บทที่ 23 ประธานแซ่อะไร

ชลธีนั่งอยู่บนโซฟาอย่างมั่นคง เขาเพิ่งจะนอนหลับไป จึงตื่นขึ้นมา

“มีเรื่องอะไร?” ชลธีมองมุกดาที่ยืนมึนงงอยู่หน้าประตู ผิวของเธอดีมาก ขาวสะอาดและโปร่งใส ก็ไม่รู้ว่าใช้ ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวอะไร บนร่างกายของเธอยังมีกลิ่นหอม มาก

“คือว่า คือว่า ฉันมาหาประธาน” มุกดาเห็นชลธีถามเธอ เธอก็พูดตะกุกตะกักออกมาหนึ่งประโยค

พูดจบแล้ว มุกดาก็อยากจะตบปากตัวเอง เขาไม่ได้กิน คน จะกลัวอะไร เธอมาหาประธาน ไม่ใช่มาหาเขา

“คุณมีเรื่องอะไร พูดกับผมก็เหมือนกัน” ชลธีลุกขึ้นยืน จากโซฟา เขาก้าวเท้ายาวเดินไปถึงตรงหน้าของมุกดา มองดูเธอด้วยความน่าเกรงขาม

“งั้นก็ได้ นี่คือให้ประธาน คุณช่วยฉันส่งให้กับเขาหน่อย บอกว่าคนที่ส่งมาคือเลขา ฉันไปล่ะ” มุกดานำของส่งให้ ชลธี เธอก็รีบหมุนตัวจะไป ผลลัพธ์คือถูกชลธีดึงเอาไว้

“คุณ คุณ คุณทำอะไร?นี่อยู่ในห้องของประธานนะ!” มุกดาพูดไม่คล่องแคล่วด้วยความตกใจ
เธอทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปอย่างทะนุถนอมมาก อยู่ ในห้องประธานกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังพัวพันกัน ถ้าถูก ประธานเข้ามาเห็นแล้ว งั้นตัวเองก็ต้องจบเห่แน่นอน

“นี่มีอะไร ถ้าหากว่าประธานเข้ามา ผมก็จะให้เขาออก ไป” ชลธีพูดหยอกล้อดึงมุกดาเข้ามาในอ้อมกอดแล้ว

“คุณปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว คุณกรุณาเกรงใจด้วย ฉันรู้ว่าฉันทุบรถของคุณ และยัง ทุบขาของคุณ เพียงแต่ ถ้าหากว่าฉันไม่มีงานทำแล้ว ก็ ยิ่งไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ” มุกดาพยายามผลัก ชลธีออกไป

ชลธีไม่ได้ป้องกันความแข็งแรงที่มีมากของมุกดา ก็ถูก ผลักไปด้านข้าง

“คุณยังรู้ว่าคุณแต่งงานแล้วเหรอ?เวลาที่ผมมองเห็น คุณยั่วยวนผู้ชายอยู่ในโรงพยาบาล ก็มีฝีมือมาก ทำไม? รังเกียจเงื่อนไขของผมไม่ดีเท่ากับเขา?” ชลธีนึกถึงมุกดา ยิ้มอย่างสดใสให้กับประวีร์ ในใจของเขาก็มีความโกรธ ขึ้นมา

“ฉันจะยิ้มกับใครคุณเกี่ยวข้องอะไร?จริงสิ ของฉันก็วาง ไว้ตรงนี้แล้ว ฉันต้องไปแล้ว” มุกดาถลึงตาใส่ชลธี เธอก็ ดึงที่จับประตู
“คุณไม่รอให้ประธานกลับมาเหรอ?คุณวางของไว้ตรงนี้ แต่ผมมองไม่เห็น ถ้าหากหายไป ผมก็ไม่เกี่ยวข้อง” ชลธี ยืนอยู่ที่เดิม พูดอย่างไม่รีบร้อน

