บทที่ 101 รอยที่มาดตา

“ประธานชลธี คุณอย่าจ้างนักโภชนาการให้ฉันอีกเลย ค่ะ ฉันเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้แค่สี่สิบวันเอง ขืนคุณป้อนแบบนี้ ต่อ ฉันจะกลายเป็นหมูเอานะคะ!”มุกดาจะบ้าตายอยู่แล้ว เวลานี้เธอก็ไม่กลัวชลธีแล้ว

“เป็นหมูไม่ดีหรือไง?ผมรู้สึกหมูอ้วนน่ารักดีออก” ชลธี ฟังคำพูดของมุกดา ก็รู้ว่านักโภชนาการพวกนั้นได้เริ่ม ทำงานแล้ว

“ฉัน ฉัน ฉันพูดกับคุณไม่รู้เรื่องแล้ว!”คอยฟังชลธีบอกว่า ชอบหมูที่อ้วนท้วนสมบูรณ์มาก มุกดาไปต่อไม่ถูกจริงๆ

“แล้ววันนี้คุณทานอาหารที่พวกเขาแนะนำให้คุณ ได้ อาเจียนมั้ย?”ชลธีถามเธอ

“ไม่ค่ะ” มุกดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากทานอาหารพวกนั้น แล้วไม่ได้อาเจียนอีกจริงๆด้วย

“งั้นก็แสดงว่าดีมาก คุณก็เชื่อฟังเถอะ นักโภชนาการ ต่างก็มีประสบการณ์มาก ผมได้บอกพวกเธอแล้วว่าคุณ ไม่อยากทานของมัน แม้แต่ดมก็ยังไม่ได้ พวกเธอต่างก็รู้ อยู่ ถึงแม้คุณเพิ่งตั้งครรภ์แต่ร่างกายคุณซูบผอมเกินไป เพราะฉะนั้นต้องเสริมสร้างโภชนาการ เชื่อฟังเถอะ ตอน เย็นผมจะกลับไปทานข้าวกับคุณนะ” ชลธีคอยกล่อมมุกดาอย่างใจเย็น

เพิ่งจะกล่อมคนเป็นครั้งแรก เมื่อก่อนธนิดาโกรธทีไร ชลธีล้วนเลี้ยงข้าวเธอมื้อหนึ่ง หรือมอบของขวัญเรียบ ง่ายอะไรชิ้นหนึ่งให้เธอก็ดีแล้ว ไม่เคยพูดคำพูดไพเราะ เยอะขนาดมาก่อน

แต่เขากลับกลัวมุกดาจะไม่ทานข้าว ก็เลยคิดหาทุกวิถี ทางกล่อมให้เธอมีดีใจ

พอมุกดาคิดแล้ว รู้สึกที่ชลธีก็มีเหตุผล พอตัวเองทาน อาหารที่นักโภชนาการพวกนั้นจัดให้แล้วไม่ได้อยาก อาเจียนอีกเลยจริงๆ

“ก็ได้ค่ะ”ได้ยินชลธีบอกว่าจะกลับมาทานข้าวเย็นกับตัว เอง เหมือนความขุ่นเคืองของมุกดาได้จางหายไปหมด เลย ในใจเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ได้ยินมุกดาประนีประนอม ชลธีก็วางใจแล้ว วันนี้ไม่ได้ อาเจียนเลย งั้นก็ดีแล้ว

ตอนที่เขารับสายของนัทธ์ บอกว่ามุกดาอาเจียน หนักมาก เขาก็ร้อนรนใจจะแย่อยู่แล้ว ตอนที่จ้างนัก โภชนาการ ก็ได้พูดถึงเรื่องนี้โดยเฉพาะ

อีกหนึ่งชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว ชลธีเลยรีบดูเอกสารและสัญญาที่กองอยู่พวกนั้น วันนี้ห้ามทำโอทีเชียวนะ จะต้อง กลับไปทานข้าวเย็นกับมุกดา

พอทํางานขึ้นมาเวลามักจะผ่านไปไวที่สุด ไม่นานหนึ่ง ชั่วโมงก็ผ่านไปแล้ว ชลธียืดเส้นยืดสาย พบว่าพอมีเรื่อง มงคลประสิทธิภาพการทำงานของตัวเองก็เพิ่มสูงขึ้นเลย ไม่นึกเลยว่าเอกสารกองนั้นใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงก็ดูหมด แล้ว

