บทที่23แม่สามี
บทที่23แม่สามี
อันหลิงหยุนรีบเอ่ยกับหวางฮองไทเฮาทันที”เขาได้รับ บาดเจ็บสาหัสหวางฮองไทเฮาได้โปรดออกคำสั่งให้ทุก คนหลีกไปก่อนข้าจะช่วยเขา”
หวางฮองไทเฮาราวกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ นางเอ่ย”พวกเจ้าไปเถอะ”
พูดจบหวางฮองไทเฮาก็แบกจิตใจอันหนักอึ้งไปทางอื่น
ด้วยเช่นกัน
อันหลิงหยุนกดลงไปบนร่างของกงชิงวี่จากนั้นจึงช่วย
ผายปอดให้แก่เขา
ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง!
อันหลิงหยุนตัดใจจากนั้นจึงกัดลงไปที่ข้อมือและหยด เลือดเข้าไปในปากกงชิงวี
หลังจากทำไปเป็นเวลานานในที่สุดกงชิงวี่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆและมีเรี่ยวแรงกลับมาเล็กน้อย
อันหลิงหยุนเห็นกงชิงสี่ฟื้นแล้วในใจก็รู้สึกโล่งขึ้นมา จากนั้นจึงนั่งหายใจหอบอยู่ด้านหนึ่ง
หวางฮองไทเฮาที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งก็ถูก ทำให้ตกใจไปด้วยเช่นกันไม่กล้าแม้กระทั่งมองดูบุตร ชายของตนและนั่งรอฟังข่าวสารกับฮองเฮา
ห้องโถงเต็มไปด้วยว่างเปล่าและเงียบสงบอันหลิงหยุน และกงชิงที่สบตากันนางนำยาห้ามเลือดเม็ดหนึ่งออกมา จากร่างจากนั้นจึงวางลงในปากของกงชิงวี่”กลืนลงไป”
กงชิงที่กลืนลงไปจากนั้นจึงหลับตาช้าๆ
อันหลิงหยุนลุกขึ้นและเอ่ย”ท่านอ๋องเสียนฟื้นแล้วและ จำเป็นต้องพาไปพักผ่อนที่ตำหนักบรรทมรอง”
หวางฮองไทเฮาตะลึงไปจากนั้นจึงลุกขึ้นมาเมื่อเห็นว่า บุตรชายขอ เกลับมาหายใจอีกครั้งในใจก็ผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเห็นอันหลิงหยุนที่เต็ม ไปด้วยความกระวนกระวายจากนั้นจึงตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ และเอ่ยขึ้น”เจ้าก็ไปเถอะดูแลเขาให้ดีๆ”
“เพคะ”
อันหลิงหยุนถอนตัวจากไปพร้อมๆกับกงชิงวี่จ่าด้านบน ก็มีเสียงของฮ่องเต้ชิงหยู่ดังขึ้นมา “นี่ข้าเป็นอะไรไป?”
หวางฮองไทเฮาหันไปดูจากนั้นจึงค่อยโล่งใจขึ้นมา
อันหลิงหยุนกลับไปที่ตำหนักบรรทมรองเพื่อดูแลกงซิง วี่เมื่อมองเห็นบาดแผลของกงชิงวี่ที่ตอนนี้ล้วนปริแตกจึง พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย”ท่านมาทำอะไรที่นี่?”
