บทที่ 27 เมธพรหาเรื่องทะเลาะ

มุกดาลงรถ เธอเปิดประตูรถอย่างโหดเหี้ยม ระบาย ความโมโห!ชลธีคนนี้ สมองผิดปกติเถอะ ตัวเองกินข้าว กับเพื่อน เขาก็ทำลาย ยังพาตัวเองส่งกลับบ้าน ใคร ต้องการให้เขาหวังดีเหรอ?

เพียงแต่ก็มาถึงบ้านแล้ว มุกดามองเห็นรถของชลธีจาก ไปอย่างสง่าผ่าเผย ถ้าหากมีปัญญาชดใช้ เธออยากจะ หยิบก้อนหินเข้าไปทุบอีกจริงๆ

“คุณหญิง คุณกลับมาแล้ว?ผมให้คนต้มโจ๊กรังนกให้ คุณแล้ว คุณกินสักหน่อยเถอะ”นัทธ์รออยู่หน้าประตูแล้ว มองใบหน้าบูดบึ้งของมุกดา ในใจของเขากลับมีความสุข

คุณชายสนใจคุณหญิง ก็ดีมากแล้ว คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะปรากฏรอยยิ้ม

“ไม่กิน โกรธจนอิ่มแล้ว ก้าวก่ายเรื่องของชาวบ้านขนาด นี้ จริงๆเลยเชียว ฉันอยู่ด้านนอกเกี่ยวอะไรกับเขา ถ้าฉัน ถูกคนขับรถแท็กซี่ลักพาตัวก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!”มุกดา พูดด้วยความไม่พอใจ เธอเพียงแค่พูดตามอำเภอใจ ไม่ คิดว่า เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ

มุกดาพูดจบแล้ว เธอก็หันหน้ากลับไป พบว่านัทธ์กำลัง ยิ้ม เธอก็ยิ่งโกรธ
“ลุงนัทธ์ คุณยิ้มอะไร?คุณเกิดความดีอกดีใจที่คนอื่น เกิดความโชคร้าย? มุกดาถลังตาใส่นัทธ์

นัทธ์ลูบใบหน้าของตัวเอง จบกัน เมื่อกี้อดกลั้นไม่ไหว แสดงรอยยิ้มออกไปแล้ว

“เปล่า เปล่า คุณหญิง ผมเห็นคุณกลับมาแล้ว ผมก็ วางใจ ดังนั้นใบหน้าจึงมีรอยยิ้ม ไม่ใช่มีความหมายว่าเกิด ความดีอกดีใจที่คนอื่นเกิดความโชคร้ายอย่างแน่นอน แล้วเมื่อกี้คนที่มาส่งคุณคือใคร?” นัทธ์เสแสร้งถามมุกดา

“คนเพี้ยน!” มุกดาพูดจบแล้ว ก็เดินเข้าไปในวิลล่า

คิดว่าควรจะบอกกับจันวิภา มุกดาก็ต่อสายโทรศัพท์หา จันวิภา

“มุก เธอถึงบ้านหรือยัง?เมื่อกี้เธอกับประธานชลธีเกิด อะไรขึ้น เขาไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกนะ?เธอทำให้เขาไม่ พอใจใช่ไหม?”เมื่อรับสายโทรศัพท์ คำถามของจันวิภาก็ มาแล้ว

“ฉันมาถึงบ้านแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขอโทษเธอ กับพี่ประวีร์ด้วย วันอื่นฉันค่อยเลี้ยงพวกเธอเพื่อขอโทษ” มุกดาก็วางสายโทรศัพท์ เวลานี้ก็ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร กับจันวิภาอีก
“คุณไม่ดีใจ?”หลังจากที่ไพ่ในห้องดับลงแล้ว สามีของ มุกดาก็เข้ามา ดูเหมือนว่าเขาเข้ามาก็รับรู้ถึงกลิ่นอายของ ความโกรธ

“ใช่ ฉันไม่ดีใจ” มุกดาหันหลังให้ประตู เสียงดังมาจาก ประตู เธอก็รู้ว่าเขามาแล้ว

“ใครที่กวนโมโหให้คุณไม่ดีใจ?” มุกดาได้ยินเสียงที่ แปลกประหลาดนั้น ในใจตัวเองเห็นอกเห็นใจสามีมาก คนหน้าตาขี้เหร่ก็ช่างมัน เสียงก็ยังไม่น่าฟังอีก

“ไม่เป็นไร ตัวเองทำให้ตัวเองโกรธ คุณมาแล้ว?”มุกดา หมุนตัวกลับมา เธอมองเห็นเงาร่างสูงใหญ่ไม่ชัดเจน ยังมี กลิ่นที่คุ้นเคย

คนนั้นถอดเสื้อแล้ว เอนกายลงข้างกายมุกดา มือยื่นเข้า มาในเสื้อผ้าของมุกดาอย่างไม่ซื่อตรง

มุกดาคือผอม แต่ว่ามีรอบอกสามสิบสี่D ทำให้คนชอบ มากจนวางไม่ลง

“อืม ไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรนอนหลับก็จะดีขึ้น พรุ่งนี้ก็ เป็นวันฤดูใบไม้ผลิที่สดใส”แน่นอนว่าชลธีรู้ว่ามุกดากำลัง โกรธตัวเอง เขาก็ทำได้เพียงพูดโน้มน้าวใจเธอ

