บทที่ 96 พ่อตา
บทที่ 96 พ่อตา
เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับอันหลิงหยุน กงชิงวี่ได้นอนไปแล้ว อาหยูรีบตะโกนเรียกจากด้านนอก “ท่านอ๋อง เกิดเรื่องขึ้น กับพระชายาแล้ว”
กงชิงวี่เบิกตาโพลงขึ้นทันที เมื่อลุกขึ้นก็รีบเดินออกจาก ห้องทันที หยิบเสื้อมาสวมพลางเดินออกจากห้อง
“มีเรื่องอะไร ? ”
“พระชายาถูกลอบทำร้ายในจวนแม่ทัพ ตอนนี้ยังสลบอยู่”
ไอ้ชาติชั่ว !”
กงชิงวี่ออกจากจวนอย่างรวดเร็ว รีบพุ่งไปยังจวนแม่ทัพ
พ่อบ้านรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นกงชิงวีถึงกับเกือบ ร้องไห้ออกมา เกรงว่าหากอ๋องเสียนไม่มา คุณหนูคงลำบากเป็นแน่
“อ๋องเสียน รีบหน่อย !”
พ่อบ้านเองก็ไม่ได้สนใจพิธีการอะไรอีกแล้ว รีบนำกงชิงวี ไปยังห้องอันหลิงหยุน
เมื่อเข้าไปแล้วกงชิงวีรีบหันไปมองบนเตียง แม่ทัพอันกุม มืออันหลิงหยุนอยู่ นั่งอยู่พร้อมน้ำตารื้นขึ้นทั้งสองตา
หมอจวนร้อนใจเดินไปมาภายในห้อง
“หลิงหยุน”
กงชิงวี่ก้าวไปไม่กี่ก้าวก็ถึงเบื้องหน้าอันหลิงหยุน หมอ จวนต่างพากันก้าวออกไป
แม่ทัพอันจึงรู้สึกตัวขึ้น “หลิงหยุนหลับไปแล้ว เจ้าไสหัว ออกไปซะ”
ชีพจรไม่มีแล้ว แม่ทัพอันราวกับใจสลายไปแล้ว แล้วก็ไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป
แต่เขาไม่อยากเห็นกงชิง วี่ หากไม่ใช่เพราะร่างบุตรสาว เขาจะเย็นชิ้น ไม่อย่างนั้นเลือดของกงชิงคงได้หลั่งเป็น
แน่
จะอย่างไร บุตรสาวเขาก็ยังใส่ใจกงชิง เพื่อให้บุตรสาว เขาได้สงบสุข แม่ทัพอันก็ไม่ต้องการรบกวนนาง
ขณะที่พูดก็พยายามกลั้นน้ำตา
หมอจวนต่างพากันก้มหน้าลง ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา
เสด็จแม่ทัพรักบุตรสาวยิ่ง บนสนามรบ ใต้คมดาบ ภายใน วงล้อมข้าศึกและศัตรู ยังไม่เห็นว่าเขาจะสะทกสะท้านใดๆ มีเพียงเรื่องบุตรสาวเท่านั้น ที่ทำให้เขาแทบไม่มีสติ
จวนแม่ทัพทั้งจวนต่างสะทกสะท้านไปทั่ว
กงชิงที่ไม่สนใจใดๆ ยื่นมือไปตรวจดูลมหายใจของอัน หลิงหยุน ลมหายใจขาดไปแล้วจริงๆ
กงชิงวีค้อมตัวลงอุ้มอันหลิงหยุนขึ้น “หลิงหยุนอยู่ภายใต้ การดูแลของข้า หากมีเรื่องอันใดเกินขึ้นขอให้ท่านพ่อตา รีบรุดมากล่าวโทษข้าได้เลย”
กงชิงอุ้มคนไปแล้วก็เดินจากไป แม่ทัพอันรั้งไม่อยู่จึงรีบ ตามออกไป โพล่งอย่างโกรธแค้น “ไอ้สารเลว หยุดเดี๋ยวนี้
นะ”
กงชิงวี่เดินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพันประตูก็ขึ้นรถม้าทันที
“อาหยู่ กลับจวน”
อาหยู่ขึ้นรถ รีบกลับรถม้ากลับจวน
หมาจิ้งจอกหางสั้นเมื่อเห็นอันหลิงหยุนจากไป พลันรีบ พุ่งตัวไปยังรถม้า ขึ้นไปและเข้าไปในรถม้าทันที
เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอันหลิงหยุน หมาจิ้งจอก หางสั้นร้องครางอยู่หน้าประตูรถม้า เดินวนไปมา อยากจะ เข้าใกล้แต่ก็ไม่กล้า ไม่เข้าไปหาก็เป็นห่วง
