บทที่ 134 คนมีความสามารถในประเทศต้าเหลียง
“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ผิดไปแล้ว เสด็จแม่โปรดให้โอกาสลูกสะใภ้ สักครั้ง ลูกสะใภ้จะจัดการเรื่องนี้อย่างดีเอง” จุนฉูฉูร้องไห้ออก มา
ฮั่วไท่เฟยมองต่ำลงไป ตาชั้นเดียวนั้นช่างเฉียบคม
“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าออกจากวังแล้วกลับ ไปที่ตระกูลจุนของเจ้าทันที นำเรื่องทุกอย่างที่ข้าได้ทําและ พูดไปบอกกับราชครูจุน พูดน้อยไปค่าหนึ่ง ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า ส่วนหยินเอ๋อ หลายวันมานี้ข้าไม่สบาย อ๋องตวนต้องอยู่ดูแล ปรนนิบัติรับใช้ข้า
“เพคะ” จนฉูฉูเพิ่งจะลุกขึ้นมา ไม่กล้าแสดงความน้อยใจและ ไม่เต็มใจออกมาแม้แต่น้อย ค่านับ “ลูกสะใภ้ขอกลับไปก่อน ท่านอ๋องมาถึง ฝากเสด็จแม่บอกท่านอ๋อง ตระกูลจุนมีธุระเรียก ใช้ หม่อมฉันรีบกลับไป ไม่อาจอยู่ปรนนิบัติรับใช้เสด็จแม่ได้”
“ไปเถอะ”
ฮั่วไทเฟยไม่อยากจะไปมองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ ถึงแม้ในใจจุนฉูฉูจะ โกรธแค้น แต่ก็ทำได้หันหลังจากไป จุนฉูฉูไปแล้วอ๋องตวนเพิ่งมาถึงวังฮั่วหยาง
มาถึงวังชั่วหยางไม่เห็นจนฉูฉูอ่องตวนรู้สึกแปลกใจ “เสด็จแม่ ฉูฉูล่ะ?
“คนจากจวนราชครูจุน มาบอกว่ามีเรื่องด่วน กลับไปแล้ว ทำไม? ไม่ได้บอกเจ้า? ตั้งคำถาม ” สีหน้าฮั่วไท่เฟยไม่พอใจ น้ำเสียงเหมือน
เพื่อปกป้องจุนฉูฉูอ๋องตวนรีบเร่งตอบว่า “บอกแล้ว แต่หม่อมฉัน ลืมไป ดูความจําของหม่อมฉันสิ ยิ่งอยู่ยิ่งแย่แล้ว”
“ฮึ กลัวจะไม่ใช่เจ้าความจำแย่หรอก เจ้าคิดจะทำให้ข้าอกแตก ตายสิไม่ว่า” ฮั่วไท่เฟยเอนนอนลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟย จัดความ เรียบร้อยของเสื้อผ้า ไอออกมาสองครั้ง
อ่องตวนรีบไปดู วไทเฟย “เสด็จแม่ ท่านเป็นอันใด? ”
“เป็นอันใด? เจ้ายังกล้าถามอีก เจ้าไม่ทำให้แม่อกแตกตาย เจ้า คิดแต่จะเอาใจพระชายาเอกจนทำลายพระชายารองงั้นหรือ อันกั๋วกงเป็นคนระดับไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่ อยากจะแต่งงานกับลูกสาวตระกูลหยุน ข้าต้องแบกหน้าพูดเรื่อง แต่งงานกับอันกั๋วกง เจ้ากลับทําให้เขามาหาข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อยกเลิกการแต่งงาน เจ้าทำให้ข้าเสียหน้าหมดแล้ว เจ้าจะทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจหน่อย ไม่ได้หรืออันใด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปข้าคงอยู่ไม่ถึงปีหน้า ไปพบ กับเสด็จพ่อเจ้าดีกว่า” ฮั่วไท่เฟยพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา อ่องต วนเป็นคนกตัญญู รีบร้อนลุกขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟยแล้ว ปลอบโยน
ฮั่วไท่เฟยร้องไห้ไปสักพัก กล่าวต่อว่า “เจ้าก็อยู่ที่นี่ให้ข้าก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนไปตามหลานรักของอันกั๋วกงมา พวกเจ้า คบหาดูใจกันให้ดี หากนางยังไม่พอใจ ข้าจะให้เจ้าหย่ากับจุน ฉูฉูซะ เป็นถึงพระชายาเอก แค่พระชายารองคนหนึ่งยังรับไว้ไม่ ได้ พระชายาแบบนี้ ไม่มีก็ช่าง”
“เสด็จแม่……… อองตวนรู้สึกหมดหนทาง
“ข้ารับปากเจ้าได้ จะไม่ให้นางลำบากใจ แต่เจ้าก็อย่าทำให้ข้า ลำบากใจ หากอันกั๋วกงยกเลิกการแต่งงาน ข้าจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน?”
