พิชิตใจสามีลึกลับของฉัน

บทที่ 25 ออกจากบ้านคนเดียวได้



บทที่ 25 ออกจากบ้านคนเดียวได้

มุกดารับกล้องถ่ายรูปนั้นมา เพื่อดอกไม้ ยังให้ตัวเองลา หยุด ต้นทุนนี้มากเกินไปไหม?

เพียงแต่มุกดาไม่ได้พูดอะไร มือของเธอก็เจ็บมาก อยู่ บ้านพักผ่อนก็ดี เพียงแค่ไม่รู้ว่าต้องโดนหักเงินเท่าไหร่ ตัวเองเพิ่งจะทำงานได้สองสามวันก็ลาหยุดแล้ว ยังมี ประธานที่วิปริตคนนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับตัวเองยังไง

ช่างมัน เงินคือหาได้ตลอด ไม่ได้ก็เปลี่ยนงานก็ได้แล้ว

มุกดาไปหานัทธ์ต้องการหนังสือหนึ่งเล่ม ก็นั่งลงด้าน ข้างดอกไม้ เฝ้าดอกไม้นั้น รายละเอียดของดอกไม้เธอก็ ไม่รู้จัก เพียงแค่มองกิ่งก้านและใบสีเขียวอ่อนของดอกไม้ ดอกไม้ที่ยังไม่เบ่งบานมีสีชมพู

มองดูการเจริญเติบโตของดอกไม้เป็นเรื่องที่น่าสนใจ มาก มีชีวิตมายี่สิบปีแล้ว มุกดาเวลาที่ตัวเองรู้สึกเบื่อ หน่าย ก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้

“คุณหญิง นี่คือยา เวลาที่กินอาหารเที่ยงผมมองเห็นบน มือของคุณได้รับบาดเจ็บแล้ว?”ช่วงบ่ายนัทธ์ก็ส่งยามา ให้เธอ

“อ้อไม่เป็นไร ขอบคุณลุงนัทธ์” มุกดารับยาขี้ผึ้งนั้นมา ด้านบนเป็นภาษาฝรั่งเศส ไม่ใช่ร้านยาธรรมดาแน่นอน
เวลาที่รอคอยอย่างเบื่อหน่าย มุกดาก็เอนหลังบนเก้าอี้ ก็จะนอนหลับไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่สายโทรศัพท์ของจัน วิภา มุกดาก็ยังไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะนอนหลับไปถึงเมื่อ ไหร่

“มุก วันนี้ฉันพบคนวิปริตคนหนึ่งในบริษัท เป็นคนวิปริต มากจริงๆ ทำให้ฉันโกรธมาก ฉันไปหาเธอ แต่ว่าแผนก เลขานุการเลขาบอกว่าเธอลาหยุดแล้ว เธอเป็นอะไร? ป่วยแล้วเหรอ?”จันวิภาพูดไม่หยุด

มุกดาไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามไหนเธอก่อนดี

“ฉัน ฉัน ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเธอยังไง คือว่าจันทร์ สองสามวันนี้ฉันอาจจะไม่ไปทำงานแล้ว ฉันมีธุระนิด หน่อย” มุกดาไม่รู้ว่าควรจะเปิดปากพูดยังไง

“อ้อ มุก ช่วงนี้เธอไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังฉันใช่ไหม?เธอ มีเรื่องอะไรที่ล่าบากใจก็ต้องพูดกับฉัน ฉันสามารถช่วย เธอได้” จันวิภารู้สึกว่าช่วงนี้มุกดาผิดปกติเล็กน้อย

“อืม ได้เลย มีโอกาสฉันจะค่อยๆบอกเธอ เพียงแต่ตอน นี้ไม่ค่อยสะดวก” มุกดาก็คิดอยากจะพูดกับจันวิภา แต่ว่า ตอนนี้เหมือนถูกกักบริเวณ ไม่มีอิสระ

“งั้นก็ได้ รอให้เธอทำงานแล้ว ฉันเลี้ยงเธอกินกุ้งมังกร แดงของร้านเจ้านั้น นานมากที่ไม่ได้ไป คิดขึ้นมาก็รู้สึกอยากจะกินมากแล้ว ” จันวิภาสุดท้ายก็พูดแบบนี้

วางสายโทรศัพท์ มุกดากับจีนวิภาก็ถอนหายใจ

กินข้าวเย็นเสร็จ มุกดาก็ขึ้นเตียงนานแล้ว ความรู้สึก

ของเธอไม่ค่อยดี ทำเรื่องอะไรก็ไม่มีชีวิตชีวา หัวค่ำ จิ้งหรีดโดยรอบกำลังร้องตอบโต้กัน ลมกลางคืน

กําลังพัดเบาๆ มุกดานอนหลับสนิทมาก เธอนอนอยู่นอก

ผ้าห่ม

ชลธีมองดูมุกดา เธอวางมือไว้เหนือศีรษะ จับมือของเธอ ค่อยๆวางลงด้านล่าง ตุ่มพุพองนั้นก็แตกแล้ว แต่ทว่ายัง แดง และเหนียว