กงชิงวี่เงยหน้ามองไป “ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้านายเจ้าไม่ เป็นอะไรหรอก ถ้าเจ้ากังวลนัก ก็เขามา”
เมื่อเจ้าหมาจิ้งจอกหางสั้นได้รับคำอนุญาต ก็ส่งเสียงแล้ว เข้าไปอยู่ข้างกายอันหลิงหยุน ใช้สายตาเศร้าสร้อยมองไป ยังอันหลิงหยุน มันตกใจจะแย่แล้ว
แม่ทัพอันวิ่งตามออกมาคิดจะติดตามไป ทว่าพ่อบ้านรั้ง เขาไว้ “เสด็จแม่ทัพ เท้าของท่านสองขา จะสู้สี่เท้า สองล้อ ได้ยังไง?”
“เตรียมรถม้า”
แม่ทัพอันน้ำตารื้นขึ้น หากเกิดอะไรขึ้นกับหลิงหยุน เขาก็ ไม่คิดจะมีชีวิตอีกต่อไป
ภายในรถ
กงชิงกอดอันหลิงหยุนไว้ แก้เสื้อนางออกดู บาดแผลบน ไหล่ค่อยๆ เชื่อมติดกัน ผิวที่ซีดจางเริ่มแดงระเรื่อขึ้น
ใจที่หวั่นวิตกจึงเริ่มนิ่งขึ้นได้
ครั้งนี้อันหลิงหยุนนับว่าฟื้นขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แต่นางก็ ฝัน ฝันว่าซูโม่หรงได้ตายไปแล้ว
แต่ว่าร่างถูกทับโดยคนมากมาย เป็นการตายอย่างน่า เศร้าสลดยิ่งนัก
ในครั้งนี้ ใจของอันหลิงหยุนเจ็บปวดยิ่งนัก เจ็บจนสะดุ้ง
ขั้น
เมื่อลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนสูดหายใจเฮือกใหญ่ กงชิง โอบไหล่นางไว้อย่างแน่นหนา ในสายตามีแต่ความกังวล
“หลิงหยุน”
อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง เห็น
ใบหน้ากงชิงอย่างชัดเจน
“ท่านอ๋อง”
“ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว ข้าประมาทเอง”
กงชิงนับว่าวางใจได้แล้ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขึ้น
เวลานั้น สตรีนางนี้นับว่านั่งอยู่ในใจเขาเป็นอันดับแรก
อันหลิงหยุนอยากลุกขึ้นนั่ง กงชิงวีกลับโอบนางไว้ “นอน ไปก่อน ข้าไม่ได้เหนื่อยอะไร”
อม”
เจ้าจิ้งจอกหางสั้นนั่งอยู่ใต้มืออันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นลูบมัน “ล้วนเป็นเพราะเจ้า ไม่เช่นนั้นข้าคงอาการแย่ไป มากกว่านี้”
เจ้าหมาจิ้งจอกร้องตอบสองครั้ง พลางนอนขดลงด้าน หนึ่งของผนัง
อันหลิงหยุนนอนลงไป กงชิงวี่จัดแต่งชุดให้นาง ต่างเกิด ความรู้สึกขึ้นมากมาย คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อยพลางมองออก
ไปนอกหน้าต่าง
“ดูไปแล้วพวกมันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ”
อันหลิงหยุนนับว่าสงบลงแล้ว อย่างแรกคือร่างกายนาง ไม่ไหวแล้ว อย่างที่สองคือที่กงชิงที่พูดนั้นถูกต้อง
รถม้าพลันหยุดลง ม้าถอยหลัง ทำให้ตัวรถโคลงเคลงไป
มา
อาหยู่จดจ้องไปยังแม่ทัพอันที่ควบม้าสูงสง่ามา ทั้งคน และม้าแข็งแกร่งยิ่งนัก ม้าของแม่ทัพอันทำให้ม้าของอาห ยู่หวั่นเกรง
ม้าก้มหัวลงพลางถอยหลัง
ราวกับหลานชายเจอกันท่านปู่เช่นนั้น
น่ากริ่งเกรงเหลือเกิน !