จะกลับบ้านแล้ว ชลธีได้ไปซื้อขนมขบเคี้ยว คิดอยู่ว่า มุกดาสามารถเอาไว้ทานเล่น

พอกลับมาถึงบ้าน กับข้าวได้เสิร์ฟอยู่บนโต๊ะทานข้าว เรียบร้อยแล้ว เพราะวันนี้เขาจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน กับข้าวก็เลยอุดมสมบูรณ์มาก

เห็นชลธีกลับมาแล้ว มุกดาได้ยิ้มให้เขาถือเป็นการ ทักทาย ถึงแม้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันมาหลายเดือนแล้ว แต่เพิ่งรู้ว่าสามีตัวเองก็คือเจ้านายตัวเอง มุกดาก็ยังคง รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยอยู่ดี

“คุณชายกลับมาแล้วเหรอครับ ล้างมือก็ทานข้าวได้ เลยครับ” นัทธ์เห็นคุณชายกลับมาทานข้าวกับคุณนาย สามารถเห็นได้ว่าคุณชายเก็บใจแล้ว ตอนนี้คุณนายอยู่ ในใจของคุณชาย นับวันยิ่งสำคัญแล้ว
“โอเค” ชลธีมองมุกดาแว๊บหนึ่ง ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าพอก ลับมาถึงบ้านแล้วมีคนคนหนึ่งกำลังรอตัวเองอยู่ เป็นเรื่อง ที่อบอุ่นมาก ทำไมเมื่อก่อนตัวเองถึงไม่เห็นนะ?

กับข้าวทั้งโต๊ะได้แบ่งเป็นสองแบบ แบบหนึ่งคือกับข้าว

ที่ให้มุกดาทาน จืดชืดมาก ไม่มีน้ำมันเลย แต่ล้วนเป็น อาหารที่มีคุณค่าทางสารอาหารมาก

ยังมีอีกแบบหนึ่งคือให้ชลธีทาน เป็นอาหารที่ใช้น้ำมัน

ผัดออกมา

ทั้งสองได้เริ่มทานข้าวกันขึ้นมา มุกดาเงยหน้าขึ้นมา ก็ เห็นที่คอของชลธีมีรอยสีแดงอยู่หลายจุด เหมือนจะเป็น รอยจูบ

มิน่าล่ะเมื่อคืนเขาถึงไม่ได้อยู่กับตัวเอง ไปหาธินิดาอีก แล้วเหรอ?ก็ไม่รู้จักปกปิดรอยจูบนี้หน่อยเลย โชว์ให้เห็น อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เลย

มุกดามองชลธีอีกแว๊บหนึ่งก็ได้ก้มหน้าลง ความดีอกดีใจ ได้ถูกรอยแดงนั้นทำให้จืดจางลง

ชลธีไม่รู้ว่ามุกดาเห็นรอยแดงที่แพ้อาหารทะเลของตัว เอง เขายังคอยคีบอาหารให้มุกดาอย่างเอาใจใส่

อารมณ์ของมุกดาไม่ค่อยดี บวกกับได้กลิ่นอาหารมันเลี่ยนของชลธีโชยมา เธออยากอาเจียนอีกแล้ว

เธอได้เอามือกุมปากไว้พร้อมวิ่งไปที่ห้องน้ำ

ได้อาเจียนที่ห้องน้ำอย่างสะใจ เกือบจะอาเจียนน้ำดี

ออกมาอยู่แล้ว มีคนคอยตบหลังให้ตัวเองเบาๆ แถมยัง

ยื่นนําเปล่ามาให้ตัวเองแก้วหนึ่ง บ้วนปากไปครู่หนึ่ง มุกดาเหนื่อยจนพิงอยู่บนวัตถุที่ไม่รู้

จัก อบอุ่นจนสบายมาก

พิงไปครู่หนึ่งก็รู้สึกหิวอีกแล้ว เวลานี้ช่างทรมานจริงๆ พอไม่ทานข้าวก็หิว พอทานเข้าไปก็อาเจียนออกมาอีก

