บทที่ 113 เรื่องของพระชายารอง
บทที่ 113 เรื่องของพระชายารอง
เมื่อออกมากวัง สีหน้าของอันหลิงหยุนก็เต็มไปด้วยความ
โศกเศร้า เห็นทีว่าเรื่องลูกคงจะเป็นเรื่องเร่งด่วนเสียแล้ว
แต่เรื่องของท้องเป็นเรื่องที่พูดยาก ไม่ใช่ว่าอยากจะให้มัน ป่องมันก็ป่องขึ้นมาได้
ไม่เพียงแค่นั้น หากมีขึ้นมาจริงๆ ก็เกรงว่าจะอธิบายได้ยาก
ฮ่องเต้ทรงมีทายาทแล้ว จวนอ๋องเสียนของพวกเขาก็ต้อง รีบมีเช่นกัน คนนอกอาจจะไม่สนใจ แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่จะทรงคิด
เช่นไร?
ฮองเฮาจะทรงคิดเช่นไร?
แต่การที่เงินหยุนชูตั้งครรภ์ในเวลานี้ ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึก
ตกใจจริงๆ
เห็นชัดๆว่ากินยาคุมกำเนิดเหล่านั้นไปหมดแล้ว ตัวนางเอง สามารถฟื้นฟูได้ แต่เงินหยุนชูนั้นเป็นไปไม่ได้เลย นอกเสีย จากว่าเงินหยุนซูจะกินยาถอนพิษไว้ล่วงหน้า
ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้เห็นจะมีคนโชคร้ายแค่คนเดียวคือจุบ
อีกทั้งหากตอนนี้นางตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ เงินหยุนซูจะมองว่า
กระไร?
นางพบแล้วว่า ยาใช้ไม่ได้ผล
ถ้าหากไม่ได้ผล เช่นนั้นทำไมจนจึงเป็นไข้ทับระดู
ยานั้น หากจะว่ากันตรงๆก็คือทำให้ผู้หญิงเป็นไข้ทับระดู จน ถูกฮองเฮาทำร้าย จึงเป็นไข้ทับระดู
หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมา ฮองเฮาจะต้องสังเกตเห็นอะไรอย่าง แน่นอน
ดังนั้น หากเด็กคนนี้ไม่มา ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
แต่หวางฮองไทเฮารีบร้อนอยากมีหลาน นางเองก็ไม่กล้า
ปฏิเสธ
ภายในรถม้าเงียบสงบเป็นอย่างมาก อันหลังหมุนขึ้นรถม้า มี ความรู้สึกเพียงแค่อย่างเดียวก็คือ มึน!
หมาจิ้งจอกหางสั้นปีนขึ้นมาบนตัวของนาง แล้วขดรวมอยู่ ด้วยกัน เงยหน้าขึ้นมาร้องเรียกอยู่หลายครั้งแต่นางไม่ทัน สังเกตเห็น
กงชิงนั่งอยู่ข้างๆนาง ใช้เท้าที่ใส่ถุงเท้าสีขาวของเขา เตะ ขาของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันมองไป แล้วจึงกดเท้าของ กงชิง ไว้ใต้ขาของตนเอง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก: “รู้ ทั้งรู้ว่าไม่มี ท่านยังจะกล้าพูดส่งเดชอีก ถ้าหากเกิดออกมาไม่ ได้ขึ้นมา จะคอยดูว่าท่านจะอธิบายว่ากระไร?”
