บทที่144 ไม่ยอมเลิกรา
สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่คร่ำเครียด “พวกเขาลงมือทำร้ายพระ ชายา?”
“อืม ข้าดูผิดช่างหลี่จริงๆ แค่พ่อบ้านธรรมดายังกล้าไปทํา อย่างนี้ รังแกพระชายาของอ๋อง ถ้าไม่จัดการ คงจะยิ่งเหิมเกริม
ฮ่องเต้ชิงหยู่หน้าคราเครียด “สวีกงกง
“ฮ่องเต้ พะยะค่ะ” สวีกงกงรีบขึ้นมา
“ราชโองการ คนในจวนของซ่างซูหลี่ พ่อบ้าน กับพวกที่ก่อเรื่อง วันนี้ทั้งหมด เอาไปประหาร ช่างซูหลี่ลดตำแหน่งลงสองขั้น
ปลดตำแหน่งซ่างซู ฮูหยิงซ่างซูไม่ควบคุมดูแล ปลดตำแหน่ งฮูหยิงชั้นเก้ามิ่ง ปลดหลี่เสียนออกจากตำแหน่งลี่ปู้สื่อหลัง เอา ไปขังไว้ที่กรมอาญาไว้รอคำสั่ง คนในสวนหลังบ้านทั้งหมดของ หลี่เสียน เข้าคุก รอคำสั่งอีกที” สวีกงกงรับคำสั่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่ ตั้งนาน “อ๋องเสียน ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ ถ้าโกรธก็มาหาข้า”
กงชิง พูด “ฮ่องเต้ ข้าเสียมารยาทจริงๆ
“ข้าก็เคยผ่านมาแล้ว ข้าจำได้ตอนนั้นฮองเฮาเข้าวังมา ข้า ไม่ทันระวังทำให้นางไม่พอใจ นางก็หลบไปร้องไห้ ก็เหมือนเจ้า ไม่รู้จะทำกระไร เจ้าเป็นอย่างนี้ได้ แสดงว่ายังมีเลือดมีเนื้อมี หัวใจ ไม่เหมือนปกติ ไม่สนใจโลกภายนอกและ
ชีวิตประจำวัน ทำให้ข้าปวดหัว”
“.….….. กงชิง ไม่พูดอันใด ฮ่องเต้ชิงหยู่ครุ่นคิด “ในเมื่อเจ้ามา แล้ว ก็ลองพูดมาซิ เรื่องที่พระชายากำลังสอบสวนคดี”
“ทูลฮ่องเต้ ข้ายังไม่ทันถาม ก็โมโหมาหาฮ่องเต้เลยช่วยตัดสิน
ใจ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่มีอันใดแล้ว ก็กลับไป ได้แล้ว ฮองเฮา วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี ข้าออกมานานไม่ได้
พวกเจ้าสองคน คนหนึ่งให้ข้าปวดหัว อีกคนให้ข้าจนปัญญา ข้าก็เหนื่อยแล้ว ออกไปได้ พรุ่งนี้ช่วงเช้าอ๋องตวนก็จะมากล่าว ทักทาย เขาจะแต่งพระชายารอง เจ้าก็ต้องใส่ใจหน่อย อย่าลืม ไป
ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”
“ข้าทูลลา”
“ข้าทูลลา”
แม่ทัพอันกับกงชิงวี่พูดพร้อมกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่มีเสียงฮึม “อย่า พึ่งรีบร้อนจากไป รออยู่ตรงนี้หนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยกลับ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่สะบัดแขนเสื้อด้วยใบหน้าเฉื่อยชาแล้วจากไป สวี กงกงรีบเอาราชองการให้กงชิงวี่
“ท่านอ๋อง ดึกดื่นข้าน้อยไม่สะดวกออกวัง ราชโองการก็มอบให้ ท่านอ๋อง”
กงชิงวี่รับราชโองการมา แล้วถาม “ตอนนี้กี่ยามแล้ว?”
