บทที่143 เข้าวังขอความเป็นธรรม
ความจริงอันหลิงหยุนชอบชุดสีแดง แต่ก็รู้สึกเกรงใจที่ให้เขา ใส่ เพราะปกติเขาไม่ชอบใส่อันใดที่โดดเด่น คิดว่าคงไม่ชอบ
วันนี้ก็เลยพูดออก “ หม่อมฉันชอบสีแดง”
กงชิงวี่มองเห็นชุดสีแดง ก็เลยหยิบมาสวมใส่
กงชิงวี่เดินออกมาจากข้างใน “งามหรือไม่?”
อันหลิงหยุนตาเป็นประกายขึ้นมา ไม่เพียงแต่งาม
ผู้ชายคนนี้ไม่ใส่ยิ่งดี
มันน่าอิจฉาริษยา
ผู้ชายที่หล่อจะมีโทษ หุ่นดีใส่อันใดก็ดูดี ประกอบรวมกัน ก็ ไม่มีใครเทียบได้
“งามมาก หม่อมฉันรอท่านอ๋อง ท่านอ๋องรีบไปรีบกลับ”
“อืม” ยังดี กงชิง ไม่พูดไร้สาระ หันตัวออกไปทันที
อันหลิงหยุนหมุนตัวดูรอบๆ รู้สึกอบอุ่น
อาบเสร็จก็ขึ้นจากน้ำ แน่นอนได้ไปที่ห้องอุ่นตามที่กงชิง แนะนำ
อันหลิงเข้าไปก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ รีบใส่ชุดคลุม ดึกแล้วก็ยังออกไป หาฉาวเหม่ยเหริน แล้วยังหาถางเหอกับพ่อบ้านมาด้วย
อาหย่อยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว อันหลิงหยุนรีบไปดูฉาวเหม่ยเหริน ร่างกายฉาวเหม่ยเหรินสั่นตลอด ใบหน้าซีดเซียว เหมือนกับโดน ดูดเลือดจนหมด
ใบหน้านางน่ากลัวมาก ที่ทำให้ตกใจ เพราะใบหน้านางเต็มไป ด้วยรอยแผลเป็น
“ถางเหอ เจ้าเอาป้ายหยกอาญาสิทธิ์ของจวนอ๋องออกไป รีบไป ดัดที่ประตูเมืองหลวง จับตัวเฉาหมั่งมา ห้ามให้ผิดพลาด”
อันหลิงหยุนเริ่มเตรียมการต่อไป.
ถางเหอรับคําสั่ง แล้วรีบไปทันที “พ่อบ้าน เจ้ารีบไปที่เสินเฉิงเสี้ยง ไปเคาะประตูทั้งคืน ต้องหาวิธีเจอเงินหยุนเจ๋ ก็บอกว่าข้ามีเรื่องขอร้องเขา ได้รับ
ราชโองการตรวจสอบคดี
พ่อบ้านตกตะลึง ทันใดนั้นก็หั่นตัววิ่งออกไป
ท่านอ๋องตอนนี้สับสนกับพระชายา แต่ก็เชื่อฟัง
ประตูบ้านตระกูลเงินเปิดออก พ่อบ้านโดนขวางไว้ ด้วยความ โมโหตะโกนเสียงดังลั่น
ตระกูลเงินปิดได้มิดชิด พ่อบ้านเป็นกังวลใจ เข้าไปไม่ได้ก็ได้ แต่มองประตูที่ปิดแน่น