“อธิบายเป็นเรื่องของวันข้างหน้า แต่การหลีกเลี่ยงเรื่องของ พระชายารองจวนอ๋องตวนนั้นสำคัญกว่า” กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้ว ขยับเข้าไปใกล้ๆอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้สึกเหมือนจะไม่ใช่ เรื่องดี จึงคิดที่จะถอยหนี ด้านหลังเป็นที่นั่งของรถม้า ไม่มีที่ ให้ถอย จึงทําได้เพียงแค่นอนลงไปตรงนั้น
หมาจิ้งจอกหางสั้นลุกขึ้นมามองทั้งสองคนด้วยความโกรธ แล้วจึงออกไปนั่งกับคนขับรถม้าด้านนอก
เมื่อคนขับรถม้าเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็รีบหันไปพยักหน้า
กับนาง
นี่เป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของพระชายา จะล่วงเกินไม่ได้
หมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ได้สนใจ ดวงตาที่ที่เป็นประกายราวกับ ไข่มุกราตรีในยามค่ำคืนที่สามารถสะกดผู้คนได้คู่นั้น กำลัง จ้องมองผู้คนที่เดินอยู่ตามถนนใหญ่และตามตรอกซอกซอย
ต่างๆ
มีเด็กคนหนึ่งมองเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็แล้วตะโกนว่า
ท่านแม่ ข้าจะเอา
หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูหนึ่งที แล้วจึงหันหลังเดินกลับ
เข้ารถม้าไป
แม่ของเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหา เมื่อเห็นคนขับรถม้า ยกมือขึ้นดีเด็กหนึ่งที: “พูดจาเหลวไหล
พูดจบก็หันไปโค้งคำนับคนขับรถม้า เกรงว่าจะเป็นการล่วง เกินคนขับรถม้าของจานอ๋องเสียน
คนขับรถม้าไม่ได้สนใจ แต่กลับแปลกใจที่หมาจิ้งจอกหางสั้น เหมือนจะอ่านความรู้สึกของคนออก
ภายในรถม้า อันหลังหยุนถูกถอดเสื้อผ้าท่อนบนออกหมด กำลังหายใจหอบ แล้วมองดูผู้ชายที่อยู่บนร่างของตนด้วย ความโกรธ
คนคนนี้ชอบทำเรื่องแบบนี้ข้างนอก ไม่รู้จักอายเลยแม้แต่
น้อย
มิหนำซ้ำด้านนอกยังมีคนขับรถม้าอีกหนึ่งคน เขาช่างไม่รู้จัก
ละอายใจเลยจริงๆ
หมาจิ้งจอกหางสั้นเดินเข้ามา กงชิงดึงตัวมันเอาไว้ แล้วลุก ขึ้นพร้อมกับอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา แล้วเอาผ้ามาห่มตัวอันหลิง หยุนไว้ ต่อให้เป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็จะมาดูสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้
หมาจิ้งจอกหางสั้นเองก็ขี้เกียจมองจึงนอนลง
อันหลิงหยุนหนุนอยู่บนไหล่ของกงชิงวีละหายใจหอบ
กวชิงวี่เองก็บรรเลงเพลงรักมาถึงจุดสุดยอดแล้ว ไฟร้อนใน ใจไม่ดับลงแต่กลับทวีความรุนแรงขึ้น แต่เขาก็พยายามข่มเอา
ไว้
กงชิง กอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ แล้วกระซิบเบาๆว่า: “เมื่อ
ก็จะเสียงดังขนาดนั้นทำไม?”
อันหลิงหยุนจะไปจำเรื่องที่เสียงดังหรือไม่เสียงดังได้อย่าไร เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาต่างหากที่หน้าไม่อาย
แต่นางก็รู้ว่า เขาเองไม่ค่อยพอใจนักที่หมาจิ้งจอกหางสั้น
เข้ามา
อันหลิงหยุนพลิกตัวนอนลงบนอ้อมอกของอันชิววี่: “เหนื่อย!”
“ข้าเป็นคนบรรเลงยังไม่เหนื่อยเลย แต่เจ้ากลับเหนื่อยแล้ว รึ?” กงชิงวี่รู้สึกตลก
อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “ตามที่ท่านว่า พวกเราสามารถ หลีกเลี่ยงจากเรื่องการแต่งตั้งพระชายารองของจวนอ๋องตวน ได้แล้ว แต่ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากเรื่องการแต่งตั้งพระ ชายารองของจวนอ๋องเสียนได้ ท่านจะรีบดีใจไปทำไม? สัก วันก็จะต้องมีการยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด”
“เจ้านี่มันช่างเป็นผู้หญิงที่โลภเสียจริงๆ ข้าเองเป็นถึงท่าน อ๋อง จะให้มีเพียงแค่พระชายาเอกคนเดียวได้กระไรกัน” กงชิง
วี่หยิกแก้มของอันหลิงหยุน
ถึงแม้เขาจะไม่เคยคิดถึงเรื่องพระชายารองมาก่อน แต่เขา เป็นถึงท่านอ๋อง เรื่องของการแต่งงานจะต้องดูพระประสงค์ ของฮ่องเต้และเสด็จแม่ด้วย เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันถึง ความรู้สึก
แต่เรื่องการที่จะมีพระชายารองอีกคน นางเองก็กัดไม่ปล่อย
เหมือนกัน กลับทำให้เขายิ่งรู้สึกงง
ไม่ต้องพูดถึงท่านอ๋องสู่ขอพระชายารอง แม้แต่คนธรรมดา ทั่วไป การแต่งภรรยาน้อยเข้าบ้านก็ถือเป็นเรื่องปกติ
นางเองก็เป็นคนกล้าหาญ เรื่องที่ไม่อนุญาตให้แต่งภรรยา รองก็พูดอยู่ตลอดทั้งวันไม่หยุด แสดงความไม่เต็มใจออกมา ไม่มีสิ้นสุด!