เกิงที่สอง(สามทุ่มถึงห้าทุ่ม)”สวีกงกงพูดจบก็ก้มตัวผ่านตัว แม่ทัพอันแล้วเดินออกไป พอเดินออกไปแล้วในพระตำหนักจรุงจิตก็เหลือแต่พ่อตา
ลูกเขยสองคน แม่ทัพอันเลยถาม “หลิงหยุนเป็นอันใดหรือไม่?” ตกใจมาก” พอพูดเรื่องนี้กงชิงวี่ก็ทำหน้าขรึม แม่ทัพอันคิด
ตกใจมากก็แสดงว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร
กลับไม่ได้สองคนรออยู่ในตำหนักจรุงจิต แม่ทัพอันก็ถามเรื่อง ต่างๆนาๆ เพื่อฆ่าเวลา อันหลิงหยุนรอไปสักพัก มีเสียงพ่อบ้าน แว่วมาจากประตู “พระชายา แม่ทัพเสินมาถึงแล้ว”
อันหลิงหยุนมองไป ในมือเสินหยุนเจ๋ถือกระบี่โม่เยเดินเข้ามา ใส่ชุดสีดำมีความเป็นผู้ใหญ่เรียบร้อย
อันหลิงหยุนหันหน้ามาทางเสินหยุนเจ๋ ค่อยๆก้มหัว “แม่ทัพ น้อย”
ตอนที่เสินหยุนเจ๋กำลังเดินทางมาพ่อบ้านก็ได้เล่าเรื่องราวแล้ว ตอนนั้นเขาก็ไม่ตกใจ แต่ในใจก็แปลกใจ ผู้หญิงคนนี้มีความใจ กล้ามาก ดึกดื่นเรียกเขามา ไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องเหรอ?
“มีเรื่องอันใด อย่าให้เสียเวลา”เสินหยุนเจ๋ไม่ชอบที่คนเยอะ ทำ หน้าบึ้งเดินมาหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนใส่ชุดคลุม ทำให้รู้สึกเรียบร้อยสง่างาม เห็นมือ โผล่ออกมา ขาวเหมือนรากบัว ผิวเนียนละเอียดเหมือนหยก
เสินหยุนเจ่มองจนใจลอย พยายามเก็บอารมณ์หวั่นไหว แล้ว มองทางแท่นสูงที่มีคนนอนอยู่
เสินหยุนเจ๋นําทหารออกรบ ในค่ายทหารถ้ามีคนป่วยก็ต้อง รักษา แม้แต่นอนป่วยอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึกคุ้นเคย แต่คนที่นอน อยู่บนเตียง ในตัวมีแต่เลือด ใบหน้าก็เสียโฉม ยังตั้งครรภ์อีก
“นี่คือ?” ด้วยเหตุใดน่าเกลียดอย่างนี้ เสินหยุนเจ๋ตกตะลึง
อันหลิงหยุนไม่ลังเล รีบเอาน้ำยาฆ่าเชื้อ เริ่มลงมือฆ่าเชื้อ
แม่ทัพน้อย เจ้าช่วยดูให้ข้า ในร่างกายมีบาดแผลที่จุด “ บาดแผลอยู่ตรงไหนบ้างอันหลิงหยุนเริ่มลงมืออย่าคล่องแคล่ว หงเถากับลุ่ยหลิ่วเตรียมพร้อม คนหนึ่งเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ด เหงื่ออันหลิงหยุน อีกคนใส่ถุงมือยื่นแหนบคีมและอุปกรณ์
ต่างๆ
เสินหยุนเจ๋เดินมาดูข้างๆ “กระดาษพู่กัน”
พ่อบ้านเตรียมไว้พร้อม กระดาษม้วนหนึ่ง น้ำหมึกพู่กันวางลง เงินหยุนเจ๋เริ่มจดบันทึก ก็ไม่เข้าใจอันหลิงหยุนจะทำอันใด แต่เขาก็ให้ความร่วมมือเต็ม
