บทที่ 10 ผู้บาดเจ็บ
“ข้าไม่หย่า” กงชิงขี่มองอันหลิงหยุนด้วยความเยื่อ เย็น อันหลิงหยุนชัดเจนแล้ว คนพวกนี้ไม่ต้องการให้ นางได้ดี
ช่างเถอะ ไม่หย่าก็ไม่หย่า
“พระชายาเสียน เจ้าก็อดทนอดกลั้นไปก่อน แต่ข้า จะช่วยเจ้าตัดสิน หากอ๋องเสียนกรันแกลังเจ้า เจ้าก็ มาหาข้า ข้าจะจัดการเขาเอง”
ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวแล้วเอาหยกที่ติดอยู่ที่เอวขึ้นมา ยื่นให้อันหลิงหยุน “นี้เป็นของที่ข้าติดตัวมาตลอด เป็นหลักฐานตัวแทนของข้า เอาไปเถอะ หากอ๋อง เสียนรังแกเจ้า เจ้าก็มาหาข้า”
อันหลิงหยุนรีบรับหยกไป คำนับ “หม่อมฉัน
ขอบพระทัยฮ่องเต้”
“พอเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยกันแล้ว ทุกคนก็มากินข้าว กันก่อน นานมากแล้วที่ไม่ได้มา”
“พะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดจบก็พาฮองเฮาไป เหลือไว้ทั้งสี่คน จ้องหน้ากัน
ณ ขณะนั้น จุนฉูจูมองหน้าอันหลิงหยุน ในใจมี แต่ความอิจฉา ฮ่องเต้มอบของติดตัวให้ มีเกียรติ ขนาดไหนกัน
ใบหน้าที่อ่อนโยนและเข้าใจ “พระชายาเสียนต้อง เก็บรักษาไว้ให้ดีๆ นี้เป็นสมบัติของราชวงศ์ ไม่ควร ให้มีเรื่องผิดพลาด”
อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร คิดแค่ว่าจะรักษาอาการ ของฮ่องเต้ชิงหยู่ได้อย่างไร
“อย่าสนใจนาง เดียวความซวยจะมาติดตัว…”อ๋อง ตวนรู้สึกไม่เป็นสุข สีหน้าก็ดูแย่ตลอดเวลาเขาก็ไม่เคยชอบอันหลิงหยุน รู้สึกเหมือน
ว่านางไร้ค่าไร้น้ำยา
“สามี อย่าพูดแบบนี้” จุนจกระซิบตำหนิด้วยความ อ่อนหวาน
สันหลิงหยุนดูพวกเขาช่างเข้ากันได้ดี ไม่ยอมหยุด หยอกล้อกัน จะซื้อนางไว้ทำไม
ไร้สาระ
ตอนแรกยังไม่รู้สึก ตอนนี้สัมผัสได้ถึงความปวดที่ หัวเช่า พึ่งนึกได้ว่าตัวเองมีอาการบาดเจ็บจึงไปหาที่
เงียบสงบ เตรียมตรวจดูอาการ
“หัวเข่าของเจ้าเป็นแผล”
ใครจะไปรู้ว่าจุนจูจูเดินตามมาโดยมึกไม่ถึง
จนสูญช่างสวยสง่า ยืนอยู่ต้องหน้าอันหลิงหยุนด เปล่งประกายจนต้องชมนางไว้
“ยังดีนะ ไม่ทำให้พระชายาตวนต้องเสียแรงหญิง สาวผู้นี้ ในความทรงจำของร่างเดิมนี้ คงไม่จิตใจดี เท่าภายนอกที่แสดงออกมา
ไม่มียาแก้ช้ำในไว้ติดตัว ดูท่าคงต้องเตรียมพร้อม เอาไว้ “พระชายาเสียนดูเหมือนไม่มีความสุข
จุนจูนอยู่นิ่งๆ อันหลิงหยุนเงยหน้ามองจุน ไม่ได้ เปิดปาก
อันหลิงหยุงเอาขากางเกงลงจัดแต่งกระโปรง
จุนฮูลูกำลังจะจากไป บังเอิญเห็นกงชิงเดินเข้ามา อยู่ดีๆก็ลื่นล้มลงไป
มุมมองก็ดูชัดเจน มองไกลๆเหมือนโดนนางขัดขา
แกล้งล้ม ช่างคิดได้
อันหลิงหยุนงงไปสักครู่ ยังไม่หายงง ใบหน้าก็มี ความเจ็บปวดขึ้นมา
กงชิงวี่ตบหน้าทีหนึ่ง นางล้มลงจากที่นั่ง
เมื่อนางตั้งสติได้ก็เห็นกงชิงที่เอามือสะพายไว้ด้าน หลัง มองดูนางด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม
นางไม่ได้ทำอะไร ตบนางทำไม
ไอ้ผู้ชายไร้ยางอาย ดวงตาเจ้าติดอยู่ด้านหลังศีรษะ หรือไง!