“อืม ก็ทำได้เพียงแบบนี้ เขาเป็นเจ้านายของฉันจะทำยังไงได้ล่ะ?ฉันยังต้องทำงานเป็นลูกน้องของเขา หวังว่า เขาอย่าทําให้ฉันลำบากใจ”มุกดาพูดคุยกับสามีคนนี้ที่ มองไม่เห็น ยังคิดว่าเขาเป็นคนไม่เลว เพียงแค่เสียดาย

“พอแล้ว อย่าไปคิดอีกเลย” ชลธีอดทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาพลิกตัวขึ้นข้างบน ก็เริ่มทำงานของตัวเอง

มุกดาถูกทรมานจนต้องขอร้อง ชลธีจึงพลิกตัวลงจาก

เตียงแล้วออกไป

คลำตำแหน่งข้างกายที่เย็นแล้ว ในใจของมุกดาก็มี ความรู้สึกที่พูดไม่ออก

สุดท้ายมุกดาก็พูดจูงใจลุงนัทธ์ได้แล้ว เธอต้องไป ทำงานแล้ว ถ้ายังอยู่บ้านอีก มองดูดอกไม้นั่น เธอต้อง เป็นบ้าแน่นอน

เพียงแต่ครั้งนี้เธอไปทำงานไม่ได้ให้ลุงนัทธ์ไปส่งตัวเอง เธอตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ เดินบนถนนมาระยะหนึ่ง ก็ไปนั่ง รถเมล์

ลงจากรถเมล์ ยังต้องเดินบนถนนอีกสิบนาที จึงสามารถ ถึงบริษัทฮอนดากรุ๊ป มุกดาถือกระเป๋า เดินบนถนนอย่าง มีความสุข เธอรู้สึกว่าตัวเองล่องลอยอย่างมีความสุข ดี จริงๆเลย
รถสปอร์ตคันสีแดงเสียงดังเอี๊ยดหยุดอยู่ด้านข้างมุกดา จากนั้นก็มีผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งลงมาจากในรถ

ผู้หญิงคนนั้นผมหยิกหยักศก ใส่แว่นกันแดด ใส่ชุดสี แดงรองเท้าส้นสูงสิบเซนติเมตร

“มุกดา!” ผู้หญิงคนนั้นเดินมาทางมุกดา1

มุกดามองผู้หญิงคนนั้น ก็เดินทางของตัวเองต่อไป

เมธพรมองเห็นมุกดาไม่ได้สนใจตัวเอง เธอก็เดินมาอีก สองสามก้าว ตามมุกดาขึ้นมาแล้ว เวลานี้หน้าประตูของบ ริษัทฮอนดากรุ๊ปก็มีคนค่อนข้างเยอะแล้ว ส่วนมากคือมา ทํางาน

“อ๊ย หาตาเฒ่าที่ร่ำรวยแล้ว ก็ไม่สนใจคนแล้วเหรอ?” เมธพรตั้งใจพูดเสียงดัง

เสียงของเธอดึงดูดคนที่เดินบนถนน ล้วนหันหน้ากลับ มามอง

“ไม่ใช่หาคนที่มีเงินแล้วเหรอ?ทำไมยังต้องเบียดบน รถเมล์ทุกวันล่ะ?ฮ่าๆฮ่าๆ คุณหลอกคนอื่นสินะ ยังมี เครื่องประดับเพชรสี่ชุดอีกล่ะ?คือไปยืมมาบังหน้าสินะ? เมธพรถากถางมุกดาอย่างดุร้าย
มุกดาก็หยุดเดินแล้ว เธอยืนกอดอก มองดูการแสดง ของเมธพรเหมือนกับดูลิง

เมธพรก็ไม่หวาดกลัว เธอมองเห็นคนรอบข้างยิ่งเยอะ ขึ้นแล้ว เธอก็อยากให้มุกดาขายหน้า

“มุก คุณก็จริงๆเลยเชียว ถึงแม้ว่าธีร์ไม่ต้องการเธอแล้ว แต่ว่าคุณก็ไม่ควรทำลายตัวเองแบบนั้นจริงๆ หาผู้เฒ่าคน นั้นที่แก่เช่นนี้ คุณไม่ใช่ต้องการเงินเหรอ?คุณบอกกับฉัน สักคำ พวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันจะให้คุณ คุณก็ไม่ ต้องไปขายหรอก!” เมธพรพูดด้วยความจริงใจมาก

คนบริเวณรอบๆถูกคำพูดที่ปิดบังความจริงของเมธพร พวกเขาเริ่มใช้สายตาไม่ปกติมองมุกดา

“คุณพูดพอรึยัง?พูดพอแล้ว ฉันจะไปแล้ว ฉันยังต้อง ทำงาน ไม่ได้มีเวลามาดูคุณแสดงละคร น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณไม่ไปเป็นนักแสดงละคร”มุกดาพูดจาดูถูกเมธพร เธอก็จะไป

แต่ว่าเมธพรได้คำนวณเวลามาดีแล้ว เวลานี้เธอก็มาดึง มุกดาไว้

“คุณปล่อยฉัน!” มุกดาถลึงตาใส่เมธพร ให้เธอปล่อยมือ
แต่ว่าสายตาของเมธพรวางแผนไว้แล้ว เธอดึงมุกดา ก็ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขาของเมธพรก็สะดุด จากนั้นเมธพรก็ ล้มลงบนพื้น

หลังจากนั้นขาของเธอก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา มุกดา ไม่ได้สนใจถึงเรื่องนั้น เธอเห็นเมธพรปล่อยมือแล้ว เธอก็ เดินตรงเข้าไปบริษัท

“มุกดา คุณหยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงที่โกรธดังขึ้นมาจากด้าน หลังของมุกดา