บทที่ 104 วิลล่าที่หรูหรา

“โอ้โห สมกับเป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของพระนคร จริงๆ บ้านหลังนี้ก็ใหญ่เกินไปแล้วมั้ง ใหญ่กว่าบ้านของ พี่ประวีร์เสียอีก!” จันวิภามองวิลล่าที่มุกดาพักอาศัยอยู่ พร้อมชื่นชมจากใจจริง

“มุก ฉันรู้สึกที่จริงเธอพักอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ สภาพ แวดล้อมดี บ้านก็ใหญ่โตมโหฬาร เสียก็แต่การจราจรไม่ ค่อยสะดวก แต่ตอนที่พวกเธอออกไปข้างนอกล้วนมีรถ อยู่ นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว” จันวิภาดูห้องรับแขกเสร็จ ยังไม่ ได้ไปดูที่อื่น ก็ถูกผลไม้ที่สวยสดเหล่านั้นดึงดูดแล้ว

“พวกเรามีลาภปากจริงๆ นี่เป็นสตรอเบอร์รี่ที่เพิ่งออก ใหม่เชียวนะ ยังมีมังคุดอันนี้อีก ว้าว เป็นของที่ฉันชอบทั้ง นั้นเลย” จันวิภาตาลุกวาว

“แสนดี บ้านเธอก็รวยเกินไปแล้วมั้ง วันหลังเธอต้อง เลี้ยงข้าวมื้อใหญ่พวกเรานะ ไม่จัดหนักๆสักมื้อให้เธอ กระเป๋าแฟบ ฉันรู้สึกไม่พอใจ!”จันวิภากินผลไม้ไปด้วย พร้อมพูดไปด้วย

“ฮ่าๆๆ ได้สิ เธออยากจัดหนักยังไงก็ได้” โธรณีรับปาก อย่างไว

ผู้หญิงสามคนเจ๊าะแจ๊ะด้วยกันอยู่ในบ้าน ตอนที่ทั้งสาม อยู่ด้วยกัน มักจะรู้สึกว่าเสียงหัวเราะไม่ขาดสายเลย

“มาแล้วๆ กุ้งอบน้ำมันที่สดๆร้อนๆ เป็นเมนูที่พวกหนูชอบ ทานที่สุดเลย” ณัชพนออกมาจากห้องครัว มือของเขาถือ กุ้งอบน้ำมันหม้อใหญ่ไว้ ฝีมือการทำอาหารของณิชพนดี มาก เขาเลี้ยงมุกดาโตมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นทั้งพ่อและแม่ ในคนเดียวกัน ดังนั้นเลยได้ฝึกฝนฝีมือการทําอาหารที่ไม่ ธรรมดา

*ร้าว นี่ นี่อาณัชพนใช่มั้ยคะ อาณิชพนกลับมาเมื่อไหร่ คะ?”เวลานี้จันวิภาถึงเห็นณิชพน เธอวิ่งไปด้วยความตื่น เต้น

“จันทร์ หนูคือแสนดีใช่มั้ย ได้ยินมุกบอกว่าเพื่อนที่ดี ที่สุดของเธอจะมา ลุงก็เลยไปเตรียมเมนูอาหารที่ถนัด เห็นคนเยาว์วัยอย่างพวกหนู ลุงรู้สึกว่าลุงหนุ่มขึ้นเยอะ เลย!” ณิชพนตบไหล่ของจันวิภาเบาๆ เขาเห็นเด็กสามคน นี้โตมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก พวกเธอก็เหมือนเป็นลูกคนหนึ่ง ของตัวเองเลย

“เดิมทีอาณิชพนก็หนุ่มอยู่แล้วค่ะ” จันวิภากับโธรณีต่าง ก็ชมณิชพนพร้อมเพรียงกัน

“โอเคๆ พวกหนูนั่งนะ ลุงยังมีอีกสองเมนูที่ใกล้เสร็จ แล้ว”ตอนนี้ร่างกายหายดีแล้ว แถมไม่มีเรื่องของธุรกิจมา คอยเดือดร้อนตัวเอง ณิชพนรู้สึกตัวเองชิวมาก
“อืม ได้ค่ะ พวกเราจะรออย่างเชื่อฟังค่ะ ฝีมือของอาณิช พนเยี่ยมที่สุดเลย แม่ฉันฝึกทำอาหารกับคุณอาได้หลาย เมนูเลย!” จันวิภาพูดกับโธรณี