อันหลิงหยุนไม่คิดว่ากงชิงวี่จะทำแบบนี้ ไม่ดูให้ ชัดเจนก็ตบนาง โมโหจนทำหน้าดุจ้องหน้ากงชิงวี
“อยู่ด้านนอกข้าเคยปล่อยเจ้าไปแล้ว ไม่คิดว่าพอ เข้าวัง เจ้าจะอวดดีขนาดนี้” กงชิงที่มองด้วยความเย็น ชา ตกใจ
อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น หันไปมองดูจุนจูจที่
กำลังลุกจากพื้น
จนจจะรู้สึกละอายใจ รีบอธิบาย “อ๋องเสียน อย่า
โทษพระชายาเสียนเลย เป็นจูฉูเองที่ผิด ไม่ระวังลื่น ล้มเอง”
“นางไม่คู่ควร และไม่ใช่พระชายาของข้า”
อันหลิงหยุนดูสายตาที่ทั้งสองมองกัน ยังมีอะไรที่ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ยิ้มแล้วพูด “อ๋องเสียนต่อหน้า บุคคลภายนอก ก็ทุบตีเมียตัวเองที่แต่งงานมาอย่าง ถูกต้องตามประเพณี ตำแหน่งพระชายาเสียน ข้าไม่ ต้องการ ใครอยากได้ ข้าจะยินยอมถอยออกจาก ตำแหน่ง พระชายาตวน เจ้าต้องการรึเปล่า?”
จนฉูฉูทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบอย่างไร
“เจ้าพูดบ้าอะไร” กงชิงวี่จ้องตาดไปที่อันหลิงหยุน หันหลังเดินจากไป
อันหลิงหยุนลูบๆหน้า เหล่ๆตา กงชิง ความแค้นใน
วันนี้ สักวันต้องเอาคืน
มองดูด้านหลังของกงชิงวี่ที่กำลังจากไป นางไม่ เข้าใจ ด้วยความสามารถของเขา สามารถแต่งงาน กับจุนฉูฉ แล้วทำไมไม่แต่ง?
นวดเบาๆบนแก้มที่โดนตบ อันหลิงหยุนกกำลังจะ เดินจากไป แต่เท้านางหล่น กลิ้งตกลงไปเหมือน หมากินขี้
อันหลิงหยุนตะโกนออกมา เงยหน้าขึ้นก็เห็นจุนฉฉ มองนางจากด้านบน “เป็นไงบ้าง พระชายาเสียนของ ข้า?”
คนหน้าตอแหลคนนี้แกล้งคนจนชินแล้ว สงสัย ขาดการอบรมสั่งสอน!
อันหลิงกัดฟัน คลานลุกจากพื้น ถีบขาออกไปที่ หนึ่ง จนฉูฉหลบไม่ทัน ล้มนั่งลงกับพื้น
ปัดไม้ปัดมือ อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาจุนฉูฉ อยาก จัดการนางให้สาสม กำลังยกขาขึ้น ยังไม่ทันเตะ พอดี ได้เห็นฮองเฮาเดินมากับชิงหยูฮ่องเต้และกง ชิงหยิน
ทั้งสองท่านเห็นจนฉูฉุนั่งอยู่บนพื้น แล้วขาอันหลิง หยุนยังค้างอยู่ ต้องเข้าใจผิดแน่นอน
อ๋องทั้งสองท่านวิ่งตรงเข้ามา
อ๋องตวนรีบอุ้มจุนฉลู พยุงขึ้นมา ถามด้วยความ ทุกข์ใจ “เป็นไงบ้าง?”
ไม่… ไม่เป็นไร”
กงชิงวี่หลบไปเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ไม่เข้าไปถาม แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยห่วงใย
คำพูดนี่พูดกับอ๋องตวนกงชิงหยิน แต่สายตามอง ไปทางกงชิง ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา อัดอั้น ตันใจจนไม่รู้จะพูดยังไง
กงชิงที่ใช้มือบีบคออันหลิงหยุน ใช้มือเรียวยาวบีบ อย่างแรง “นิสัยเสียนี่ไม่ยอมแก้เลยนะ! หาที่ตาย เหรอ!”
