บทที่ 57 สิ่งที่อยู่ในรถม้า

บทที่ 57 สิ่งที่อยู่ในรถม้า

ไห่กงกงรีบลุกขึ้นจากพื้น รีบมองไปยังอันหลิงหยุน พอ มองดูคนเบื้องหน้า รีบทำถวายความเคารพ: “ท่านมาแล้ว หรือ ข้าน้อยขอถวายบังคมอ๋องเซียน”

“กงกงเชิญลุกขึ้น!” กงชิงวี่โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน เดินไป ยังด้านในพระตำหนักเฉาเฟิง

ไห่กงกงโบกมืออย่างเร่งรีบ ส่งสัญญาณให้รีบตามไป

เมื่อเขาพระตำหนักเฉาเฟิ่งแล้วกงชิงวี่เรียกนาง: “ลุกขึ้น? ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ไห่กงกงมองไปอย่างระมัดระวัง ข่าวลือภายนอกเป็นเรื่อง จริงอ๋องเสียนไม่สนใจพระชายาเสียน เห็นถึงขั้นนี้แล้ว ยัง เรียกให้ลุกขึ้น ถ้าหากตายขึ้นมาจะทำเช่นไร ท่านดูเถิด!

ไห่กงกงกระวนกระวายยิ่งกว่าอะไรใดๆ กงชิงวี่ยังคงถือ ทิฐิ: “ข้าถามเจ้า เจ้าทำร้ายพระชายาตวนใช่หรือไม่?”
“ขณะนี้แล้ว คนจะตายอยู่แล้ว ยังจะถามอีก?” ฮ่องไท เฮาเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้ สวมเสื้อคลุมเดินออกมาทีละก้าว ความเย็นชาบนใบหน้าที่สง่างาม กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าจึงดีขึ้นเล็กน้อย

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่”

กงชิงวี่คำนับเล็กน้อย หวางฮองไทเฮามองเขาโดย ไม่ใส่ใจนัก: “พอแล้ว ปล่อยนางลง เจ้าไม่ต้องการ ข้า ต้องการ !”

พูดอยู่หวางฮองไทเฮาเดินลงมาข้างล่าง มองอันหลินหยุ นที่ใบหน้าซีด เหงื่อท่วมตัว สายหัว”เป็นเด็กที่น่าสงสาร จริงๆอาไห่ เจ้ารีบหน่อย เรียกหมอหลวงมาสายแล้วจะ ไม่มีใครอยู่ ! ”

“ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบดำเนินการ กงชิงวี่วางคนลง หวางฮองไทเฮา นั่งลงสัมผัสร่างกาย จึงพบว่า มีบางอย่างโผล่ออกมาจาก ต้นขาด้านนอกของอันหลิงหยุน

เปิดเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง ข้างบนเต็มไปด้วยเลือดหวางสองไทเฮามองกงชิงวีที่อยู่ข้างๆ

คงชิงทีก็คาดไม่ถึง ตกใจเล็กน้อย เลือดมากขนาดนี้ !

“ออกไปให้หมด” หวางฮองไทเฮาบอกเหล่าขันที่ให้ออก ไป เหลือเพียงนางกำนัลไม่กี่คน เปิดกางเกงของอันหลิง หยุนออกทีละชั้น ต้นขาด้านใน เข็มเงินหลายเล่มเจาะอยู่ ข้างใน ก็คือจุดที่มีเลือดไหลออกมามาก

“โธ่เอ๊ย เด็กคนนี้ ! ”

ปล่อยเสื้อผ้า หวางฮองไทเฮาก็จับมืออันหลิงหยุนมาดู ในมือก็มีเข็มเจาะอยู่ บนมือมีเลือดไหลเล็กน้อย

ปล่อยมือออก นางกำนัลด้านข้างวางอ่างน้ำที่เตรียมไว้นำ ไปวางที่ด้านหน้าหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาล้างมือ มีคนนำผ้าเช็ดมือส่งให้ เช็ดมือแล้ว หวางฮองไทเฮามอง ไปทางกงชิงวี่: “หากเสด็จแม่พูด คนนี้เสด็จแม่ชอบวี่เอ๋อ ให้อภัยได้หรือไม่ ปล่อยนางไป?”