ฮั่วไท่เฟยกล่าวอย่างน้อยใจ อ่องตวนไม่รู้จะทำยังอันใด ได้แต่ ตอบตกลง ให้หยุนโล่ชวนเข้าวัง พวกเขาคบหาดูใจกันหลายวัน
แต่เขากลัวว่าจุนฉูฉูจะเข้าใจผิด ก่อนจะมีเรื่องเลยแจ้งจุนฉูฉู ก่อน ให้คนนำจดหมายฉบับหนึ่งไปแจ้งกับจุนฉูฉู อันหลิงหยุนไปยังพระตำหนักเฉาเพิ่งพบหวางฮองไทเฮา ทัน ได้พบกับถั่วจิ๋วใหญ่หวางหวยเต่อพาจวิ้น ฉงหยางเข้าวังน้อม ทักทายหวางฮองไทเฮา
อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปมองเห็นทั้งสองนั่งอยู่กับหวางฮอง ไทเฮา รู้สึกถึงความกดดัน
หวางฮองไทเฮาเรียกนางเข้าไปนั่งข้างหน้า อันหลิงหยุนทัก ทายหวางหวยเต่อกับจวิ้นจู่ฉงหยาง เสร็จ ถึงไปนั่งด้านล่างหวา องไทเฮา งฮอง
กงชิงวี่แค่กล่าวทักทาย เดินตรงไปนั่งข้างอันหลิงหยุน
หวางฮองไทเฮามองกงชิงวี่ครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “ที่ทาง เยอะแยะ เจ้าจำเป็นต้องนั่งตรงนี้หรือ?
…………..ไม่ตอบอันใด ในทางกลับกันกลับดูความคึกคัก อย่างใจเย็น
อันหลิงหยุนยอมใจจริงๆ คนๆนี้ทําไมช่างดื้อรั้นเหมือนเนื้อที่ เดี๋ยวยังอันใดก็ไม่ละเอียด จะทํากระไรก็ไม่ยอม
น้าชายเจ้าบอกว่าตอนอยู่ในราชสำนักเจ้าดูยิ่งใหญ่มากเลย กดหัวน้าชายเจ้าลงไปเลย มีเรื่องแบบนี้หรือ?”หวางฮวงไทเฮา กล่าวถาม กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่แยแส “เรื่องนี้พูดแล้วความยาว หม่อมฉัน ก็แค่ท่าเต็มที่ ในราชสํานักไม่มีพ่อลูก ก็แค่นั้น”
“เจ้าช่างกล้าทำกล้ารับ” หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างไม่สบ อารมณ์
จวิ้นจี่ฉงหยางกล่าวต่อทันที “ไทเฮาควรจะรู้สึกยินดีนะเพคะ อ๋องเสียนสามารถรับผิดชอบหน้าที่ด้วยตัวเองได้ เป็นความโชด ดีของประเทศต้าเหลียง”
“ก็เพราะได้พึ่งพาพวกเจ้าแหละ ถ้าไม่อย่างนั้น ลำพังหนุ่มน้อย คนหนึ่งอย่างเขา จะสามารถทำอันใดได้ จากนี้ยังต้องพึ่งพวก เจ้าให้ดูเขาให้ดี อย่าให้สร้างปัญหาอันใดออกมา
เวลานี้ฮ่องเต้มีทายาทแล้ว วันข้างหน้าเขาซึ่งเป็นอุปราชกลัวว่า คงต้องช่วยเหลือการปกครองของฮ่องเต้ทั้งสองสมัย จะทำยัง
อันใดหากไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี?”
