บทที่145 เรื่องน่าอับอาย
เงินหยุนเจ๋คุกเขาคำนับ “คารวะฮ่องเต้ คารวะฮองเฮา ดึกดื่นมารบก วนทําให้ท่านตกใจ ข้าสมควรรับโทษ ขอให้ฮ่องเต้ลงโทษข้าน้อย”
“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้าก็ไม่ใช่คนนอก เห็นเจ้าอายุยังน้อย ข้าไม่ถือสา เจ้า ไป นั่งลงค่อยพูด สวีกงกง เจ้าไป หาของกินให้แม่
ทัพน้อย เห็นเขารีบร้อนขนาดนี้ คงหิวแล้ว!”
เงินหยุนเจลุกขึ้น เสินหยุนซูรีบพูด “ฮ่องเต้ เขาอายุน้อย ท่าน ตามใจเขาเกินไป จะทำให้เขาเอาแต่ใจและหยิ่งผยองได้?”
“ตอนฮองเฮาเข้าวังก็อายุเท่าไหร่เอง ข้าก็รักใคร่เจ้ามาตลอด ก็ไม่ เห็นเจ้าเอาแต่ใจและหยิ่งผยองนี่?
“ข้าไม่กลัว ฮองเฮากลัวอันใด”
อีกอย่างข้าก็รู้ อ๋องเสียนก็มาแบบนี้ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่” ฮ่องเต้ชิงหยู่ ชี้ไปที่เก้าอี้ เพื่อให้เงินหยุนเจ๋นั่ง
สวีกงกงสั่งคนไปจัดเตรียมอาหารที่นอกวังไม่มีนำมาให้เงินหยุนเจ๋ เสินหยุนเจ๋ไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านั้นและก็ไม่ได้นั่ง “ฮ่องเต้ข้ามีเรื่องมา ทูลฮ่องเต้ พูดจบก็จะกลับ” “อ่อ?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่นึกถึงอันหลิงหยุน นางช่างมีความสามารถ แม้แต่เงิน หยุนเจ๋ก็มาแล้ว
“ฮ่องเต้ ฉาว อลูกสะใภ้ของช่างซูหลี่ วันนี้ข้าไปดูมาแล้ว โดน ทําร้ายจนหน้าตาดูไม่ได้เลย ข้ามาเพื่อทูลเรื่องนี้
เสินหยุนชูค่อยๆลุกขึ้น มองไปทางเสินหยุนเจ๋อย่างไม่พอใจแล้วพูด “หยุนเจ๋ เจ้าไปเห็นได้ไง? เรื่องในตระกูลซ่างซูหลี่เจ้าไม่
ควรไปวุ่นวาย อีกอย่างถรรยาของช่างหลี่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้อง ราชครูจุน อีกอย่างบาง หลีกับราชครูจุนก็มีความสัมพันธ์ที่ดี
ต่อกัน แล้วข้าก็เป็นฮองเฮา ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเข้าวังก็มีตำแหน่ งกุ้ยเฟย เจ้าต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัย เจ้ารู้หรือไม่?
คนนอกไม่รู้ เขาจะคิดว่าในสองตำหนักแย่งชิงกัน คนเขาจะมองข้า กระไร?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือเสินหยุนชู “หมอหลวงบอกไม่ให้ฮองเฮาตื่น ตระหนกเกินไป ฮองเฮาอย่าทำให้ข้าเป็นห่วง อีกอย่างเรื่องไม่ได้ร้าย แรงขนาดนี้ ที่เงินหยุนเจ๋ทําอย่างนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัวในใจเขา อย่า ไปใส่ใจมาก เซียวกุ้ยเฟยจะเทียบกระไรกับฮองเฮา ฮองเฮาไม่ต้อง ดูถูกตัวเอง ข้าไม่ชอบฟัง” “ฮ่องเต้ นี่ดึกดื่นแล้ว เขาไปหานางกระไร ลูกสะใภ้ซ่างซูหลี่ก่อเรื่อง กับคนอื่น เรื่องนี้รู้กันไปทั่ว ยังหาผู้ชายคนนั้นไม่เจอ ถ้ามีคนเอาไป นินทา จะทำอย่างไง?” เสินหยุนซูกังวลใจ
“ฟังหยุนเจ๋พูดให้จบก่อน รีบร้อนอันใด? ฮองเฮาห้ามคิดเรื่องร้าย ทุกเรื่องมีข้าอยู่ กลัวอันใด?” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปทางเส้น
หยุนเจ๋ มาเล่ามาซิ
“ฮ่องเต้ เป็นพ่อบ้านจวนอ๋องเสียนรับคำสั่งมาตามข้าไปจวนอ๋องเสีย น ให้ข้าช่วยประสานงาน”
ข้าเห็นฉาวซื่ออยู่ในจวนอ๋องเสียน โดนทำร้ายจนบอบช้ำทั่วร่างกาย พระชายาเสียนให้ข้าช่วยเหลือ เป็นพยานให้” เสินหยุนเจ๋พูดตาม ความจริง
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “พวกเจ้าสองคนได้ติดต่อกัน?”
