บทที่27พายุฝนตั้งเค้า

บทที่27พายุฝนตั้งเค้า

ตกดึกคนในวังนำอาหารค่ำเข้ามาส่งอันหลิงหยุน เห็นว่าผู้ที่มาไม่ใช่ไห่กงกงจึงก้าวไปด้านหน้าเพื่อ สอบถาม” กงกงไห่กงกงอยู่ที่นี่หรือไม่?”

กงกงมองอย่างระมัดระวังและเอ่ยตอบ”ไห่กงกงถูกไท เฮาเรียกตัวกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงกงมีอะไรจะเอ่ยนางเดินเข้าไป ใกล้”กงกงมีเรื่องอะไรได้โปรดเอ่ยตามตรงนี่เป็นไข่มุก ราตรีที่ท่านพ่อซื้อให้ข้าใช้สำหรับส่องแสงสว่างกงกง โปรดรับไปจากนี้ข้ายังมีของดีๆมากมายให้แก่ท่าน”

เป็นผู้มาใหม่อันหลิงหยุนยังคงต้องเตรียมพร้อมอยู่บ้าง เพื่อปกป้องตัวเอง

มาอย่างฉุกละหุกไข่มุกเม็ดนี้คือไข่มุกราตรีทะเลหนาน ไห่เดิมนางใช้สำหรับบดทำยาวันนี้ก็ใช้ไปด้วยเช่นกัน
กงกงไม่กล้าชักช้ารีบรับของเข้าเก็บในแขนเสื้อและ คำนับขอบคุณเล็กน้อยจากนั้นจึงมองดูด้านหลังของอัน หลิงหยุนอย่างระมัดระวัง

เรื่องของอันหลิงหยุนกงกงรู้ดีจวนอ๋องเสียนไม่ออก หน้าดังนั้นให้ไข่มุกแก่เขาจึงไม่เป็นอะไร

เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เป็นไห่กงกงที่จุดประกายสามารถ ได้รับประโยชน์ตัวเขาเองก็ย่อมมีความสุขแต่เขาเพียง กังวลว่าหากอ๋องเสียนรู้เข้าจะรักษาชีวิตน้อยๆนี้เอาไว้ไม่ อยู่

ถึงแม้ว่าเสียนอ๋องจะไม่เห็นพระชายาเสียนในสายตา และมองราวกับทุ่งไม้ใบหญ้าแต่อย่างไรก็ตามตอนนี้พระ ชายาเสียนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วหากเขาทำเช่นนี้ก็ออกจะ ทำให้อ๋องเสียนเสียหน้าอยู่บ้าง

“กงกงโปรดวางใจท่านอ๋องเสียนนอนหลับลึกไปแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้กงกงก็โล่งใจและเอ่ยขึ้น”ข้าง นอกตอนนี้น่ากลัวอย่างยิ่งท่านเสินเฉิงเสี้ยง
เสิ่นตรวจสอบถึงผลลัพธ์อันน่าหวาดกลัวที่ท่านอ๋องเสีย นได้รับบาดเจ็บเกิดจากคนในจวนอ๋องเสียนเป็นเหตุเป็น ท่านอ๋องเสียนที่คิดจะโยนความผิดให้ผู้อื่น!”

กงกงอายุยังน้อยไม่เกินยี่สิบปียามพูดจาไร้สาระก็ แสดงท่าทีออกมาอย่างเกินจริงแต่อันหลิงหยุนกลับรู้ดีนี่ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใด

กงกงสามารถพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาได้นั่นเกรงว่าเป็น เพราะความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกงชิงวีที่ไม่ลงรอยกัน

บวกกับการเผชิญหน้าระหว่างกงชิงวี่กับนางในก่อน หน้านี้หากไม่รับความอัปยศอดสูที่กงชิงวี่ต้องเจอในที่ สาธารณะซ้ำยังร่วมมือกับท่านพ่อของนางลงมือทำร้ายต วนอ๋องจนได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

เสียนอ๋องเกิดเรื่องแม่ทัพฮู่กัวย่อมต้องปกป้องนางผู้ เป็นลูกสาวทั้งราชสำนักรู้ดีวังหลังก็รู้เช่นกันดังนั้นกงกง

จึงยอมขายความสัมพันธ์นี้ให้แก่นาง

อันหลิงหยุนคิดคำนวณในใจ”กงกงท่านช่วยส่งข้อความถึงท่านพ่อได้หรือไม่?