“ไทเฮาตรัสถูกต้องเพคะ” จวิ้นจู่ฉงหยางตอบอย่างเห็นด้วย อย่างยิ่ง
หวางหวยเต่อลุกขึ้นยืน “ไทเฮา ข้าขอทูลลา เรื่องที่พูดก่อน หน้าข้าจําไว้แล้ว”
“อืม กลับเถอะ” หวางฮองไทเฮาเอ่ยเบาๆ จวิ้นจู่ฉงหยางก็ลุกขึ้นค่านับขอทูลลา
หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นยืนหลังจากที่ทั้งสองจากไป ชี้ไปที่หัวกง ชิงวี่ “เจ้าเนี่ยนะ พูดจาให้เข้าหูไม่เป็น ถ้าไม่มีน้าชายเจ้า เจ้าคิด ว่าในราชสำนักจะมีคนเห็นหัวเจ้าหรือ? น้าชายเจ้าทำเพื่อช่วย เจ้า ตั้งใจทําให้เจ้าลําบาก ไม่อย่างนั้น ตระกูลจุนกับตระกูลเสิ นมีหรือจะยอมอยู่เฉย
อันหลิงหยุนมองไปประเทศต้าเหลียงเจริญรุ่งเรืองใช่ว่าจะ ไม่มีเหตุผล ทั้งในวังนอกวังก็มีคนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัด ประเทศต้า เหลียงคนมีความสามารถมีมากมาย จะไม่ให้รุ่งเรืองได้กระไร
ตามหลักแล้ว ประเทศอื่นๆถ้ามีคนที่ต่อกรด้วยยากสักคนสอง คนก็ถือว่ามากพอแล้ว แต่ประเทศต้าเหลียงมีคนที่ต่อกรด้วย ยากมากมายขนาดนี้ ประเทศจะอื่นมารุกราน ขุนนางฝ่ายบู๊มี ท่านแม่ทัพพ่อของนาง กองทัพตระกูลเสินกับอ้งกั๋วกง ฝ่ายบุ๋นมี ราชครูจุน เงินเฉิงเลี้ยง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันรวมถึงกงชิงวี่แค่นี้ก็ เหมือนราชสีห์ กปีกแล้ว ยังมีหวางฮองไทเฮากับฮั่วไท่เฟยอีก
พวกนางสู้กันแค่ในรัง หากประเทศเจอกับปัญหา พวกนางก็ พร้อมรวมใจกันสู้
คนฉลาดย่อมทําแต่เรื่องฉลาด ไม่เหมือนกับพวกคนโง่ ที่เห็น แก่ผลประโยชน์เล็กน้อย นางเลยบอกว่าว่าน้าชายจะทําให้หลานชายลำบากได้กระไร กงชิงวี่ลุกขึ้น “เสด็จแม่ หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับแล้ว”
“อืม กลับไปเถอะ หลายวันนี้เจ้าไม่ต้องมาน้อมทักทายข้า แล้ว หยุนหยุนจะอยู่ข้าเอง” หวางฮองไทเฮาจีบมืออันหลิงหยุน เตรียมตัวจากไป กงชิงวี่หลบตาลง ไม่ค่อยจะพอใจ
“หม่อมฉันให้คนคำนวณดูแล้ว สองสามวันนี้ร่างกายพระชายา เหมาะแก่การตั้งครรภ์ เสด็จแม่จะให้หม่อมฉันกลับจวน?” กงชิง รู้สึกแปลกใจ
หวางฮองไทเฮาติดกับเรื่องนี้จริงๆ “จริงหรือ?”
หม่อมฉันก็ฟังที่หมอจวนพูด รายละเอียดหม่อมฉันก็ไม่ทราบ “ เท่าไหร่ ใครจะไปรู้ หม่อมฉันไม่ได้เป็นหมอ” กงชิงวี่หลอกหวา งฮวงไทเฮา
หวางฮองไทเฮามองไปทางอันหลิงหยุนทันที “มีเรื่องนี้จริง หรือ?