“แต่ข้าไม่มีทางชื่นชมท่านร่วมกับผู้หญิงคนอื่นได้ หากท่าน สู่ขอพระชายารองล่ะก็ ก็จะเป็นเวลาที่ท่านกับข้าขาดกัน ท่าน จะไม่รั้งข้าก็ได้ แต่ยังไงเสียข้าก็ยังคงต้องไปจากท่านอยู่ดี” อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองกงชิง เรื่องอื่นสามารถคุยปรึกษากัน
ได้หมด ยกเว้นเรื่องนี้ที่ไม่อาจปรึกษากันได้
กงชิงวี่แววตานิ่งสงบ: “แล้วถ้าข้าไม่ได้เป็นคนตัดสินใจล่ะ
“การแต่งงานเป็นของท่าน แม้แต่ในวันแต่งงานท่านยังคิดที่ จะฆ่าข้า แล้วจะมีเรื่องอะไรที่ท่านไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัว เองได้อีก?” อันหลิงหยุนขุดคุ้ยเรื่องเก่าขึ้นมาพูด สีหน้าของ
กงชิง หม่นหมองลง
“เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ทำไมเจ้าถึงคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ คอยแต่จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตลอดทำไม?” ยัยคนนี้ ช่างน่าโมโหจริงๆ! เอาแต่พูดถึงเรื่องเก่าอยุ่ได้
“ข้าเองก็ไม่ได้เจตนา แต่ว่าเรื่องนั้นเคยเกิดขึ้นจริงๆ ท่าน อ๋องจำไม่ได้ แต่ข้าจำได้” นางไม่ได้เป็นคนขี้ลืมขนาดนั้น
กงชิงวี่โกรธจนตาร้อนผ่าว: “เช่นนี้ ข้าเองก็ก้าวก่ายเสด็จแม่
กับฮ่องเต้ไม่ได้” พูดไปก็มีแต่จะทำให้เสียความรู้สึก อันหลิงหยุนจึงไม่ได้ตอบ
อะไร ทำเพียงแค่จ้องมองกงชิงวี่ มองกงชิงวี่เหม่อลอย แล้ว น้ำเสียงก็ค่อยๆอ่อนลง: “จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทาง
“วิธีอะไรรึ?”
กงชิง กอดอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมกอดแน่น: “มีลูกให้ข้าสัก คน เรื่องนี้ก็แก้ไขได้แล้วไม่ใช่หรือ? ทางที่ดีต้องสองปีมีหนึ่ง คน สามปีมีสองคน เอาไว้อุดปากของพวกเขา เช่นนี้ใครจะ กล้าบังคับให้ข้าสู่ขอพระชายารองอีกล่ะ?”
“ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่. …….. อันหลิงหยุนพิงเข้าไปในอ้อมกอด
ของกงชิง ด้วยท่าทีลังเล
“เจ้าเป็นคนของข้า มีเรื่องอะไรที่ไม่สามารถพูดกับข้าได้อีก
หรือ?” กงชิง จับคางของนาง รอนาง
อันหลิงหยุนหันหน้าไปซบในอ้อมกอดของกงชิงวี่: “เรื่องนี้จะ ว่าไปแล้วเป็นเรื่องใหญ่ หากข้าพูดออกไปเกรงว่าจะเป็นการ
รบกวนท่าน แต่ต่อให้ไม่พูดตอนนี้ สักวันก็จะต้องพูด
“เช่นนั้นก็รีบบอกข้ามา” กงชิงถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้มึนงง ยั่ว ให้เขาอยากรู้แล้วไม่พูด ทำให้เขาไม่พอใจใจยิ่งนัก!
“ท่านยังจำได้หรือไม่ว่า ตอนที่ข้าและพระชายาตวนเข้าวัง มีหลายครั้งที่ถูกฮองเฮาทรงเรียกให้ไปเข้าเฝ้า ทรงกล่าวว่า
ต้องการให้พวกเราไปร่วมทานขนม จิบน้ำชา?”