“พระชายาโปรดเอ่ย”

กงกงรับของไปแล้วเรื่องที่ทำได้ย่อมต้องตอบรับ

อันหลิงหยุนกระซิบ”บอกท่านพ่อว่าข้าท้องแล้ว”

กงกงตกตะลึงจนหน้าถอดสี”พระชายาท่าน?”

“กงกงแค่นำคำพูดนี้ไปบอกท่านพ่อท่านพ่อจะต้องตบ รางวัลให้ท่านอย่างหนักแน่นอนข้าต้องขอขอบคุณกงกง ล่วงหน้าแล้วเรื่องนี้กงกงได้โปรดเก็บเป็นความลับหาก ท่านพ่อรู้ว่ามีคนรู้เข้านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายแล้ว”

หนึ่งซื้อมาสองข่มขู่อันหลิงหยุนไม่กลัวว่ากงกงจะไม่

ช่วยเธอ

กงกงน้อยถึงแม้จะรู้สึกเสียใจขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงแม่ทัพ

อู่กว่าการพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างไรก็ไม่เสียหายการทำ เรื่องนี้ให้พวกเขาไม่ใช่ว่างานใหญ่มักย่อมต้องเสียงหรอกหรือในวังนี้มีใครไม่มีผู้พักพิงที่อันตราย

บ้าง

“พระชายาโปรดวางใจข้าน้อยจะนำไปบอกอย่าง แน่นอน”

“ขอบคุณท่านมาก”

กงกงวางอาหารเย็นลงจากนั้นจึงผลักประตูออกไป

ประตูปิดลงและด้านนอกถูกล็อก

อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวีผู้ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ บนเตียงการช่วยชีวิตก็แค่เป็นเรื่องที่ในใจของเธอสั่งให้

ทำ

มีแค่ทำแบบนี้เท่านั้นนางถึงไม่ต้องลำบาก

เมื่อนั่งลงอันหลิงหยุนก็เตรียมพร้อมที่จะทานข้าวกงชิง วีส่งเสียงเย็นชา”ข้ายังไม่ได้กินเจ้าก็กินก่อนแล้วมานี่ให้ ข้าทาน”
อันหลิงหยุนตะลึง”ท่านไม่ได้นอนหลับหรอกหรือ?”

ทำไมข้าต้องนอนกงชิงวิ่งหงุดหงิดอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาเพิ่งจะตื่นแต่พอได้ยินนางเอ่ยว่าตั้งท้องขึ้นมาเขาก็ รู้สึกหงุดหงิดร้อนรนขึ้นมาทันที

คลื่นลมเริ่มต้นขึ้นแล้วในวังพวกเขาเริ่มลงมือแล้วผลัก เรื่องทั้งหมดมาที่เขา

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับบอกว่าตนท้อง

เดิมเธอสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ตราบใดที่เธอไม่ ออกตัวอะไรอันลือชานจะต้องปกป้องเธออย่างดีที่สุด และเขาก็จะไม่ต้องสนใจอีกต่อไป

มือนน้ำกับไฟความเป็นตายของเขาเสียนอ๋องอันจือ ซานไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราว แก่งแย่งในวังเช่นนี้

หากเป็นก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนคงร้องไห้อ้อนวอนจะ เป็นจะตายแต่ตอนนี้ยามนางนิ่งขรึมกลับทำให้จิตใจของ เขายุ่งเหยิงขึ้นมา
อันหลิงหยุนหยิบอาหารมาไว้หน้ากงชิงวี่จากนั้นจึงวาง ลงและยกขึ้นป้อนเขากงชิงวี่ไม่ยอมทานและหันหน้าไป ทางอื่น

“หากท่านไม่กินแล้วจะเรียกข้ายกมาทำไม?”