“ข้าไม่ปิดบังฮ่องเต้ ก่อนที่ข้าจะออกรบได้รู้จักกับนาง ในเมืองหลวง ไม่มีใครไม่รู้ เรื่องฉาวโฉ่ของพวกเราสองคน”
…ฮ่องเต้เขาพูดไร้สาระ” เสินหยุนซูโกรธมาก
“ฮ่าฮ่า…เจ้านี่ช่างพูดความจริง ถ้าอย่างนี้เป็นเพื่อนซี้ซัว ฮ่องเต้ชิง หยู่หัวเราะ “ แต่พวกข้าเป็นแบบไม่สู้ไม่รู้จัก แต่คนอื่นไม่ชอบพวกข้า แต่ข้ารู้สึก ว่าพระชายาเสียนเป็นคนดี เป็นคนที่นิสัยตรงไปตรงมา
“ใช่เหรอ?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลนิดหนึ่ง “ฉาว อทําเรื่องน่าอับอายต่อตระกูล เป็น ผู้หญิงต้องมีจริยธรรม สามมีไม่อยู่ แต่กลับตั้งครรภ์ได้
เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม ตระกูลซ่างซูหลี่ถึงจะใช้กฎของตระกูล ข้า ก็ไม่อาจไปก้าวก่ายได้
พวกเจ้าหลายคนร่วมมือกัน “ผลัดเปลี่ยนกันมาหาข้า ดูแล้วพระ ชายาคงจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด”
เสินหยุนเจ๋ไม่พูดอันใด แต่เสินหยุนชูถาม “ฮ่องเต้ ฉาวซื่อคนนั้นตั้ง ครรภ์จริงเหรอ โดนทำร้ายหนักขนาดนั้น?”
ฮ่องเต่ชิงหยู่มองไป “ฮองเฮามีจิตใจเมตตา ข้ารู้ เพราะฉะนั้นเรื่อง นี้ต้องคิดไปในทางที่ดี ให้โอกาสพระชายาเสียน โชคร้ายหรือโชคดี แล้วแต่พวกนางเอง”
“ฮ่องเต้มีเมตตา สวรรค์ต้องคุ้มครองประเทศต้าเหลียง”
เสินหยุนชูพิงไหล ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบไหล่เงินหยุนชู “ขอให้เป็นอย่าง นั้น” เสินหยุนเจลังเลสักครู่ “ฮ่องเต้ พระชายาบอกว่าขาคนเดียวเป็น พยานยังไม่พอ อยากให้สวีกงกงออกวังไปดูฉาวซื่อ”
“ช่างมันเถอะ ข้าเชื่อก็พอแล้ว สวีกงกงอายุมากแล้ว ดึกดื่นขนาด นี้แข้งขาไม่ดีเท่าเจ้าแล้ว เจ้าก็รีบกลับไป เรื่องนี้ทำให้เฉินเสี้ยงตื่น ตระหนก เขาจะกังวลใจ”
“ข้าน้อยทูลลา” เสินหยุนเจ๋หันตัวเดินจากไป เสินหยุนชูถอนหายใจ ยาวอย่างหมดปัญญา
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “เป็นอันใด?”