“แม่ทัพอัน ! ”
อาหยู่น้อมคำนับทักทาย แม่ทัพทันหน้านิ่ง “คืนหลิงหยุน ให้ข้า”
กงชิงวีมองดูสตรีในอ้อมแขน อันหลิงหยุนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ “ท่านพ่อเพียงเป็นห่วงข้าเท่านั้น ท่าน อ๋องอย่าได้หัวเราะเยาะไป
อันหลิงหยุนคิดว่าไม่มีเรื่องอะไร จึงคิดอยากลุกขึ้น
คงชิงวี่กลับกดลง “อาหยู่ เลิกม่านขึ้น”
อันหลิงหยุนถูกบังคับให้นอนลง อาหยู่หมุนตัวพลางเลิก
ม่านขึ้น
ท่านพ่อ”
อันหลิงหยุนเรียกแม่ทัพอันจากในตัวรถ แม่ทัพอันตื่นเต้น ขั้นทันที หลิงหยุนเจ้าไม่เป็นอะไรหรือ ?”
“ลูกไม่เป็นอะไรแล้ว ต้องขอบคุณยาลูกกลอนต่อชีวิต ของท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนอธิบาย
แม่ทัพอันรีบลงจากหลังม้า แล้วขึ้นไปบนรถม้าทันที เมื่อ เข้าไปพลันดึงตัวอันหลิงหยุนมา
เมื่ออ้อมแขนกงชิงโล่งขึ้น ก็ให้รู้สึกไม่พอใจ
เงยหน้ามองไป “แม่ทัพอัน.”
“ท่านอ๋อง อากาศเย็นแล้ว กลับไปก่อนดีหรือไม่ ? ” อัน หลิงหยุนรู้ว่ากงชิงไม่ยินดี นางไม่อยากยื้อยุดกันอยู่ที่นี่ อยากกลับไปเร็วๆ
กงชิงขี่มองไปยังอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง จึงฝืนตอบกลับไป “กลับเถอะ”
ม่านรถถูกดึงลง อาหยู่เร่งรถม้าไปยังจวนอ๋องเสียน ม้า ของแม่ทัพอันก็ตามมาทางด้านหลัง
อาหยู่ที่งยิ่งนัก นี่หรือม้าชั้นเยี่ยม ช่างรู้ใจผู้เป็นนายยิ่งนัก
เมื่อมาถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ก้าวลงไปก่อน แม่ทัพอัน อุ้มอันหลิงหยุนคิดจะลงจากรถ แต่กลับถูกกงชิงวี่รับนาง ไปก่อน
แม่ทัพอันยังไม่อยากปล่อยไว้จะมองกงชิงวี่อย่างไรก็ไม่ พอใจ
“ท่านพ่อ ท่านอุ้มข้าคงเหนื่อยนัก ให้ท่านอ๋องอุ้มไปจะดีกว่า ในจวนมีคนคอยดูแลท่าน” อันหลิงหยุนเอ่ยปาก แม่ทัพอันจึงส่งให้กับกงชิงวี่ดูแลต่อ
สิ่งที่แม่ทัพอันเป็นห่วงที่สุดคือเรื่องความปลอดภัยของ อันหลิงหยุน แม้ในใจยังคิดอยากสืบหาความผิดปกติของ เรื่องนี้ แต่ครั้งก่อนก็เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว แม่ทัพ อันจึงสงบจิตใจลงอาจจะเป็นเพราะเกรงว่าคนในจวนจะ เผยแพร่ข่าวออกไป เรื่องนี้ค่อยฟังบุตรสาวเขาอธิบายภาย หลัง