ถูกคนพยุงลุกขึ้นมา เธอรู้ว่ากลิ่นที่คุ้นเคยนั้นเป็นชลธี แต่เธอไม่อยากหันไปมองเขา แค่เห็นรอยที่สะดุดตาเธอก็ จะเจ็บปวดใจ

กลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง มุกดาพบว่ากับข้าวของชลธี ล้วนไม่อยู่แล้ว บนโต๊ะเหลือแค่กับข้าวที่เธอสามารถทาน ได้

ถ้าไม่ใช่เห็นรอยจูบนั้น ในใจของมุกดาคงรู้สึกซึ้ง แน่นอน แต่ตอนนี้ เธอไม่มีอารมณ์ไปซึ้งแล้ว
ทานข้าวไปเรื่อยเปื่อยไม่กี่คำ มุกดาก็ไม่อยากอาหาร แล้ว เธออาเจียนจนแม้แต่เรี่ยวแรงในการทานข้าวก็ไม่มี แล้ว

“ทานอีกหน่อยนะ แบบนี้ร่างกายของคุณจะรับไม่ไหว

นะ” ชลธีคอยถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่อยากทานแล้วค่ะ ฉันกลัวทานแล้วจะอาเจียนอีก”

มุกดาเริ่มจะเวียนหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงแล้ว

“งั้นผมประคองคุณขึ้นไปนะ” ชลธีวางตะเกียบลง แล้ว เดินไปประคองมุกดาไว้

“ไม่ต้องค่ะ คุณทานเลย ฉันไปเองได้ค่ะ ฉันไม่ได้สำ ออยขนาดนั้ยสักหน่อย” มุกดาไม่อยากให้เขาเห็นตอนที่ ตัวเองอ่อนแอที่สุด ภายใต้ความยืนหยัดของเธอ ชลธีก็ เลยให้เธอกลับห้องเอง

ตกดึกชลธีได้ไปดูมุกดา แต่เธอได้หลับไปแล้ว ก็เลยไม่ ได้เสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อ เขาคิดอยู่ในใจว่าคนท้องต้องพัก ผ่อนเยอะๆ เลยได้กลับห้องนอนเล็กไป

พอชลธีไป น้ำตาของมุกดาก็ได้ไหลลงมา เธอยื่นมือ ลูบท้องตัวเอง ลูกจ๋า ลูกว่าแม่ควรจะทำยังไงดี?ควรทำ อย่างไรดี?
ช่วงเวลาต่อจากนี้ ชลธีจะกลับมาทานข้าวเย็นกับมุกดา ที่บ้านทุกวัน แถมกับข้าวบนโต๊ะล้วนเอามุกดาเป็นหลัก ชลธีทานเหมือนมุกดาทุกอย่าง อะไรที่เป็นของมันไม่ได้ โผล่อยู่บนโต๊ะอาหารอีก

มุกดาจะคอยไปทำความสะอาดห้องที่เธอเช่าอยู่เป็น ประจำ เตรียมเอาไว้เดี๋ยวพอพ่อตัวเองกลับมา ก็สามารถ เข้าไปพักที่นั่นแล้ว

อาการป่วยของพ่อก็ดีขึ้นพอสมควรแล้ว แต่ยังรอสังเกต อาการอยู่ที่ฝรั่งเศสอยู่ ตอนที่พ่อทำการผ่าตัด เธอก็ไม่ สามารถอยู่ข้างกายท่าน พอคิดแล้วก็รู้สึกตัวเองอกตัญญู จริงๆ

ถ้าพ่อกลับมาแล้ว เธอจะอยู่ข้างกายพ่อให้มากๆ ให้พ่อ พักฟื้นร่างกายดีๆ มีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี แบบนี้ตัวเองก็มี ที่พึ่งแล้ว

“มุก พ่อบินมะรืนนี้นะ จะได้กลับบ้านสักที” ณิชพน โทรศัพท์มาหามุกดาจากชายฝั่งทะเล เขาดีใจมาก การ ผ่าตัดของตัวเองประสบความสำเร็จมาก ต่อไปพอ ร่างกายหายดี ก็สามารถดูแลลูกสาวดีๆแล้ว