“ก่อนที่หยุนเจ๋ออกรบเคยมาหาหม่อมฉัน บอกว่าจะสู่ขอพระชายา เสียนแต่งงาน ฮ่องเต้ก็รู้ตอนนั้นชื่อเสียงพระชายาไม่ดี
หม่อมฉันไม่ถูกใจ
หม่อมฉันได้พูดกับพี่ชาย ให้หยุนเจ๋ไปตรงนั้น พี่ชายไม่ยอม ก็มี แม่ทัพอันได้พาหยุนเจ๋ไป เรื่องนี้หม่อมฉันก็ลืมไปแล้ว
วันนี้เพราะเรื่องของพระชายาดึกดื่นแค่ไหนหยุนเจ๋ก็มา หม่อมฉัน กลัว เด็กคนนี้ประสบการณ์น้อย ดูท่าทางแล้ว คงยัง
ลืมพระชายาไม่ได้”
“ฮองเฮาคิดมากไป ข้ารู้สึกว่า หยุนเจ๋ไม่ใช่คนที่ใช้เรื่องส่วนตัวมา ตัดสิน ผ่านไปสักพักก็ดีเองแหละ”
“ก็หวังไว้อย่างนั้น”
เสินหยุนซูรู้สึกว่า เรื่องนี้มันไม่ธรรมดา เก็บอันหลิงหยุนไว้ไม่ได้ ใน เวลาสั้นๆนางมีวิธีให้หลายคนมาทูลฮ่องเต้ ไม่รู้ในใจคิด
แผนอันใด ความสามารถไม่ตกอยู่ที่นาง ถ้าเก็บเอาไว้ปัญหาไม่จบ สิ้น
เซียวกุ้ยเฟย นั่งใจลอยอยู่ในวัง สาวใช้คนสนิทได้มากระซิบข้างหู จุนเซียวเซียวหมดปัญญา “เป็นอย่างที่พูดเรื่องหนึ่งยังไม่สงบก็เกิด อีกเรื่องขึ้นมาอีก สวรรค์ไม่ช่วยเหลือข้าเลยเหรอ?”
“เจ้านาย จะพักผ่อนหรือไม่?” สู้จิ้นถาม
จุนเชียวเซียวส่ายหน้า “นับวันเวลา ตั้งแต่ข้าตั้งท้อง ฮ่องเต้ก็ไม่เคย มา ที่ทําไปก็เพื่อให้หวางฮองไทเฮาสบายใจแค่นั้นเอง
ณ ตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก ฮ่องเต้ไม่มาถามแน่นอน พวกเรานั่ง ตรงนี้แหละ อย่าทำให้มันวุ่นวายเลย”
“รับทราบ” สู้จีนรีบตอบทันที
กงชิงวถึงจวนอ๋องเซียนได้ปลุกแม่ทัพอันตื่น สองคนเดินลงพร้อม
กัน หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นรถม้าของกงชิง กลับมา อันหลิงหยุนรีบใส่ เสื้อผ้าออกมาต้อนรับ
พอเห็นอันหลิงหยุน กงชิง รีบก้าวเข้าไป อุ้มนางไว้
อันหลิงหยุนจะคำนับ ก็ไม่ทัน
แม่ทัพอันยักคิ้ว สบายใจขึ้นมา เห็นเหตุการณ์อย่างนี้ ก็วางใจและมี
ความสุข
“พระชายา ข้าคิดถึงเจ้า” กงชิง รัดแขนไว้แน่น ถางเหอกับคนอื่น หน้าแดงไปหมด นี่พึ่งจากไปไม่นาน ก็คิดถึงขนาดนี้แล้ว
