บทที่ 20 เยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล

“เฮ้อ คนสวย ฉันอยากจะขอถามหน่อยว่าห้องน้ำไปยัง ไงเหรอ?” ที่หน้าประตูห้องน้ำ มุกดาบังเอิญได้พบกับหญิง สาวที่หน้าตาสวยมากๆ คนหนึ่ง เมื่อหล่อนมองมาที่มุกดา ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา จากนั้นก็วิ่งเข้ามาเปิดบท สนทนาทันที

“ข้างหลังของคุณไงคะ!” มุกดาบอกกับสาวสวยคนนั้น

“อ้อ ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้เอง ฉันมองไม่เห็นน่ะ เอ่อสุดสวย เธอเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม เธอชื่ออะไรเหรอ?” โธรณีได้ เห็นมุกดาตัวเป็นๆ แล้ว สวยกว่าในรูปตั้งเยอะ ภายในชั่ว พริบตาหล่อนก็ตกหลุมรักมุกดาทันที

“อืม ฉันเพิ่งจะมาใหม่ ฉันชื่อมุกดา คุณคะ คุณจะเข้า ห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?” มุกดาบอกชื่อของตัวเอง แต่เธอ แปลกใจมาก สาวสวยคนนี้กำลังมองหาห้องน้ำอยู่ไม่ใช่ เหรอ?

“ฉันชื่อโธรณี จากนี้ไปฉันจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ แล้ว ทำความรู้จักกันหน่อย” โธรณียื่นมือออกมา เมื่อ มุกดาเห็นว่าคนคนนี้ค่อนข้างดี เธอจึงยื่นมือออกไป ทั้ง สองคนจับมือกัน

“คุณโธรณี ฉันยังมีธุระต่อ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว เอาไว้ ว่างๆ ค่อยคุยกันอีกนะ” มุกดายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเป็นกอง เธอเป็นน้องใหม่ของกองเลขาธิการ หลายคน ต่างพาก็แบ่งงานส่วนหนึ่งของตัวเองมาให้เธอทั้งหมด ดัง นั้นเธอจึงมีเรื่องที่ต้องจัดการทุกวันไม่จบไม่สิ้น

“อืมๆ โอเคๆ เธอไปยุ่งต่อเถอะ” โธรณียิ้มกรุ้มกริ่มให้ และปล่อยให้มุกดาจากไป

จากนั้นเธอก็แอบวิ่งไปหลบมุมด้านข้างเพื่อโทรศัพท์

“แม่ หนูเห็นแบบตัวเป็นๆ แล้วค่ะ เอ๊ย หนูเจอตัวจริงแล้ว ค่ะ ไม่เลวเลย นิสัยดีด้วย ผ่านด่าน!”

มุกดารอจนกระทั่งคนอื่นๆ กลับไปจนหมดอีกแล้ว แต่ เธอยังไม่ได้ไปไหนเลย วันนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไป แต่ เป็นเพราะงานเยอะมากเกินไป เธอยังไปไม่ได้

หลังจากจัดการเอกสารเหล่านั้นทั้งหมดได้พอประมาณ แล้ว มุกดาก็ยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วสายโทรศัพท์จากนัทธ์ก็ โทรเข้ามาอีกครั้ง

มุกดามองโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างจนปัญญา ตอนนี้ตัวเองไม่มีอิสระส่วนตัวหลงเหลืออยู่แล้ว มีรถมา รับมาส่งทํางานทุกวัน

เธอไม่ได้ไปดูคุณพ่อของเธอมานานมากแล้ว ไม่รู้ว่า ระยะนี้สุขภาพร่างกายของคุณพ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากรับโทรศัพท์เธอก็บอกกับลุงนัทธ์ทันทีว่าตนเอง จะรีบลงไปเดี๋ยวนี้ มุกดาเก็บข้าวของเรียบร้อยและลงไป ข้างล่าง

“ลุงนัทธ์ ฉันอยากจะไปดูคุณพ่อสักหน่อย ได้ไหมคะ?” มุกดาเอ่ยถามนัทธ์

*ได้ครับ ไปตอนนี้เลยไหมครับคุณผู้หญิง?” นัทธ์รับ

ตอบตกลงทันที

“อืม ฉันอยากจะไปเยี่ยมวันนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไป ตอนนี้เลยแล้วกันค่ะ” มุกดาไม่คิดว่านัทธ์จะพูดง่ายขนาด นี้