กงชิงวีอุ้มอันหลิงหยุนพลางเดินเข้าในจวน
อาหยู่ส่งรถม้าให้คนในจวนดูแล รีบเชิญแม่ทัพอันเข้าไป
ในจวน
อันหลิงหยุนถูกอุ้มไปยังห้องของกงชิงวี่แล้วจึงวางลงบน เตียง กงชิงวีเอ่ยถามขึ้น “เรียกหมอจวนมาหรือไม่ ?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไรแล้ว”
“อัม
กงชิงวีจึงสั่งไป “เพิ่มการป้องกัน รักษาความปลอดภัย ของพระชายา ปกป้องจวนอ๋องเสียนอย่างรัดกุม อย่าให้มี ช่องโหว่”
แม่ทัพอันพลันรู้สึกสับสน นั่งลงพลางมองไปยังกงชิง ที่ เมื่อก่อนเขารังเกียจบุตรีของเขานัก ในวันนี้กลับเชื่อฟัง
อย่างยิ่ง
เมื่อเห็นบุตรสาวไม่เป็นอะไรแล้ว แม่ทัพอันจึงรวบรวมสติ
ได้
“เตรียมชาให้แม่ทัพอัน”
กงชิงวี่สั่งพลางนั่งลงข้างแม่ทัพอัน ใบหน้ามองไปยัง เสด็จแม่ทัพ
ชายทั้งสองมองสบตากัน แม่จะไม่ชอบหน้ากันและกัน แต่บรรยากาศวันนี้นับว่าปรองดองกันยิ่งนัก ท่วงท่าแม่ทัพ อันราวกับจวนอ๋องเสียนเป็นบ้าน
แม่ทัพอันครุ่นคิดถึงเรื่องหนึ่ง แท้จริงแล้วกงชิงวี่ขายยา
อะไร
เมื่อน้ำชาถูกยกมา แม่ทัพอันยกขึ้นจิบไม่ช้าไม่เร็ว จึงถาม อันหลิงหยุนขึ้น “หลิงหยุน เจ้าดีขึ้นแล้วหรือไม่ ? ”
“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านอ๋อง…”
อันหลิงหยุนมีเรื่องบางเรื่องอยากจะพูดแต่ไม่สะดวกให้ คนนอกรู้ แม้จวนแม่ทัพเองก็ไม่นับว่าปลอดภัย
กงชิงวี่ยังมีเรื่องที่สงสัยอยู่ จึงโบกมือขึ้น “ออกไปก่อน พระชายาและเสด็จแม่ทัพจะคุยกัน ไม่ต้องอยู่ดูแลอาหยู่ รออยู่ที่หน้าประตู อย่าให้ใครเข้ามา ! ”
“ขอรับ”
อาหยู่เฝ้าอยู่ บ่าวใช้คนอื่นๆ ต่างออกไป ภายในห้อง เหลือทั้งสามคน อันหลิงหยุนจึงเอ่ยปากขึ้น
“ท่านพ่อ บุตรสาวมีร่างกายพิเศษ เหมือนเมื่อก่อน มี บาดแผลบางอย่างสามารถรักษาให้หายเองได้ ท่านพ่อเอง ก็รู้อยู่บ้าง”
“อืม” แม่ทัพอันพยักหน้า แม้จะรู้เรื่องอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ เข้าใจนัก แต่ตัวเขาเองก็ท่องเดินทางภายนอกมาตลอด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