บทที่ 138 พบปะกันที่จวนแม่ทัพ
อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว และอ๋องตวนยังอยู่ ข้างตัว อันหลิงหยุนเพิ่งจะรู้สึกสับสน
จะเชิญกงชิงหยินเข้าไปดีหรือว่าไม่เชิญดี
“อ๋องตวน” อันหลิงหยุนหยุดเดิน
กงชิงหยินเงยหน้าขึ้นมอง มาถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้ตัว
“ขอบคุณอ๋องตวนที่ส่งข้ากลับมา หากอ่องตวนไม่มีธุระที่ไหน เชิญ เข้าไปนั่งในจวนก่อน เชื่อว่าท่านพ่อข้าคงจะดีใจไม่น้อย” อันหลิงหยุ นตั้งใจยกแม่ทัพอันขึ้นมา ก็เพราะอยากให้กงชิงหยินจากไป
แต่ว่ากงชิงหยินยืนสักพัก ก้าวเท้าเข้าจวนแม่ทัพไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าสลดยิ่งนัก คนๆนี้สมองไม่ดีจริงๆนั่นแหละ เชิญพอเป็นพิธียังฟังไม่ออก
คนในจวนแม่ทัพออกมากันแต่เช้า เห็นกงชิงหยิน รู้สึกประหลาดใจ คนๆนี้เข้ามาได้กระไร เขาเป็นใคร ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านออกมาก่อน เกือบจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
พ่อบ้านรู้จักกงชิงหยิน พอเห็นกงชิงหยินก็ก้าวออกมาคำนับทันที
ไม่ว่าแม่ทัพอันจะมีเรื่องผิดใจอันใดกับอ๋องตวน มันก็เป็นเรื่องของ แม่ทัพอันกับอ๋องตวน พวกเขาซึ่งเป็นคนรับใช้ก็ควรทำตามหน้าที่ ของตัวเอง
“อ๋องตวนมาเยือน นับเป็นเกียรติต่อจวนแม่ทัพอย่างสูง เชิญอ๋องต วน ข้าน้อยจะไปรายงานต่อท่านแม่ทัพ”
พ่อบ้านกำลังเตรียมตัวจะไปรายงานแม่ทัพอัน เงยหน้าเห็นอันหลิง หยุน รู้สึกแปลกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าพบกับอ๋องตวนระหว่างทางที่กลับมา เขา กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับข้าเลยส่งข้ากลับมา ไปเชิญท่านพ่อมาพูดคุยที่ ห้องโถงด้านหน้า บอกว่าอ๋องตวนมา”
“ขอรับ” พ่อบ้านไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น แต่สิ่งที่คุณหนูพูดก็คือ ความถูกต้อง
อันหลิงหยุนเดินไปหน้าอ๋องตวน เชิญอ่องไปที่ห้องโถงด้านหน้า
เป็นครั้งแรกที่กงชิงหยินมาที่จวนแม่ทัพ ก่อนหน้านั้นผ่านทางนี้ก็แค่ มองผ่านๆ จวนแม่ทัพใหญ่โต และยิ่งใหญ่อลังการมากพอ เดิมทีแม่ทัพอันเคยช่วยฮ่องเต้ชิงหยู่หลายครั้ง ในตอนนั้นทั้งสองยัง เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน แม่ทัพอันปกป้องฮ่องเต้ งหมู่ด้วยชีวิต ทําให้ฮ่องเต้ชิงหยู่รอดพ้นจากอันตรายมาได้
แม่ทัพอันออกรบตั้งแต่เหนือจรดใต้เพื่อปกป้องประเทศต้าเหลียง ปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ บาดเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า มีครั้งหนึ่งเกือบจะเอา ชีวิตไม่รอดตรงหน้ากองทัพทั้งสองฝ่าย
ฮ่องเต้ชิงหยู่ปฏิบัติต่อแม่ทัพอันอย่างดี เป็นที่รู้กันทั้งประเทศต้าเหลื