ที่
หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งไปที่ประตูรอกงชิงวิ่
หนึ่งชั่วยามผ่านไป บาดแผลตามร่างกายของฉาวเหม่ยเหริน ได้รับการจัดการทั้งหมด อันหลิงหยุนได้พันแผลทั่วตัว ก็เหมือน มัมมี่ประหลาดที่นอนอยู่บนเตียง
อาหยู่ ระวังหน่อย วางลงบนเตียง” อาหยู่เข้ามาอุ้มฉาวเหม่ยเห
รินวางบนเตียง
ลุ่ยหลิ่ว คืนนี้เจ้ากับอาหย่อยู่เฝ้าฉาวเหม่ยเหริน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
สั่งการเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็มองมาทางเสินหยุนเจ๋
ลำบากแม่ทัพน้อยจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ข้าลืมเอาตราแม่ทัพมา ปั๊มนิ้วมือให้” พูดเสร็จเงิน หยุนเจก็ลงชื่อ แล้วให้คนเอาแป้นพิมพ์มาปั๊มนิ้วมือลงตรง
เอกสารบันทึก เป่าแห้งแล้วยื่นให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองดูสักพัก เสินหยุนเจ่เป็นคนที่ฉลาดมาก เสียดายความจริงใจใช้ผิดที่ เสียดายจริงๆ!
“เชิญท่านแม่ทัพน้อยรออยู่ที่ห้องโถง ข้าไปเปลี่ยนชุด
บุญคุณนี้อันหลิงหยุนต้องจำไว้ และมิอาจละเลยต่อเงินหยุนเจ๋
เสินหยุนเจ่พูด “ข้าจะรออยู่ข้างนอก”
พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนรีบเรียกเงินหยุนเจ๋ รู้ ว่าเขาเข้าใจความหมายนาง นางไม่ลังเล
เสินหยุนเจ๋หยุดเดิน “พูดมา”
“ไปในวังเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้ฮ่องเต้ฟัง ข้าอยากมีพยาน เป็นคนยืนยันให้ข้า อาการของฉาวซื่อ ถ้าใช้ยาของข้า นางหาย เร็ว ก็ไม่มีใครรู้ ทางที่ดีพาสวีกงกงมาด้วย ให้เขามาเห็น”
เสินหลิงหยุนมองอันหลิงหยุน “ข้าบอกแล้ว เจ้าจะบ้าข้าก็บ้า ด้วย ถ้าเจ้าโง่ข้าก็โง่เป็นเพื่อน ถ้าเจ้าฉลาดข้าก็จะฉลาด
ด้วยกัน ข้าจะรีบเข้าวังกราบทูล เจ้าก็รีบพักผ่อน” “ข้าไปส่งเจ้า”อันหลิงหยุนก้าวเท้าออกมา เสินหยุนเจ๋หิ่นตัวไป ทางประตจวนอ่อง
ถึงแม้จะไม่อยากพูด แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะพูดกับอันหลิงหยุน
“ดึกตื่นเรียกข้ามา เขาไม่รู้เหรอ?” เสินหยุนเจ่ถาม
“ท่านอ๋องอยู่ในวัง วันนี้ข้าโดนพ่อบ้านซางซูหลี่รังแก เขาโกรธ ก็เลยไปหาฮ่องเต้แล้ว
เสินหยุนเจ๋มองนาง “รังแกเจ้าเหรอ?”