กงชิงวีสีหน้าไม่ดีนัก: “หม่อมฉันไม่อยากทำร้ายนาง เพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้า เมื่อครู่…”
นึกถึงจุนฉูฉถูกทำร้ายจนเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่กล่าปอกว่า นางทำ เขาก็เครียดขึ้นมา

จนป่านนี้แล้ว ยังจะไปหาเรื่องจุนจูจู

แค่คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเป็นเช่นนี้

“พูดไม่ออกแล้วหรือ? เสด็จแม่เคยผ่านมา แม้ว่าการกระ ทำของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น แต่ตาของนาง เสด็จแม่รู้ นางไม่มีเจตนาทำร้ายใคร ตรงข้ามกับอีกบางคน เจ้าดูไม่ออกสินะ?”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง หมอหลวงเดินประตู จากด้านนอก คลานก้มหัวให้กับหวางฮองไทเฮาอยู่ที่พื้น

“พอแล้ว ไปดูพระชายาเสียน น่าสงสารจับใจ! ”

หวางฮองไทเฮาไม่รีรอคนข้างล่างพูดอะไร โบกไม้ โบกมือ ให้พวกเขาไปดูอันหลิงหยุน

หมอหลวงไม่กล้ารอช้า ตามไห่กงกงเข้าไปอย่างเร่งรีบ วางกล่องยาดูอาการให้อันหลิงหยุน
“ทูลไทเฮา ตรวจไม่พบพ่ะย่ะค่ะ แต่ดูจากอาการปวย พระชายาเสียน เหมือนถูกพิษ” หมอหลวงคุกเข่าทูลแจ้ง

“พูดไร้สาระ ข้าออกมาพร้อมกับพระชายา ข้าไม่เป็นไร พระชายาจะถูกพิษได้อย่างไร?” กงชิงวี่รู้สึกว่า แม้จะถูก พิษ ก็ไม่น่ารุนแรงขนาดนี้

อันหลิงหยุนสามารถถอนพิษได้ด้วยตนเอง นางยัง สามารถตายแล้วฟื้นคืนชีพ พิษทำให้เป็นเช่นนี้ได้หรือ?

“แต่ข้าน้อยตรวจสังเกต เป็นเช่นนี้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หรือว่าอ๋องเสียนต้องการ ให้พระชายาเสียนตายจริงๆ แม้แต่ถูกพิษยังไม่สามารถพูด ออกมาได้

“เสด็จแม่ หม่อมฉันพานางกลับไป ดึกมากแล้ว ไม่รบกวน เสด็จแม่พักผ่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ” กงชิงโค้งลำตัวอุ้มอันหลิง หยุนแล้วต้องการจากไป ไห่กงกงก็กระวนกระวาย รีบมอง หวางฮองไทเฮา ถ้าออกไปเช่นนี้ ก็คงตายแน่นอน อ๋อง เสียนจิตใจโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว
พระชายาเสียนไม่พูดอื่นใด เป็นถึงคนที่ช่วยชวิตเขานะ!

“เจ้ากลับไปตรวจสอบเรื่องถูกยาพิษ เจ้าเชื่อก็ดีไม่เชื่อก็ ดี ข้าเชื่อคำพูดของหมอหลวง หากเจ้าไม่เชื่อตรวจหาหลัก ฐานมาให้ข้าดู ข้าดูเจ้าฟื้นฟูได้ดีเพียงนี้ และไม่มีเรื่องอะไร ต้องทำ ไปเถอะ”

หวางฮองไทเฮาเลิกแขนเสื้อ กงชิงวี่ปฏิเสธไม่ได้ มองดู อันหลิงหยุนในอ้อมแขนแล้วปล่อยวางกลับไป

ก่อนหน้านี้ฟื้นคืนชีพได้ ดูคราวนี้ก็เช่นกัน

ปล่อยคนแล้ว กงชิงวี่ประสานกุมมือพูดกล่าว: “หม่อมฉัน

รับคำสั่งก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบกันหลังไปโดยไม่มีเยื่อใย

ไห่กงกงไปดู คนเดินไปไกลแล้วจึงกล้าเดินกลับมาพูดกับ หวางฮองไทเฮา: “ตอนที่ข้าน้อยไป พบคนเข้าพอดี แสง มีดสะท้อน ทำให้ข้าน้อยตกใจแทบแย่”

หวางฮองไทเฮายกคู่ดวงตาอันเฉียบคมขึ้นมอง :”เจ้า ?”