“อิจฉามุกจังเลย มีพ่อที่เก่งขนาดนี้”ปากของโธร คอย

พูด แต่มือกลับได้ยื่นไปที่กุ้งอบน้ำมันแล้ว “โห อร่อยจังเลย”พอโธรณีกินแล้วก็หยุดไม่ได้เลย

อร่อยจังเลย อร่อยกว่าที่แม่ตัวเองทำตั้งเยอะ วันหลังให้

แม่มาฝึกวิชาการทําอาหารดีกว่า

จันวิภาเห็นโธรณีกินอย่างมีความสุขมาก ก็ได้รีบเข้าร่วม ด้วย กลัวเดี่ยวช้าเกินไปกุ้งอบน้ำมันจะหมดเสียก่อน

มุกดาไม่อยากกิน แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกไม่ค่อยสบายแล้ว แต่นี่ก็ใกล้จะสองเดือนแล้ว บวกกับได้ทานยาไปด้วย เลยไม่ค่อยมีปฏิกิริยารุนแรงอะไร

“มุก เธอกินสิ ทำไมเธอไม่กินเลย ถ้ายังไม่กินอีกจะถูก พวกเรากวาดเรียบแล้วนะ”ทั้งสองมัวแต่กิน แต่ยังไม่ลืม แกะกุ้งให้มุกดาอีก

“โอเคๆ พวกเธอกินเลย พ่อฉันอยู่นี่ ฉันกินเมื่อไหร่ก็ได้” มุกดาเอากุ้งที่พวกเธอแกะให้ตัวเอง คืนให้กับพวกเธออีก
ผู้หญิงตะกละสองคนนี้ฟังแล้วก็รู้สึกว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ จึงไม่ได้สนใจมุกดาอีก ทั้งสองได้กินอย่างหนำใจต่อ

ถ้าไม่ใช่กะละมังยังวางอยู่บนโต๊ะ ณิชพนก็ชักจะสงสัย แล้วว่าตัวเองได้ยกกุ้งอบน้ำมันออกมาแล้วหรือยัง ใน กะละมังนั้นไม่มีเงาของกุ้งแล้ว แต่บนโต๊ะเนี่ยสิมีเปลือก กุ้งวางกองอยู่เต็มเลย

“อาณิชพนทำได้อร่อยมากเลยค่ะ พวกเรากินจนหมด เกลี้ยงเลย”ผู้หญิงตะกละสองคนนี้พูดกับณิชพนด้วย ความเก้อเขิน

“กินหมดก็ดีสิ กินหมดแสดงว่าฝีมือของอาณิชพนยังไม่ ตก เอานี่คือหัวสิงโตน้ำแดง กับปลากะพงนึ่งซีอิ๊ว และ ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน” ณิชพนทำกับข้าวที่พวกเธอชอบ ทานมากมาย แต่มุกดาไม่อยากทานเลยสักอย่าง

“นี่คือรากบัวน้ำผึ้งและเยลลี่ลำไยที่มุกชอบกินที่สุด”ที นี้ณิชพนถึงได้ยกอาหารที่มุกดาชอบมาเสิร์ฟ เมนูที่เธอ ชอบยุ่งยากที่สุด เลยค่อนข้างช้า ลูกสาวตัวเองชอบทาน ถึงจะยุ่งยากแค่ไหน เขาก็จะทำให้ทาน

ก็เพราะของหวานสองอย่างนี้ยกออกมาช้า สองคนนั้น ต่างก็ทานอิ่มพอสมควรแล้ว มุกดาถึงมีโอกาสหยิบเข้า ปาก
ในอาหารรสเลิศนั้นมีรสชาติของพ่ออยู่ มุกดากินอย่าง มีความสุขมาก ไม่ได้ทานฝีมือพ่อมานานมากแล้ว ตั้งแต่ พ่อถูกยั่วโมโหจนเป็นโรคหัวใจเข้าโรงพยาบาล มุกดาก็ เหมือนเด็กที่ไม่มีคนเอา