มือของมุกดาก็หยุดลง เธอเอียงหน้ามองชลธี คนนี้

หน้าตาดีแต่ไม่มีประโยชน์ นิสัยน่าเกลียดมากจริงๆ เพียงแต่ท่าทางของเขาก็เหมือนจะทำจริงๆ อีกเดี่ยวของ

หายไป ก็หาเรื่องยุ่งยากให้ตัวเองอีก

มุกดาคิดไปคิดมา ก็หยิบข้อมูลมาไว้ในมือโดยตรง

“ประธานไม่อยู่ อีกเดี๋ยวฉันมาใหม่”เธอไม่อยากจะอยู่ ด้วยกันกับคนวิปริตคนนี้

“ประธานชลธี อ้าว ขอโทษด้วย ผมไม่รู้ว่าในห้องคุณมีผู้ หญิง ทศพรผลักประตูอย่างบุ่มบ่าม มองเห็นมุกดา เขาก็ มองชลธีอีก

มุกดามองเห็นมีคนมาแล้ว ก็ฉวยโอกาสเตรียมหนีไป

เป็นคนวิปริตจริงๆ เพียงแต่เขาอยู่ในห้องประธานทำไม? คนนั้นเมื่อตะกี้เรียกเขาว่าอะไร?ประธานชลธี ผู้จัดการ ใหญ่?ประธาน?โอ้แม่เจ้า มุกดาคิดว่าตัวเองควรจะไปถาม สักหน่อย ประธานของบริษัทฮอนดากรุ๊ปแซ่อะไร
เธอรีบลงไปชั้นล่าง

“ประธานชลธี?ประธานชลธี?คนก็ไปนานมากแล้ว คุณ ยังมองอะไรอีก?” ทศพรมองดวงตาของชลธีที่ยังมองหน้า ประตู

“พูด มีเรื่องอะไร?” ชลธีเวลานี้สีหน้าท่าทางบูดบึ้ง

ทศพรตบหัวกะทันหัน”จริงสิ ผมคิดออกแล้วว่าผู้หญิง คนนั้นคือใคร เธอก็คือมุกดา?ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่คุณให้ ผมไปตรวจสอบ คุณพาเธอมาอยู่ข้างกายของคุณแล้ว? ทศพรถามคําถามเรื่องนี้

“คุณไม่คิดว่าคำพูดของคุณเยอะเกินไปเหรอ?มีอะไรก็ พูด ไม่มีอะไรก็ไสหัวไป!” ชลธีกลับมาถึงหน้าโต๊ะทำงาน ของ นั่งลงบนโต๊ะบอส

“ผมยังมีคำพูดต้องพูดกับคุณจริงๆ” ทศพรเกือบจะลืม จุดประสงค์ของตัวเองที่มา เขาก็เข้าไปใกล้ข้างหูของ ชลธีบอกจุดประสงค์ที่ตัวเองมาวันนี้กับเขา

“อืม ได้ ผมรู้แล้ว คุณครั้งต่อไปเข้ามาเคาะประตูด้วย ชลธีพูดกับทศพร

เมื่อกี้เขายังคิดอย่างฮึกเหิมอยากจะจูบมุกดา ยังดีที่ ทศพรเข้ามา ไม่เช่นนั้นผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นไม่รู้ว่าจะเกลียดตัวเองแค่ไหน

“ได้ งั้นผมไปแล้ว คุณค่อยๆขบคิดเถอะ” ทศพรก็ออก จากประตูไปแล้ว

เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ของบริษัทฮอนดากรุ๊ป ทศพรก็ ควักโทรศัพท์ออกมา ต่อสายโทรศัพท์ออกไป

ก็เป็นเวลานี้เงาร่างสีดำ ตรงเข้าไปถึงตรงหน้าของ ทศพร ถึงแม้ว่าทศพรกำาลังโทรศัพท์อยู่ แต่ว่าเขามี สัญชาตญาณทางทหารมาหลายปี ยกมือข้างเดียวขึ้น โยนคนนั้นออกไปไกลมาก