เสินเฉิงเสี้ยงเดินไปมาอยู่ในบ้าน ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงถามด้วยความ
กังวลใจ “เฉิงเสี้ยง เรื่องนี้ไม่เห็นแก่ท่านอ๋องเหรอ ตอนนี้ ท่าน เป็นผู้สำเร็จราชการแทนราชวงศ์ ตอนนี้ฮ่องเต้มีรับสั่งให้พระชา ยาเสียนเป็นผู้สอบสวนคดี ไม่รู้จะอธิบายกระไร
“ไม่มีปัญหา ดึกดื่นนางมาที่จวนข้า บอกว่าหาหยุนเจ๋ และก็เป็น ข้อห้ามใหญ่ ข้าเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ก็พูดว่าผู้หญิงผู้ชายห้าม
เข้าใกล้กัน ไม่ให้นางทำอย่างนี้อีก” เสินเฉิงเสี้ยงพูด แต่ก็กังวล ใจเหมือนกัน ตอนนี้ในเมืองหลวงมีเรื่องของช่างซูหลี่ มีคนในวังพูดออกมา เรื่องนี้ถ้าให้หยุนเจ๋ไป กลัวว่าหยุนเจ๋จะตกอยู่ในอันตราย คนที่ มีอำนาจก็มีแต่คนอยากเข้าใกล้ ช่วงนี้หยุนเจ๋เป็นที่รักใคร่ของ ฮ่องเต้ คนเหล่านี้ก็เริ่มมาประจบ ในจวนเฉิงเสี้ยงไม่มีเหตุการณ์ อย่างนี้มานานแล้ว ลูกสาวจะมีราชทายาทให้ฮ่องเต้น่าจะเป็น เรื่องน่ายินดี
แต่เขาคิดรอบคอบแล้ว รู้สึกสะเทือนขวัญ ถ้าคลอดทายาท ออกมาได้ก็ดี แต่ถ้าคลอดไม่ได้ก็มีโทษทั้งตระกูล
เขาไม่กล้าที่จะโอ้อวด?
ประตูใหญ่จวนเฉิงเสี้ยงปิดแน่น พ่อบ้านให้คนกลับไปรายงาน
ตอนนี้อันหลิงหยุนกำลังรอเสินหยุนเจ๋ ถ้าเขาไม่มานางก็ไม่ สามารถช่วยคนได้
หันกลับมาชี้ที่หมาจิ้งจอกหางสั้น “เจ้าไป ไปหาเขามา เอา กระบี่โม่เยมาด้วย จำไว้ ตรงด้ามกระบี่จะมีหัวสัตว์ร้ายสองหัว
ถ้าเขาไม่ได้พกติดตัว ก็ไปหาที่ห้องเขา เจ้าเคยนอนเสื้อผ้าเขา จำกลิ่นเขาได้อยู่แล้ว”
หมาจิ้งจอกหางสั้นได้รับคำสั่ง ก็หายไปในชั่วพริบตา สี่ขาย่อมวิ่งได้เร็วกว่าสองขา คนในจวนอ๋องเสียนเห็นสิ่งของสี
ขาวๆชั่วพริบตาก็กระโดดออกทางประตู พ่อบ้านกำลังเคาะประตู พอกระพริบตาทีหนึ่งหมาจิ้งจอกหาง
สั้นก็มาถึง พ่อบ้านรีบถาม “หมาจิ้งจอกน้อยมาแล้วเหรอ?