“มุก ฉันรู้สึกเธอผิดสังเกตนิดหน่อยนะ!” จันวิภาพูดกับ มุกดากะทันหัน โธรณีที่กำลังซดน้ำซุปอยู่ก็ได้เงยหน้าขึ้น มามองพวกเธอ

“ทำไมเหรอ?” มุกดานึกว่าจันวิภาดูออกว่าตัวเองตั้ง ครรภ์เสียอีก เธอยังคิดอยู่เลยว่าจะอธิบายกับพวกเธอยัง ไง

“เธอกำลังคอยต้อนรับแขกโดยที่อดเอาไว้ไม่กินอยู่ใช่ มั้ย?ของมากมายที่เธอชอบเธอล้วนไม่กินเลย ให้พวกเรา กินหมด ฉันซึ้งจังเลย!” จันวิภากอดมุกดาไว้

ทีนี้มุกดาถึงโล่งอกไปที ยัยบ๊องคนนี้หนิ พูดไม่คิดอยู่ เรื่อยเลย

“ใช่ ฉันกำลังคอยต้อนรับแขกโดยทอดเอาไว้ไม่กิน วันนี้ พวกเธอเป็นแขก เพราะฉะนั้นก็ต้องให้พวกเธอกินอย่างมี ความสุขสิ อีกอย่าง แสนดีกินกับข้าวที่พ่อฉันทำเป็นครั้ง แรก แถมยังชอบขนาดนี้ ก็ต้องให้พวกเธอกินให้หนำใจสิ” มุกดาทำหน้าใจกว้างมาก
“มุก ฉันรักเธอจังเลย” โธรณีก็ยิ้มตาหยี วันนี้เธอกิน อย่างมีความสุขมาก พึงพอใจมาก กินจนพุงกางเลย

พอทานข้าวเสร็จ ทั้งสามคนได้ไปดูห้องนอนของมุกดา โธรณีเคยมาอยู่ จันวิภาถือว่าได้เปิดหูเปิดตาเสียที นี่คือ ห้องนอนเหรอเนี่ย?ใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังของเธอเสียอีก เตียงใหญ่เตียงนั้นสบายจังเลย

จันวิภาได้นอนลงไปสัมผัสเตียงอย่างไม่เกรงใจเลย

“เห็นเธอแบบนี้ ฉันก็วางใจแล้ว มุก เธอก็ไม่ต้องไป ทำงานแล้ว ได้ยินเหมือนว่าธินิดาจะเข้าโรงพยาบาล แต่ พรุ่งนี้ก็มาทำงานแล้ว เธอเห็นหล่อนก็มีแต่จะหงุดหงิด อยู่ บ้านกับอาณิชพนก็ดีเหมือนกัน” จันวิภารู้สึกชลธีก็ดีกับ มุกดาอยู่นะ สภาพแวดล้อมของที่นี่ไม่เลวเลยจริงๆ

“อืม ดูก่อนเถอะ ช่วงนี้ฉันยังไม่ไปทำงาน อยู่บริษัทฉันก็ รู้สึกอึดอัดมากเหมือนกัน” มุกดาก็ไม่อยากไปทำงานแล้ว ตอนนี้เธอมีงานที่ค่อนข้างมั่นคงงานหนึ่งแล้ว

ทั้งสามคนได้ซุบซิบอยู่บนเตียงใหญ่ของมุกดาไปอีกพัก หนึ่ง เตียงนอนของมุกดากว้างมาก ถึงนอนกันสามคนก็ ยังกว้างมากอยู่ดี

ท้องฟ้าใกล้มืดแล้ว จันวิภากับโธรณีก็จะกลับบ้านแล้ว
มุกดาส่งพวกเธอมาถึงหน้าบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์

“มุก เธอดูแลตัวเองดีๆล่ะ ถ้าพวกเรามีธุระค่อยโทร หาเธอ ฉันดูเธอก็ค่อนข้างเหนื่อยล้า พักฟื้นร่างกายดีๆ นะ”ตอนที่จันวิภากับโธรณีไปยังคอยกำชับมุกดาไม่หยุด