บทที่ 102 ณิชพนกลับประเทศ

ตอนที่ณิชพนลงมาจากเครื่องบิน สายตาของเขาได้ มองทางหมู่คนอย่างเร่งรีบ ผ่านไปสี่เดือนแล้ว เขาคิดถึง ลูกสาวตัวเองจังเลย

แต่เขากลับไม่เห็นมุกดาเลย ในขณะที่เขากำลังผิดหวัง เล็กน้อย มีคนได้เดินมาพูดกับเขาว่า: “คุณคือคุณณิช พนใช่มั้ยครับ ผมเป็นคนที่มารอรับคุณครับ เชิญไปกับ ผมเลยครับ”คนคนนั้นช่วยณิชพนยกกระเป๋า แล้วพาเขา เดินไปข้างหน้า

“คุณคือ?”ณิชพนอยากถามว่าทำไมลูกสาวตัวเองไม่ได้ มารับตัวเอง

“ผมมารับคุณครับ ร่างกายคุณนายไม่ค่อยสบาย เลย มาสถานที่ที่คนเยอะไม่ได้ครับ”คนคนนั้นได้อธิบายให้ ณิชพน

เวลานี้คุณนายอาจจะยังงอนคุณชายอยู่เลยมั้ง เช้านี้ มุกดาคือเตรียมตัวไว้แล้วว่าจะไปรับพ่อตัวเอง แต่วันนี้ อาการของเธอไม่ดีเลย อาเจียนไม่หยุด อย่าว่าแต่ทาน ข้าวเลย ทานอะไรไม่ลงเลยด้วยซ้ำ

ชลธีไม่มีทางให้เธอออกมาอยู่แล้ว คุณหมอมาถึงที่บ้าน ได้ให้น้ำเกลือเธออยู่
“มุกไม่สบายเหรอ?” ณิชพนได้ยินว่ามุกดาไม่สบาย เขา ตื่นเต้นมาก เด็กคนนี้ไม่มีแม่คอยรักและเอ็นดูตั้งแต่เด็ก ตัวเองเป็นคนเลี้ยงดูเธอโตมากับมือเอง

“ก็ไม่เชิงครับ คือคุณนายตั้งครรภ์แล้วแพ้ท้องหนัก คุณชายไม่ไว้วางใจให้คุณนายออกนอกบ้าน แต่เราจะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย คุณณิชพนจะได้เจอหน้าคุณนายแล้ว ครับ”คนคนนั้นคอยอธิบายให้ณัชพน

ได้ยินว่าลูกสาวท้อง ณิชพนถึงวางใจเสียที ตอนที่แม่ ของเธอตั้งครรภ์ก็แพ้ท้องหนักเหมือนกัน ตอนนั้นณิชพน ใช้ความคิดความสามารถไปไม่น้อยเลยเชียวนะ ถึงแม้ ต่อมาก็ได้จากตัวเองไปอยู่ดี แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจ

“ธีรเมทเด็กคนนี้ ดีกับมุกมาโดยตลอดเลย” ณิชพนพูด ด้วยรอยยิ้ม

คำพูดของเขาทำให้คนคนนั้นไปต่อไม่ถูก ธีรเมท?คน คนนี้ไม่ใช่ผู้จัดการของว่องประเสริฐการกรุ๊ปเหรอ?มี ความสัมพันธ์อะไรกับคุณนายตัวเอง?

มาถึงวิลล่า คนคนนั้นได้พาณิชพนเข้าไป มุกดายังให้น้ำ เกลืออยู่ที่ห้องรับแขกอยู่ ส่วนชลธีได้ออกไปทำงานแล้ว เพราะมุกดาเห็นหน้าเขาทีไรก็จะรู้สึกไม่สบาย

“มุก!” ณิชพนเห็นลูกสาวกำลังให้น้ำเกลืออยู่ก็รู้สึกคัดจมูกเลย

“พ่อ พ่อกลับมาแล้วเหรอคะ ?ระหว่างทางราบรื่นดีมั้ย คะ?” มุกดาเห็นณิชพนปุ๊บ เธอก็ยิ้มออกมาเลย