“ข้าจําได้”
“ข้าไม่วางใจ รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ฮองเฮามีขนม สองสามชิ้นก็ต้องการที่จะร่วมแบ่งปันกับข้าและพระชายาตวน ดังนั้นข้าจึงแอบเหลือไว้นิดหน่อย เมื่อกลับมาก็โยนให้แมว ที่กำลังเป็นสัด เมื่อแมวกินเข้าไปก็ไม่เป็นสัดแล้ว เมื่อนำไป ศึกษาดู ยาที่อยู่ภายในนั้นเป็นยาคุมกำเนิดที่ทำให้คนรู้สึกเย็น ชากับเรื่องพวกนี้
“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” กงชิงมองลงต่ำ เชื่อในสิ่งที่อันหลิง
หยุนพูด
อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เรื่องนี้เดิมทีข้าเองไม่คิดที่จะเล่า แต่ เมื่อเกี่ยวพันกับการให้กำเนิดบุตร ไม่รู้ว่าข้าควรมีหรือไม่ควร
“เหลไหล ข้าต้องการมี เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?” กงชิงวี่ขมวด คิ้วแน่น ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้ แต่เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่อง ที่ใหญ่มาก
“เช่นนั้นถ้าหากว่ามีแล้ว ฮองเฮาจะทรงมองข้าเช่นไร พระชา ยาตวนและขากินด้วยกัน พระชายาตวนมีลูกไม่ได้ กลายเป็น ไข้ทับระดู ส่วนข้ากลับไม่เป็นอะไร ข้ารู้ว่าตัวเองถอนพิษได้ แล้ว หรือว่ายังไม่ได้กินยานั้นกันแน่?” นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องที่ อันหลิงหยุนกังวล นี่ก็ไม่ใช่นั่นก็ไม่ใช่ ไม่ว่าจะล่วงเกินใครก็ไม่ เป็นผลดีทั้งนั้น กระต่ายเมื่อจนตรอกยังกัดคนได้ โดยเฉพาะ เงินหยุนซู นางถึงขนาดทำยาคุมกำเนิดออกมาให้แก่ฮ่องเต้ ชิงหยู่ได้ เช่นนั้นนางก็คงจะต้องกล้าทำเรื่องที่น่ากลัวกว่านี้ ออกมาได้
คนคนหนึ่ง เมื่ออยู่ดีๆถูกผลักให้ลงเหว นางก็จำเป็นจะต้อง ทิ้งไพ่ใบสุดท้าย เพื่อการต่อสู้ครั้งสุดท้าย
การโจมตีครั้งนี้ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร นางก็ไม่สามารถจะ
ช่วยป้องกันได้
“เรื่องนี้ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ ข้าจะให้คนส่งสารลับไปบอกเสด็จ แม่ เรื่องนี้เจ้าปล่อยให้ข้าจัดการดีแล้ว ส่วนเรื่องที่ฮองเฮาทำ เช่นนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรนั้น ข้าจะต้องสืบรู้ให้ได้
กงชิงวี่สูบอันหลิงหยุนเบาๆ “เรื่องนี้เจ้าควรจะบอกข้าตั้งนาน
แล้ว”
“ความสัมพันธ์ของเราก็เพิ่งจะดีได้ไม่นาน บวกกับที่ช่วงนี้ ฮองเฮาเองก็ไม่ได้เรียกให้ข้าเข้าวัง ข้าเองจึงลืมไปแล้ว” อัน หลิงหยุนจำไม่ได้แล้วจริงๆ
กงชิงพิงที่รถม้า ขาที่เรียวยาวไขว้กันอยู่ อันหลิงหยุนพิงลง ไปที่อ้อมกอดของเขา ทั้งสองมีท่าทีผ่อนคลาย แต่ก็ยังไม่ทิ้ง
ความสง่างาม
อันหลิงหยุนปืนขึ้นไปนั่งบนตักของกงชิง กำลังคิดหาวิธี แก้ไขเรื่องนี้
กงชิงวี่เอามือลูบผมสีดำของนาง ลูบด้วยความเอ็นดูเหมือน ลูกหมาลูกแมว: “ครั้งนี้ทั้งสองพระองค์ต่างก็เรียกให้เข้าเฝ้าพร้อมกัน แสดงให้เห็นว่าต้องการให้มีพระชายารองทั้งคู่ ตัว ข้าและอองตวนเองก็แต่งงานมาสักระยะหนึ่งแล้ว หากไม่มี โรค ก็ควรจะมีลูกได้แล้ว