ควักกล่องเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ชลธีนํามือของ เธอวางไว้บนขาของตัวเอง ทายาขี้ผึ้งลงบนหลังมืออย่าง พิถีพิถัน

ความรู้สึกเย็นทําให้มุกดาผ่อนคลายมาก เธอเปล่งเสียง ออกมา ขยับเล็กน้อย นำขาของเธอวางไว้บนขาของชลธี

นอนหลับก็ยังไม่ซื่อตรง ชลธีนำขาของมุกดาวางลงไป เพียงแต่อุณหภูมินั้นไม่ปกติ ทำให้ชลธีอดไม่ได้ที่จะแตะ ลงบนหน้าผากของมุกดา
ไม่แปลกใจเลยว่าเธอนอนหลับสนิทเช่นนี้ เดิมทีก็คือมี ไข้แล้ว

ชลธีให้นัทธ์ ไปหาหมอประจำตระกูล มาตรวจมุกดา

“คุณชาย คุณหญิงคือไม่กี่วันมานี้ได้รับอากาศหนาว และลมเย็น และยิ่งช่วงนี้จิตใจมีความกลัดกลุ้ม ดังนั้นก็ ก่อให้มีไข้”หมอประจำตระกูลพูดกับชลธี

“อืม รักษาเธอทันที” เสียงของชลธีมีความร้อนใจโดยที่ เขาไม่รู้ตัว

หมอก็ให้น้ำเกลือมุกดาทันที เทแอลกอฮอล์ออกมานิด หน่อย เขาก็จะเช็ดตัวให้มุกดา

“ผมทำเอง พวกคุณออกไป” ชลธีห้ามการกระทำของ

หมอไว้

หมอกับนัทธ์มองชลธี ถอยออกไปเงียบๆ

มุกดาสะลึมสะลือด้วยพิษไข้ ชลธีเวลาที่เช็ดตัวให้เธอ เธอดึงมือของชลธี เรียกพ่อไม่หยุด

รอจนกระทั่งเวลาที่มุกดาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าตัว เองมีชีวิตชีวา เมื่อคืนนอนหลับสบายมาก
หลังมือก็ไม่เจ็บมากแล้ว มองดูหลังมือของตัวเองแห้ง สบาย ไม่ได้รู้สึกเหนียวเหมือนเมื่อวานที่ตุ่มพุพองแตก

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปดึงผ้าม่านเปิดออก แสงแดดที่ร้อน ส่องแสงเข้ามา

ท้องร้องขึ้นมาไม่หยุด มุกดารู้สึกว่าท้องของตัวเองหิว มาก

“ลุงนัทธ์อรุณสวัสดิ์” มุกดาลงมาชั้นล่างทักทายลุงนัทธ์

“อืม อรุณสวัสดิ์”นัทธ์ตอบอย่างลังเล เป็นเวลาบ่ายสี่โมง แล้ว ยังอรุณสวัสดิ์?

“มีของกินไหม?ฉันหิวมากเลยค่ะ” มุกดาลูบท้องของตัว

เอง

“มี มี คุณหญิงคุณนั่งลงก่อน ก็มาทันเสิร์ฟทันที”นัทธ์ให้ มุกดานั่งลง ของกินก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว

โจ๊กหนึ่งถ้วย ผักดองสองสามถ้วย มองเห็นมุกดาก็ไม่มี ความอยากอาหารแล้ว

“ลุงนัทธ์ ฉันอยากกินพวกเนื้อ” มุกดาไม่ได้ขยับตะเกียบ

“ไม่ได้ เมื่อคืนคุณมีไข้ ให้น้ำเกลือทั้งคืน หมอบอกว่า สองสาววันนี้สามารถกินได้เพียงโจ๊ก ไม่สามารถกินของ มันของคาว”นัทธ์พูด

มุกดามองลุงนัทธ์อย่างน่าสงสาร เมื่อคืนตัวเองมีไข้เห รอ?ทำไมเธอไม่รู้?งั้นเมื่อคืนคือหมอดูแลตัวเองทั้งคืน?

“กินข้าวเถอะ ยังไงก็สามารถกินได้แค่อันนี้”นัทธ์ไม่ได้ ปรึกษาหารือ

มุกดากินโจ๊กด้วยความเจ็บปวดทรมาน เธอจึงพบว่า ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสี่โมงแล้ว แย่แล้ว ไม่ใช่ให้ตัวเองเฝ้า ดอกไม้เหล่านั้นเบ่งบานเหรอ?นี่ทำให้ยุ่งยากแล้ว

มุกดารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน หยิบกล้องถ่ายรูปและวิ่งไปใน สวนดอกไม้ ยังดี ดอกไม้เหล่านั้นยังไม่เบ่งบาน และไม่ได้ บาน