“ราบรื่นๆ ลูกดีขึ้นหน่อยหนึ่งหรือยัง?ได้ยินว่าลูกแพ้ท้อง หนัก ต้องระวังนะ สามารถทานของเปรี้ยวได้ ตอนนั้นแม่ ของลูกก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน” ณิชพนพูดกับมุกดา

จากนั้นเขาก็ได้บอกให้คนที่อยู่ข้างๆเตรียมของเปรี้ยว ให้มุกดาหน่อย

ไม่นานก็ได้เอาส้มเปรี้ยวมาให้มุกดา

ณิชพนไปล้างมือ แล้วปอกส้มให้มุกดาลูกหนึ่ง

“อันนี้เปรี้ยว ลูกทานทีละนิดก่อน ค่อยๆทำความคุ้นชิน กับมัน” ณิชพนปอกเสร็จก็ได้ป้อนให้มุกดา

มุกดากินเข้าไปทีเดียว เธอไม่มีปฏิกิริยาว่าเปรี้ยวเลยสัก

นิด

นัทธ์ที่อยู่ข้างๆได้ไปลองระดับความเปรี้ยวของส้มมา แล้วเชียวนะ เขาเองก็ยังรู้สึกว่าเปรี้ยวจนน้ำลายแทบยื่นออกมาเลย ส้มอันนี้เปรี้ยวมาก

“อร่อยดีค่ะ หนูจะเอาอีก” มุกดาไม่รู้สึกเปรี้ยวเลยสักนิด แถมเธอยังรู้สึกถูกปากตัวเองมาก

พริบตาเดียว ส้มที่เปรี้ยวจี๊ดลูกนั้นก็ถูกมุกดากินหมด

เกลี้ยง

เธอยังอยากกินอีก กลับถูกณิชพนขัดขวางไว้ ขืนกินอีก

ก็กินอย่างอื่นไม่ได้แล้ว เปรี้ยวจนเสียวฟันไปหมดแล้ว

หลังจากทานของเปรี้ยวลงไป ปฏิกิริยาของมุกดาดีขึ้น มากจริงๆด้วย เธอรู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย

“พ่อคะ ร่างกายของพ่อฟื้นฟูได้ยังไงบ้างคะ?”มองพ่อที่ ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ในใจมุกดาก็ได้นึกถึงชลธี ถ้าไม่มีเขา ล่ะก็ เวลานี้หญ้าบนสุสานของพ่อก็คงสูงมากแล้วมั้ง

“ฟื้นฟูได้ดีมาก ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลได้ทำตรวจ เช็คต่างๆ ล้วนปกติทุกอย่าง หมอบอกแล้วว่าพ่อเป็น คนไข้คนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จที่สุดในโรงพยาบาล พวกเขา” ณิชพนก็รู้สึกตัวเองฟื้นฟูได้ดีมาก

“งั้นก็ดีมากเลยค่ะ พ่อคงยังไม่ได้ทานข้าวมั้งคะ กับข้าว ได้เตรียมเสร็จหมดแล้วค่ะ พ่อไปทานข้าวก่อนเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ” มุกดาให้ณิชพนไปทานข้าวก่อน ตัวเองก็ใกล้จะให้น้ำเกลือหมดขวดแล้ว สองพ่อลูกจะได้ นั่งคุยกันดีๆเสียที

นัทธ์พาณิชพนมาถึงที่ห้องทานข้าว กับข้าวเตรียมพร้อม หมดแล้ว รอแค่เขามาอย่างเดียว

“ฉันจําได้ว่าเรือนหอของมุกไม่ใช่แบบนี้หนิ เป็นแค่คอน โดชุดหนึ่งเฉยๆ ทําไมถึงกลายมาเป็นวิลล่าได้ล่ะ?” ณิช พนมองวิลล่าที่ใหญ่โตมโหฬารนี้ พร้อมพูดด้วยความ ข้องใจ

“คุณณิชพนทานข้าวก่อนเถอะครับ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็รอ ให้ทานข้าวเสร็จค่อยคุยกันครับ” นัทธ์พูดกับณิชพนด้วย รอยยิ้ม

สถานการณ์ของในนั่นมีแค่มุกดาเท่านั้นที่สามารถพูด กับเขาได้ คนอื่นไม่สะดวกที่จะพูดอะไร