”
ฐานะของหมาจิ้งจอกหางสั้นนั้นสูงส่ง สูงกว่าพ่อบ้าน พอเขา เห็นก็ต้องทักทาย หมาจิ้งจอกหางสั้นไม่อยากเสียเวลา เขารีบ ปีนขึ้นจากขาขึ้นไป กระโดดขึ้นไปบนหัว พ่อบ้านไม่กล้าขยับ หมาจิ้งจอกหางสั้นจับประตูจวนเฉิงเสี้ยง แล้วกระโดดขึ้นไป
พ่อบ้านตะลึง ช่างเป็นหมาจิ้งจอกที่ยอดเยี่ยม คว้าประตูก็ขึ้น ไปได้ เหนือกําแพงหมาจิ้งจอกหางสั้นมองไปรอบๆ แล้วรีบลง ไป พ่อบ้านเดินไปมาอยู่นอกประตู รอหมาจิ้งจอกหางสั้น กำลัง ครุ่นคิด หมาจิ้งจอกพระชายายอดเยี่ยมขนาดนี้ พระชายาก็ยิ่ง ไม่ธรรมดาจริงๆ
พ่อบ้านคิด ไม่ทําอันใดเลยก็ไม่ได้ ก็ร้องตะโกนเรื่อยๆ
พอตะโกน ทั่วลานสวนบ้านตระกูลเงินเปิดไฟสว่างขึ้นมา เงิน หยุนเจ๋ที่ยังไม่ได้พักผ่อนก็ได้รับข่าว กำลังใส่เสื้อผ้าออกจาก
ประตู มีเสียงร้องจีจีดังมาจากลานสวน
เสินหยุนเจ่ออกไปทางประตู ฟังดีๆ ในสวนเหมือนมีเสียงฆ่า แกงก้น
รู้สึกผิดปกติเงินหยุนเจ๋ก็เดินไปหา ห่างจากประตูไม่ไกล เห็น คนฝูงหนึ่งกำลังไล่ตีจิ้งจอกหางสั้น ก็ตะโกน
“หยุดนะ”
ทุกคนก็หยุด เสินหยุนเจ๋มองหมาจิ้งจอกหางสั้น เรียกเขา “มา
นี่”
หมาจิ้งจอกหางสั้นรีบวิ่งออกจากฝูงชน วิ่งไปหาร่างของเสินหยุ นเจ๋ แล้วหมุนรอบไหล่เขา แล้วหยุดจากนั้นหันหน้ามองไป
ลานสวนที่เสินหยุนเจ๋เดินออกมา แล้ววิ่งตามไป
คนใช้บ้านตระกูลเงินจะไล่ตาม เสินหยุนเจ๋ก็ได้ดุ “เจ้ากล้าเห รอ นั่นเป็นของข้า ใครกล้าเข้ามา ข้าไม่ละเว้น”
พูดจบก็กลับเข้าไปลานสวน หมาจิ้งจอกหางสั้นตรวจสอบไป รอบด้าน แล้วรีบไปที่หน้าประตูห้องพัก ประตูปิดอยู่ ร้องเสียง
จีจีสองครั้ง ใช้อุ้งเท้าตีประตู
เสินหยุนเจ๋เดินมาถึงประตู ผลักประตูให้หมาจิ้งจอกหางสั้น เข้าไป
เข้าไปแล้วหมาจิ้งจอกหางสั้นก็มองไปทั่วห้อง ในเวลาอัน รวดเร็วก็เห็นกระบี่เล่มหนึ่ง
รีบวิ่งเข้าไปหา เสินหยุนเจ๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้ข้าเอากระบี่โม่ เยไปด้วยเหรอ?”
“ร้องเสียงจีจี!”
หมาจิ้งจอกหางสั้นพยักหน้า
เสินหยุนเจ๋เดินไปที่กระบี่โม่เย หยิบกระบี่โม่เยแล้วอุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นขึ้น หมุนตัวเดินออกไป
พอออกจากประตูก็เห็นเงินเฉิงเสี้ยงกับฮูหยิงเฉิงเสี้ยงรีบร้อน เข้ามาหา
เสินหยุนเจ๋ไม่เดินไปข้างหน้า พาจิ้งจอกหางสั้นเดินไปทางด้าน หลังสวน
พ่อบ้านได้ยินมีการเคลื่อนไหว เห็นมีคนรีบร้อนลงมาจาก หลังคา เขาก็ไม่ลังเล รีบขึ้นรถม้ากลับไปรายงาน รถม้ากงชิง ถึงหน้าวัง เอาป้ายอาญาสิทธิ์จะเข้าวัง