เป็นจริงที่ว่าแม่จะรู้จักลูกตัวเองดีที่สุด หวางฮองไทเฮารู้จักกง
ชิงวีดีพอ
เพื่อที่จะไม่ต้องอยู่ในวังอันหลิงหยุน ร่วมมือเต็มที่ “กราบทูล เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ก็ได้ยินมาแบบนั้น หมอจวนมาดูให้ ไม่กี่วัน ก่อนหลังจากกลับจากวังเสด็จแม่ ท่านอ๋องให้คนมาจับชีพจร หม่อมฉันทุกวัน เหมือนเป็นงานที่ได้รับมอบหมาย ทุกวันต้องทำ เรื่องแบบนั้น ยังบอกอีกว่าอย่าให้พลาดวันที่ดีที่สุดไป
อันหลิงหยุนก้มหัวลง หน้าแดง
คิ้วกงชิงวี่สวยดั่งภาพวาด เม้มปากแล้วยิ้ม
หวางฮองไทเฮามองหน้าลูกชายที่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่า หาก กำลังหลงใหลได้ปลื้มก็อาจจะทำเรื่องแบบนี้จริง ข้าวใหม่ปลา มันทุกคู่ก็เป็นแบบนั้น
“ใครอยู่ด้านนอก ตามตัวหมอหลวงฮู้มา ให้เขามาจับชีพจรพระ ชายาเสียน” ใช่ว่าจะหลอกหวางฮวงไทเฮาได้ง่ายๆ ลูกชายคนนี้ ของนางนางรู้จักดีที่สุด
ไห่กงกงรีบร้อนไปตามตัว อันหลิงหยุนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คง ทำได้แค่ลองปรับเปลี่ยนระบบในร่างกาย ดูแลร่างกายตัวเองให้
หวังว่าช่วงสองวันนี้จะเป็นช่วงตกไข่ หวังว่าหมอหลวงสมัย โบราณจะคํานวณออกมาได้
กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไปยังประตูวัง หมอหลวงฮูรีบมาถึงพระตำ หนักเฉาเพิ่งโดยเร็ว
อันหลิงหยุนนั่งลง หมอหลวงสู่จับชีพจร หมอหลวงฮูตรวจดูสัก พัก ลุกขึ้นกราบทูล “ทูลไทเฮา สองสามวันนี้แหละพ่ะย่ะค่ะ”
“จริงหรือ”
หวางฮองไทเฮาดีใจจนออกนอกหน้า เหมือนกับได้หลานชาย แล้วอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งออก คิดไม่ถึงว่าระบบในร่างกายจะปรับ ไปตามความคิดของนาง นางค่อนข้างจะประหลาดใจ
“ไห่กงกง ตบรางวัล” หวางฮองไทเฮาดีใจ ตบรางวัลให้หมอหล หมอหลวงสู่กำลังจะออกไป ถูกกงชิงวี่เรียกตัวไว้ “หมอหลวงฮู”
วงอู่
หมอหลวงสู่มองไปทางกงชิงวี่ “อ๋องเสียน”
อย่าเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใด ข้าไม่อยากให้มีอันใดผิดพลาด ร่างกายพระชายาตวนเยือกเย็น ก่อนหน้านั้นพระชายาเสียนก็ พูดแบบนี้ ช่วงนี้อาการพึ่งจะดีขึ้นหน่อย ข้าไม่อยากให้คนเข้าใจ ผิด หมอหลวง เข้าใจหรือไม่? ” “ข้าน้อยเข้าใจ”
หมอหลวง มองหวางฮองไทเฮาที่สีหน้าราบเรียบ ถึงจะทูลลา
หลังจากที่หมอหลวงฮูไปแล้วหวางฮองไทเฮาตบมืออันหลิงหยุ นเบาๆ ให้คนรอบข้างถอยออกไป มองไปทางกงชิง
