บทที่ 29 ทําไมไม่มาหาผม

“ผู้จัดการธีร์ นี่คุณรีบร้อนเกินไปแล้วสิ?ดูเหมือนว่าที่นี่ ยังเป็นอาณาเขตของบริษัทฮอนดากรุ๊ป นึกไม่ถึงว่าคุณ จะทําเรื่องมั่วโลกีย์แบบนี้กับพนักงานของผม ไม่ค่อยดี หรอก ด้านหน้ามีโรงแรมอยู่ไม่ไกล เหมือนว่าไม่เลว ผู้จัด การ สามารถไปที่นั่นได้”เสียงของชลธีไม่เร่งรีบดังขึ้น มาจากด้านหลังของธีรเมท

ธีรเมทได้ยิน เขาก็ชะงัก มุกดาก็ดิ้นรนออกมาแล้ว เธอ มองความเหยียดหยามบนใบหน้าของชลธี เธอกล้ำกลืน ความไม่เป็นธรรมมาก

“ประธานชลธี ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไม่ใช่อย่างนั้น”มุกดา อยากจะอธิบาย

“ผมไม่สนใจว่าพวกคุณจะเป็นแบบไหน ผมแค่คิด ว่าการใช้ชีวิตของคุณมุกตาซับซ้อนมาก เปลี่ยนผู้ชาย ได้ทุกวัน”เวลาที่ชลธีพูดมาถึงตรงนี้ท่าทางการพูดจา ปลิ้นปล้อนไม่จริงใจ

มุกดาก็ปิดปากลง กับคนแบบนี้ เธอก็ไม่อยากจะพูด อะไรดีด้วย อีกอย่าง ทําไมเธอต้องอธิบายให้เขาฟัง เขา เป็นแค่เจ้านายของเธอ ไม่ใช่สามีของเธอ

มุกดาหมุนตัวกลับเดินออกไป เธอยังต้องรีบไปขึ้น รถเมล์ ไม่มีเวลาไร้สาระกับคนเพี้ยนเหล่านี้
“ประธานชลธี คุณคิดว่าการร่วมมือของพวกเราจะ สามารถทําต่อไปได้ไหม?ทำไมคุณถึงไม่ร่วมมือกะทันหัน ล่ะ?”ธีรเมทเวลานี้มองเห็นชลธีแล้ว ก็ดีใจมาก

เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์ไล่ตามมุกดาแล้ว เขารับผิดชอบ โปรเจกต์นี้ ถ้าหากว่าบริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่ร่วมมืออีกจริงๆ งั้นเขาก็ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าเพื่อนๆหลายคนมาก

“เพราะว่า…….”ชลธีตั้งใจคิดไตร่ตรองเล็กน้อย

ธีรเมทยืดล่าคอขึ้น เขาอยากจะฟังจากชลธีว่าเกิดอะไร ขึ้น หรือว่าตัวเองทําอะไรที่ไม่ดีตรงไหน เขาก็สามารถ เปลี่ยนได้

“เพราะว่าผมไม่ชอบ!” ชลธีทิ้งคำพูดแบบนี้ ก็ขึ้นรถ

“อ้าว ประธานชลธี ประธานชลธี พวกเราสามารถพูดคุย กันอีกครั้ง พูดคุยกันอีกครั้ง” ธีรเมทวิ่งตามรถของชลธี หลายก้าว แต่ว่ารถคันนั้นขับเร็วมาก ก็ทำให้เขาล้มลง อย่างรวดเร็ว

“ปัง” ธีรเมทใช้กำปั้นทุบลงบนประตูรถ ช่วงนี้ตัวเองซวย มากจริงๆ หลังจากที่หย่ากับมุกดา เขาก็ทำอะไรไม่ราบรื่น เลย
นึกถึงเมธพรยังรอเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ธีรเมทก็ไม่ สนใจมาก เขาขันรถ ไปซื้อของกิน ก็กลับไปที่โรง พยาบาล

มุกดาวิ่งไปทางป้ายรถเมล์ด้วยความเร็วราวกับหลบโรค ระบาด ยังดี รถยังไม่ได้ไป เธอก็รีบขึ้นรถ

เธอก็คิดว่าช่วงนี้ตัวเองได้รับอัปมงคลอะไรใช่ไหม เพิ่ง จะเข้ามาบริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่กี่วัน ก็ทำให้ประธานของบ ริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่พอใจ ยังตบหน้าเขาอีก

มุกดามองดูมือของตัวเอง มือนี้ ท่าไมเร็วแบบนี้ล่ะ? ยัง ไม่ได้มองคนชัดเจนก็แกว่งออกไปแล้วล่ะ?