ยง
รูปปั้นสิงโตใหญ่คู่ที่อยู่หน้าบ้าน เดิมที่เป็นสิงโตใหญ่สองข้างหน้า ประตูวัง เป็นเพราะแม่ทัพอันเห็นแล้วบอกว่าชอบ วันที่สองก็ส่งมาให้ เขาเลย
เรื่องนี้เป็นที่รู้โดยทั่วกัน
แม้ว่าจวนแม่ทัพจะไม่หรูหรางดงามเหมือนจวนอ๋องตวน แต่ก็ดู อลังการที่สุดเท่าที่กงชิงหยินเคยเห็นมา
เข้ามาในจวนแม่ทัพกงชิงหยินมีแต่ความชื่นชม
อันหลิงหยุนตามอยู่ข้างกงชิงหยิน อารมณ์เต็มไปด้วยความเศร้า หมองขุ่นมัว
ถึงแม้อ่องตวนกับนางจะไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่ก็มีเรื่องผิดใจกันอยู่ บ้าง แต่ดูท่าทางอ่องตวนตอนนี้ดูผ่อนคลายสบายอารมณ์ คงลืมไป แล้วแน่นอน
มาถึงห้องโถงด้านหน้าอันหลิงหยุนเชิญให้กงชิงหยินนั่งลง คนรับ ใช้ยกน้ำชามาให้ อันหลิงหยุนนั่งจิบชาช้าๆอยู่ตรงนั้น กงชิงหยิงเพิ่ง จะสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้ ถึงแม้อันหลิงหยุนจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างจนฉูฉู แต่เวลาดื่มชา เวลานั่งก็ดูเรียบร้อยดี
หลังจากที่เป่าชาแล้ว ก็ดื่มไปคำหนึ่ง อันหลิงหยุนก้มหน้าลงเริ่มคิด เรื่องต่างๆ
ดวงตาดำสนิทสว่างขึ้น ใจลอยจ้องไปที่ถ้วยชาในมือ ราวกับว่านอน หลับไปแล้วอย่างงั้น
ตอนที่แม่ทัพอันมาถึง ห้องโถงด้านหน้าเงียบจนดูแปลก ยิ่งตอน ที่แม่ทัพอัน มองสายตาที่กงชิงหยินมองอันหลิงหยุน ในใจรู้สึกไม่ พอใจอย่างไม่มีสาเหตุ
มองหยุนหยุนของเขาต้องไม่มีเรื่องดีแน่
แม่ทัพอันมองไปยังพ่อบ้านครู่หนึ่ง ส่งสัญญาณว่าให้ไปหากงชิงวี่
พ่อบ้านพยักหน้า หันหลังรีบร้อนออกไป
พ่อบ้านให้คนไปยังจวนอ๋องเสียน หันมาสั่งการ ถ้าอ๋องเสียนมาแล้ว
ให้เขาไปที่ห้องโถงด้านหน้า แม่ทัพอันกระแอมไอ อันหลิงหยุนมือสั่น ถ้วยชาในมือเกือบจะหล่น ลงไป แต่ถ้วยชายังไม่หล่นลงไป แต่ลวกโดนอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรีบวางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ เอามือเข้าปาก แล้วเป่าสอง
ครง
กงชิงหยินกำลังมองอันหลิงหยุน แม่ทัพอันเดินเข้าไปหาแล้ว
“หยุนหยุน เป็นอันใดบ้าง?”
แม่ทัพอันลนลานเหมือนเด็ก รู้สึกกังวลอย่างมาก
ตอนแรกอันหลิงหยุนร้อนแทบจะทนไม่ไหว แต่ตอนนี้กลับกล่าว ด้วยสีหน้าราบเรียบ “ไม่เป็นอันใดแล้ว เดี๋ยวข้าจะทายาเอง ท่านพ่อ ไม่ต้องตกอกตกใจไป ไม่เจ็บหรอก”
กงชิงหยินนึกไปถึงครั้งที่แล้วจุนฉูฉูก็โดนลวกที่มีอเหมือนกัน แต่ ฉูฉูปวดไปหลายวัน ร้องไห้ตลอด หลังจากนั้นยังลงโทษคนรับใช้ที่ ทำงานไม่เป็น เรื่องนี้ถึงยอมให้ผ่านไปได้
เป็นพระชายาของอ๋องเหมือนกัน ฉูฉูกับอันหลิงหยุนแตกต่างกัน มากจริงๆ ที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็น?