“วี่เอ๋อ เจ้ามีเรื่องปิดบังแม่ใช่หรือไม่?”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันแค่รู้สึกว่าพึงระวังเอาไว้ดีที่สุด หากหม่อม ฉันไม่มีทายาท คงไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ แต่หากมีคนบางกลุ่ม ไม่อยากให้หม่อมฉันมีทายาท หม่อมฉันก็รู้สึกว่า บางเรื่องก็มี ความสำคัญ”
“อืม ก็พอเหตุผล”
หวางฮองไทเฮาพยักหน้า มองไปทางอันหลิงหยุน “พอแล้ว กลับไปเถอะ”
หวางฮองไทเฮาปัดมือไปมา เป็นการแสดงว่าให้อันหลิงหยุนกับ กงชิงวออกจากวังไปได้ ทั้งสองจึงออกจากพระตำหนักเฉาเพิ่ง ไป
ก่อนออกจากวังอันหลิ่งหยุนทิ้งน้ำยาสำหรับล้างมือไว้ให้หวางฮ องไทเฮา อธิบายชัดเจนแล้วจึงกลับไป หวางฮองไทเฮาลองใช้ดู มือเนียนนุ่มลื่นมาก อารมณ์เลยดีไม่ น้อย ไม่รอให้อันหลิงหยุนออกจากวัง สั่งไห่กงกงนำกำไรหยก ฝังทองคู่หนึ่งมาให้
รับเอากําไรมาอันหลิงหยุนรู้สึกว่าหนัก ส่งให้กงชิง ช่วยถือ ท่านอ๋องรับไปเถอะ”
“ของให้เจ้า ข้าไม่ช่วยถือ ใส่ไว้เลย” ‘พูดขณะใส่กำไรให้อัน หลิงหยุนไป
ไห่กงกงยิ้มแล้วกล่าวว่า “อ๋องเสียน พระชายาเสียนฟ้ามืดแล้ว เดินในวังลำบาก ข้าน้อยไปส่งพวกท่าน
“ขอบคุณกงกงมาก”
กงชิงวี่กล่าวขอบคุณ ทั้งสามออกไปพร้อมกัน
อันหลิวหยุนถาม “กงกง วันนี้ในวังมีเรื่องอันใดใหม่ๆหรือไม่?” กงชิงวี่มองไป ผู้หญิงคนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งฉลาดหลักแหลม
ไห่กงกงรู้สึกยินดี ความคิดของเขาไม่เสียแรงเปล่า
“ไม่มีเรื่องใหม่ๆหรอก มีแต่เห็นตอนพระชายาตวนออกมาจาก วังฮั่วหยาง โดนตีหัวบวม ได้ยินว่าฮั่วไท่เฟยทำน้ำชาร้อนหกใส่ แต่เรื่องนี้อ่องตวนไม่รู้เรื่อง”
“ออ” อันหลิงหยุนมองกงชิง แวบหนึ่ง ไม่แสดงอาการจากนั้น ถามคำถามต่ออีกสองสามข้อ พอถึงหน้าวังอันหลิงหยุนกับกงชิง วี่ก็จากไป
พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนไปดูกงชิงวี่ “ตีนางทำไม”
“หลายวันนี้อังกั๋วกงเข้าวังมาแล้วหลายครั้ง จะยกเลิกงานแต่ งกับฮั่วไทเฟย เรื่องนี้ทําให้ วไทเฟยนอนป่วยหลายวันแล้ว
อ่องตวนกับพระชายาตวนวันนี้มาเฝ้าฝ่าบาทเพราะเรื่องนี้แหละ ฝ่าบาทเรียกพบพวกเขาเพื่อสอบถามเรื่องนี้แหละ ฮั่วไทเฟยไม่ ยอมให้ยกเลิกการแต่งงาน นอนป่วยไม่หาย
อันถั่วกงคิดว่าเป็นเพราะฮั่วไท่เฟยตั้งใจไม่ยอมยกเลิกการ แต่งงาน เมื่อวานหลังกลับจากเข้าเฝ้าถวายงานเช้าอันกั๋วกงก็ไป หาฝ่าบาท ฝ่าบาทปิดประตูไม่ยอมให้เฝ้า วันนี้ก็ไปหาฝ่าบาทอีก ฝ่าบาทก็ยังไม่ให้เฝ้าอีก
ฝ่าบาทจะถามพวกเขามั้ง” กงชิง อธิบายมือไม้อยู่ไม่นิ่ง ขึ้นไป ถอดเสื้อผ้าอันหลิงหยุน วางแผนทำเรื่องโล้สำเภา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