บทที่ 54 ร่างกายผิดปกติ

บทที่ 54 ร่างกายผิดปกติ

มาถึงนอกพระตำหนักจรุงจิตอันหลิงหยุนเงยหน้ามอง เห็นคนอื่นอีกสองคน และก็ไม่คาดคิด

เสื้อคลุมสีม่วงเข้มดูสะดุดตาเป็นพิเศษในยามเย็น โดย เฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหิมะกำลังลอยตัว อันหลิงหยุนกังวล ตลอดทางว่าเข้าวังครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องดี ไม่พบหิมะตกเลย

พอหยุดลงดวงตาของอันหลิงหยุนหล่นลงไปยังร่างของ คนสองคนที่หันหลังให้เธอและกงชิง วี่ ทั้งสองคนอยู่ในชุด สีม่วง แม้คืนนี้เดือนมืดลมแรง แต่อันหลิงหยุนก็สามารถ มองเห็นสีสันบนร่างทั้งสองได้ชัดเจน เห็นแม้กระทั่งบนหัว จนฉูฉสวมใส่ปิ่นแดงหยกมรกต

อ๋องตวนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ชุดสีม่วง บนหัวสวมมงกุฎ

ทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร

อันหลิงหยุนเห็นสองคนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นมา เข้ามา ในวังดึกดื่นจวนแม่ทัพไม่รับรู้ และนางพบก็กับศัตรูทั้งสอง คนครึ่ง กงชิงที่ถือเป็นครึ่งคน แม้ว่าเขาจะไม่ลงมือทำร้าย นาง และแน่นอนเขาไม่มีทางยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เข้าหาโชคร้าย ตายอยู่ในวังก็ไม่มีใครรู้

ที่รู้สึกถูกต้องแล้ว ไม่มีเรื่องดีอะไร

กงชิงหยุดเมื่อเห็นอ๋องตวนกงชิงหยินและจุนฉฉ ยืนอยู่ อีกฝั่งสายตามองจนฉฉไม่ละสายตา

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ จนขนาดนี้แล้ว มองมีประโยชน์ อะไร มีปัญญาเจ้าเข้ามาแย่งสิ!

กงชิงหยินหันหลังมองดู ดวงตาคมลึกจ้องมองร่างอัน หลิงหยุนด้วยความเย็นชา อันหลิงหยุนยังคงกลัวเขาจริงๆ เวลาที่เอาชนะไม่ได้รู้สึกขี้ขลาดบ้าง

อันหลิงหยุนรีบก้มหน้า สู้ไม่ไหวก็หลบดีกว่า

ภายในวัง นางไม่หาเรื่องเขา เขาจะฆ่านางโดยไม่มี

เหตุผลเลยหรือ?

“เจ้ามาแล้วรี?” กงชิงหยินสีหน้าอ่อนโยน เปิดปากกล่าว

ทักทายกงชิงวี่ก่อน
“ท่านพี่ลอง”

กงชิงวีก็ไม่ใช่คนที่มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีเช่นนั้น นอกจาก นี้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของเขาและอ๋องตวนค่อนข้างดีมา

โดยตลอด

“ฮ่องเต้ทูลเรียกตัวพวกข้าเข้าวังดึกดื่น ไม่รู้ว่ามีเรื่องอัน ใด ตอนแรกคิดว่ามีเพียงข้ากับฉูฉ นึกไม่ถึงพวกเจ้าก็มา

ด้วย”

ไม่เข้าใจ”

กงชิงไม่เข้าใจจริงๆ แต่อันหลิงหยุนรู้สึกแปลก หรือว่า ทูลเรียกตัวพวกเขาทั้งสองมา ตอนมาทำไมถึงใช้แค่คำ ว่าเรียกตัวนาง ก็นึกว่าเขาใจดีตามเข้าวังด้วย ที่จริงล้วน โกหกทั้งนั้น

คงชิงวีเดินไปด้านหนึ่งแล้วหยุด อันหลินหยุนก็เดินตาม ไปด้วย แต่อากาศหนาวจัดตอนออกมาก็ไม่ได้เตรียมตัว อะไรมากมาย ทำให้อันหลิงหยุนหนาวจนตัวแข็ง ก่อนหน้า นี้เหงื่อออกที่ฝ่ามือ ขณะนี้ยิ่งรุนแรง อันหลิงหยุนรู้สึกตัวว่า ใจเต้นแปลกๆ หายใจก็ไม่ค่อยปกติ แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ
ขันที่เจอกงชิง จึงรีบเดินมา โค้งคำนับ ถวายบังคมทูล :