กงชิงขมวดคิ้ว”เจ้ากล้าตำหนิข้า? ”
“หรือมันไม่ควร?ท่านป่วยย่อมต้องทำตัวให้สมกับเป็น คนป่วยหรือความพยายามอย่างหนักของข้าไม่สมควรได้ รับการตอบแทนหรืออย่างไร?”อันหลิงหยุนโกรธอย่างยิ่งเธอลำบากไปไม่น้อยกว่าจะทำให้กงชิงวี ไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้กลับมีสภาพเป็นเช่นนี้
กงชิงส่งเสียงอือออกมาอย่างเย็นชาจากนั้นจึงปิดตาลง และเพิกเฉย
ในขณะที่อันหลิงหยุนก็เริ่มทำความสะอาดให้กับกงชิง
วี่เช่นกัน
“เตรียมเสื้อผ้าทั้งด้านในและด้านนอกมาให้ข้าสอง ชุด”อันหลิงหยุนเอ่ยกับนางกำนัลในวังนางกำลังรับคำ สั่งจากนั้นจึงไปเตรียมการ
“เตรียมน้ำร้อนที่สะอาดข้าจะเช็ดตัวให้แก่ท่านอ๋องเสีย
น”
“เพคะ”
อันหลิงหยุนพักไปครู่หนึ่งและมองดูกงชิงวีที่อยู่ใน ความสงบเทียบกับบาดแผลบนร่างกายของเขานี่ออกจะ ดูน่าขำอยู่บ้าง
เป็นขนาดนี้แล้วเขายังคงหล่อเหลาและเหนือกว่าผู้ใด ไม่น่าล่ะเจ้าของร่างเดิมถึงตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น
อย่างไรก็ตามอันหลิงหยุนยังคงแปลกใจนี้เขามาทำ อะไรที่นี่?
ขันทีนำน้ำมาส่งอันหลิงหยุนลุกขึ้นและเริ่มทำความ สะอาดร่างกายให้แก่กงชิงวีและหลังจากถอดเสื้อผ้าของ เขาออกขันทีก็ก้าวถอยหลังหลบฉากไปในขณะที่นาง กำลังนั้นหมุนตัวหลีกฉาก
ตามกฎของวังหลวงร่างกายของเชื้อพระวงศ์ไม่ สามารถมองมองดูได้ตามใจ
อันหลิงหยุนหยิบผงยาขึ้นมาจากนั้นจึงทามันลงไปแล้ว พันผ้าพันแผลเอาไว้และสวมเสื้อผ้าให้แก่กงชิงวี่ระหว่าง นี้กงชิงี่ยังคงสงบอย่างยิ่งอันหลิงหยุนยังนึกว่าเขาหลับ ไปแล้วแต่ดวงตาของเขายังคงมองเธออยู่ตลอดเวลา
ในใจรู้สึกแปลกประหลาดก่อนหน้านี้นางสัมผัสถูกแค่นิดหน่อยก็เป็นเรื่องขึ้นมามาตอนนี้เหตุใดถึงเชื่อฟัง ว่าง่ายขึ้น
อันหลิงหยุนบังเอิญสัมผัสเข้าที่ด้านในต้นขาของกง ชิงวี่ผลคือกงชิงวี่เบิกตาขึ้นมาด้วยความโกรธก็”เอาออก ไป!”
อันหลิงหยุนกระวนกระวายขึ้นมาและรีบนำมือออกจาก นั้นจึงแต่งตัวให้เขาเรียบร้อย
หลังจากเก็บเสื้อผ้าที่ไม่สะอาดแล้วอันหลิงหยุนก็เรียก คนที่อยู่มุมหนึ่งให้นำมันไปเผา
ขันทีไม่กล้าที่จะเพิกเฉยและรีบนำไปเผาในทันที
เมื่อกลับมาอันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างยิ่งนาง เห็นว่าบนเตียงยังมีที่อยู่จึงเดินไปด้านหลังฉากบังลม และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดจากนั้นจึงปืนข้ามกงชิงวี เข้าไปด้านในน้ำหมอนมาวางและหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุม จากนั้นจึงหลับไป
กงชิงวี่มองดูนางด้วยสีหน้าดำคล้ำจากนั้นจึงพลิกตัวและหลับตาลงพักผ่อนในตำหนักบรรทมรอง
นางกำนัลและขันทีทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างจึงไม่กล้า รบกวนและถอยฉากออกไปเงียบๆ
ในเวลานี้หวางฮองไปเฮากลับยังนั่งอยู่
ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นและถวายบังคมแก่หวางฮองไท เฮา:”ทำให้เสด็จแม่ต้องเป็นกังวลเสียแล้ว”
หวางฮองไทเฮาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง”รู้ตัวก็ดีแม่ เองก็เหนื่อยแล้วแม่กลับไปก่อนอ้อใช่อันหลิงหยุนผู้นั้น อีกประเดี๋ยวให้นางมาที่วังเฉาเพิ่งข้าอยากเจอนาง”
“ข้าจะบอกให้”ฮ่องเต้ชิงหยู่เข้าใจสาเหตุและผลลัพธ์ แต่กลับมีความสงสัยอยากรู้อยากเห็นต่ออันหลิงหยุน เพิ่มยิ่งขึ้น
เมื่อหวางฮองไทเฮาจากไปฮองเฮาก็ลุกขึ้น”หม่อมฉัน ไปส่งเสด็จแม่”
“ไม่ต้องแล้วเจ้าอยู่ดูแลที่นี่เถอะข้าจะตรวจสอบเรื่อง วางยาพิษฝ่าบาทให้แน่ชัดให้ดีที่สุดคือไม่เกี่ยวข้องอะไร กับเจ้า”
หวางฮองไทเฮามีสีหน้ามืดคล้ำลงไปและเอ่ยประโยค ออกมาอย่างไร้ความปรานีก่อนจะเดินจากไป
ฮองเฮาคุกเข่าลงในทันที”หม่อมฉันน้อมส่งเสด็จแม่”
หลังจากหวางฮองไทเฮาออกไปองค์ฮองเฮาก็ค่อยๆลุก ขึ้นจากนั้นจึงเช็ดน้ำตาและมองดูฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยความ น้อยใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือนาง”ข้าเชื่อว่าเจ้าบริสุทธิ์”
“ฝ่าบาท-
ฮองเฮาหลังน้ำตาโดยไม่ต้องเอ่ยอะไรสักคำ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ดึงคนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและถอน หายใจอย่างนุ่มนวล”ในวังหลวงอันใหญ่โตแห่งนี้หากแม้กระทั่งฮองเฮายังไม่สามารถไว้ใจได้ข้าจะเชื่อ
ใจใครได้อีกกัน?
ดวงตาของฮองเฮาที่พิงอยู่ในอ้อมแขนของฮ่องเต้ชิง หยู่เปล่งประกายสงสัยขึ้นมานี้มันเรื่องอะไรกันแน่?เป็น ใครกันที่วางยาพิษ?
อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ดื่มดีนางก็ได้รับพระบัญชา เป็นที่เรียบร้อยสั่งให้นางไปเข้าพบหวางฮองไทเฮาที่ตำ หนักเฉาเพิ่ง
อันหลิงหยุนรับบัญชาจากนั้นจึงลุกขึ้นยืน
กงกงยิ้ม”พระชายาเสียนโปรดตามข้าน้อยไป”
อันหลิงหยุนพยักหน้า “กงกงโปรดรอสักครู่ข้าขอไปดู
ท่านอ๋องเสียนก่อน”
“เชิญพระชายาเสียนข้าน้อยจะรออยู่ที่นี่”
เมื่อได้รับความเห็นด้วยจากกงกงอันหลิงหยุนก็หมุนตัว ไปดูกงชิงที่หลังจากตรวจสอบดูแล้วเรียบร้อยจึงนำยามาให้กงชิงที่กินเข้าไป”ข้าจะรีบกลับมา”
กงชิงกล่าว”ถึงแม้ว่าอันหลิงหยุนจะไม่ได้รับความรัก จากข้าแต่ในเมื่อเป็นพระชายาของข้ายังคงต้องรบกวน กงกงช่วยชี้แนะแก่นางด้วยวันนี้ข้าเข้าวังอย่างฉุกละหุก ไม่ได้พกเงินติดตัวมาภายหลังจะทำการชดเชยให้ท่าน”
ไห่กงกงพูดขึ้นทันที”ข้าน้อยได้ยินคำพูดเช่นนี้ของ ท่านอ๋องเสียนก็นับว่าได้รับคำอวยพรที่ยิ่งใหญ่ท่านอ๋อง เสียนโปรดวางใจข้าน้อยจะดูแลเป็นอย่างดีแน่นอน”
“ขอบคุณกงกงอย่างยิ่ง”
อันหลิงหยุนมองดูกงชิงวี่ที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้า ประหลาดเขาดีขนาดนี้เชียวถึงกับฝากให้คนมาดูแลนาง เพิ่งค้นพบความรู้สึกเมตตาขึ้นมาหรือไง?