อันที่จริงสามีของตนเองคนนี้ นอกเหนือจากเรื่องที่พบ เจอผู้คนไม่ได้ อย่างอื่นก็ดีไปหมดเลย มุกดาอยากจะหา โอกาสขอบคุณเขาจริงๆ

มุกดามาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว แต่เธอกลับเจอคนที่เธอ ไม่อยากเจอมากที่สุดอยู่ที่เตียงคนไข้ของพ่อ ธีรเมท

ณิชพนฟื้นขึ้นมาแล้ว สีหน้าอารมณ์ของเขาดูดีมาก ธีร เมทก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดี ดูแล้วมีความสุขอยู่ไม่

น้อย

มุกดาแอบดูหมิ่นธีรเมทอยู่ในใจ พ่อของเธอเข้าโรงพยาบาลมากว่าครึ่งปี เขาแทบไม่เคยโผล่หน้ามาเยี่ยม เลย แต่ตอนนี้ หย่าร้างกันไปแล้ว เขายังมาเยี่ยมพ่อของ เธออยู่อีก ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่

“มุก ทําไมพวกลูกสองคนถึงไม่ได้มาด้วยกันล่ะ?” สําหรับเรื่องการหย่าร้างระหว่างมุกดากับธีรเมทนั้น ณิช พนยังไม่รู้อะไรเลย

“พ่อ หนูเพิ่งจะเลิกงานค่ะ” ตอนนี้มุกดาเองยังไม่ ต้องการพูดเรื่องที่ตนเองหย่าร้างแล้วให้ณิชพนรับรู้ ชั่วคราว หัวใจของพ่อไม่ดี เธอไม่อยากไปกระตุ้นทำให้ เขาสะเทือนใจ

“อืม พ่อครับ พอดีผมเลิกงานก่อนก็เลยมาก่อนน่ะครับ” ธีรเมทเดินเข้าไปจับมือของมุกดา

ตามตัวของมุกดาถึงกับขนลุกขนพอง เธอรังเกียจจน อยากจะสะบัดมือของธีรเมทออก แต่มือของธีรเมทกลับ จับมือของเธอเอาไว้แน่น

“เธออยากให้พ่อของเธอต้องช่วยชีวิตฉุกเฉินอีกรอบ หรือไง?” ธีรเมทเอียงตัวเข้าใกล้มุกดาพลางกระซิบบอก อยู่ข้างหู

คำพูดนี้ได้ผล มุกดาไม่ขยับเขยื้อนแล้ว
ในตอนนี้ธีรเมทยิ่งทำเกินกว่าเหตุมากขึ้นไปอีก มือของ เขาตกมาวางลงบนไหล่ของมุกดา

“มุก ดูเธอ ต้องล่ามากขนาดนี้ ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ ต้องทํางาน ฉันสามารถเลี้ยงดูเธอได้” ธีรเมทพูดกับ มุกดา

“นั่นน่ะสิ มุก ลูกดูสิว่าธีรเมทดีกับลูกมากขนาดไหน พวก เธอต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ พ่อแก่แล้ว ไม่สามารถดูแลลูกไป ตลอดทั้งชีวิตได้แล้ว” เมื่อณิชพนเห็นว่าความสัมพันธ์ ระหว่างลูกสาวของเขากับธีรเมทดีมากขนาดนี้ เขาก็ พอใจมากเช่นกัน

มีเพียงมุกดาที่รู้สึกขยะแขยง รู้สึกเหมือนมีแมลงเกาะ อยู่บนร่างกายยังไงอย่างนั้น

“จริงสิครับพ่อ ตราประทับของตระกูลแก้วสุทธิอยู่ที่ไหน เหรอครับ? ทําไมผมถึงไม่เห็นมันเลย” แล้วในเวลานี้ธีร เมทก็เปลี่ยนบทสนทนาไป เริ่มจะถามหาตราประทับกับ ณัชพนแล้ว

“ตราประทับอันนั้น…” ณิชพนกำลังจะพูด

“พ่อคะ พี่เหนื่อยมากแล้ว พูดให้น้อยลงหน่อยเถอะค่ะ ส่วนเรื่องของค่อยคุยกันทีหลัง” มุกดาขัดจังหวะคำพูด ของณัชพนทันที
เธอดิ้นรนจนหลุดจากพันธนาการของธีรเมท เดินเข้าไป หาณิชพน รินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว แค่เธอเหลือบเห็นผลไม้ เน่าเฟะเหล่านั้นของธีรเมท ก็แทบอยากจะเดินเข้าไปจับ มันโยนทิ้งออกไปซะเลย