“ฮ่องเต้มีเรื่องปรึกษากับฮองเฮา เชิญอ๋องเสียน พระชายา เสียน อ๋องตวน พระชายาตวน รออยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณกงกง”

“ขอบคุณกงกง”

ท่านอ๋องทั้งสองพูดแล้ว ทั้งสี่ก็รอ

กงชิงหยินบดบังลมหนาวอย่างใกล้ให้กับจุนฉูฉอยู่ตลอด ถามว่าหนาวหรือไม่ อันหลิงหยุนเหมือนเป็นหนอนที่น่า สงสาร ไม่มีใครสนใจไม่มีใครถาม

เมื่ออ๋องตวนมองไปข้างหน้า มือยังคงกุมมือจุนฉูฉอย่าง แน่น มือของอันหลิงหยุนถูเป็นครั้งคราว หนาวจริงๆ!

จจฉฉเอียงศีรษะเล็กน้อยๆ มองดูใบหน้าอันหล่อเหลา ของกงชิง วี่ ใจเหมือนถูกกรีดด้วยมีด ถ้ารู้ว่าวันนี้จะเสียใจ หากตอนแรกไม่ทำเช่นนั้น เวลานี้ก็คงไม่ต้องขัดใจเช่นนี้
อันหลิงหยุนมีสิทธิ์อะไร ได้แต่งงานกับท่านพว

จนจูจุมองด้วยความโศกเศร้า กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมอง เห็น คู่ดวงตาที่ทำอะไรไม่ได้ของนางพอดี หันไปด้วยลมหายใจ ไม่เป็นจังหวะเล็กน้อย

อันหลิงหยุนมองแล้วเหนื่อยใจ ไม่ใช่สิ่งของ ออกเรือน แล้ว แต่ละคนมีบ้านของตน ยังจะส่งสายตาไปมาอีก ไม่ กลัวสวรรค์ลงโทษรีไง !

ยืนอยู่อันหลิงหยุนเอนเอียงอยู่ครู่หนึ่ง ร่างเกือบจะล้มลง

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ปกติ คว้าจับแขนเสื้อของกงชิง จึง ยืนนิ่งได้

จนจูฉหันหลังไป สีหน้าของกงชิงวี่แย่ลง ยกมือขึ้นจะดี อันหลิงหยุนปล่อยมืออย่างไม่มีสติ ฝืนร่างกายให้ยืนนิ่ง

สัมผัสใบหน้า เต็มไปด้วยเหงื่อ

กงชิงวี่ก็เห็นว่าไม่ปกติ ถามเสียงต่ำ: “เป็นอะไรอีก?”

อันหลิงหยุนสายหัว รู้สึกไม่ดี และไม่มองกงชิงวี กลืนน้ำลายอย่างลากลำบาก ดวงตาจับจ้องไปยังด้านหน้า

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กงกงออกมาจากข้างใน จีบคอตะโกน “พระราชาทูลแจ้ง อ๋องเสียน พระชายาเสียนอ๋องตวน พระ ชายาตวน เข้าเฝ้า!”

ทั้งสี่เดินเข้าไปทีละคน อันหลิงหยุนเดินอยู่ท้ายสุด เดิน ขึ้นไปตามขั้นบันได ก้าวเหยียบไม่มั่นคงแล้วลื่น ล้มฟาดลง ที่ขั้นบันได บวกกับหิมะเพิ่งตก บนพื้นลื่นนางล้มฟาดลงไป ก็ไม่มีใครสนใจ

แต่ขันทีตกใจตามลงมา ถึงด้านล่างเรียกนางอย่างเร่งรีบ “พระชายาเสียน พระชายาเสียน”

กงชิงที่ยืนอยู่ด้านบน กำมือแน่น ลงมาจากด้านบน ก้มลง และบีบคางอันหลิงหยุน: “อันหลิงหยุน เจ้าจะยั่วโมโหข้า ไปถึงเมื่อไหร่?”