มิน่าล่ะเมื่อกี้ประธานชลธีท่าทางการพูดจาปลิ้นปล้อน ไม่จริงใจ ยังพูดว่าด้านหน้ามีโรงแรม แม่งสิ ยังมีความคิด แบบนี้ออกมาจริงๆ! มุกดาทันใดนั้นก็คิดว่าฝ่ามือที่ตบของ ตัวเองนั้นคุ้มค่าจริงๆ

กําลังคิดวุ่นวาย มุกดาก็ถึงป้ายรถเมล์แล้ว เธอลงจากรถ ก็มองเห็นนัทธ์กำลังยืนรอตัวเองที่ป้ายรถเมล์

“ลุงนัทธ์”มุกดารู้สึกว่าในใจของตัวเองอบอุ่น เลิกงาน แล้วยังมีคนมายืนรอรับตัวเองที่ป้ายรถเมล์ ก็เหมือนกับ พ่อของตัวเอง
“คุณหญิงลำบากแล้ว คุณชายให้ผมมารับคุณ พูดว่าที่นี่ ห่างจากบ้านไกลมาก คุณตัวคนเดียวเขาไม่วางใจ”นัทธ์ พูดกับมุกดา

มุกดาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร สามีของตัวเองถึงแม้ว่าจะ เห็นแสงไม่ได้ แต่ว่าคิดไตร่ตรองเรื่องราวมากมายเพื่อตัว เอง มุกดาตอนนี้ไม่สนใจหน้าตาของเขาแล้ว เพียงแค่เขา มีจิตใจดีก็พอแล้ว

กลับมาถึงในบ้าน อาหารร้อนๆได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อย แล้ว มุกดาล้างมือ ก็มีข้าวกินแล้ว

ความจริงชีวิตแบบนี้ก็ยังไม่เลวจริงๆ ถึงแม้ว่าไม่มีสามี อยู่เป็นเพื่อน ก็ดีกว่าสามีทรยศมาก

“คุณหญิง หัวใจของคุณผู้ชายหาพบแล้ว เพียงแต่การ ผ่าตัดไม่สามารถทำในประเทศได้ คุณชายพาคุณผู้ชาย ส่งไปต่างประเทศ อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่นั่นล้ำหน้า กว่ามาก คุณหญิง คุณคิดว่ายังไงบ้าง?”เวลาที่มุกดากิน ข้าว นัทธ์ก็บอกข่าวดีนี้กับเธอ

“หาหัวใจพบแล้ว?งั้นก็ดีจริงๆ งั้นก็ไปต่างประเทศ เถอะ ลุงนัทธ์ เมื่อไหร่จะไป ฉันอยากไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อ ฉัน”มุกดาได้ยินว่าหาหัวใจที่เหมาะสมพบแล้ว เธอก็ตื่น เต้นมาก
“ได้ คุณชายพูดว่า ยิ่งเร็วยิ่งดี ดังนั้นพวกเราก็จัดการ เครื่องบินมะรืนนี้ คุณหญิง พรุ่งนี้คุณสามารถไปอยู่เป็น เพื่อนคุณผู้ชาย”บนใบหน้าของลุงนัทธ์ไม่เคยมองเห็น ความสุขความโกรธเสียใจดีใจ

คำพูดของนัทธ์พูดถึงคุณชายทุกคำ ในหูของมุกดา ได้ยิน หวานชื่นมาก

“ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อของฉัน งั้นฉันก็จะ ลาหยุดกับผู้อำนวยการไวพบ”มุกดาไม่รู้ว่าตัวเองลาหยุด ไปกี่วันแล้ว แต่ว่าพรุ่งนี้เธอยังจำเป็นต้องลาหยุด

“อะไร มุกดา พรุ่งนี้คุณจะลาหยุดอีก?” ผู้อำนวยการ ไวพบก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย นี่มุกดาทำงานแค่สอง อาทิตย์ ลาหยุดก็ลาไปแล้วห้าวัน