มีคนเข้าไปทูล ในเวลาอันรวดเร็วก็ได้เข้าไป
ตอนนี้แม่ทัพอันกำลังยืนรออยู่ที่พระตำหนักจรุงจิต ถึงแม้จะมี ราชโองการ แต่ว่าความคิดฮ่องเต้เดาใจยาก ถึงเขาจะหน้า
ด้าน เวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่นอนแต่อยู่บนแท่นสูงมือจับเก้าอี้หัว มังกรนั่งมอง ได้ต่อว่าแม่ทัพอันแล้ว ว่าเรื่องนี้จะทําให้ช่าง
หลี่ผิดหวังเสียใจ
ลูกชายเขาตายไปแล้วสองคน ลูกสะใภ้เขามีชู้ยังประหารไม่ ได้ เรื่องนี้พูดออกไป ก็ไม่มีผลดีต่อเขา
แม่ทัพอันหนักแน่นไม่พูดอันใด ยืนอยู่ไม่ยอมขยับ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ยินยอม อ่านจดหมายเสร็จรีบสั่งให้หลิงหยุนไป ตรวจสอบคดี แม่ทัพอันแปลกใจ จดหมายเขียนว่าไง
แต่ตั้งแต่มีราชโองการ ทั้งสองก็คุยกันไม่ลงตัว
ครั้งนี้กงชิงมาแล้ว แม่ทัพอันกำลังคิดไม่ไปอยู่เป็นเพื่อน ลูกสาวมาตรงนี้ด้วยเหตุใด หรือเวลานี้เขาจะมาหย่ากับเมีย? หลิงหยุนใจกล้าขึ้นมาก เรื่องนี้เขาไม่ยอมแน่นอน
แต่มาถึงวันนี้ ต้องหน้าด้านขนาดไหนก็ต้องปกป้องลูกสาว หย่าเมีย……เป็นไปไม่ได้!
กงชิง เข้ามา ใส่ชุดสีแดงจนทำให้แม่ทัพอันกับฮ่องเต้ชิงหยู่ตก ตะลึง ดึกดื่นใส่ชุดอย่างนี้เข้ามา จะแต่งงานเหรอ?
“ข้าขอคารวะฮ่องเต้”
ยากที่จะเห็นกงชิง คุกเข่าขาข้างเดียว เข้าประตูมาก็คุกเข่า เลย
ฮ่องเต้ชิงหยู่ประหลาดใจนิดหนึ่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยรับสั่ง ให้อ๋องสองท่านสืบทอดบัลลังก์เป็นร้อยปี เวลาเข้าประชุมราช สำนักไม่ต้องคุกเข่า ท่านเคยพูด อ๋องสองท่านไม่ต้องคุกเข่า คำนับฮ่องเต้ วันนี้ด้วยเหตุใดแปลกๆ
“ไม่มีคนนอก รีบลุกขึ้น”ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ
“ขอบพระทัยฮ่องเต้” กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วมองไปทางแม่ทัพอัน
“ท่านพ่อตา กงชิง ยกมือคํานับ แม่ทัพอันมองไปทางฮ่องเต้ชิงหยู่ สองคนคิดในใจ วันนี้ด้วย เหตุใดท่าตัวเหมาะสมจ้ง ปกติประชุมไม่คุกเข่า วันนี้คุกเข่า ปกติ แค่ก้มหัวทักทาย แต่วันนี้ยกมือก้มคำนับ
“อืม”แม่ทัพอันตอบ คิดในใจ ถ้าไม่ใช่รังแกหลิงหยุนแล้วด้วย เหตุใดทำตัวอย่างนี้ คิดแล้วสีหน้าก็คร่ำเครียด
กงชิงวี่หันตัวมาทางฮ่องเต้ ยกมือคำนับ “ฮ่องเต้ วันนี้ข้าดึกดื่น เข้าวัง มีเรื่องหนึ่งอยากให้ฮ่องเต้ตัดสินใจให้