อันหลิงหยุนค่อยๆ ลืมตา ทนเจ็บลุกขึ้นมา ก่อนหน้านี้ เบลอจริงๆ ล้มฟาดความนี้เจ็บ แต่ก็ทำให้มีชีวิตชีวาขึ้น

ลุกขึ้นยืนเอนเอียงอยู่ครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนเพียงแต่ เหลือบมองกงชิงวีที่มา: “ไม่เป็นไรแล้ว”
เสียงต่ำมาก และแหบแห้งอย่างไม่ค่อยจะเป็น

คงชิงวี่ถาม “เจ้าเป็นอะไร”

เขาก็พบว่าผิดปกติ ผู้หญิงคนนี้วันนี้ดูผิดปกติไปบ้าง

อันหลิงหยุนส่ายหัว : “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

อันหลิงหยุนส่ายหัว : “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

ทีละก้าวจนถึงข้างบน อันหลิงหยุนตามเข้าไป

ถึงพระตำหนักจรุงจิต ถวายบังคมฮ่องเต้ชิงหยู่และ

ฮองเฮา

“หม่อมฉันถวายบังคมฮ่องเต้ ฮองเฮา”

“หม่อมฉันถวายบังคมฮ่องเต้ฮองเฮา”

ทั้งสี่ทำความเคารพ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังฮองเฮาที่ อยู่ข้างกาย มือจับมือของนาง แสงเทียนพลิ้วไหวในบ้าน สะท้อนออกมาในหน้าแดงก่ำเล็กน้อยของฮองเฮาแม้ว่าจะปกปิดได้ดี แต่ดูออกว่าเพิ่งร้องไห้เสร็จ

เวลานี้หัวใจของจุนจูจนั้นกระสับกระส่ายที่สุด ตอนนี้จน เซียวเซียวกำลังจะเข้าวังเพื่อรับใช้ฮ่องเต้ ไม่ว่ายังไง นี่ เป็นหมากที่อันตราย และไม่ต้องสงสัยเลยว่าถูกตระกูลจุน ขายนาง นางยังพูดและทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเก็บเงียบ

อดทนรอ

ฮองเฮาท้ายที่สุดก็คือฮองเฮา จะเก็บเงียบเช่นนั้นจริง

หรือ?

นั่นไร้สาระชิ้นดี

วันนี้เรียกพวกเจ้ามา ความจริงแล้วเป็นความคิดของข้า ฮ่องเต้เพียงแค่ช่วยข้า ทำขายหน้าต่อพวกเจ้าเสียแล้ว”

“มิบังอาจ หม่อมฉันน้อมรับใช้ฮองเฮาอย่างเต็มใจอยู่แล้ว พ่ะย่ะค่ะ” ทั้งสีพูดพร้อมกัน อันหลิงหยุนเพื่อนให้ตัวเองมี สติ หยิกเนื้อบนร่างอย่างต่อเนื่องยังคงฝืนทำให้มีสติ

แต่กงชิงวี่ที่ข้างกายพบว่า อันหลิงหยุนผิดปกติจริงๆ
เงินหยุนมองฮ่องเต้จึงหยู่ ซึ่งค ข้าก็สบายใจ ที่จริงไม่ได้มีเรื่องอะไร ข้าอยู่ในวังมานาน แล้ว รับใช้ฮ่องเต้มาหลายปีแล้ว คราวนี้ฮ่องเต้มีสนมเพิ่ม แน่นอนเป็นเรื่องที่ดี ข้าก็ดีใจ

แต่ตั้งแต่ข้าเข้ามาในวัง ก็ไม่ได้เตรียมการอะไร ข้าคิด เรื่องจะเตรียมการแต่งตั้งนางสนมครั้งนี้อย่างไร ก็เลยเป็น กังวลเล็กน้อย เมื่อมีคนเพิ่มขึ้นคนหนึ่งก็เพิ่มกำลังได้คน หนึ่ง ทุกคนก็ช่วยข้าคิด ต้องเตรียมอะไรให้ฮ่องเต้กับสนม คนใหม่เป็นของขวัญในวันแต่งงานบ้าง

สำหรับเรื่องการเข้าวังข้าไม่เป็นต้องกังวล ฮ่องเต้ให้อ๋อง เสียนจัดการเรื่องนี้แล้ว ข้าก็สบายใจ

อันหลิงหยุนสมองเบลอมาก ไม่สามารถคิดวิเคราะห์ได้ เลย เหงื่อหนาแน่นบนหน้าผากก็ไหลออกมา พยายาม อย่างหนักเพื่อแยกแยะความหมายของฮองเฮา แต่ไม่ สามารถแยกแยะได้