เหรอ
อันหลิงหยุนไม่สนใจสายตาใคร คนที่อุ้มนางก็ไม่ใช่คนอื่น
พอกงชิงวี่ปล่อยนางอันหลงหยุนก็พูด “ท่านอ๋อง เดินทางกลางคืน น้ำค้างเยอะ นั่งรถมาเหน็ดเหนื่อย ไปพักผ่อนดีกว่า เดี่ยว
คนอื่นหัวเราะ”
“ใครกล้าหัวเราะข้า?”กงชิงวี่มองไป ไม่มีใครกล้าสบตา
พอไปสบตาแม่ทัพอัน อารมณ์ก็ไม่ได้บ้าคลั่งขนาดนั้น “ขอให้พ่อตาอย่าหัวเราะ” กงชิง รีบพูด
อันหลิงหยุนฟังรู้สึก ท่านพ่อแม่ทัพมาด้วย
“ท่านพ่อ” อันหลิงหยุนเดินไป
แม่ทัพอันพูด “ดึกแล้ว พ่อก็เหนื่อยแล้ว จะพักผ่อนแล้ว”
“ท่านพ่อ ถ้าอย่างนั้นหนูพาท่านไปพัก” อันหลิงหยุนไปจัดที่นอนให้ แม่ทัพเสร็จ ค่อยกลับไปที่ลานโอวหลาน
พอถึงประตูกงชิงวี่ก็มาอุ้มขึ้นเตียง
“ท่านอ๋อง ท่านก็ไม่ยอมถามคดีเลยเหรอ?” อันหลิงหยุนไม่ยินยอม
“คดีจะถาม แต่ไม่ใช่ตอนนี้” กงชิงวี่กำลังถอดเสื้อผ้า อันหลิงหยุน
เห็นเขาก็หัวเราะ
“ท่านอ๋อง ไม่โกรธแล้วเหรอ?”
..” กงชิงวีไม่ตอบ ก็คงยังโกรธ อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอันใด ทั้งคืน เขาไม่ได้นอนเลย ทำซ้ำๆหลายรอบกว่าจะได้พักผ่อน
เช้าวันรุ่งขึ้นพระอาทิตย์สองแสงแม่ทัพอันทานข้าวแล้วมาหาพวก เขา แล้ว ไป “ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”
“ยังเลย เมื่อคืนท่านอ๋องกลับมาดึก” ที่ไหนมีพ่อตามาถามเรื่องอย่าง
นี้
แม่ทัพอันพูด “ให้พวกเขาลุกได้แล้ว”
“อันนี้… พ่อบ้านมองไปทางประตู ไม่กล้าไป
“ไป” แม่ทัพอันยืนยัน
พ่อบ้านก็ไปเคาะประตูห้อง อันหลิงหยุนตื่นแล้ว แต่โดนทับไว้ นาง มองไปที่ประตู อารมณ์ไม่ค่อยดีมองแผ่นหลังกงชิงวิ่
ไม่ลุกขึ้นไม่ว่า แต่เช้ายังจะต้องส่งน้ำอสุจิให้ ไม่รู้ด้วยเหตุใดเยอะ ขนาดนี้ ไม่มีที่สิ้นสุด
บ่นพึมพำ อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องด้วยเหตุใดน้ำอสุจิเยอะขนาด
พ่อบ้านฟังไม่ชัดเจน พระชายาพูดอันใด?