“คุณหญิง วันนี้คุณไม่ต้องเฝ้าอยู่ที่นี่แล้ว เมื่อวานคุณก็ มีไข้วันนี้ไม่สามารถจะมีไข้ได้อีก ไม่อย่างนั้น…”นัทธ์มอง เห็นมุกดายังไปที่สวนดอกไม้ ก็รีบให้เธอเข้าบ้าน

เมื่อคืนคุณชายอยู่เฝ้าทั้งคืน วันนี้ตอนเช้าจึงออกไป ถ้า หากว่าคุณหญิงป่วยอีก งั้นคุณชายอาจจะโกรธแน่
“แต่ว่า เขาไม่สามารถมองเห็นแสงแดดไม่ใช่เหรอ? นี่ยังเป็นดอกไม้ที่เขาชอบที่สุด ถ้าหากพลาดโอกาสนี้ แล้ว เขาคงจะเสียใจมาก” มุกดาคิดว่าสามีของตัวเองไม่ สามารถมองเห็นแสงแดด ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็ง แรงมาก

“คือว่า ไม่เป็นไร คงจะอีกหลายวันถึงจะบาน เพียงแต่ ร่างกายของคุณหญิงสำคัญที่สุด”นัทธ์ไอเล็กน้อย เขา ก็คิดไม่ถึงว่ามุกดาจะแยกไม่ออกความแตกต่างของ ดอกไม้พลาสติกกับดอกไม้จริง

“งั้นลุงนัทธ์ ฉันสามารถจะออกไปเดินเล่นได้ไหม ก็คือ ไม่ต้องให้คุณไปส่งและไปรับฉัน ฉันไปเอง และกลับมา เอง”รับของผู้อื่นมาเมื่อเกิดปัญหาขึ้นก็ไม่กล้าเอาเรื่องกับ เขา มุกดาเอาเงินของคนตระกูลนี้มาแล้ว พูดจาก็เปลี่ยน เป็นระมัดระวังมาก

“ได้สิ คุณชายเพียงแค่กลัวว่าคุณหญิงไปกลับไม่ สะดวก ดังนั้นจึงให้พวกผมไปรับส่งคุณหญิง คุณมีอิสระ อยากไปที่ไหนก็สามารถไปได้”นัทธ์คิดว่าการกระทำของ ตัวเองทำให้มุกดาเข้าใจผิดแล้ว

เธอเป็นคุณหญิง ไม่ใช่นักโทษ เพียงแค่คิดว่าเธอไม่มีรถ ไปที่ไหนก็ไม่สะดวก ดังนั้นจึงไปรับส่งเธอตลอด

มุกดาไม่รู้ว่าทำไม ได้ยินคำพูดนี้ของนัทธ์ หัวใจของเธอก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เธอคิดว่าสามีขี้เหร่เกินไป กลัวว่า ตัวเองจะหนีดังนั้นให้นัทธ์ติดตามตัวเองตลอด

เดิมที เขากลัวว่าตัวเองจะไม่สะดวก ยังเป็นคนที่คิด ละเอียดรอบคอบ

“จริงเหรอ ดีจังเลย ลุงนัทธ์ วันนี้ตอนเย็นฉันอยากออก ไปสักหน่อย ฉันสามารถเรียกรถกลับมาได้ ก่อนสี่ทุ่ม ฉัน กลับมาแน่นอน”ได้ยินว่าตัวเองสามารถออกไปได้ และ สามารถออกจากบ้านคนเดียวได้ มุกดาตื่นเต้นจนอยาก จะกระโดดขึ้น

“อืม ได้ งั้นพวกเราก็จะไม่เตรียมอาหารเย็นให้คุณหญิง แล้ว จริงสิ คุณหญิง อันนี้คุณหยิบไปด้วย”บนมือของ นัทธมีบัตรสีดำาหนึ่งใบ

“อะไร?” มุกดาหยิบบัตรมาอยู่ในมือ เป็นบัตรวีไอพีของ

ธนาคาร

“นี่คือคุณชายให้คุณใช้จ่ายเบ็ดเตล็ด หนึ่งเดือนมีแค่ หนึ่งแสน คุณหญิง คุณอย่าคิดว่าน้อย ถ้าหากหลังจาก นี้คุณชายดีใจแล้ว สามารถเพิ่มให้คุณ”คำพูดของนัทธ์ ทำให้มุกดาเกือบจะทำบัตรในมือร่วง

ค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ดหนึ่งเดือนหนึ่งแสน ยังน้อย?
“คุณชายพูดว่า คุณหญิงจําเป็นต้องหยิบไป ไม่อย่างนั้น จะไม่ให้คุณออกไป”นัทธ์เห็นมุกดาจะคืนบัตรนั้น ก็รีบพูด อีกหนึ่งประโยค

มุกดาจําเป็นต้องนำบัตรเก็บให้ดี เวลานี้เธอไม่ได้สนใจ อะไรมากแล้ว เธออยากจะไปพบจนวิภา นำเรื่องราวทุก อย่างของตัวเองในช่วงนี้บอกเธอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