“ไม่ใช่หรือพะยะค่ะ?” ไห่กงกงรีบพูด

หวางฮองไทเฮาไม่สนใจเขา มองไปทางด้านอันหลังหยุ น: “เฝ้าดูให้ดี ข้าไปพักแล้ว”

“ข้าน้อยรับทราบพะย่ะค่ะ!”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นกลับไปบรรทม ไห่กงกงรีบเข้าช่วย พยุง: “ไทเฮา ค่อยๆ พ่ะย่ะค่ะ….”

ส่งหวางฮองไทเฮาไปที่ห้องบรรทม ไห่กงกงกลับมาเฝ้า ดู เหล่าหมอหลวงถอนพิษให้กับอันหลินหยุนกินยาตาม สัญญาณของพิษก่อนจะได้ผลหรือไม่นั้น พวกเขาก็ไม่รู้ ได้

แต่ก่อนรู้สึกมาโดยตลอดว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นที่รัก แต่ ที่เห็นตอนนี้ ถ้าตายขึ้นมา พวกเขาคงเสียใจ และโศกเศร้า ไปตามๆ กัน

“กงกง พยายามแล้ว จะเป็นอย่างไร คงต้องดูโชคชะตา พระชายาเองแล้ว” หมอหลวงก็ทำอะไรไม่ได้
ไฟ้กงกงพูด: “ขอบคุณมาก ข้าน้อยดูอยู่ พวกท่าน ผ่อนก่อน มีเรื่องอะไรข้าน้อยจะเรียกหาพวกท่านเอง”

“กงกงเชิญขอรับ”

เหล่าหมอหลวงกลับไปพักผ่อน ไห่กงกงเดินไปมาตรง หน้าอันหลิงหยุนอย่างกังวล ทำไมยังไม่ดีขึ้น!

ออกจากวังกงชิงวี่ที่ขึ้นรถม้า คนขี่รถม้ารีบขี่กลับไป กงชิง พิงอยู่ในรถม้าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านครู่หนึ่ง ยังไงก็อ่าน ไม่รู้เรื่อง โยนออกไปอย่างง่ายดาย หนังสือโดนตะเกียง พลิกคว่ำ ไฟคว่ำแล้วด้านในบางสิ่งสีดำไหลออกมา กงชิง ยกคิ้วดูสิ่งเหล่านั้น จับที่ด้ามจับด้านหนึ่งของตะเกียง เปื้อน เล็กน้อย สิ่งนั้นยังคงเล็ดลอดไม่หยุด

กงชิงขมวดคิ้ว ใบหน้าหม่นหมองลงเล็กน้อย!

โยนมันออกไปอย่างง่ายดาย ตะเกียงก็บินออกไปด้วย อย่างง่ายดาย

เสียงตกลงพื้นดังพรึบ ด้านหน้ารถม้ามีตะเกียงน้ำมันแขนอยู่ทั้งสองด้าน คนขี่รถม้ามองตะเกียงนามนทพ bhtuloushi

เงียบตลอดทาง รถบ้าไปถึงหน้าประตูจวนอ่องเสียน กง ซึ่งรีลงจากรถม้า ย่างก้าวเข้าไป

คนที่รถม้าเดินตามหลังเข้าไป พ่อบ้านออกมาพบเข้า แปลกที่ไม่เห็นอันหลิงหยุน: “ท่านอ๋อง พระชายาล่ะพ่ะย่ะ ค่ะ?”

คงชิงวี่หยุด หันมองคนที่ตามเข้ามา

อาชีวคุกเข่าทั้งสองลงที่ฟื้น: “ท่านอ๋อง อาซิวมารับโทษ แล้ว!”

พ่อบ้านอยู่ในอาการงุนงง นึกอะไรขึ้นได้ ในใจสั่นกลัว

“เรียกอาหยูมา” กงชิงที่ใบหน้าเยือกเย็น กล่าวด้วยเสียง

เย็นชา

ฟอบ้านรู้ว่าแย่แล้ว แอบส่งคนไปตามถางเหอมา
อาหยู่ออกมาจากลานด้านหลังมองอาชีวที่คุกเข่าอยู่กับ

พื้น ไม่พูดอะไรรีบคุกเข่าลง