“อ่ะ!ใคร?ใครผลักฉัน?”จันวิภาถือกาแฟร้อนๆอยู่บนมือ แต่ว่าเวลานี้ร่วงกระจายลงบนพื้น เธอก็ถูกผลักนั่งลงบน พื้นแล้ว

ทศพรมองเห็นจันวิภา ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ ในห้องโถง ใหญ่ก็มีแค่คนสองคนที่ยืนอยู่ คนหนึ่งเป็นเขา อีกคนหนึ่ง เป็นเธอ เธอจะยังหาใครอีก

สำหรับผู้หญิงที่มีไอคิวแบบนี้ ทศพรคือดูถูกมาก เขานำ โทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก็ก้าวเท้ายาวเดินตรงไป ทางประตู

ทันใดนั้นด้านหลังมีเสียงลม ทศพรหลบ ก็หลีกเลี่ยงแก้วกาแฟนั้นที่ลอยมาได้

“คุณหยุดเดี๋ยวนี้ ผลักคนแล้วจะไปแบบนี้เหรอ? ไม่มี มารยาทแม้แต่นิดเดียว!”จันวิภาก็พบว่ามีเพียงแค่สองคน ที่อยู่ภายในห้องโถงใหญ่ งั้นคนที่ผลักตัวเองก็เป็นผู้ชาย คนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

แต่ทําให้คนโกรธที่สุดคือ เขายังเดินอย่างไม่สะทก สะท้าน

ทศพรหมุนตัวกลับอย่างงดงามมีสง่า ยังเดินกลับมา อย่างมั่นใจ เขาเดินมาถึงตรงหน้าของจันวิภา ควัก ผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

เสื้อผ้าของจันวิภาถูกกาแฟทำให้สกปรก เธอยังคิดว่า ทศพรจะเช็ดให้ตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่า ทศพรเพียงแค่นํา ผ้าเช็ดหน้า ควักออกมาเช็ดมือของตัวเอง หลังจากนั้นก็ นําผ้าเช็ดหน้าเก็บกลับไป

“ผมไม่ไปแบบนี้ หรือว่าคุณยังจะอยากเลี้ยงข้าวเที่ยง ผมเหรอ?” ทศพรพูดกับจันวิภา

“คุณ คุณ คุณ คุณกล้ามาก!” จันวิภาถอดรองเท้าส้นสูง และโยนเข้าไปด้วยความโกรธ ทศพรรับไว้ได้ เธอก็ถอด อีกข้างหนึ่ง ทศพรก็รับไว้ได้อีก
“คุณยังเตรียมตัวจะโยนอะไรอีก?เสื้อผ้าเหรอ?” ทศพร เลิกหัวคิ้วของตัวเองขึ้น

จันวิภาถูกทำให้โกรธจนพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรง หน้า รูปร่างหน้าตาดีมาก แต่ว่าการกระทำห่วยมาก

จันวิภาเวลานี้สะบัดมือเบาๆ เธอก็เชิดหน้าเดินเท้า เปลือยเปล่าออกไป

จันวิภาเดินไปแล้ว ทศพรก็รู้สึกหมดสนุกแล้ว เมื่อกี้ผู้ หญิงคนนี้กล้าหาญมาก น่าสนใจดี แต่ว่าทำไมเธอจะไป แล้ว?ไม่ใช่ควรจะสู้รบกับตัวเองเหรอ?

“อ้าว ทำไมคุณจะไปแล้ว คุณไม่ต้องการรองเท้าของ คุณแล้ว?” ทศพรเวลานี้กลับวิ่งไล่ตามจันวิภาเตรียมจะ นำรองเท้าคืนให้เธอ

จันวิภาหันหน้ากลับมา ปรากฏรอยยิ้มสดใส

“ฉันไม่ไปจะทำไม?หรือว่าถูกหมากัดแล้ว ฉันยังต้อง กลับไปกัดอีกเหรอ?”