“เสด็จแม่แค่ดูเข้มงวดไปบ้างอย่าได้เสียมารยาททำให้ ข้าต้องขายหน้า “กงชิงวี่กล่าว
อันหลังหยุนได้ยินคำพูดที่แฝงด้วยความหมายเช่นนี้ก็ คิดเขากลัวว่าเธอจะไปแล้วไม่ได้กลับมา?
แต่อันหลิงหยุนก็น้อมรับมาด้วยความยินดีหากนางไม่ดี คงชิงก็พลอยไม่ดีไปด้วยเช่นกัน
พริบตาอันหลิงหยุนก็ตามไห่กงกงมาถึงวังเฉาเพิ่งและ เดินผ่านประตูวังอันมากมานเข้าไปสิ่งเดียวที่อันหลิงหยุ นเห็นก็คือความยิ่งใหญ่ของวังเฉาเฟิง
อันหลิงหยุนมาหยุดลงที่พระตำหนักเฉาเพิ่งไห่กง กงเข้าไปรายงานไม่นานนักไห่กงกงก็ออกมาเชิญนาง เข้าไป
อันหลิงหยุนเดินตามไห่กงกงเข้าไปด้วยความ ระมัดระวังเมื่อถึงด้านในก็นั่งรอ
พระตำหนักนั้นเงียบสนิททำให้อันหลิงอยู่รู้สึกไม่ สบายใจอยู่แม้ว่าพระตำหนักแห่งนี้จำเป็นที่บรรทมของฮ องไทเฮาผู้สูงส่งแต่สิ่งที่อันหลิงหยุนรู้สึกได้คือความไม่ ปกติจนกล่าวได้ว่าถึงขั้นน่าขนลุกอย่างยิ่ง
เรื่องน่าเสียดายที่เจ้าของร่างเต็มกลัวหวางฮองไทเฮา ผู้นี้มีเช่นนั้นนางอาจจะมีข้อมูลเพิ่มเติมบ้าง
หลังจากไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนในที่สุดนางก็ได้ยิน
เสียงฝีเท้าดังขึ้นมา
“ซองไทเฮาเสด็จ”
ไห่กงกงตะโกนเฮยเสียงดังอันหลิงหยุนรีบคุกเข่าลง บนพื้นทันทีสำหรับหวางฮองไทเฮาผู้นี้นางยังหวาดเกรง อยู่บ้างต้องรู้ก่อนว่าในวังหลวงที่กลืนกินผู้คนเข้าไปได้ ทั้งกระดูกแห่งนั้นอกเสียจากฝ่าบาทแล้วคนผู้นี้คือผู้ที่มี อำนาจมากที่สุดแล้ว
หวางฮองไทเฮาเดินออกมาจากตำหนักบรรทมด้าน หลังด้านหลังตามด้วยนางกำนัลกลุ่มใหญ่แต่ละคนล้วน
เป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น
แม้ว่าพวกนางจะดูไม่ต่างจากนางกำนัลคนอื่นๆในวังแต่ พวกเขานางล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดทุกคน
หวางซองไทเฮาเดินไปนั่งที่หน้าพระที่นั่งเฟิงจากนั้นเอ่ย”ลุกขึ้นมาพูดคุยเถอะนี่เป็นการพูดคุยระหว่างแม่
สามีลูกสะใภ้เท่านั้น”
“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่”
ในเมื่อหวางฮองไทเฮาเอ่ยเช่นนี้แล้วนางจึงไม่จำเป็น
ต้องคุกเข่าอีกต่อไป
ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นยืน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