิ่งจะมองดูให้กระจ่างว่านี่เป็นเพื่อนสนิทอีก คนหนึ่งของตัวเองจันวิภา

เมื่อวานจันวิภาไม่ได้ไปงานแต่งของตนเอง เพราะจันวิภากับ เมธพรไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“จันทร์ เธอทําฉันตกใจหมดแล้ว” ตอนนี้มุกดาตกใจไม่น้อย เลยทีเดียว เธอก็คิดคนคนนั้นจะมาคิดบัญชีเธอเสียอีก

“มุก เธอเองก็ทำเอาฉันตกใจไม่น้อยเลยเหมือนกัน” จันวิภา ยังกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้ด้วย

เมื่ออารมณ์ของทั้งสองกลับมาเป็นปกติแล้ว จันวิภาก็ลาก มุกดาเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ด้านข้าง

“เธอวิ่งหนีอะไรมาเหรอ? ฉันเรียกเธออยู่ตั้งนาน แต่เธอก็ไม่ ได้ยิน มีใครไล่ตามเธอเหรอ?” หลากจากที่นั่งลง จันวิภา กลอกตามองมุกดาแวบหนึ่ง

มุกดากลืนน้ำลาย พอได้เจอจันวิภาในตอนนี้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่ได้ รับความเป็นธรรมเป็นพิเศษ เริ่มแสบจมูก น้ำตาก็หยดลงมาติ้ง ๆ
“เป็นอะไรไป รัก? ธีรเมทรังแกเธอใช่ไหม ฉันจะไปตอนเขา แม่งเลย!” พอเห็นมุกดาดูมีท่าทางที่เสียใจจนวิภา ถูมือเล็ก น้อยแล้วลุกขึ้นมา ก่อนจะพับแขนเสื้อ เตรียมจะไปหาธีรเมท

มุกดาใช้แรงดึงจันวิภาเอาไว้ ห้ามไม่ให้เธอไป เพราะเธอรู้ดี ว่านิสัยของจันวิภาเป็นอย่างไร ถ้ารู้ว่าธีรเมทรังแกเธอ จะต้อง ไปใช้กำลังเพื่อแก้ปัญหาอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องไปแล้ว ๆ จันทร์ ฉันหย่าไปแล้ว” มุกดาสูดจมูกแล้ว พูด

“หย่าแล้ว? มุก เธอหย่ากับธีรเมทแล้ว? แต่เมื่อวานพวกเธอ เพิ่งจะแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอก็หย่าเลย? ฮ่าฮ่าฮ่า!” จันวิภาหัวเราะขึ้นมากะทันหัน หัวเราะเสียจนน้ำตาไหลออกมา เลยทีเดียว

ทว่ามุกดากลับถูกเธอทำให้มึนงงสับสนไปหมดแล้ว อะไร กัน? ก็รู้อยู่ว่าตนหย่าแล้ว ทำไมเธอถึงได้มีความสุขขนาดนี้?

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ฉันหย่าแล้ว อย่างน้อยเธอก็ช่วยแกล้งทำเป็น เสียใจสักหน่อยก็ได้? เธอหัวเราะอะไรน่ะ? เธออยากให้เป็น อย่างนั้นใจจะขาดเลยเหรอ?” ตอนนี้มุกดาไม่ร้องไห้แล้ว เธอ ใช้กระดาษทิชชูเช็ดหน้าของตัวเองและเช็ดน้ำตาออกให้หมด

“อืม ฉันอยากใจจะขาดจริง ๆ นั่นแหละ ฉันก็บอกเธอหมดแล้ว ธีรเมทคนนั้นเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่เธอก็ยังจะแต่งงานกับ เขา เป็นอย่างไรล่ะ เมื่อที่ฉันพูดไว้ไม่มีผิดเลยใช่ไหม? ฉันเคย บอกเธอตั้งนานแล้ว ธีรเมทมันก็แค่ผู้ชายเฮงซวย!” จันวิภาพูด ด้วยความตื่นเต้น แล้วเธอก็ตบโต๊ะ

ยังดีที่ตอนเช้าในร้านกาแฟมีคนน้อย เสียงตบนั่นจึงแค่เรียก พนักงานเข้ามา ทั้งยังคิดว่าต้องการการบริการจากพวกเขา