“ตัดสินใจให้ก็ได้ เจ้าเข้ามาก็คุกเข่า แล้วก็ทำหน้าเย็นชา คน ไม่รู้สึกว่าข้ากับแม่ทัพอันรังแกเจ้า ใครทำเรื่องไม่ดีกับเจ้า เจ้ามี ปัญหาพูดมา ข้าจะเป็นคนตัดสินใจให้เจ้า”ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่เคย เห็นกงชิง จริงจังขนาดนี้ ชั่วขณะรู้สึกไม่ค่อยชิน
“ฮ่องเต้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ พระชายาของข้าโดนคนอื่นรังแก คนที่รังแกเป็นคนรับใช้” กงชิง สีหน้าเฉื่อยชา
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังตั้งสติไม่ได้ แม่ทัพอันพูดขึ้นมาก่อน
“ใครรังแก?” แม่ทัพอันโกรธจนจะเดินออกไป ฮ่องเต้ชิงหยู่ทุบ เก้าอี้ “บังอาจ”
แม่ทัพอันเลยรีบหันตัวกลับมา ก้มหัวไม่พูดอันใด “ำ เจ้าก็ให้เขาพูดจบก่อน เจ้าจะไปไหน? นี่เป็นวังของข้า เจ้า นึกว่าเป็นประตูบ้านเจ้าเหรอ?” ฮ่องเต้โมโหจนอยากทำโทษทั้ง สองคน
สวีกงกงรีบพูด “แม่ทัพอันฟังให้จบ เรื่องนี้มีฮ่องเต้จัดการได้”
ตอนนี้แม่ทัพอันก็มองไปทางกงชิงวี่
กงชิงวี่ก็เลยพูดต่อ “วันนี้ ตอนเช้าข้า กับพระชายาได้พูดเรื่อง เกี่ยวกับบ้านซ่างซูหลี่ จิตใจของพระชายาจะแตกต่างจากคน ทั่วไป บางครั้งก็ดื้อ จะไปดูฉาวซื่อที่หน้าบ้านซ่างซูหลี่ ข้าก็เลย บอก ถ้านางจะไปก็ได้ ข้าทำธุระเสร็จค่อยไปกับนาง นาง
ตอบตกลงกับข้าแล้ว ข้าเลยไม่กังวล
อ๋องตวนพรุ่งนี้แต่งพระชายารอง ข้ากับเขานานแล้วไม่ได้ดื่ม ด้วยกัน ก็เลยเชิญเขาดื่มเหล้า ดื่มเยอะทำให้มีเรื่อง อ๋องตวน กลับแล้วข้ารีบไปหาพระชายา เห็นพ่อบ้านซ่างซูหลี่กำลังจะ ทำร้ายพระชายา ถ้าข้าไปไม่ทัน เขาจะทำอันใดกับพระชายา บ้าง”
แม่ทัพอันเพิ่งเข้าใจ นี่คือมาฟ้องร้อง แบมือ แม่ทัพอันไม่พูดอัน ใด
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “บาดเจ็บเหรอ?” “ไม่บาดเจ็บ แต่ตกใจคนพวกนั้นรีบร้อนจัดการฉาวซื่อ เรื่องการ
ฆ่าคนพระชายากลัว บอกพวกเขาอย่าพึ่งฆ่า พวกเขาก็ดึง พระชายาไว้ สาวใช้ในจวนออกมาหลายคน พากันกระชากพระ
ชายา พระชายามีเชื้อสายนักรบ มีกำลังเล็กน้อย ดิ้นหลุด
แล้วก็ไปขวางไว้ พ่อบ้านซ่างซูยกมือขึ้นจะทำร้ายพระชายา ตอนที่ข้าไปถึงพระชายาโดนรังแกจนเละไปทั้งตัว พอเห็นข้าก็ ร้องไห้ขึ้นมาทันที
ข้ารู้สึกโกรธมาก พระชายาได้พาองครักษ์ไปด้วย องครักษ์ ก็ได้พูดแล้ว พระชายากำลังรอข้า แต่คนรับใช้ก็ยังจะทำร้าย พระชายา ข้ายิ่งคิดยิ่งโมโห พวกเขารังแกพระชายาหรือรังแก ข้า รังแกข้าหรือรังแกฮ่องเต้?”
แม่ทัพอันใจเป็นสุข ลูกเขยข้าด้วยเหตุใดพูดเก่งขนาดนี้!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