“อืม ใช่ๆๆ ทานข้าวสำคัญกว่า ทานข้าวสำคัญกว่า”อยู่ ที่ฝรั่งเศสตั้งสี่เดือนกว่า ณิชพนคิดถึงอาหารในประเทศ มากเลย

ตอนที่ทำการผ่าตัดมีอยู่ช่วงเวลาพักใหญ่ที่ทานอะไร ไม่ได้เลย แต่ตอนที่สามารถทานอาหารได้ กลับพบว่า อาหารพวกนั้นล้วนไม่ค่อยถูกปากเท่าไหร่ ดังนั้นส่วนใหญ่เขาแทบจะทานไม่อิ่มเลย

มองดูอาหารดั้งเดิมของในประเทศแล้ว ณิชพนก็น้ำไหล ยื่นเลย

เขาแทบจะทานอาหารบนโต๊ะจนเรียบ นัทธ์เห็นความ อยากอาหารของณิชพนแล้ว ก็รู้เลยว่าทำไมคุณนายถึง ได้ทานเก่ง

พอทานอิ่ม ณัชพนก็เริ่มชมขึ้นมาเลย เขาบอกกับนัทธ์ ว่าตัวเองไม่ได้ทานอาหารของในประเทศนานมากแล้ว พอทานขึ้นมาก็รู้สึกว่าอาหารบ้านเกิดเมืองนอนตัวเอง อร่อยที่สุดแล้ว

ณิชพนทานข้าวเสร็จ มุกดาก็ให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว มุกดา พาณิชพนมานั่งที่ห้องรับแขก สองพ่อลูกก็เริ่มพูดคุยกัน ขึ้นมา

“มุก พวกลูกเปลี่ยนบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?บ้านหลังนี้คง แพงน่าดูเลย ธีรเมทเป็นแค่ผู้จัดการคนหนึ่ง เขาไปเอา เงินเยอะแยะขนาดนี้มาจากไหน?” ณิชพนกลัวว่าลูกสาว ตัวเองจะไปกู้เงิน ถ้าเป็นแบบนั้นต้องใช้เวลาคืนนานมาก เชียวนะ

“ฮ่มๆ พ่อคะ พ่อฟังหนูเล่านะคะ หนูหย่ากับธีรเมทแล้ว ค่ะ”อะไรที่จะมายังไงก็ต้องมาแน่นอน ตอนนี้ร่างกายของพ่อดีขึ้นมากแล้ว ก็ไม่กลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจ ท่านแล้ว

“หย่ากัน?ทําไมอยู่ดีๆต้องหย่ากันด้วย?”ที่ผ่านมา ชพน ถูก ธีรเมทหลอกมาโดยตลอด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ ว่าที่ตระกูลแก้วสุทธิของตัวเองล้มละลายก็เพราะฝีมือ ของธีรเมท

“พ่อคะ พ่ออย่าเพิ่งใจร้อนค่ะ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้” กาได้เล่าเรื่องที่ตัวเองถูกบีบให้หย่าร้างในวันแต่งงาน มุกดา ให้ณิชพนฟังคร่าวๆรอบหนึ่ง แต่เธอไม่ได้เล่าเรื่องของคืน วันแต่งงาน

“ป้าบ!” ณิชพนตบโต๊ะแรงๆทีหนึ่ง เกือบจะตบจนโต๊ะพัง

“ไอ้เดียรัจฉานตัวนี้!”ยังดีที่ตอนนี้มีหัวใจที่แข็งแรง ไม่งั้น

จะถูก ธีรเมทที่ไร้ยางอายคนนั้นทำเอาเครียดตายจริงๆ

“มันผ่านไปหมดแล้วค่ะ อีกอย่างลูกสาวของพ่อก็โชคดี ในความโชคร้ายด้วย พ่อดูสิคะตอนนี้หนูมีชีวิตดีกว่าเมื่อ ก่อนเสียอีก?พ่อคะ ค่าผ่าตัดหัวใจของพ่อก็ลูกเขยของ พ่อเป็นคนจ่ายค่ารักษาให้ค่ะ”เวลานี้เพื่อไม่ให้พ่อโกรธข นาดนั้น มุกดาได้ชมชลธีสุดฤทธิ์