“ที่สําคัญที่สุดคือธีรเมทกับเมธพรอยู่ด้วยกันแล้ว! เธอรู้ไหม ว่าพวกเขาวางแผนทำร้ายฉัน แล้วเมื่อกี้นี้ยังพานักข่าวจำนวน มากมาจบการลักลอบเป็นชู้ที่โรงแรมอีก จากนั้นก็บังคับให้ฉัน หย่า!” พอมุกดาพูดถึงตรงนี้ ก็ดูเหมือนจะมีอารมณ์ขึ้นมาเล็ก น้อย

เธอมองจันทร์ ส่วนจันทร์ก็มองเธออย่างเป็นกังวล

“เพียงแต่ เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญแล้วล่ะ ปัญหาก็คือตอนนี้ ฉันไม่รู้เลยสักนิดว่าผู้ชายคนที่พวกเขาหามาร่วมห้องกับฉัน เมื่อคืนคนนั้นเป็นใคร! ฉันอุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมร่างกายนี้มา ยี่สิบปี ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว!” มุกดาดื่มกาแฟ ดวงตาก็เริ่มแดง ขึ้นมาอีกแล้ว

“แม่งเอ๊ย มุกเธอวางใจเถอะสองคนนี้มันเหมาะสมกันเหมือน หมา คงอยู่ได้อีกไม่นาน ส่วนเรื่องเมื่อวาน เธอก็อย่าไปคิดมาก อีกเลย ถือเสียว่าโดนหมากัดก็แล้วกัน” จันวิภาปลอบใจมุกดา
ชลธีที่กำลังนั่งอยู่บนรถ จู่ ๆ ก็จามออกมาหนึ่งที

“ท่านประธาน แอร์เย็นไปหรือเปล่าครับ?” คนขับรถถามด้วย ความระมัดระวัง

ชลธีลบจมูกและไม่คิดว่ามันมีอะไร

“ไม่เป็นไร ขับต่อไปเถอะ” วันนี้ชลธีถูกคนในครอบครัวเร่ง ให้กลับไป บอกว่ามีเรื่องสําคัญอะไรบางอย่างอยากจะปรึกษา ด้วย ตอนนี้เขากําลังรีบกลับบ้าน

เพื่อปลอบใจผู้หญิงที่เพิ่งหย่ามาอย่างมุกดา จันวิภาจึงได้ทุ่ม สุดตัว ทั้งสองให้เวลาอยู่ด้วยกันข้างนอกทั้งวัน

มุกดาอยากจะระบายอารมณ์ ต้องการระบายอย่างรุนแรง จันวิภาทําได้เพียงแต่สละชีวิตดั่งสุภาพบุรุษเสียแล้ว

พอตกเย็น มุกดาก็เพิ่งจะค้นพบปัญหาสำคัญมากอย่างหนึ่ง นั่นก็คือตอนนี้เธอไม่มีที่อยู่แล้ว

แน่นอนว่ากลับบ้านไม่ได้อยู่แล้ว พอรู้ว่าเธอกับธีรเมทจะ แต่งงานกัน ก็ได้นำเงินที่เหลือทั้งหมดในบ้านไปซื้อเรือนหอให้ เธอหมดแล้ว ตอนแรกธีรเมทบอกให้เขียนเป็นชื่อเขา มุกดาก็ ยังคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วจะเขียนชื่อใครก็ไม่สำคัญ

แต่ตอนนี้ แม้แต่บ้านที่เป็นสมบัติสุดท้ายก็ยังรักษาไว้ไม่ได้
“จันทร์ ตอนนี้ท้องฟ้าก็มือแล้ว เธอกลับไปเถอะ ไม่อย่างนั้น แม่เพลงจะร้อนใจเอาได้ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ตอนนี้ฉันดีขึ้น มากแล้ว” มุกดาให้จันวิภากลับไปก่อน

“แล้วเธอจะไปที่ไหน? กลับบ้านใหม่ของเธอเหรอ?” จันวิภา ยังคงไม่วางใจ

มุกดาพยักหน้า “วางใจเถอะ เธอรีบกลับไปเถอะ วันนี้พวกเรา

ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวแม่เพลงจะเป็นห่วงเอา” เธอผลักจันวิภาให้ขึ้นรถไป ให้จันวิภากลับไปได้แล้ว

พอจันวิภากลับไปแล้ว มุกดากลับนั่งเหม่อลอยอยู่ข้างทาง จริงด้วย เธอควรจะไปที่ไหนดี?