“ข้าสะสมมายี่สิบปี คงต้องใช้งานไปสักพัก”
พ่อบ้านหน้าแดงไปหมด เรื่องลามกห้ามฟัง หันตัวกลับไปหาแม่ทัพอัน “ท่านอ๋องกำลังตื่น”
แม่ทัพอันไปรอที่สวนหน้าบ้าน พ่อบ้านเหงื่อแตก รีบเช็ดเหงื่อ
กว่าอันหลิงหยุนจะออกมาก็ช่วงเที่ยง แม่ทัพอันกำลังดื่มชา
อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
แม่ทัพอันวางแก้วชามองหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็พูด “ท่าน พ่อ ข้าพาท่านไปหาแม่ทัพรองเฉา”
“ไม่ไปแล้ว เรื่องนี้พ่อไม่อยากยุ่ง แม้ว่าพ่อจะหวังให้เขาไม่เป็นอัน ใด พ่อไม่อยากทําในสิ่งที่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว จะถูกหรือผิด ฮ่องเต้จะเป็นคนพิจารณาเอง
เห็นพ่อแล้วก็ช่วยอันใดไม่ได้ ไม่เห็นยังดีกกว่า เรื่องนี้ในเมื่อเจ้า เข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ก็มอบให้เจ้า พ่อไม่ขออันใดมาก ถ้าเกิดเรื่องจริงๆ ขอให้ไว้ชีวิตแม่ทัพรองเฉา”
“ท่านพ่อวางใจ ไม่มีอันใดหรอก” อันหลิงหยุนปลอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นพ่อกลับไปก่อน” แม่ทัพอันไม่ได้อยู่นาน ก็ออกจากจวน อ๋องเสียน กงชิง ไปจวนางซู ไปอ่านราชโองการ
หลังจากแม่ทัพอันไปแล้วอันหลิงหยุนก็ไปหาฉาวเหมยเหริน ฉาว เหมยเหรินเป็นไข้ตัวร้อน สะลึมสะลือ อันหลิงหยุนเฝ้าทั้งวัน
ในจวนซ่างซูประหารชีวิตไปหลายคน กงชิงวี่เป็นคนกำกับดูแลเอง
แค่คืนเดียวจวนซ่างซูปั่นป่วนไปหมด จวนราชครูก็ไม่มีการ เคลื่อนไหว
ฤกษ์แต่งงานของอ๋องตวนคือเวลาบ่ายสามถึงห้าโมงเย็น อันหลิง หยุนออกมาจากที่พักเฉาเหมยเหรินรู้สึกปวดเอวปวดหลัง
กําลังจะกลับไปพักผ่อน มองเห็นกงชิงวี่รีบร้อนกลับมา พ่อบ้าน ก็ตามหลังมา
อันหลิงหยุนเดินไปถาม “ท่านอ๋อง”
“อาบน้ำเปลี่ยนชุด ไปจวนอ๋องตวน” กงชิงวี่พูดจบก็ดึงอันหลิงหยุน เดิน อันหลิงหยุนแปลกใจ ไปจวนอ๋องตวนทำอันใด?
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะไปตรวจสอบคดี อีกอย่างนี้ก็จะมืดแล้ว พวก ข้าไปจวนอ๋องตวนด้วยเหตุใด?”
“เลอะเลือน วันนี้อ่องตวนแต่งงานพระชายารอง ข้าลืมไปแล้ว พระ ชายาก็ลืมเหรอ” กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนถึงห้องก็ไม่มีอารมณ์ถาม
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ลืม เพียงแต่ว่าจวนอ๋องตวนเขาแต่งพระชายา รอง เกี่ยวอันใดกับพวกข้า?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ
“แน่นอนก็ต้องไปอวยพรอ๋องตวนกับพระชายาตวนซิ” กงชิงวี่พูดไป ด้วยให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำไปด้วย สองคนอาบน้ำเปลี่ยนชุด
อันหลิงหยุนกลอกตา “ ท่านอ๋องไม่ใช่จะหาโอกาสส่งเสบียงน้ำอสุจิ ให้หม่อมฉันอีก?”
“พระชายาช่างฉลาดจริงๆ ข้ากำลังมีความสุข ในเมื่อรู้แล้ว ยังไม่รีบ ไปอาบอีก ฤกษ์แต่งพระชายารองคือเวลาบ่ายสามถึง
ห้าโมงเย็น ถ้าจะไปอวยพรห้ามเกินเวลานี้ พระชายาต้องรีบ หน่อย” กงชิงวี่รีบร้อนถอดเสื้อผ้า แล้วลงไปในอ่างน้ำ
อันหลิงหยุนคิดด้วยเหตุใดทุกเวลาจะพูดแต่เรื่องพวกนี้ และพูด อย่างไม่อับอายเลย
อันหลิงหยุนไม่กล้าเสียเวลา รีบถอดชุดแล้วลงไปอาบ กงชิง รีบ เข้าใกล้นาง อันหลิงหยุ่นสูดลมหายใจ “เบาๆหน่อย เดี่ยวคนอื่น ได้ยิน”
“ไม่มีคน”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