แม่ทัพอันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ปกติยิ่งใหญ่เกรียงไกร แม่ทัพอันผู้ที่ไม่ กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เวลานี้น้ำตาคลอเบ้า ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา “เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง”
แม่ทัพอันรู้สึกผิด เช็ดน้ำตาออก
อันหลิงหยุนช่วยเช็ดน้ำตาให้แม่ทัพอันซะเลย “ท่านพ่อ ข้าก็ไม่ได้ เป็นอันใดแค่โดนลวกนิดเดียวเอง ยังอันใดข้าก็เป็นถึงลูกสาวของ ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านมาร้องไห้แบบนี้ กลายเป็นเด็กสาวไม่เอาไหน แล้ว ท่านพ่อ ท่านร้องไห้แบบนี้ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือ?”
“ใครอยากจะหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไป” แม่ทัพอันเช็ดหน้าเช็ด ตานึกบางอย่างได้ หันหลังตะโกน “ยังไม่เรียนหมอจวนมาอีก พวก เจ้าไม่เห็นเหรอคุณหนูบาดเจ็บ?”
คนรับใช้รีบร้อนหาหมอจวน ตอนที่หมอจวนมาถึงมืออันหลิงหยุนก็ บวมเป่งขึ้นสูงแล้ว เมื่อหมอจวนเห็น ทำเอาหลายคนตกใจจนต้องรีบ หาวิธีรักษา
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องเล็กเท่า เมล็ดถั่ว ถูกพวกเขาพูดจนเป็นเรื่องใหญ่เกินจริง ทำเหมือนว่านางไป สนามรบ บาดเจ็บสาหัสจนรักษาไม่หายอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนสักครู่ หยิบเอากล่องยาของหมอจวน ค้นหาดูข้างในสักพัก ขณะที่ทุกคนพิจารณาว่าควรจะรักษาอันหลิง หยุนยังอันใด อันหลิงหยุนก็เจอยาที่ใช้สำหรับโดนน้ำร้อนลวกหนึ่ง กล่อง เปิดออกมาดมดู แน่ใจในส่วนผสมแล้วจึงใช้นิ้วเกลี่ยขึ้นมา เริ่ม ทายาที่แผลโดนลวกของนาง กงชิงวี่เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา นี่ก็คืออันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนนำผ้าพันแผลออกมา ค่อยๆพันทีละชั้น ลุ่ยหลิวมอง อย่างเป็นกังวล พวกหมอไร้ความสามารถ
พระชายา ข้าเอง”
มองเห็นอันหลิงหยุนเตรียมจะฉีกผ้าพันแผล ลุ่ยหลิวทนดูต่อไปไม่ ได้ รีบร้อนวิ่งเข้าไป พันแผลโดนลวกของอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนมองดูพวกหมอจวนที่กำลังหารือเรื่องที่จะรักษาแผล โดนลวกของนางอย่างใจเย็น
การเป็นห่วงจะทำให้วุ่นวาย ที่หมอจวนเหล่านี้เช่นนี้เพราะห่วงนาง อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจอันใดมากนัก
“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว ท่านให้เหล่าหมอจวนกลับไปเถอะ ถ้า ยังถกเถียงกันต่อไป กลัวจะตีกันขึ้นมา” อันหลิงหยุนเรียกแม่ทัพอัน แม่ทัพอันเห็นลูกสาวไม่เป็นอันใดแล้ว ก็รู้สึกว่าหมอจวนเหล่านี้ช่างไร้ ประโยชน์นัก แค่แผลโดนน้ำร้อนลวกยังรักษาได้ไม่ดี กลับมาเถียง กันไปมาที่นี่
“อย่าอยู่ให้อับอายแถวนี้เลย” แม่ทัพอันกล่าวเป็นการส่งหมอจวน เสร็จแล้วนั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ แม่ทัพอันดื่มชาไปหนึ่งคำ เพิ่งจะนึกถึงกงชิงหยิน “อ๋องตวนงานยุ่งขนาดนี้ เร็วๆนี้ก็จะมีงานมงคลไม่รอแต่งพระชายา รองอยู่บ้าน ทำไมถึงคิดมาจวนแม่ทัพข้าได้? ” แม่ทัพอันดูเป็นคนใจดี แต่ในตาเขาก็ไม่มีที่ว่างให้ทรายอยู่ ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนเสีย เปรียบในวังก็เพราะกงชิงวี่ เวลานี้จะให้เขาเพิกเฉย มันเป็นไปไม่ได้ อยู่แล้ว
กงชิงหยินหลับไม่สนใจ กล่าวว่า “ข้าว่างไม่มีอันใดทำเลยไปเดิน เล่นรอบๆ ได้พบกับพระชายาเสียน เลยมาส่งนาง แม่ทัพไม่จำเป็น ต้องกล่าวขอบคุณ”
.” แม่ทัพอันจ้องตาเขม็ง ย่าเจ้าน่ะสิ ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าจะ
ขอบคุณเจ้า?