สายตาหวานคู่นั้นของเสินหยุนเจ๋มองสํารวจทั่วร่างอันหลิงหยุน รู้สึกไม่พอใจ
อันหลิงหยุนรีบอธิบาย “ข้าจะช่วยฉาวซื่อ พ่อบ้านพาคนมา ขวางไว้ พวกเขาคนเยอะ ถึงแม้อาหยู่จะปกป้องข้า แต่ก็เกิดข้อ ผิดพลาด ท่านอ๋องมาทัน มองเห็นเหตุการณ์ รู้สึกเหมือนโดนคน ตบหน้า โกรธจนไปหาฮ่องเต้”
สายตาอันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ขึ้นมา “ดูแล้วความรู้สึกที่เขามีต่อ เจ้า รู้สึกมีการเปลี่ยนแปลง”
“ใครจะไปรู้? ทุกอย่างก็ไหลไปตามน้ำ เมื่อเรื่องมันเกิดแล้ว ผ่านไปก็ให้มันผ่านไป แม่ทัพน้อยยังหนุ่มและกล้าหาญ ไม่ต้อง ไปใส่ใจคนที่ลืมทุกอย่างไปแล้ว ขอให้มาทัพน้อยดูแลตัวเองดีๆ ต่อไปทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วยประเทศต้าเหลียง เป็นคนที่
สําคัญและทําการใหญ่ในประเทศ
อันหลิงหยุนถึงนอกประตูก็หยุดเดิน หันตัวไปมองเสินหยุนเจ๋
เสินหยุนเจ๋ยิ้มให้สาวงามที่สุดในเมือง ใบหน้าเต็มไปด้วยความ มั่นใจ
“อันนั้นไม่ใช่ที่ข้าต้องการ สําหรับข้าแล้ว ของทุกสิ่ง เทียบไม่ ได้กับได้สาวงามกลับมา ถึงแม้ไม้จะเผาเป็นถ่านแล้ว ข้าก็จะไม่ ยอมแพ้”
เสินหยุนเจ๋หมุนตันขึ้นม้า พอดีกลางคืนรีบขี่ม้าเข้าวัง
กงชิงวกับแม่ทัพอันนั่งรถม้าออกมาจากวังด้วยกัน เสินหยุนเจ ม้าผ่านหันหัวกลับไปมอง กงชิง ลืมตาขึ้น มองออกไปนอกรถม้า มีเงาร่างหน่งผ่านไปแล้ว
“ใครกัน?”กงชิงวี่ถามคนขับรถม้า คนขับรถม้าตอบ “ดูไม่ ชัดเจน”
กงชิงวี่พิงต่อ ในใจกังวลอันหลิงหยุนเลยไม่ถามต่อ ตอนนี้แม่ทัพอันกำลังหลับ เหมือนหลับอย่างสบายใจ
พอถึงหน้าวัง เสินหยุนเจ๋เอากระบี่เข้าวัง ในมือถือกระบี่โม่เย คนในวังไม่กล้าขัดขวาง เดินไปถึงวังเพิ่งหยี ถึงให้คนกราบทูล
สวีกงกงรีบออกมาถาม “แม่ทัพน้อย ฮ่องเต้ งพักผ่อน มีเรื่อง อันใดพรุ่งนี้ค่อยทูล?”
กงกงไปกราบทูลว่าข้ามีเรื่องด่วน”
สวีกงกงเห็นเงินหยุนเจ๋มาดึกดื่นอย่างนี้ ก็ไม่กล้าละเลย รีบ ร้อนไปกราบทูล
ในใจคิดสงสัย คงจะเป็นเรื่องในจวนซ่างซู นี่คงต้องฆ่าล้าง ตระกูล?
เสินหยุนชูลุกจากเตียง “ให้เขากลับไป ดึกดื่นขนาดนี้ยังมา วุ่นวาย ยึดกระบี่เอาไว้ เดี๋ยวเขาทำตัวเหมือนเด็ก เอาสิ่งของ ฮ่องเต้ไปแล้วไม่รู้จะใช้ถูกที่หรือเปล่า”
สีวกงกงเงยหน้ามองฮองเฮาแล้วยิ้ม “ฮองเอา ข้าน้อยไม่กล้า!