ดังนั้นทั้งสองพระองค์จึงได้รีบร้อนเช่นนี้ อาจจะไม่ใช่เรื่อง ของพระชายารองทั้งหมด จริงๆ แล้วเป็นเพราะต้องการให้มีลูก หลานไว้สืบสกุล แต่ถ้าหากในเร็ววันนี้ ขายังไม่มีคำอธิบาย ดีอีกล่ะก็ ก็จำเป็นจะต้องแต่งพระชายารองเช่นเดียวกับอ๋องต
หมายความว่ายังไง? ทำไมท่านถึงได้มั่นใจนักว่าอ๋องตวน จะขอพระชายารอง หรือว่าพวกท่านได้พูดคุยกันแล้ว?” อัน หลังหยุนเริ่มงง ลุกขึ้นมามองกงชิง พวกเขาเพียงแค่คาดเดา เท่านั้น แต่เมื่อได้ยินที่เขาพูด กลับฟังดูเหมือนว่าจะขอพระ ชายารองจริงๆ
“ฮั่วไทเฟยเป็นคนแข็งกร้าว ตอนที่เสด็จแม่ยังทรงเป็น ฮองเฮา แม้แต่ต่อหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อ นางเองก็ยังไม่ เคยอ่อนข้อให้ มักจะโต้เถียงด้วยเหตุผล ต้องการที่จะเสมอ ภาคกับเสด็จแม่
นั้นขนาดอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อ ฮั่วไทเฟยยังกล้า ทำถึงขนาดนี้ แล้วนางจะไปสนใจอะไรกับอ๋องควนกับพระชา ยาของสวน เกรงว่าเรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะถอยไม่ได้อีกแล้ว
อีกทั้งที่ข้ารู้มา ฮั่วไท่เฟยเคยเรียกให้อันกั๋วกงเข้าเฝ้าแล้ว คงจะต้องมีการแจ้งให้ทราบกันเรียบร้อยแล้ว
ถ้าเช่นนั้นก็คงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
อันหลิงหยุนเพิ่งจะเข้าในตอนนี้เอง: “ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าวันนี้ ท่านก็เตรียมตัวมาแล้ว?
“ไม่ใช่ ข้ารู้ว่าไท่เฟยแสนเลวคนนั้นคิดที่จะสู่ขอพระชายา รองให้แก้อ๋องตวน แต่ข้าไม่รู้เรื่องที่ทั้งสองตำหนักมีข่าวดี
ถ้าเช่นนั้นจุดประสงค์ของท่านก็คือไม่ต้องการสู่ขอพระ ชายารอง?” อันหลิงหยุนมองกงชิงด้วยแววจาสนับสนุน กง ชิงรู้สึกขำ จึงเขย่าจมูกนางเบาๆ
แค่นี้ก็ดีใจแล้วหรือ?
“อืม”
กงชิงวี่นิ่งอยู่สักพัก จริงๆแล้วนางก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงอื่น
ทั่วไป
ดึงเข้ามากอดในอ้อมแขน แล้วทั้งสองก็พูดคุยกันต่อ อันหลังหยุนงง: “ถ้าเช่นนั้นท่านรู้ได้กระไรว่าเรื่องที่อ๋องตวนสู่ขอ
พระชายารองจะกระทบมาถึงท่าน
“เด็กโง่ ข้าคิดว่าเจ้าจะฉลาดเสียอีก ข้าพูดชัดเจนขนาดนี้ แล้ว เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ?” กงชิงรู้สึกโมโหจริงๆ เรื่องใหญ่ๆ นางมีความคิดเหนือคนอื่นใด แต่เมื่อเจอกับเรื่องแบบนี้นาง กลับโง่!
แต่เขาก็พูดด้วยความมั่นใจว่า “ข้ากับอ๋องตวนแต่งงานวัน เดียวกัน เขาไม่มีข่าวดี ข้าเองก็ยังไม่มีข่าวดี หากจะว่ากันตาม เหตุผล ก็ควรจะสู่ขอพระชายารองพร้อมกัน นี่คือข้อปฏิบัติ อย่างไม่เป็นทางการนัก
อยู่ในราชตระกูล ช่างเหนื่อยจริงๆ !” อันหลังหยุนนอนหลับ ไม่อยากจะสนใจอะไรอีก กงชิงใส่เสื้อผ้าให้นางเรียบร้อย แล้วกลับไปยังจวนอ๋องเสียนพร้อม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