เห็นแม่ทัพอันไม่พูดไม่จา อันหลิงหยุนนึกว่าเขาหมดคำจะกล่าวแล้ว กำลังจะพูดอันใดออกมา “กลัวว่าอ๋องตวนจะต้องผิดหวังแล้ว ข้าไม่ ได้จะกล่าวขอบคุณอันใด
จวนอ๋องเสียนกับจวนแม่ทัพอยู่บนถนนเดียวกัน เดินก็ใช้เวลาไม่ถึง ชั่วยาม
หยุนหยุนกลับบ้านเป็นเรื่องปกติเหมือนกินข้าวอยู่แล้ว ข้างตัวก็มี สาวใช้สองคนองครักษ์อีกหนึ่งคน อย่าว่าแต่อยู่ในเมืองหลวงจาก จวนอ๋องเสียนมาถึงจวนแม่ทัพเลย ถึงแม้จะออกไปเดินข้างนอกรอบ
หนึ่ง ก็ไม่เกิดเรื่องอันใดหรอก
ความสามารถอย่างอ๋องตวน ปกป้องหยุนหยุนของข้า ข้าไม่เชื่อใจ
นักหรอก ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านั้นตอนอยู่หน้าพระพักตร์ฝ่าบาทอ่องตวนยัง คิดจะเอาชีวิตหยุนหยุนอยู่เลย อ๋องตวนจะใจดี ข้าไม่กล้าจะเชื่อเลย” แม่ทัพอันเลิกคิ้วมองไปยังกงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ได้พูดอันใด
แม่ทัพอันเห็นกงชิงหยินไม่พูดอันใด ตั้งใจกล่าวว่า “วันนี้ลมอันใด พัดแรง ทำให้อ๋องตวนเปลี่ยนความคิดได้?”
อันหลิ่งหยุนแปลกใจ แม่ทัพพ่อนางก็ไม่ใช่คนที่ถูกรังแกได้ง่ายๆ น ก็พูดได้ดีมาก
สีหน้ากงชิงหยินขรึมลงเล็กน้อย “แม่ทัพอันไม่ต้อนรับ ข้ากลับไป
ก็ได้”
กงชิงหยินลุกขึ้นกำลังจะจากไป ไม่ทันได้เดิน เห็นกงชิงวี่เดินเข้า
ประตูมา
“พี่รอง”
เห็นกงชิงหยินแล้วก็ทักทาย แล้วไปหาอันหลิงหยุน
“มือเป็นอันใด?” กงชิงวี่เดินหลายก้าวไปตรงหน้าอันหลิงหยุน ก้ม หน้าไปดูมือของนาง
“ไม่มีอันใดหรอก ท่านอ๋องไม่ต้องเอะอะไป” อันหลิงหยุนลุกยืนขึ้น ลุกขึ้นค่านับ กงชิง รีบจับแขนอันหลิงหยุนไว้ ทนให้นางทําความ เคารพไม่ได้
“ไม่มีคนนอก ไม่ต้องมากพิธี พี่รองก็ไม่ใช่คนนอก”
กง งวดูมือที่พันผ้าพันแผลของกงชิงหยินอย่างละเอียด “ไปโดนอัน ใดมา”
“ไม่ระวังโดนลวกน่ะ พ่อข้าก็กังวลมากพอแล้ว ท่านอ๋องพูดขึ้นมาอีก เดี๋ยวเขาก็รู้สึกไม่ดีอีก” อันหลิงหยุนมองไปที่แม่ทัพอันที่กำลังสีหน้า ไม่ดีครู่หนึ่ง
กงชิง นึกบางอย่างออก หันไปทางแม่ทัพอัน “ท่านพ่อตา”
“อืม”
แม่ทัพอันลุกยืนขึ้น “เจ้าคุยกับเขาต่อเถอะ ข้ามองยังอันใดก็ไม่ถูก
ชะตา”
พูดจบแม่ทัพอันก็ออกไป
กงชิงวี่มองแม่ทัพอันที่จากไปครู่หนึ่ง หันหน้ามามองกงชิงหยิน “พี่ รองวันนี้ทำไมมีเวลามาถึงจวนแม่ทัพ?”