อันหลิงหยุนเลือดขึ้นหน้า กำมือทั้งสองข้าง เหลือกตาใส่
“ข้า…”
เสียงดังพุ่ง กงชิงวีได้จับตัวอันหลิงหยุนโยนออก ไป อันหลิงหยุนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น จนกระดูกแตก
แขนข้างหนึ่งขยับไม่ได้เลย
คลานจากพื้นขึ้นมา อันหลิงหยุนเดินไปพิงข้างๆ แล้วถอนหายใจ แล้วนางก็หยิบเข็มขึ้นมา แล้วใช้ฝัง เข็มลงตรงแขน เพื่อให้แขนชา “กงชิง เพื่อผู้หญิง ต้องเสียใจ”
ที่ใจคับแคบอย่างนี้ รังแกเมียของตัวเอง สักวันเจ้า
“เจ้าตาย ข้าก็ไม่เสียใจ
อนหลังหยุนเจ็บจนเหงื่อเต็มหน้า นางรู้สึกว่าต้อง หนีไปในเวลานี้
จนจุจุยืนอยู่ด้านหลังมองมาด้วยความสะใจ อัน หลังหยุนเดินไปทางประตู “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ .
แม่ทัพอันรู้สึกกังวลตั้งแต่แรก แต่ท่านเชื่อคำของ อันหลิงหยุนรออยู่ข้างนอก
ตอนนี้ได้ยินเสียงอันหลิงหยุนตะโกนเรียก ทนรอ ไม่ไหวแล้ว ตรงเข้าไปในวังเพิ่งหยี แล้วมองเห็นอัน หลังหยุนได้รับบาดเจ็บ รีบร้อนไปถึงข้างหน้าอันหลิง หยุน หยุนหยุน
“ท่านพ่อ พวกเขาจะฆ่าข้า”
เพราะความเจ็บปวดของอันหลิงหยุน หน้าซีดขาว
จนน่าตกใจ เมื่อท่านแม่ทัพได้ยิน ก็เข้าไปต่อสู้ และ ไม่สนว่าเป็นใคร จับตัวใครได้ก็ต่อยคนนั้น
จนฉูจได้มีผู้ชายสองคนปกป้องให้อยู่ด้านหลัง กง ชิงหยินกับกงชิงวี่ได้ต่อสู้กับอันจือซาน
“อันจือซาน เจ้ากล้ากระทำ ต่อข้าได้ขนาดนี้ วันนี้ ข้าจะช่วยฮ่องเต้สั่งสอนเจ้า!” อ๋องตวนพูดด้วยความ โมโห
อันจือซานไม่รู้สึกกลัว “ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ถ้าเจ้า ทำร้ายลูกสาวข้า วันนี้ข้าจะให้เลือดเจ้าสาดเต็ม พื้น”
“งั้นข้าจะคอยดู เจ้าจะทำยังไงให้เลือดข้าสาดเต็ม พื้น น้องสาม อย่าให้มันมีโอกาส”
กงชิงที่ไม่ได้พูด แต่กำมือไว้แน่น สองคนมีพลังที่ เข้มแข็ง แต่มันก็ค่อนข้างยากที่จะจัดการกับอันจือ
ซาน
อันหลิงหยุนใช้โอกาสนี้ รีบรักษาร่างกายที่บาดเจ็บ
ณ ขณะนั้น แม่ทัพอันสมแล้วที่เป็นนักรบวีระบุรุษ หนึ่งต่อสองยังสามารถชนะได้ หนึ่งฝ่ามือฟากไปที่ กงชิง อันหลิงหยุนตะโกนออกมา “ท่านพ่อ อย่า ทำร้ายเขา!”
อันจือซานเลื่อนมือ ฟากมือลงไปที่กงชิงหยินจน กงชิงหยินเลือดพุ่งออกปากล้มลงกับพื้น
เงยหน้าขึ้นก็มีเลือดพุ่งออกมาอีกครั้ง ณ ตอนนี้จน จะตะโกนออกมา
“ท่านอ๋อง”
กงชิงหยินมือสั่นไปหมด ยื่นมือไปทางจนฉูฉ จนฉูฉ รีบร้อนเข้าไป กำมือกงชิงหยินไว้
“ท่านอ๋อง อย่าเป็นอะไร”
“ฮ่องเต้ ไปหาฮ่องเต้”
“ตามหมอหลวง ทหาร จับอันหลิงหยุนสองพ่อลูกนี้ ไปขัง รอคำสั่งอีกที”
กงชงวีพูด แม่ทัพอันคงไม่สนใจ “ข้าดูซิใครกล้า”
แน่นอนไม่มีใครกล้า
อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิง รู้สึกว่าในตัวของเขา มีความเยื่อเย็น แต่ไม่รู้ทำไม ณ ตอนนั้นอันหลิงหยุน ไม่รู้สึกถึงความอาฆาตของเขา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