นี่ทำให้เธอจัดการได้ยาก เธอก็อยากจะให้มุกดาลาหยุด กับฝ่ายบุคคลโดยตรง พูดว่าเธอไม่มีสิทธิ์

มุกดาไม่รู้จะทำยังไง เธอก็โทรไปหาฝ่ายบุคคล ฝ่าย บุคคลก็คิดว่ารู้สึกลำบากใจมาก ให้เธอไปหาประธาน โดยตรง

ได้ยินว่าต้องไปหาประธานชลธีชล มุกดาก็คิดจะไม่ อยากลาหยุดแล้ว เลิกงานแล้วก็ค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อก็ เหมือนกัน
“คุณหญิง คุณลาหยุดได้หรือยัง?พรุ่งนี้ตอนเช้าผมจะให้ คนขับรถไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”นัทธ์ยุ่งเสร็จ เขาก็เข้า มาถามมุกดา

“ยังค่ะ หัวหน้าแผนกของพวกเราพูดว่าให้ฉันไปหาฝ่าย บุคคล ฝ่ายบุคคลก็ให้ฉันไปหาประธานอีก ฉันลาหยุดยัง ต้องรบกวนประธาน ฉันคิดว่าช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ฉันไป ทำงานเถอะ ยังไงพ่อก็ไปวันมะรืน”มุกดานำเรื่องราวที่ตัว เองลาหยุดบอกกับนัทธ์

“ความจริงคุณสามารถโทรศัพท์หาประธานได้ ถ้าหาก เขาอนุญาตล่ะ?คุณหญิงก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณ ผู้ชายได้ไม่ใช่เหรอ?”ลุงนัทธ์พูดโน้มน้าวใจมุกดา

“คนวิปริตคนนั้น ฉันไม่อยากจะโทรศัพท์หาเขา ลุงนัทธ์ คุณไม่รู้ว่าประธานของพวกเราวิปริตแค่ไหน วันนี้ฉันถูก อดีตสามีรังแก เขาไม่เพียงไม่ช่วยฉัน ยังพูดว่าด้านหน้ามี โรงแรมที่ไม่เลว คุณคิดว่า จะมีคนแบบนี้ไหม?”นึกถึงคำ พูดของชลธี มุกดาก็ยังโกรธขึ้นมา

นัทธ์ได้ยินคุณหญิงพูดว่าคุณชายเป็นคนวิปริต ในใจ ของเขาก็เห็นด้วย ศรัทธาคุณหญิงจริงๆ พูดคำพูดที่เขา ไม่กล้าพูดออกมา

“งั้นคุณหญิง พรุ่งนี้คุณค่อยไปช่วงบ่ายเถอะ เวลาที่คุณ เลิกงาน ผมไปรับคุณ หลังจากนั้นไปส่งคุณที่โรงพยาบาล แบบนี้เวลาของคุณก็มีมากขึ้น ไม่อย่างนั้นคุณ จากบริษัทไปโรงพยาบาลก็ต้องนั่งรถหลายครั้ง”มุกดาก็ ทำได้เพียงฟังคำพูดของลุงนัทธ์แล้ว

“ก็ได้ค่ะ”ทั้งสองคนในที่สุดก็ตกลงกันได้

“ฝ่ายบุคคล มุกดาคนนั้นทำไมยังไม่โทรศัพท์มาลาหยุด กับฉัน?”ชลธีนั่งไม่ติดแล้ว เขาพูดกับคนของฝ่ายบุคคล แล้ว ทุกอย่างที่มุกดาจะลาหยุด ก็ล้วนต้องผ่านตัวเอง

“ประธานชลธี เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ชัดเจน ผมพูดกับเธอ ชัดเจนแล้ว พวกเราไม่มีสิทธิ์นี้ จำเป็นต้องให้คุณเห็น ด้วย”หัวหน้าฝ่ายบุคคลตอบด้วยความหวาดกลัว

เขาก็หวนคิดขึ้นมาได้ ตัวเองพูดชัดเจนมากแล้วจริงๆ แต่มุกดาคนนี้ทำไมไม่ไปลาหยุด เขาก็ไม่รู้ชัดเจนมาก