“เจ้าคงจะไม่ได้คิดว่า ข้ามาหาเรื่องหรอกนะ?” กงชิงหยินดีใจไม่ ออก มือไขว้หลังเตรียมจะจากไป กงชิง กล่าวว่า “พี่รองเข้าใจผิดแล้ว ในเมื่อมาถึงแล้ว พรุ่งนี้ท่านก็ จะแต่งพระชายารองแล้ว อีกหน่อยคงจะต้องยุ่งมาก จะออกมาเดิน เล่นอย่างวันนี้ก็คงจะไม่อิสระขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อพบกันแล้วก็ไม่ ต้องไปหาวันดีที่ไหนอีก เราสองคนก็ไม่ได้ดื่มสุราด้วยกันมาสักพัก หนึ่งแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”
อ่องตวนลังเลสักครู่ มีใจอยู่ต่อ แต่เขาก็กล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แม่ทัพอันไม่ชอบหน้าข้า ข้าไปดีกว่า”
“อยู่ต่อเถอะ ท่านพ่อตาเป็นคนพูดง่าย ท่านกับข้าไปที่เรือนหยุนหยุ นก็พอ
ลุ่ยหลิว ไปเตรียมอาหารส่งไปทางนั้น” กงชิงวี่สั่งทันที เหลือบมอง ไปที่อันหลิงหยุนเชิญกงชิงหยินออกไปทางประตู กงชิงหยินเลยตาม ออกไป
อันหลิงหยุนออกจากประตูตามไป ลุ่ยหลิ่วสั่งให้ห้องครัวเตรียมสุรา อาหาร กงชิงหยินกับกงชิงวี่เดินอยู่ข้างหน้า อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ ข้างหลัง
จวนแม่ทัพพื้นที่กว้างขวาง ถึงแม้ว่าทิวทัศน์ในจวนแม่ทัพจะสู้จวน อ๋องของเราไม่ได้ แต่ก็ยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในเมืองหลวงนี้แล้ว ดู มีพลังกว่าจวนของเจ้ากับข้า” กงชิงหยินทำเหมือนนับสมบัติ พูดคุย อย่างอิสระตลอดทาง
กงชิงหยินนึกขำ “จำได้ว่าเจ้าไม่ได้ชอบนาง?” “คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พี่รองก็ไม่ได้ชอบนางเหมือนกันนี่ ตอนนี้ก็
ไม่ได้รังเกียจอันใดนางแล้ว?” กงชิงกล่าวข่าขัน
กงชิงหยืนสีหน้าเย็นชา “ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่มีวันเปลี่ยนเป็น ชอบได้หรอก คนแบบนาง……..” คําพูดมาถึงปาก กงชิงหยินกลืนมัน กลับเข้าไป
ไม่พูดดีกว่า อย่าหาเรื่องหาให้ตัวเองดีกว่า
ถึงลานหน้าเรือนอันหลิงหยุนกงชิงหยินมองสำรวจไปรอบๆ สุรา อาหารมาถึงทั้งสามก็นั่งลง อันหลิงหยุนบอกนางไม่หิว ลุกขึ้นกลับไป พักผ่อน กงชิงหยินกับกงชิงวี่ก็ดื่มเหล้ากันไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเบื่อหน่าย นั่งไปครู่เดียวก็หลับไปเลย
กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนหลับแล้ว จึงถามกงชิงหยินว่า “พี่รองไม่ อยากแต่งพระชายารอง?”
กงชิงหยินดื่มเหล้าไปหนึ่งจอกไม่ได้ตอบอันใด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