ตั้งแต่ฮองเฮาตั้งครรภ์ ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ไปวังเซียวกุ้ยเฟย ฮ่องเต้ รักใคร่ฮองเฮาใครๆก็รู้ แท้จริงแล้วฮ่องเต้ไม่ได้ชอบเซียวกุ้ย เฟย
“ถ้าอย่างนั้นข้าไปเอง”
เสินหยุนชูสวมชุดจะออกไป แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้สวมชุด เรียบร้อย สวีกงกงรีบเดินไปปรนนิบัติ ตั้งแต่ฮองเฮาตั้งครรภ์ ข้า ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยมีอันใดทำ ร่างกายก็ว่างมาก ยากนักที่จะมีเรื่อง สนุก ไปดูกันเถอะ” ฮ่องเต้ชิง
หยู่พูดจบก็เดินมาหาเงินหยุนชู
“เมื่อคืนฮ่องเต้บอกว่าเหนื่อย พักผ่อนเถอะ”
“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่ดีเอง ตั้งครรภ์แล้วยังอารมณ์แปรปรวน ยัง ดีที่เซียวกุ้ยเฟยอายุน้อย ถ้าฮ่องเต้รู้สึกเหงา ก็ไปหานางได้
หม่อมฉันยินดี” เสินหยุนชูปากไม่ตรงกับใจ ถึงแม้ปากจะพูด อย่างใจกว้าง แต่แววตาก็รู้สึกเศร้าใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นนางเหม่อลอย “มองข้าซิ ข้าอยากมองเจ้า”
เสินหยุนชูค่อยๆเงยหน้าขึ้น “ฮ่องเต้”
“ข้าทำเพื่อประเทศของข้า และก็เพื่อต้องการปิดปากพวกเขา แต่หัวใจของข้าอยู่กับฮองเฮา ถ้าฮองเฮาจะผลักข้าออกไป ถ้า ข้าไปจริงๆ ฮองเฮาไม่เสียใจนะ?”
แต่ว่า….” เสินหยุนชูกำลังจะพูดแต่ก็หยุด ฮ่องเต้ชิงหยู่ยิ้ม ยก คางเสินหยุนดูแล้วมอง
“ข้าแต่งงานกับฮองเฮามาสามสิบปี ข้านึกว่า ใบหน้านี้สักวันข้า คงเบื่อ ยิ่งข้าอายุมากขึ้น ยิ่งรู้สึก ที่จริงอย่างอื่นไม่สำคัญ
มีฮองเฮาอยู่เป็นเพื่อน ข้าก็ไม่รู้สึกเหงาแล้ว ในวังนี้ไม่ได้ไร้ ความจริงใจขนาดนั้น”
“ฮ่องเต้….เนหยุนชูน้ำตาไหล
ฮ่องเต้ชิงหยู่หอมแก้ม เช็ดน้ำตาออก “ไม่ร้อง ข้าจะดูฮองเฮา ยิ้ม”
“หม่อมฉันผิดต่อฮ่องเต้” เสินหยุนชูอยู่ในอ้อมกอดฮ่องเต้ชิงหยู่ เจ็บปวดในหัวใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบหลังเสินหยุนชู “ดูแล้วฮองเฮาคงไม่อยากให้ข้า ไป สวีกงกง ให้แม่ทัพน้อยเข้ามา”
“ขอรับ” ส กงกงรีบร้อนออก เสินหยุนซูเช็ดน้ำตา แล้วให้คนเอาชุดคลุม
มาคลุม
ฮองเต้ชิงหยู่อุ้มเสินหยุนซูไปที่เตียง เสินหยุนซูรีบพูด “ฮ่องเต้
อย่าซุกซน”
“ข้าแค่อุ้ม กลัวอีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหว”
วางนางลง แล้วห่มผ้าให้เสินหยุนชู ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับมานั่ง
บนเตียงเพื่อรอเสินหยุนเจ๋
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