“ข้าไม่หิวแล้วนำไปเถอะ”กงชิงวีขี้เกียจอ้างเหตุผลจึง หลับตาลงอย่างอึดอัด

“ท่านอ๋องไม่ทานก็แล้วไปแต่ก็ต้องสงสารร่างกายของ ตนเองบ้างไม่ทานอาหารเช่นนี้บาดแผลจะยิ่งหายช้า”อัน หลิงหยุนเกรงว่าเลือดของตนจะให้ไปอย่างสูญเปล่า

“หลบไปอีกด้าน”

หากอันหลิงหยุนยังพูดต่อไปอีกกงชิงคงหมดความ อดทนขึ้นมาแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากนั้นจึงหลบไปนั่งทานข้าวที่อีก

ด้านหนึ่งนางนั่งลงต่อและทำตัวตามสบาย
ในยามดึกด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะและสายลมอันหนาว เหน็บอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาและเห็นกงชิงวี่กำลังมอง ออกไปข้างนอกนางรู้เช่นกันว่าด้านนอกมีผู้มาเยือนแล้ว ซ้ำยังมาเป็นจำนวนไม่น้อยอีกด้วย

นางลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้อันหลิงหยุนมองดูที่ ประตูเมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าในเมื่อมาถึงแล้วทำ ตัวลับๆล่อเช่นนี้จะนับเป็นผู้กล้าอะไรกันเหตุใดจึงไม่ลง มาให้ข้ารู้จักสักหน่อยจะได้ถือว่ามาไม่เสียเปล่า”

กงชิงวิตกตะลึงเล็กน้อยใบหน้าขาวซีดหันไปมองผู้ หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเตียงอย่างหยิ่งผยองใบหน้า มีดคมช่างเป็นคนโง่เสียจริง

แต่ถัดมาจิตใต้สำนึกของกงชิงพี่ก็ถูกบทกวีสองประโยค

นั้นทำให้แตกตื่นไป

เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าที่เอ่ยมานี้ไม่ใช่หมายถึง สถานการณ์ในตอนนี้หรอกหรือ?

ดวงตาเย็นชาส่องประกายวาบผ่านมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความพร้อมในการต่อสู้ ดวงตาของเขาเพิ่มร่องรอยของความชื่นชมขึ้นมาอีก สายหนึ่งต่อในวินาทีถัดมาก็ส่งเสียงที่อย่างเย็นชาเต็ม

ไปด้วยความรังเกียจ

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขาและรอคอยผู้ที่อยู่ด้านนอก

นางนับถือกงชิงแล้วเช่นกันเป็นเสียนอ่องน้องชายผู้ที่ ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทต่อให้ไม่ส่งกงกงและ นางกำนัลชั้นสูงให้แต่การจัดการส่งขันทีและนางกำนัล ให้ยามเกิดเรื่องแค่ร้องเสียงดังก็ยังถือว่าเพียงพอผลคือ อะไรก็ไม่มีเลยสักนิด

ดูท่ากงชิงหยู่จะสงสัยกงชิงวี่แล้วจริงๆ

ช่างสมกับเป็นการกระทำของตระกูลฮ่องเต้เสียจริงเดิม คิดว่าครั้งนี้คงเป็นข้อยกเว้นแต่ที่ไหนกลับล้วนเป็นพวก มือถือสากปากถือศีลเช่นกัน

อันหลิงหยุนหันกลับมามองกงชิงวี่อย่างอดไม่ได้กง ชิงวี่นิ่งไปใบหน้าที่เดิมมีความสงบปรากฏร่องรอยความ หงุดหงิดขึ้นมา”เข้าไปด้านในเตียงของข้า”
อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงเช่นกันนางนิ่งอึ้งไปอยู่นาน

ในเวลานั้นเองด้านนอกประตูก็มีเสียงดังเกิดขึ้นอันหลิง หยุนและกงชิงวี่มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันทึกงชิงวี่ลุกตัวขึ้นมา นั่งในขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปมองดู

“ท่านนอนลงไปก่อน”

อันหลิงหยุนถอยหลังไปสองก้าวจากนั้นจึงหยุดยืนอยู่ ข้างๆกงชิงวี่สายตาจ้องไปยังผู้ที่กำลังเข้าประตูมาอย่าง เยือกเย็นกงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ”ข้าให้เจ้าเข้าไปด้าน ใน”

“มาถึงเวลานี้ท่านยังจะมาอวดดีอีก?”อันหลิงหยุน

เป็นห่วงว่าบาดแผลของกงซิงวี่จะปริออกหากเป็นเช่น นั้นความพยายามก่อนหน้าของเธอก็จะไร้ประโยชน์ นางอาจมองดูกงชิงที่ตายไปได้แต่นางกลับไม่สามารถ ควบคุมหัวใจที่มักคล้ายจะกำลังกระโดดออกมานั้นได้

เลย